Gewond, hartje Australië + begin oostkust

Ik ook met m’n grote bek dat het na die nachtduik nou wel weer ff kon met bedakken, maar toen ik in m’n laatste weekendje Darwin een paar biertjes ging kopen eindigde ik evengoed weer bij de eerste hulp in het ziekenhuis…..

M’n Ierse/Engelse/Schotse vrienden waren sinds mijn vertrek naar Bali wel enig sinds gekalmeerd. Ze hadden bijna allemaal werk gevonden en gingen dus niet zo vaak meer uit. Maar op een donderdagavond had ik er eindelijk een paar bij elkaar geschraapt en gingen we gezellig wat drinken met de meesten van de groep. Toen de Ierse pub (meeste van m’n tijd gesleten in Darwin) om 2 uur dicht ging besloten we om nog ff met z’n allen naar een andere tent te gaan die langer open bleef. 2 vrienden gingen nog even terug naar het hostel om hun paspoort te halen en ik liep samen met Ryan en twee Rachels op weg naar de volgende tent. Toen we de weg overstaken liepen er twee gozers ons tegemoet en schreeuwde iets tegen een van die meiden. Wij wilden geen ruzie dus niemand zei iets en wij liepen lekker door, net of we niks gehoord hadden. Dat weerhouden deze twee dudes er niet van om toch op Ryan af te lopen, hem op te grond te gooien en op z’n kop te springen. Ik liep iets verder vooruit en toen ik me omdraaide zag ik dit gebeuren. Ik liep natuurlijk heen van “WHAT THE FUCK DUDE”. Aan enen kwamen er nog drie aan rennen, die om de hoek stonden te wachten, en voor ik het wist lag ik ook op de grond. Ik had een klap op m’n kaak gehad (van achteren, lekker laf) en was met m’n schouder en gezicht op de grond gevallen.

Zo schijnt het gegaan te zijn, want om eerlijk te zijn kan ik me er bijna niks meer van herinneren. Dit is wat de twee meiden mij verteld hebben. Het ging zo snel, binnen een seconde was alles gebeurd. Toen ik nogal geshockt op de stoep zat kwam Dominique ook nog toevallig voorbij lopen en die schrok zich natuurlijk een ongeluk “jij bent wel een van de laatste personen waarvan ik had gedacht die bloedend, zittend op een stoeprand tegen te komen”. Bloed? Dat besefte ik niet eens joh, totdat ik m’n voorhoofd voelde. Nou kon ik natuurlijk niet onder die ambulance uit komen. Dus daar gingen we weer…..

De ambulance stond al klaar voor me en ik was natuurlijk mooi eigenwijs, helemaal omdat ik al enkele heerlijke “pints of TED’s” op had, ik zeg: “a joh, ik loop wel ff naar binnen”. Niet dus, toen ik op wilde staan viel ik bijna flauw dus toen hebben ze me er evengoed maar in getild. Ryan, m’n maat waar iemand op z’n kop had gesprongen, leek het stukken beter af te gaan. Die zat achter me en ik lag op de brancard aan de zuurstof, hij had geen pijn, en mijn schouder begon al meer pijn te doen. Deze lichte tegenslagen (letterlijk en figuurlijk, grap grap) voor ons beiden, weerhielden ons, en voor mij, er niet van om de hele tijd geintjes te maken in de ambulance. “Medical history?” vroeg ze, dus ik zei lekker bijdehand, “Where should I start?”. Na alles verteld te hebben wilden ze een infuus inbrengen in m’n arm. Door enige ervaring wist ik al dat dit bij mij niet tot nauwelijks te doen is. Ik zei: “You’re not gonna find any”, zij zei weer een beetje geprikkeld: “Just let me do my job, oké?”. Na 5 minuten prikken en poeren moest ze toch de strijd opgeven en kon ik met m’n bijdehante (en gewonde) kop zeggen: “Told ya”. Gelukkig wist ze al dat ik het allemaal niet zo serieus nam dus een glimlachje kon er bij haar ook wel weer vanaf.

Ik lag al bij de eerste hulp en toen kwam Ryan aan lopen, ze wilde hem ergens anders heen brengen maar hij zei: “No way, I wanna lay next to my friend here”. Natuurlijk niet naast me in m’n bed maar in de kamertje ernaast. Toen ze ons beiden onderzochten en het gordijn dicht wilde doen, staken wij hier een stokje voor. Zo konden we af en toe nog eens naar elkaar lachen en verder gaan met geinen. Nadat de dokter (die wel erg drie keer over de kop homo was) mij onderzocht had bleek ik niks ernstigs te hebben: een beetje een gezwollen kaak, hoofdwond was oppervlakkig dus hoefde (godzijdank i.v.m. mijn trip de maandag er op) niet gehecht te worden en in m’n schouder was een spiertje verrekt maar dat had gewoon tijd en ijs nodig. Mag ik dan nou weg? Nee, ik moest minimaal 4 uur blijven omdat ik op m’n hoofd was gevallen. Bij Ryan kwam dok met slechter nieuws: gebroken kaak! De verslagen- en boosheid kwam bij ons beiden weer boven, wat een fuckzooi. Voor mij viel het achteraf gezien allemaal wel mee maar hij moest enkele dagen daarna geopereerd worden. Ik kon mega goed met hem opschieten en had wel erg met hem te doen. Maar goed, ik mocht naar m’n mega slechte bed in m’n hostel en hij moest blijven, daar kon ik ook weinig aan veranderen.

