Zuidereiland part ien

Kijk, voor dit aantal reacties doe ik het er wel voor! Erg bedankt iedereen. Ik zal maar snel beginnen met m’n avonturen van de eerste twee weken op het zuidereiland.

Onlangs zat ik nog te klagen dat ik steeds concerten van m'n favoriete band miste, maar vanuit Nieuw Zeeland heb ik dan toch voor komende september kaarten gekocht voor MUSE in Wembley. Gelijk weer een reden om de grens eens over te steken voor een weekendje. Een week hierna kreeg ik te horen dat ze ook weer naar Nederland komen volgend jaar, dus ook daar maar kaarten voor gehaald. Zie je nou wel, zo komt het allemaal wel weer goed me. Moet toch ook bezig blijven als ik straks weer terug ben.

Van Tongariro Natrional Park gingen we naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Onderweg werd een grote aaneenschakeling van hoogtepunten. We hadden namelijk eerst de ?Stray Gumboot Throwing Competition?. Zeg maar het gooien van laarzen in een soort kooi. Omdat ik nooit van m'n leven ergens de beste in zal worden, moest ik maar weer genoegen nemen met een tweede plaats. Tsja, de winnaar kwam uit Finland, daar vechten ze met beren als hobby. Alsof dit nog niet genoeg was, maakte we ook een stop bij een Dutch Shop. Met een halve kilo moppies en een potje appelstroop liep ik voldaan naar buiten.

In Wellington heb ik extreem weinig gedaan. Ik had hier een reunie met Jeff, Martijn en Mickey. Jeff is een Engelse dude en Martijn en Mickey twee Nederlandse dudes, die ik allemaal ontmoet had op (of in, we zitten namelijk niet op het dak als we rijden) de Stray bus. Na het nodige lach- en drinkwerk ging ik een hele korte nacht tegemoet. Gelukkig kon ik de dag erna m'n slaap inhalen op de ferry (gewoon in een bed, pure luxe) die ik nam naar het eerste plekje in het zuidereiland: Picton.

In Picton bleef ik maar een nacht en een dag dus ik kon niet zoveel actie ondernemen en heb dat de eerste dag ook maar niet gedaan. Beetje Little Britain kijken, altijd leuk. Daarbij was ik ook nogal miauwerig dus een luie dag was wel op z'n plaats. De volgende dag ben ik wel vroeg opgestaan om een wandelingetje te maken van 2,5 uur naar een lookout. Nou, ik moest wel erg goed looken want ik zag niet veel, het was namelijk nogal bewolkt. Maar evengoed een leukze bezigheid en met al die heuveltjes toch ff het luie zweet er uit gezweten van de dag ervoor.

In de middag werd ik weer opgehaald door de grote oranje bus en gingen wel naar het plaatsje Marahau, dit plekje ligt aan het begin van het Abel Tasman National park, jullie weten inmiddels allemaal wel wie Appie Tasman is dus dat hoeft ik niet meer uit te leggen. We verbleven op een camping waar we omringd werden door de bergen, wat al een super mooie omgeving was. Hier verbleef ik 3 dagen en ik had elke dag wel wat te doen.

De eerste dag besloot ik m'n nieuwe schoenen (toch maar aangeschaft na aandringen van m'n zussie) eens lekker in te gaan lopen met een wandeling van 29.1 kilometertjes. Met een watertaxi werd ik naar het midden van de kustlijn gebracht en kon ik terug wandelen naar de camping. Vanuit de boot vond ik het niet zo bijzonder eigenlijk allemaal maar toen ik m'n wandeling begon begreep ik wel waarom vele mensen dit het mooiste plekje in Nieuw Zeeland vinden. Ik heb een hoop mooie vieuws gezien onderweg maar ben bijna nergens echt gestopt omdat het evengoed wel een fikse wandeling was. Toen ik bij de laatste bay aan kwam moest ik evengoed nog 12 km lopen met een adviestijd van 4 uur. Ik had het toen eigenlijk al wel weer gehad en m'n schoenen gingen ook al steeds minder lekker zitten. Op dat punt moest ik vaker rusten en af en toe m'n schoenen en sokken ff uit doen. Met nog 7 km voor de boeg was ik het echt helemaal zat. Het was warm, ik was doodop en m'n voeten vielen er bijna af (ben en blijf toch een Volendammer dus overdrijven hoort er ook bij). Toen ben ik stappen van een meter of 2 gaan geven en was ik na ruim 7 uur wandelen weer bij de camping. Moe maar voldaan, het was een mooie dag. Maar eigenlijk had ik een kortere wandeling moeten gaan maken zodat ik rustiger aan kon doen, maarja, achter, doe, reet, jullie weten het wel.

