Zuidereiland part twai

Niet zoveel adrenaline gerelateerde activiteiten (klinkt duur) deze keer, wel weer een hoop mooie stukjes natuur gezien. En ohja, ook weer eens een hoop geklaag in deze blog. Want jullie dachten zeker dat ik dat door al dit moois al verleerd was? Neej! Klagen is heerlijk, klagen hoort bij het leven, een leven zonder klagen is als bier zonder alcohol, dat klopt gewoon niet!

Na het afronden van m'n vorige blog ben ik meteen een Fergeburger gaan halen (wereld beroemd in Queenstown). Ik ben normaal niet zo burgerlijk, maar deze waren wel lekker, en groot! Een burger is genoeg voor avondeten (dat zelf koken zit er nog steeds niet helemaal in).

De volgende dag gingen we op pad naar de Milford Sounds in het Fiordland National Park. Sounds zijn zeg maar fjorden, hoge, rotsachtige gebergten omgeven door water. Op de verschillende posters die ik had gezien zag dit er super mooi uit en ik had er ook veel zin. Maar wat denk je? Wij hadden zeker weer zo'n non-stop regendaggie met mist en bewolking! Tijdens de bootcruise heb ik dan ook voornamelijk binnen gezeten. Begrijp me niet verkeerd, bewolking en regen kan ook gerust iets misterieus hebben, maar door een dikke laag mist zagen we geen ruk. Onze gids zei nog, door de regen heb je wel veel watervallen. Ja oke, maar ik heb in de tussentijd nou al een miljoen watervallen gezien hier. Ik wil nou ook wel eens de landschappen zien zoals ze er op de posters uit zien. Het was evengoed wel leuk hoor, maar evengoed!

Afin, 's avonds kwamen we bij onze accomodatie aan en vele (vooral meiden) kregen de schrik van hun leven. Haha, houten hutjes zonder stroom, en waar wel stroom was (keuken + w.c.) werd de generator om 10 uur uitgezet. Mijn motto is altijd: zolang er een bed, w.c. en douche is vind ik het lang goed. Dit was er allemaal dus niks te klagen (deze keer dan). En dat ik naast een gozer moest slapen in een 1,5-persoonsbed die ik niet eens kon? Ach ja! Hoort er allemaal bij. Een andere gozer had een een laptop mee die net was opgeladen dus gingen we maar een film kijken. Iedereen haakte halverwege af maar ik heb hem wel afgekeken, Into the Wild, goede film!

Voor ik vertel over de volgende dag, moet ik even vertellen hoe de dag er voor gereisd werd. We vertrokken bijna een uur te laat omdat er te veel mensen in de bus waren (niet de chauffeur z'n schuld trouwens, maar gewoon domme mensen). In benarde positie zat ik samen met nog 45 man in een volle bus. Door diverse stops en de regen buiten, was de bus lekker nat en licht geurend geworden.

Toen vertrokken we dus richting de volgende stop. We moesten vroeg vertrekken (6 uur) om de Ferry naar Stewart Island te halen. Toen we allemaal in de bus zaten, ietsjes na zessen, kwam de chauffeur ons vertellen dat een hoop mensen de afwas niet gedaan hadden en dat we pas weg gingen als dat gedaan was. En toen kwam het, daar bereikte ik het breekpunt. Normaal gesproken zou ik uitstappen en dat samen met nog wat andere mensen ff opruimen maar nou was ik er helemaal klaar mee. Ik was al een tijdje uitgehosteld en nou was ik spontaan ook uitgebust. En nou ik toch ff bezig ben (klagen rulez) ook uitgeduitst, uitgecanadeest, uitgeamerikaant en uitge-elkekeerhetzelfdeverhaaltemoetenvertellen. AAAAAAAAAAAAAAA! Zo, dat lucht op, heerlijk! Het reizen bevalt me nog prima trouwens hoor, best thing ever!

We hadden evengoed niet zoveel vertraging opgelopen maar het ging meer om het principe. Waar we wel vertraging opliepen was bij de volgende plaats waar we mensen op gingen halen. Ik weet niet eens wat er allemaal loos was, het zal allemaal wel. Een stop van een kwartier werd een uur en toen moesten we flink door kachelen om de ferry te halen. We waren een kwartier te laat maar ze hadden wel op ons gewacht. Je kon kiezen of je naar dit eiland ging of gewoon op het vaste land bleef. Door de (nog weer eens) regen in de ochtend hadden we alle tassen maar tegelijkertijd in de bus geflikkerd en dan zoekte we dat daarna wel uit. Dus toen konden we alle tassen bij aankomst weer uit de bus trekken, snel inchecken en op naar Stewart Island.

Stewart Island is het 3e grootste eiland van Nieuw Zeeland en ligt helemaal onderaan. Met een kleine bevolking en 1 pub en 1 supermakrt leek dit me wel een geschikte plek om een paar dagen te blijven. Bij aankomst in de middag ben ik een tocht gaan maken op zo’n onderwaterboot, veel beter dan duiken want het water was hier tussen de 8 en de 10 graden. Brrrrrrrrrr. Nouja, veel beter? Uiteindelijk zagen we niet zo veel bijzonders dus dat viel een beetje tegen. Een paar vissies en een zootje zeewier of alg, weet ik veel hoe dat allemaal heet. ‘s Avonds ben ik nog met iemand de enige pub in town gaan verkennen, was wel ff leuk. De avond eindige nog in een verhitte discussie met een vrouw met het IQ van 25 over de muziek van de jaren ‘80. The The 80’s sucks!