In het ziekenhuis vertelde ze ons dat degene die dit ons aan hadden gedaan, wel eens AJ’s (Army Jurks, zit een legerbasis vlakbij Darwin) konden zijn. Het feit dat ze hier een naam voor hebben verzonnen zegt al wel genoeg denk. Dit zijn jonge jongens die een half jaar uit worden gezonden naar Irak ofzo en helemaal doorgedraaid terug komen en hun zorgen door darnk, drugs en blijkbaar gevechten, proberen te vergeten. Wij waren het vierde geval die week in het ziekenhuis die met exact hetzelfde verhaal binnen kwamen. Uiteraard aangifte gedaan en hopelijk worden ze gepakt. Niet eens voor mezelf, maar meer voor m’n maat en al die andere gevallen. Als ze niet gepakt worden en hun straf ontlopen hoop ik oprecht dat ze bij hun volgende uitzending krijgsgevangene worden genomen en hun balletjes een voor een geamputeerd worden, kijken hoe stoer ze dan zijn! Ik heb al een en ander meegemaakt in m’n leven (sorry dat ik er wéér over begin, zal me de komende tijd ff rustig proberen te houden) maar dit is de eerste keer dat iemand me bewust iets aan heeft gedaan. De mooiste reactie die ik gehoord had was: “the two most unlikely guys to get involved in a fight”. Dat is ook zo, samen nog nooit een vlieg kwaad gedaan. Ik had nog nooit klappen ontvangen of gevochten. Ik hou niet van vechten, probeer het juist altijd te sussen. Daarbij komt ook nog eens dat ik, onlangs mijn lengte en gewicht, lang niet sterk ben. Maar volgende keer zal ik wel beter m’n best doen om terug te meppen…..

Genoeg over dit onderwerp, want een ding wist ik die vrijdagmorgen zeker: ik ga maandag een wereldse trip maken en niemand gaat me daar van weerhouden. Geen AJ, geen 5 AJ’s, geen miljoen AJ’s. Na een paar tukkies en pijnstillers ging het vrijdagmiddag alweer stukken beter met me (shirtje aantrekken duurde nu nog maar 10 minuten i.p.v. een kwartier) en besloot ik om de pijn enig sinds te verzachten met een paar pints. Oeps, helemaal vergeten dat alcohol het bloed verdunt en m’n pleister werd al roder. Na 1,5 pint ben ik toen maar naar m’n hostel gegaan, douchen, wond schoon gemaakt en een nieuwe pleister er op. Omdat dit m’n laatste avond was dat ik uit kon gaan, ben ik maar gegaan. Gewoon ff een paar rustige pints (wond begon godzijdank niet meer erger te bloeden) en iedereen m’n wonden showen ghehe, ff de zorgen vergeten. Zaterdagnacht vloog ik helemaal naar beneden naar Adelaide dus was het afscheid daar. In de middag heb ik Ryan nog opgezocht in het ziekenhuis om afscheid te nemen. Ik sloot af met de woorden: “This was the wrong time, wronge place. Let’s meet next time on the right place and the right time in England somewhere”. “There’s always a bed for you available René, but it’s not gonna be my bed”. Nou lekker dan! Op dit moment werd hij naar de operatiekamer gebracht om z’n kaak te repareren. Heb onlangs nog contact met hem gehad en het gaat weer helemaal goed met hem. Omdat Dominique aan het werk was ben ik daar ’s avonds eerst even langs gelopen en afscheid genomen. Een tragisch afscheid, want doordat m’n schouder zo’n pijn deed konden we onze poolcompetitie niet afmaken en ik stond 16-17 achter. Das pas een reden om te janken! Verliezen van een chick. Maar, wie weet, het jaar is nog niet om. Toen de shuttlebus me op kwam halen ben ik uitgezwaaid door bijna iedereen die nog in het hostel aanwezig was. De buschauffeur zei nog dat ik op moest schieten, maar ik zei “sorry man, to many friends to say goodbeye to”. In Darwin ben ik een hoop oude bekende tegen gekomen en een hoop nieuwe bekenden gemaakt. Heel erg misschien zie ik de meeste nog wel met kerst- en oud en nieuw in Sydney (als ik daar evengoed heen ga, lastig lastig, lastig) en misschien wel helemaal niet meer. We will see het allemaal wel. Ik verliet Darwin met gemengde gevoelens: mega leuke, gezellig tijd gehad maar na het laatste weekend was ik er eigenlijk wel klaar mee.