In het kader van wie niet waagt, wie niet wint, ging ik de volgende dag naar de skydivewinkel waar ze skydives verkopen, zoals wel vaker in skydivewinkels. "We can't promise anything" hadden ze de dag er voor aan de telefoon gezegd, maar waarschijnlijk zat het wel mustache. Ik had er eigenlijk niet op gerekend want toen ik daar op de weegschaal moest schrok ik me toch wel een petje, ik ben de afgelopen tijd toch wel een paar procentjes aangekomen (klinkt wat minder dramatisch dan kilo's). "Good news", en een half uur later kwam ik naar beneden met m'n parachute. Zoals ik al zei aan het einde van m'n film: "One of the best things I did in my life". Het gevoel dat je krijgt als je daar op 13.000 feet (4 km) hoogte op het randje van het vliegtuig zit is onbeschrijflijk. En als je dan springt dat is echt niet normaal. Ik schreeuwde niet als een klein meisje, maar als een volwassen kerel die het goed naar z'n zin had. Met 200 km/ph maakte ik een vrije val van bijna een minuut, wat overigens voelde als 5 seconden omdat je brein het gewoon niet kan verkroppen waar je nou helemaal mee bezig bent. Het weer zat ook erg mee en het uitzicht tijdens de vlucht was ook geweldig. De DVD is erg mooi geworden maar die kan ik pas laten zien als ik thuis ben. De foto's daarentegen kunnen/mogen jullie zo al bekijken. Dat was wel genoeg activiteit voor die dag dagt ik zo!

M'n laatste dag in Abel Tasman heb ik nog samen met Jeff een mountainbike gehuurd en zijn we samen op pad gegaan. We hebben een paar mooie dingen gezien onderweg met uitzichten op het National Park maar qua mountainbiken viel het me toch wel tegen. Ik kwam niet echt lekker de heuvel op en toen we uiteindelijk naar beneden konden, was dat te gevaarlijk omdat er gewoon overal rotsen lagen. Uiteindelijk meer met de fiets aan de hand gelopen maar ach, dat houd je toch op de straat he. 's Avonds nog een reunie met Martijn en Mickey, altijd lachen met die mannen.

Na drie dagen nam ik afscheid van Appie en z'n tas en z'n man en gingen we richting Barrytown a.k.a. "Baz Vegas". Onderweg maakten we voor het eerst kennis met de westkust die ze hier ook wel de wetcoast noemen. Na een paar (natte) stops kwamen we aan in Barrytown. Ik zal hier niet al te veel woorden aan vuil maken maar wat een nutteloze overnachting was dit! Je wordt gedropt bij een hostel die aan een pub vast zit en er is niks te doen dus een beetje verplicht drinken. En dan moest je nog eens verkleed gaan ook! (mannen als vrouwen en andersom) Ja, hij is goeie. Normaal gesproken zou ik hier al niet aan beginnen en omdat ik toch al een baaldag had konden ze helemaal het heen en weer en weer terug krijgen. Ik heb wel gewoon een paar biertjes gedronken natuurlijk, want dat moet je wel bijhouden. De volgende dag kon je sieraden gaan maken, maar aangezien ik nog niet levensmoe ben heb ik dat maar geskipt en ben ik tot half 12 in m'n bed blijven liggen maffen.