Na een vlucht van 3,5 uur, recht naar beneden, kwam ik aan in Adelaide. Ik stapte uit het vliegtuig en het eerste wat me opviel is dat het KOUD was, het vroor bijna! (het was toen tenslotte nog winter) In Darwin was het de dag dat ik vertrok 32 graden en lekker benauwd, in Adelaide was het nog maar 15 graden en het regende. Dat was ik ff niet meer gewend. Snel naar m’n hostel dan maar, lekker onder de warme dekens. In dit hostel was ik een half jaar geleden ook al geweest dus ik wist wat me te wachten stond. Enige verschil is dat ik er toen tijdens de drukste tijd van het jaar zat en nou tijdens de rustigste tijd: ongeveer 15 man/vrouw in totaal in het hostel. Ik begon een beetje aan mezelf te twijfelen of ik nou nog wel vriendjes kon maken want ik had nou zo lang met dezelfde personen opgetrokken. Na een gesprek van 5 minuten trok al die twijfel weg want ik sprak een Nederlands meisje die PSV – Ajax (sorry dat ik vloek) ging kijken in een pub, dus toen ben ik ook maar heengegaan. Beiden voor PSV en gelukkig wonnen we, ter nauwer nood, met 4-3. Was onverwachts ff een gezellig avondje, super gelachen met haar. Het was nog relatief vroeg, dus snel op bed want de volgende dag werd ik opgehaald voor 10 dagen door het hartje van Australië reizen, in de bush, heerlijk!

Dag 1

“Oké, we’re gonna pick up a girl now called Renee”. Dit zei onze gids, Gus, dus alle jongens in de auto dachten dat ze nou een knappe, blonde meid met grote tieten op gingen halen. Mispoes, stond er zeker een grote, kale gozer met twee pleisters op z’n kop te wachten. Nou, dan stap je dus zo’n bus binnen en dan zie je je familie voor de komende tien dagen. Er waren allerlei nationaliteiten en leeftijden aanwezig. Wat meteen opviel waren 3 andere Dutchies en een vrouw die Nederlands kon verstaan (kwam ik na 5 dagen pas achter, gelukkig had ik niks verkeerds gezegd in de tussentijd) maar geen Nederlands kon spreken. Normaal ben ik altijd de enige Nederlander dus dit was ff wennen. We hadden Rob, Judith en Simone. Rob werkt voor de reisorganisatie waarmee ik ook hier naar Australië ben gekomen als gids in Sydney voor de eerste vijf dagen van de trip voor mensen die met een groepsvlucht komen. Dat heeft me toch wel aan het denken gezet, zou ik dat ook niet kunnen? Judith en Simone zijn 2 meiden uit Zuidermeer, schijnt vlakbij Hoorn ergens te liggen, nooit van gehoord. Maar wel 10 dagen lang ongelooflijk mee gelachen. Vooral met Judith, precies dezelfde droge, grenzeloze humor als ik, schitterend. Dan hadden we nog een gekke Ierse chick en een leuke Engelse dude. En, uiteraard: hét irritantje. De rest kwam hier na drie dagen pas achter maar ik al na drie minuten, ik heb daar toch een speciaal gevoel voor. Ze kwam uit Denemarken en hield er kop maar niet en alles wat ze zei sloeg kant nog wal. Naja, zo’n iemand zit er altijd bij dus maar niet te veel aan ergeren. Achteraf hadden we 3100 km gereden, veelal op onverharde wegen door de outback dus dat betekend véél uren in de jeep. Na een flink aantal uren kwamen we aan in de Flinders Ranges, tot mijn verbazing was alles groen. Niks geen rood zand of stof. Hmmmm, maar wel mooi hoor! Hier hebben we een mega mooie wandeling gemaakt naar de top van een berg. Ik merkte dat ik pittug uit conditie was maar ik was nog lang niet de beroerdste. Wat een uitzicht he, niet normaal. Ik was ongelooflijk blij weer dit soort dingen te zien. ’s Avonds bij het kamp haalde Rob z’n gitaar te voorschijn en dat zorgt toch wel altijd voor extra sfeer. Biertje erbij, lekker eten van het kampvuur, ik was weer helemaal happy. De pleisters had ik er nou ook maar afgehaald, de wond zag er wel redelijk opgedroogd uit. Ik had deze tour expres in de winter gedaan omdat in de zomer de temperaturen op kunnen lopen tot 40 graden. Enige nadeel van deze tour in de winter is dat het ’s nachts behoorlijk koud kan worden. Achteraf viel dat wel mee, deze nacht was de koudste met 3 graden op z’n koudst. Ik lag lekker in m’n slaapzak met lange broek en vest aan en helemaal verstopt in m’n swag (ga niet wéér uitleggen wat dat is). Geen tentjes deze trip, op vorige trips sliep ik daar wel altijd in maar ik schakelde moeiteloos om.

Dag 2

“Rot op, klote hond”. Hij verstond geen Nederlands maar uiteindelijk ging ie toch weg. Ik moet ze gewoon niet, geeft dat nou? En iedereen liep helemaal weg met dat beest, stelletje gekken. Hij had wel op de swag van onze gids gepist, dat vond ik dan wel weer humor van hem. Als eerste stond een ritje op een kameel op het programma. Ik zei, oké, hier is het telefoonnummer van m’n vader, moet je die maar ff bellen als er wat gebeurd want ik heb nogal een slechte karma deze maand. Maar het ging onverwachts goed, ben er niet vanaf gevallen of iets dergelijks. Het was wel leuk en de omgeving was mooi maar het is dat het er bij zat hoor, anders had ik dit nooit gedaan. Voor de tweede dag gingen we de Flinders Ranges in, ik zat voorin dus kon extra genieten van deze schitterende omgeving. De Flinders Ranges waren extreem groen voor de tijd van het jaar dus ik kon m’n geluk niet op. We hebben onderweg nog wat aboriginal tekeningen bekeken in een soort van grotten maar ik keek eigenlijk alleen maar naar het uitzicht, vond ik veel interessanter. Ook hebben we deze dag een korte wandeling gemaakt naar een mooi uitzichtpunt maar m’n ik kreeg last van m’n schouder en er waren pittug veel vliegen dus ik was nogal “geprikkeld”. Hierna weer veel in de auto gezeten op weg naar kamp, eindelijk écht in de bush. De dag er voor sliepen we namelijk vlakbij een kamelenboerderij maar nu echt in “the middle of nowhere”, of hoe onze gids het zou zeggen, en dat vond ik een goeie, “the middle of everywhere”.

Dag 3

Op m’n vorige kampeertrip moest ik ff over de drempel heen maar nou ging ik er meteen voor: de shitshovel(poepschep)-teller stond meteen op 1. Ja, ik moet gewoon altijd als ik wakker word….. Na weer een hoop km’tjes verruilde we de Flinders Ranges voor de Oodnadatta Track, deze track gaat door de echte outback heen. En met echte outback bedoel ik wél rode stof, onverharde wegen en af en toe eens een andere auto op de weg en voor de rest niks, helemaal niks, lovely. Na korte tussenstopjes bij enkele outback dorpjes en een koolmijn kwamen bij het grootste meer van Australië terecht. Wat extra bijzonder was, was dat dit gedeelte leeg was. Dat was best mooi, een leeg zoutwatermeer, het leek wel of we op de maan waren geland ofzo. ’s Avond bij het kampvuur kwam de groep wat meer los en de kwam de sfeer er echt goed in. Dat heeft gewoon meestal wat dagen nodig. We hadden nog een week te gaan dus genoeg tijd om lol te hebben met mekander.

Dag 4

Shitshovel teller: 2. De eerste stop was bij William Creek, een plaatsje met de bevolking van 2. Dat ene wijf wachter de bar in het restaurantje was pittug sagerijnig dus ik neem aan dat zij een van die twee was? Omdat het, zoals elke andere dag, weer veel rijden was hebben we wat spelletjes gedaan langs de kant van de weg. Tot de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af wat die andere mensen wel in godsnaam niet dachten toen ze voorbij reden haha. Maar de Dutchies hadden wel mooi ff gewonnen en niemand van ons hoefde ’s avonds af te wassen. Ik heb toch maar geholpen hoor, zo ben ik dan ook weer, het gaat toch alleen maar om de eer. Een snelle tussenstop langs het langste hek ter wereld, ongeveer 5.000 km (ik zeg het ff snel maar het natuurlijk ongelooflijk lang), bracht ons bij Cooper Pedy. Cooper Pedy is de “Opal Capital of the World”, volgens was het 90% van het opaal van over de hele wereld wat uit dat plaatsje vandaan komt. Mensen wonen hier onder grond, in gewone huiskamers maar dit doen ze omdat de temperaturen in de zomer hier wel op kunnen lopen tot 50 graden en ondergronds is het altijd stabiel 22 graden. De tour door het museum was wel boeiend maar ik vond het allemaal maar mwaaaa. Wat ik nog mwaaaa’er vond is dat we hier de kans kregen om te douchen en dat iedereen dat gewoon deed, zelfs de gids! Nouja zeg, mij niet gezien hoor. Kamperen = niet douchen. Regel 1 in René’s kampeerreglement. De overnachting was in de Painted Dessert, waarom dat zo heet? Dat zien jullie op de foto’s wel zo, maar jullie mogen alvast raden. Het werd ’s avonds ff super gezellig met 3 mannen en toen ik ’s nachts even een plasje aan het doen was verdwaalde ik nog bijna haha. Na een tien minuten met aangetrapte schoenen rond gelopen te hebben vond ik m’n swag gelukkig weer.

Dag 5

Shitshovel-teller: 3 (had ff de dessert gepaint hihihi). Rijden, rijden, rijden, rijden, aaaaaaaaaaaaa! Ik was nou wel weer eens toe aan een flinke wandeling ofzo. Ik werd een beetje schijtziek van in die jeep te zitten de hele dag. En dat was ik ook nog eens de deurman (zat achterin), leek wel of ik aan het werk was. Een tussenstop in het plaatsje Oodnadatta was het enige wat we die dag gedaan hebben. Daar was het Pink Roadhouse, dat wel wel leuk want “Pink, it’s my favorite color”. Dat museum vond ik niet veel om eerlijk (als ik ben) te zijn. We kampeerde in Witjire National Park, hier was een meertje waar we in konden zwemmen. Eindelijk kon ik me dus ook een beetje opfrissen want zwemmen mag wel volgens René’s kampeerreglement. Maar ik kwam er meer duizelig uit dan opgefrist, zo’k joizus warm woater! Ik was ook helemaal dood op daarna, maar na een paar lekkere koude biertjes ging het wel weer. We moesten in tenten slapen deze keer vanwege de mosquito’s (muskieten, steekmuggen enz.), omdat we bij water in de buurt sliepen waren deze hier aanwezig. Nee, ik voelde me toch niet echt thuis in dat tentje, geen sterrenhemel om naar te kijken voor het slapen gaan en geen vallende sterren (ben benieuwd of al die wensen nog uit gaan komen). Dat was trouwens wel mooi hoor elke avond, heb de sterrenhemel nog nooit van zo dicht bij gezien.