In het begin van die middag werd ik afgezet in een plaatsje genaamd Greymouth. In Greymouth is geen reet te doen, maar daar was wel een van de weinige treinverbindingen in Nieuw Zeeland die ik nodig had om naar Christchurch te komen. Dit treinritje is "een van de 10 mooiste scenic railways in the world (vooral in de winter)". Nou daar schiet ik lekker veel mee op, op dat moment was de lente bijna ten einde en stond de zomer al voor de deur. Maar het 4 uur durende ritje van west naar oost (in Australie duurt dit in 3 dagen) was zeker de moeite waard, heel mooi. Maar waarom ging ik dan op deze d-tour? He? Nou? Juistum, ik ging weer eens ouderwets rocken met de mannen van Pearl Jam (toch wel een van m'n favoriete bands). De dag voor het concert had ik nog afgesproken met Katie & Ryan, het engelse stelletje die ik op Fiji ontmoet had. Ik ging lekker vroeg naar het stadion toe maar ik was niet de enige, wat een mensen. Hierdoor moest ik ook beide voorprogramma's bekijken. De eerste was een gozer en een chick en de tweede Ben met z'n harp (wie snapt hem?). Ja, moet je daar nou van zeggen? Daar kom ik allemaal niet voor. Wat wel leuk was dat Eddie Vedder twee keer op kwam om een duet met ze te zingen. Ik had Pearl Jam al twee keer eerder gezien maar deze derde keer was ook gewoon weer niet normaal zo goed. Nieuwe, oude en natuurlijk de klassieke knijters. Volgens mij kwam die gozer van Crouded House (Nieuw Zeeland's trots) ook nog twee liedjes zingen en iedereen uit het voorprogramma werd ook bij de show betrokken. Na 2,5 uur genieten zat het er weer op en was ik blij dat ik deze omweg had gemaakt om dit concert bij te wonen. Dit concert was voor mij nog extra bijzonder want dit is volgens mij het eerste concert die ik straalnuchter bezocht heb, een flesje water had ik gehad. Ik raak m'n wilde haren kwijt denk.....

De dag erna weer terug naar Greymouth met de trein en daar werd ik meteen weer opgehaald om naar Franz Jozef te gaan. In het plekje Franz Jozef ligt toevallig ook een gletsjes die Franz Jozef heet en die gingen we beklimmen. Met mijn status als flashpacker wilde ik wel graag een wandeling doen waardoor je met een helikopter naar de top wordt gebracht en dan je wandeling begint maar door het slechte weer werd dit helaas afgelast. Toen ben ik maar voor een wandeling gegaan die de hele dag duurde, naar de top wandelen en dan weer terug. Spikes ondergebonden en gaan maar. Van de 6 uur die we op het ijs zijn geweest heeft het zeker 5 uur geregend waarvan het 2 uur met bakken uit de hemel kwam. Dat is natuurlijk gewoon k met p maar daar doe je niks aan. Daarbij kwam ook nog eens dat al het ijs nogal vies/zwart was dus dat viel allemaal een beetje tegen. Het was een leuke bezigheid, begrijp me niet verkeerd, maar ik had er denk ik meer van verwacht. We hadden wel een top gids trouwens, niet lullen maar lopen haha. Hij vertelde weinig en wij hadden ook schrikbarend weinig vragen. Toen ik terug kwam ik de schade in m’n tas ff bekijken en alles was doorweekt, m’n vest is nou nog steeds nat! ’s Avonds nog efkes een paar pilzen gedronken met Mickey en Martijn die daar ook weer toevallig waren, altijd lachen met die twee.

De volgende dag gingen we van Franz Jozef naar Makarora. Volgens mij hebben we onderweg niet veel bijzonders gedaan want ik heb niks opgeschreven in m’n boekkie. In Makarora heb ik een ritje van een uurtje gedaan in een jetboat. Dat is zo’n super snelle boot die lekker langs de randen van de rivier scheurt en af en toe een draai maakt van 360 graden (ook wel een three-sixty genoemd). Dit was wel ff lachen in deze mooie omgeving. Het was wel nog wéér eens slecht weer dus dat was wel jammer maar evengoed gewoon leuk. De dag erna had ik een kort ritje voor de boeg dus toen ben ik ’s avonds maar met grote maten bier gaan drinken. Er was ook karaoke maar daar ben ik principieel tegen dus ik heb alleen maar gekeken en me zo min mogelijk geïrriteerd aan dat wijf die wel ff 4 liedjes ging zingen en helemaal niet kon zingen. Grrrrrrrrrrrrrrrrrr.

M’n korte ritje de volgende dag ging naar Wanaka, oh Wanaka, is mis je! Soms heb je gewoon van die plekkies waar je meteen van ziet of je het helemaal geweldig of helemaal apenzak gaat vinden. In dit geval werd ik meteen verliefd (onee, ik heb een hart van steen, ff vergeten). Dit dorpje heeft een groot meer met op de achtergrond hoge bergen met nog een beetje sneeuw op de toppen. Dit zicht kon je gewoon zien vanuit het hostel. Het dorpje was lekker klein, knus en rustig, heerlijk! En het weer, na een week regen ging hier gewoon de zon weer schijnen en was er een strak blauwe lucht. Wat mijn verblijf nog extra leuk maakte was dat Martijn en Mickey hier ook twee dagen verbleven, altijd leuk met die twee. We hebben samen denk ik achtentwintigmiljoen potjes pool gespeeld (was gratis, dus vandaar).

In het kader van “ik smijt nog een paar honderd dollartjes over m’n schouder” ging ik na aankomst meteen een scenic flight maken in een oud stuntvliegtuigje. Ik wilde eigenlijk zo’n vette stuntvlucht maken in een ander vliegtuigje maar mijn lengte- breedte verhouding liet het niet toe. We hebben evengoed een paar trucjes kunnen doen, een loop en een keer dat we naar beneden vlogen en dan twee spins maakten. Super leuk en voor mij avontuurlijk genoeg (ben toch niet zo’n held als het op vliegen aan komt, uit een vliegtuig springen is dan weer geen probleem, heel raar). Het was wel een beetje een “onprettig” gevoel want ik had ook zo’n besturingsknuppel tussen m’n benen en tijdens die loop kwam die knuppel wel erg dicht mijn m’n eigen knuppel in de buurt. De vieuws waren niet normaal trouwens, ik heb tijdens dat half uurtje een hoop anzichtkaarten kunnen schieten.

Om me niet al te veel vervelen ging ik de volgende sledgen. Dat is op zo’n bodyboard door een wilde rivier heen drijven. Verrassend genoeg was dit ook weer een super leuke activiteit. Het was nog bestwel zwaar trouwens, je moet je goed vasthouden aan je plankie anders drijf je zo terug naar Australië. Als toetje gingen we nog meer activiteiten doen. Ik heb nog achter een jetski gehangen, van twee hoge rotsen gesprongen en nog van een glijbaan af gegleden op m’n plankie, gewoon weer ff lekker kind zijn. Na twee uur in het 15 graden koude water te hebben vertoeft was het wel weer welletjes geweest en kon ik terug kijken op, wederom, een leuke activiteit.

Op m’n laatste dag in Wanaka zijn ik (shit in front), Martijn, Mickey en onze Duitse roomy Jan een wandeling gaan maken naar Roy’s peak. Nouja, Roy’s 2/3 peak dan we hadden deze klim een beetje onderschat. Na twee uur wandelen was ons water bijna op en hadden we ook geen lunch mee dus hebben we maar besloten om rechtsomkeer te maken. Het uitzicht was trouwens sowieso al grandioos vanaf dit punt en omdat ik me al niet helemaal lekker voelde (bier + verkoudheid) vond ik het ook niet zo erg. Het was wel ff lachen want die Duitser had precies dezelfde mening over Duitsers als ik dus ik kon eindelijk grappen maken tegen een Duitser die dan nog lachte ook (1e in 11 maanden). Na deze wandeling gingen Mickey en Martijn er vandoor, die moest ik nou een hele dag missen. Portje poolen dan maar? Gelukkig was mijn oosterbuur niet zo erg goed en won Nederland zo’n beetje alle potjes. Schade Deutschland alles ist forbij!