Dag 6

Shit, geen shitshovel. We stonden namelijk op een camping. Deze nacht had ik voor het eerst en het laatst deze trip dingo’s horen janken. Dingo’s zijn een soort van wilde honden maar van mij hadden ze ff hun kop mogen houden. Beetje mijn slaap verstoren, hoe durven ze! Voor de verandering weer eens bijna de hele dag in de jeep gezeten. Maar als het goed is waren de meeste km’s nu wel gemaakt dus na vandaag zou het alleen maar beter worden. Tussen het rijden door zijn we nog naar het geografische midden van Australië geweest. Nou, kan ik ook weer zeggen dat ik daar geweest ben (met andere woorden: er was geen bal an). Dit was ook nog eens de warmste dag van de trip: 36 graden, uitzonderlijk warm voor deze tijd van het jaar (het was tenslotte nog steeds winter). ’s Avonds hadden we nog een mega mooi plekje voor ons kamp gevonden.

Dag 7

"Maar” 300 km op een verharde weg dus we waren er zo. Waar? Bij Uluru natuurlijk. Uluru (door de Engelse ontdekkingsreizigers Ayers Rock genoemd maar onlangs weer terug veranderd naar Uluru) is dat grote rotsblok in het midden van de woestijn. Dit is altijd het tweede beeld dat ik bij Australië had, het eerste beeld is toch altijd het Sydney Opera House met de Harbour Bridge. Deze behoorlijke rots steekt 350 meter boven de grond uit maar ondergronds gaat hij nog 5/6 km verder. Eerst hebben we er een wandeling omheen gemaakt en veel geleerd over de cultuur en de Aboriginals die er leefde. In eerste instantie hadden we ook de mogelijkheid om Uluru te beklimmen, maar daarna niet meer omdat de wind toenam. Ik had het sowieso niet gedaan uit respect, want de aboriginals die Uluru beheren hebben het liever niet. Daarna hebben we Uluru bij zonsondergang bekeken. Kwamen wij daar aan bij het uitzichtpunt, stoffig en vies en ongetwijfeld iets stinkend, met een koelbox met bier en pitjes, zaten daar allemaal mensen champagne te drinken en te dineren. Nouja zeg, dat is toch geen manier om door de outback heen te reizen, stelletje nepperds. “In the end it’s just a stupid rock anyway”, zei ik voor de gein. Dit moet je natuurlijk wel gewoon gezien hebben, maar het was wel erg toeristisch en daar hou ik gewoon niet zo van. We verbleven ook weer op een camping, iedereen natuurlijk douchen behalve ik. Het was niet zo gezellig deze avond, denk dat iedereen het een beetje vreemd vond met al die andere mensen om ons heen.

Dag 8

Werd ik wakker, lag Judith naast me. Die was de avond er voor niet zo lekker maar een nachtje naast René, ik met m’n positieve stralingen, doen blijkbaar wonderen. Ik had wel twee vuilniszakken onder m’n ogen want we werden om half 6 gewekt om Uluru bij zonsopgang te bekijken. Dit maakte meer indruk op me dan zonsondergang. De zon die zo op komt, Uluru er naast in het klein (we waren naar een rustiger plaatstje en stuk verder op gegaan) en niet zo veel mensen er bij deze keer. Hier hadden we ook uitzicht op Kata Tjuta (zelfde verhaal als Uluru maar door de Engelse hernoemd tot Olga’s). Hier hebben na het ontbijt een mega mooie wandeling gemaakt, na bijna een week in de jeep was dit een echte verademing voor me. Kata Tjuta zijn ook rotsformaties maar dan niet zo bekend maar zeker niet minder mooi, en we konden er tussendoor wandelen wat ik mooier vond dan om Uluru heen. Omdat we zo vroeg waren opgestaan zat de wandeling er voor de lunch al op en de gids had een aangename verrassing voor ons: een paar uur relaxen. Er was een zwembad bij de camping (deze was wél fris, brrrrrrrr zo koud) dus daar kon ik me mooi enig sinds opschonen en ff lekker in het zonnetje zitten. Na deze relaxte middag hadden we nog 2 uurtjes rijden voor de boeg naar kamp, lekker weer in de bush, zonder andere mensen om ons heen. Iedereen leefde weer helemaal op rond het kampvuur, het leek wel kermis! Ik heb nog m’n kunsten op de didgeridoo vertoond, wel lastig maar best leuk.

Dag 9

Shitshovel-teller: 4. 9 bier en geen last, buiten slapen is da bomb! Moet ik thuis ook eens doen na een flinke avond stappen. Weer een flinke wandeling op het programma en weer volop genieten. De wandeling ging door Kings Canyon, dus die was van mij. Nou merkte ik weer dat ik super fit was, en dat na een paar wandelingetjes. Ik vloog zo omhoog joh. Ik had dit soort landschappen al wel vaker gezien in het westen maar het gaat gewoon nooit vervelen. Na 4 uurtjes waren we klaar en reden we naar de Western McDonald Ranges. Hier brachten we een bezoek aan een mega krater, waar een meteoriet met een diameter van 1 km 242 miljoen jaar geleden heeft ingeslagen. Deze meteorietinslag had dezelfde kracht als een miljoen atoombommen en heeft het klimaat voor de halve wereld bepaald. En daar heb ik lekker in gestaan! Was wel mooi om te zien. En toen brak het droevigste moment van de trip aan: laatste avond kamp, pienemienemienemienemiene. Rond het kampvuur hebben we de laatste 1,5 week nog eens per persoon doorgenomen. Voor mij was het zeker een van de hoogtepunten van m’n Australië trip. Het enige jammere vond ik de vele uren in de auto en het feit dat alle mooie wandelingen in de laatste paar dagen waren gepropt. Maar goed, ik snap dit ook helemaal want de laatste 3 dagen waren wel in de mooiste omgeving en je moet nou eenmaal veel rijden met 3100 km. De groep was helemaal super, zelfs de twee iets oudere dames die mee waren pasten zich moeiteloos aan aan alle malle praat van al die jongelui. Ik heb nog een baan aangeboden om mee te gaan als entertainer op de volgende trip, maar door m’n strakke reisschema heb ik dit helaas af moeten zeggen. Ik heb wel vaak de juiste, uiteraard negatieve, dingen gezegd op de mooiste momenten. De favoriet van onze gids was toen we langs een dorpje reden en hij van alles aan vertellen was over dat dorpje en ik vroeg: “Are we going there?”. Hij antwoordde met nee en ik zei toen “Why the fuck are you telling us this than?”. Ik zei geen fuck, maar in die honderd keer erna dat hij dit vertelde zij hij het wel om het verhaal iets mooier te maken. Onze gids Gus was ook een topper, heel veel kennis en echt zo’n vrolijkerd. Elke ochtend dacht ik, tering wat is het vroeg, en dan hoorde ik hem in de verte: “Wow, what a beautiful morning”. En bij alles onderweg: “Wow, how amazing is this? Look at the sky, the grass, the sun, the rain etc.”. Alles was gewoon top.

Dag 10

Shitshovel-teller: 5. Tsja, dat brengt mij gelijk bij de 5 hoogtepunten van m’n trip hihihi. Na een gezellig laatste avondje bij het kampvuur werd de trip toch enig sinds somber afgesloten, het had namelijk bijna de hele nacht geregend. Ik sliep naast Judith en Simone want die hadden een spin gezien voordat ze op bed gingen en nou moest ik het zootje bewaken, als man zijnde. Toen het begon te regenen en ik al lang lag te pitten, attendeerde Judith mij er op, met een vriendelijke schop in m’n zij, dat m’n schoenen nog open en bloot stonden. Die maar ff onder de flap van m’n swag gelegd, die flap moet eigenlijk over je hoofd als het regent maar ik kroop er lekker helemaal in. Toch wat gebrekkig geslapen door de regen, werd ik wakker en zag ik een regenboog en ik zei tegen de meiden: “Ik ga straks ff een pot met goud zoeken”. Zeiden ze zo van: “Nouja zeg, lekker weer jij”. Ik snapte er niks van maar daarna werd het duidelijk, toen ze zelf ook om zich heen keken zagen ze de regenboog en zeiden: “Ohhhhhh, een pot met goud zoeken, ik dacht dat je bedoelde dat je moest poepen”. Hahaha, ik had elke ochtend wel een andere, romantische benaming en nou heb ik er weer een nieuwe bij hihihihi. Na een beetje uitslapen en een heerlijk relaxed ontbijt met bacon + eggs moesten we snel alles inpakken omdat het wéér begon te regenen. De dag was voor de rest wel weer erg relaxed. We zijn naar een paar lookout points geweest in de Western McDonald Ranges en tegen vijf uur kwamen we weer aan in de bewoonde wereld: Alice Springs, een stad midden in de woestijn en behalve de plaatsen in de omgeving is hier niks te doen. ’s Avond hebben we onze trip in stijl afgesloten: drinken in de plaatselijke pub. Nadat we lekker hadden gegeten in een simpel restaurantje gingen we naar een saloon toe. Ik moest wel ff wennen hoor, aan de bewoonde wereld. Wat ik wel echt lachen vond was de opzet van deze pub. De handvaten van de deuren zaten aan de andere kant en iedereen van onze groep, behalve deze slimmerik natuurlijk, trapte er in. Waar ik wel in trapte waren de kranen, draai je een kraan open en gaat die ernaast stromen haha. En de handdrogers waren ook andersom, drukte je op de ene en ging die ernaast lucht blazen.

De dag na deze gezellig avond heb ik met nog een paar van de groep door Alice heen geslenterd, ik was niet de enige die nogal katerig was, we hadden het allemaal zwaar. Die avond hebben nog gebowld. Jaren terug bowlde ik nog bijna elke zaterdag met m’n maat Jan & Hertog Jan en gooide ik met gemak 120 per game. Nou kwam ik niet verder dan 75 en dus vond ik er niks aan haha. Hierna hebben we pizza’s gehaald en de film Borat gekeken met z’n allen. Waarom? Nou omdat we tien dagen lang “Wowiewowa”, “Very nice” en “Very excied” liepen te roepen. De gids was hier mee begonnen en wij namen dat moeiteloos over met z’n allen. De dag erna gingen de meesten weg en heb ik ook, met pijn in m’n stenen hart (die ik kado had gekregen van Judith), afscheid genomen van Judith en Simone, zij gingen naar west en ik naar oost. Maar wie weet….. Australië is klein zie je. ’s Middags ging ik zelf richting het vliegveld en alleen Gus, Rob en irritantje waren er nog om mij uit te zwaaien. Rob ga ik zeker nog in Sydney ontmoeten, misschien gaat ie mij wel ooit inwerken?