De volgende dag werd ik wakker en zat er wat in m’n schoen, Sinterklaas had evengoed aan me gedacht hier aan de andere kant van de wereld. Onee, het was dezelfde stinksok die ik er zelf de dag ervoor had ingestopt. Naja, geen cadeaus dit jaar maar wat zou het? Ik zit momenteel in een van de mooiste landen ter wereld, dat is al een groot cadeau op zich. Met een beetje liefdesverdriet nam ik afscheid van Wanaka en gingen we richting Queenstown. Ik voelde me zo slecht, verkouden, zere keel, spierpijn, dus ik was niet zo erg spraakzaam in de bus. Moesten we ook nog eens twee wachten bij een stop: de eerste commerciële bungyjump in de wereld, uiteraard uitgevonden door een Kiwi. Daarna reden we Queenstown binnen. Queenstown is de “Adventure Capital of the World”, hier kun je volgens mij een jaar blijven en elke dag iets verschillends doen, echt niet normaal. Helaas is het hierdoor ook erg toeristisch en daar hou ik niet zo van, zoals inmiddels wel bekend denk ik. Toen ik bij m’n hostel af werd gezet was een een grote reunie met zo’n beetje iedereen die ik op de Stray bus had ontmoet, heel erg leuk. En natuurlijk waren Mickey & Martijn er ook weer, altijd gezellig met die twee. Maar dit was dan echt ons laatste avondje dus dat hebben we efkes goed gevierd samen met Deutsche Jan en onze Engelse maat Jeff. Zitten bier drinken is ons motto, maar uiteindelijk kwamen we weer in die typische backpacker clubs terecht: V-E-R-S-C-H-R-I-K-K-E-L-I-J-K. Rond 3 uur heb ik Mickey en Martijn een dikke knuffel gegeven en veel plezier gewenst op hun verdere trip. Mannen, als jullie dit lezen: I had a grandioze time met you and we see elkaar weer in Rosenburg (of Eindhoven of Volendam). En think er om: never geshoot, is always miss!

Ja, en nu zit ik dus in Queenstown, de “Adventure Capital of the World”. Ga ik dan niks adventures doen? HELL YEAH! Ik ga over een uurtje de hoogste schommel van de wereld doen: 109 meter. Dan kom ik zo terug en vertel ik er alles over dan kan ik weer een einde aan deze (korste blog ooit) breien. Tot zo!

Whowwwwwwwwwwwwwwwwwww! Dit was weer een poepie ruige actie, helemaal top. Sta je daar op het randje van de afgrond, 109 meter hoog en dan spring je naar beneden. Je kon op verschillende manieren van het platform af en ik koos er voor om opzij te springen. Dit was de eerste keer in al m’n activiteiten die ik hier in Nieuw Zeeland gedaan heb waar ik toch wel een beetje bang was, een beetje dan he, want ik ben natuurlijk geen mietje. Het gevoel dat door je heen gaat is echt weer onbeschrijflijk. De val is vrije val was 60 meter en dan schommel je als het ware met 150 km/ph naar beneden. Om met de woorden van de Teletubbies te spreken: nog een keer, nog een keer! De tweede sprong was een prikkie dus waarom niet? Juist! Deze keer sprong ik achteruit, nog enger maar nog heftiger. Deze twee sprongen staan gelijk in m’n top 3, met op nummer 1 toch wel de skydive.

Ja, en nu? Nu ga ik al m’n foto’s en filmpies ff uitzoeken en uploaden en back-uppuh. Door de drank van gisteren voel ik me wel wat beter nu. Qua verkoudheid dan, want qua katerigheid ben ik nog niet helemaal jofel. De Canyon Swing is toch wel m’n laatste activiteit denk ik, nou alleen nog maar gratis wandelingen. Alhoewel, je weet nooit wat er op je pad komt natuurlijk….. Morgen ga ik een rondje helemaal naar het zuiden doen en dan kom ik weer terug in Queenstown en dan ga ik via de oostkust weer omhoog en dan kom ik over een weekkie of twee in Wellington aan en dan zit m’n rondje Nieuw Zeeland er alweer op, snik snik snik. Ik mis het nou al, en ik ben er nog. Veel plezier met het bekijken van de foto’s en laten we eens kijken of we het aantal reacties van vorige keer kunnen overtreffen (ik daag jullie uit, maar als het niet lukt zij het jullie vergeven hoor). De foto’s beginnen met m’n skydive, dan de foto’s van m’n eigen camera, dan van het sledgen en dan van de Canyon Swing.

Ohja, zei ik nou dat ik het filmpie van m’n skydive niet kon laten zien? Ik was zeker ff vergeten dat ik geniaal was! Zie de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=VbVw0l_ye-I Op de volgende links staan de filmpjes van de Canyon Swing: http://www.youtube.com/watch?v=lJaoxLfqM6A & http://www.youtube.com/watch?v=Pl34V2m4Am8

De groente en tot sinas!