Derde keer vliegen in drie weken, ik was er nou wel weer een beetje klaar mee eerlijk gezegd. Goed, na twee uurtjes kwam ik dus aan in Cairns, het begin of het einde van de oostkust, voor mij dus het begin. De oostkust is voor mij alweer het laatste stukje van Australië en dan heb ik het hele rondje wel gedaan, inclusief het midden “stukkie”. Ik had, na vele verhalen aangehoord te hebben, een bepaald beeld over de oostkust. Ik kwam aan in m’n hostel en zag meteen het beeld dat ik al verwachtte: dronken (uiteraard van de goon), luidruchtige backpackers. Ik zag al meteen dat ik hier niet zoveel vrienden zou maken. Maar goed, het was vrijdagavond en iedereen moet doen wat ie niet laten kan. Ik heb ’s avonds ff een snelle hap gehaald en gans alleen een biertje gedronken in een pub. Eigenlijk vond ik dat wel ff lekker rustig. Ik had al bijna twee weken geen minuutje voor mezelf gehad en nou was het ff René tijd.

Cairns is een partytown, maar gelukkig zijn er ook genoeg andere dingen te doen in de omgeving. Skydiven en white water rafting zijn wel de hoofdactiviteiten maar daar wacht ik nog ff mee totdat ik in Nieuw Zeeland ben. Kwam ik naar beneden lopen in m’n hostel om de nachten te betalen en een beetje m’n tripjes te boeken, stond Roland achter de bali. Roland had ik tien minuten gesproken in Melbourne, ruim een half jaar terug maar we wisten nog precies van elkaar wie we waren. Mega leuke gozer, kijk, hij heeft het wel uitgevonden, maar goed, dat maakt mij niks uit. Bij hem heb ik dus m’n tripjes geboekt: dagje Cape Tribulation, een duiktrip van 3 dagen, dagje Kuranda en een dagje naar de Tablelands. Trpjes zijn altijd wel prijzig maar wat me opviel is dat het leven aan de oostkust toch wel stukken goedkoper is dan in het westen/noorden. Voor een nachtje in een hostel betaal ik nu 22 i.p.v. 30 dollar en krijg elke dag bonnetjes voor gratis eten of een flinke korting op eten. Er zijn ook wel hostels van 15 dollar hier, maar ik ben en blijf een flashpacker he. Het is wel toeristisch hier, op elke hoek van de straat, en op hetzelfde rijtje ook wel, zit wel een hostel of een reisbureau. Niet echt mijn stad dus.

Ik kon hier een gozer die ik aan de westkust en in Darwin had ontmoet, die had ik ff opgebeld en daar heb ik op een zaterdag rustig wat mee gedronken en daarna een poging gedaan om voetbal te kijken in het casino. Na de eerste wedstrijd sukkelde hij bijna in slaap dus zijn we hem maar gepeerd. Ik was ook nog steeds wel een beetje moe van de 10 dagen in de bush dus eigenlijk kwam dat wel goed uit. De avond erna ben ik lekker relaxed in m’n eentje naar de bios geweest. Ik was nog steeds een beetje down en had ff geen behoefte om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik kon blijkbaar nog steeds niet wennen aan het stadsleven en miste de bush gewoon, en de mensen die ik daar had ontmoet.

Toen was het alweer maandag en ging ik voor een dagje naar Cape Tribulation. Cape Tribulation ligt een stukkie omhoog vanaf Cairns en is eigenlijk gewoon een regenwoud die op een gegeven moment samen komt met een strand. Het was een zeer mooi, relaxed ritje door een mooie omgeving. Onderweg heb ik ook nog van een afstandje gezien waar wijlen Steve Irwin is doorboord door een pijlstaartrog. We hadden lunch waar het regenwoud in enen over gaat in een strand. Een strand waar je niet mag zwemmen i.v.m. eventuele krokodillen, zoals overal hier in de omgeving. Op de terugweg hebben nog een tochtje gemaakt over een rivier op zoek naar krokodillen. Niet eentje gevonden maar omdat ik al een tochtje had gedaan in Darwin waar we krokodillen voerde, vond ik het niet eens zo erg. Deze toch was op 31 augustus en dat betekend het einde van de winter in Australië, en wat voor een. De mooiste winter van m’n leven (tot nu toe) sloten we af met 30 graden, heerlijk! Ondanks deze leuke trip was ik nog steeds een beetje down dus ben ik maar weer alleen naar de bios geweest. Maar…..

De volgende dag was ik weer helemaal happy de pappy. Ik had het stadsleven weer geaccepteerd, of zou het komen doordat ik de dag erna voor drie dagen op een boot ging om het Great Barrier Reef te verkennen? Dat zal er zijdelinks wel iets mee te maken hebben ja. Het Great Barrier Reef is misschien wel Australisch grootste attractie. Het is bekend, wereldberoemd, omdat het groot is: 2600 km lang en het enige “ding” is ter wereld dat je vanuit de ruimte kunt zien, ook is het het grootste levende organisme ter wereld. Door dit alles wordt het Great Barrier Reef vaak overschat. Toen ik m’n duikcursus haalde aan de westkust, in het Ningaloo Reef, hoorde ik dit al. Vele vertelde mij dat ze Ningaloo veel mooier vonden dan Great Barrier. Na drie dagen en negen duiken, kon ik zelf m’n mening geven. Ik had ook elf duiken kunnen doen maar ik had er twee over geslagen. Welke twee? Laten we daar ff een prijsvraag van maken, dan maar ik bij de volgende blog wel de winnaar bekend. Degene kan een geheel verzorgde wereldreis winnen maar moet hem wel zelf betalen hihihihi.

Om 6 uur werd ik opgehaald, beetje overbodig want de duikshop zat aan de overkant van de straat, maar goed. 32 mensen waren aan boord waarvan maar liefst 20 cursisten. Dit was voor het eerst, voor mij, dat er geen gids mee ging. Op de boot werden we ingelicht over waar we heen konden en hoeveel graden we op ons kompas moesten kijken. Van de 12 bleven er uiteindelijk 6 over die geen buddy hadden. Na enige navraag was er een ervaren rot en was ik daarna de meest ervaren, slik! Ik kan boven water niet eens navigeren, laat staan onder water. Nouja, met twee groepjes van drie kwam uiteindelijk alles goed. We hoefden niet een keer opgehaald te worden door een klein bootje en we eindigde vaak op snorkelafstand van de boot. Na een duik of vijf voegde de cursisten zich ook bij ons want die hadden inmiddels hun diploma op zak. Ik vond het wel leuk om te zien. Ruim 3 maanden geleden was ik nog precies hetzelfde, zo onstabiel mogelijk door het water heen zwemmen en elke keer omhoog schieten. Nou was ik degene die tips & trucs kon geven. Met mij gaat het inmiddels stukken beter en relaxter. T/m duik 15 was ik nog wel eens licht zenuwachtig maar nu is het zonder na te denken naar beneden en genieten. Het leven op de boot was goed, met twee man op een kamer en de maaltijden waren veelal culinaire hoogstandjes. Een gezellige groep mensen, dat ook.

Ook niet onbelangrijk: de duiken zelf. De duiken waren vaak niet zo erg diep, wat ik niet zo erg vond trouwens. Het eerste dat me opviel was dat het rif op héél veel plaatsen dood was. Dit is natuurlijk onze eigen schuld, wij tweebenige, omdat er al zoveel mensen gedoken hebben is veel van het rif beschadigd, wat trouwens vaak per ongeluk gebeurd, ik betrap mezelf er ook nog wel eens op. Aan de andere kant, de vissen die ik gezien heb, had ik vaak nog niet eerder gezien. Veel, groot, klein, raar, schildpadden, haaien (vegetarisch hoor) en nog veel meer. Daarom heb ik de volgende mening: het rif bij Ningaloo Reef vind ik vele malen mooier, maar de vissen in het Great Barrier Reef vond ik dan weer bijzonderder om te zien. Aan het eind van de trip hebben we nog met de meeste mensen van de boot iets gegeten bij een Italiaan en ben daarna eindelijk met een paar jongelui naar de Woolshed geweest. Iedereen die ik sprak over Cairns zei dat ik hier heen moest gaan. Nou, het leek wel kinderen voor kinderen daar. Heel backpackend Cairns was hier volgens mij aanwezig, lang niet mijn tent. Voor te drinken hoef ik daar dus niet meer heen, voor het eten wel, goedkoop en lekker.

Dit was gisteren en vandaag zit ik alweer veel te lang deze blog te tikken dus ik ga er een einde aan breien. Vanavond ga ik weer een paar rustige pints halen met dezelfde gozer als vorige week. Morgen ben ik nog “vrij”, maandag en dinsdag een dagtripje en dan woensdag ben ik pleiten. Dan ga ik met de bus, de OZ Experience, rustig aan naar beneden. M’n eerste stop is bij Ayr, vanaf daar kan ik een duik doen bij een shipwreck die in de top 10 van beste shipwrecks ter wereld. He, nu we er toch zijn….. Zoals eerder gezegd wil ik 9 oktober in Sydney zijn, dat geeft me een maand om de oostkust te doen, moet lukken! Ik heb al wat plaatsen aangevinkt waar ik heen wil. Het is niet meer zo relaxed als in het begin van m’n reis, ik moet nou daadwerkelijk plannen en kan niet meer overal zo lang blijven als ik wil. Plannen was een van de vele bezigheden toen ik nog werkte dus dat komt allemaal goed.

Rest mij voor de rest nog iedereen een prettige kermis te wensen. Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo erg dat ik er niet bij ben dit jaar: heb ik tenminste geen kater van een week, en die slapeloze nachten de week erna, blehhhhhhh. Komt volgend jaar wel weer (of het jaar daarna, of het jaar daarna, of het jaar daarna, wie zal het zeggen).

Om in stijl af te sluiten wil ik deze keer graag af sluiten met de woorden die het beste kermisduo ooit ons gegeven hebben: Jalalala, jalalala, jalalalailalalala, jalalala, jalalala, jalalalailalalala. De kermis die is om te zuipen…..

Tot m’n volgende blog weer en bedankt voor het lezen van 6779 woorden