De volgende dag was het zowaar mooi weer en heb ik samen met nog 5 andere van onze bus een mountainbike gehuurd en zijn we lekker gaan fietsen en wandelen. De heuvels waren weer lekker stijl en we moesten zo nu en dan en nu afstappen (was gelukkig niet de enige). Na een uurtje bikkelen kwamen we aan het beginpunt van onze wandeling aan. Na een uurtje marcheren (waren geen Duitsers bij, dus dat kon mooi hihihi) kwamen we aan bij een strand. Maar weet je wat het nou is met stranden? Die had het afgelopen jaar nou al een miljard keer gezien en zelfs de eerste paar vond ik niet echt boeiend (zand + water, meer is het niet). Daarbij kwam ook nog eens dat ik weer een hyperactieve bui had (zo nu en dan last van lichte ADHD) dus ik ben na een kwartiertje zelf weer terug gegaan naar het hostel terwijl de rest nog lag te chillen. Het was een mooie dag, maar ik had geen dingen gezien die ik nog niet eerder had gezien.

De volgende dag was ik extreem druk met m’n was doen (en drogen, vergeet dat niet, dan moet je weer helemaal je kleren overhevelen) en lezen: de Lonely Planet van Bejing (kom ik in m’n volgende blog nog uitgebreid op terug), de Lonely Planet van Zuidoost-Azië (kom ik in m’n volgende blog nog uitgebreid op terug) en m’n gewone leesboek (kom ik in m’n volgende blog niet uitgebreid op terug) die ik nou al 4 maanden met me mee sleurde. Toen ik al een tijdje in m’n Lonely Planet van Zuidoost-Azië aan het lezen was moest ik hem gewoon wegleggen, in m’n hoofd was ik al in Thailand, maar ik zat nog in Nieuw Zeeland, het moet natuurlijk wel realistisch blijven he.

De volgende dag vertrokken we weer naar het iets vastere land, en wat denk je? 3x raden..... Het regende inderdaad weer, goedzo! De rit ging naar Dunedin via de Catlins, een natuurgebied me mooie landschappen a la het noordereiland: groen en heuvelachtig. Ook zagen we een hoop behehehehe onderweg, want Nieuw Zeeland staat ook bekend om het groot aantal schapen dat hier huis vesten (45 miljoen as we speak, tegen 4,2 miljoen inwoners). De grappen over sheep shaggers zijn dan ook snel gemaakt. Na een mooi ritje, waar het weer ook weer gelukkig opknapte, en een paar fotostops kwamen we aan in Dunedin, de studentenstad bij uitstek in Nieuw Zeeland.

‘s Avond gingen we (voornamelijk mannen, hoe bizar ook) een tour doen door de Speights bierbrouwerij. Ik hou van Nieuw Zeeland, zoals jullie misschien al wel gemerkt hebben, maar het Nieuw Zeelandse bier kan zo door het putje. Maar goed, bier is bier, en aan het einde van de zeer interessante en leuk vertelde tour, mochten we een half uur lang onbeperkt bier drinken. De eerste 10 minuten liepen we gewoon rondjes om de tap haha (zelf service) maar daarna zakte het tempo wel iets in. Er waren 6 verschillende smaken dus vlees noch vis (en bier). Onze chauffeur had ons al verteld dat we gewoon vragen moesten blijven stellen aan onze gids van de brouwerij, dan kon hij nog wel eens de tijd vergeten en de bar langer open houden. Dat hoeft je ons dorstige backpackers natuurlijk geen twee keer te zeggen, na een uur en een kwartier liepen we vol en zoet de brouwerij weer uit. Daarna hebben we nog in een andere kroeg gezeten. Nouja, de rest stond wild te dansen en ik zat. Ik had mijn “moves” namelijk in Volendam latten liggen. Laat die maar lekker liggen ook daar!

De volgende dag vertrokken we rustig aan weer terug naar Queenstown, en met rustig aan bedoel ik dat wel om half 12 in de middag vertrokken, ook wel eens lekker. Het enige noemenswaardige wat we daar nog gedaan hebben is het bezoeken van de stijlste straat ter wereld, nog in Dunedin. Maar weet je wat het nou is met de stijlste straat van de wereld? Die is zo stijl! Dus toen ik op 1/4 was ben ik maar linksomkeer terug gelopen naar de bus. Bovendien had ik nogal wat alcohol genuttigd de voorgaande avond en al dat actieve gedoe is dan niet goed voor de rikketik.

In Dunedin heb ik ook nog afscheid genomen van Josefien en Stefanie, twee meiden waar ik tot op dat moment bijna heel Nieuw Zeeland mee had afgereisd. Tot Stewart Island was er ook nog een derde bij, maar die verstoorde mijn relatie met die andere twee steeds want zij mocht mij niet. Niet dat ik daar wakker van heb gelegen, want ik mocht haar ook niet. Dit was zo’n typische uber klagende Nederlander. Niks was goed en elk gesprek ging daar wel over. Ik kan daar dus niet zo goed tegen een daarom botste we nog al eens. Een van de paar voorbeelden: Als je zegt “ik eet geen lam, want dat vind ik zielig”, vind ik dat hypocriet. Dan moet je helemaal geen vlees eten, en om het helemaal goed te doen ook geen vis. Ik kan het dan natuurlijk niet laten om dan van de ene kant naar de andere kant van de tafel te roepen “ik hou van lam, des te jonger des te lekkerder” haha. En zo waren er nog wel een paar. Maarja, toen zij weg was klaarde de lucht en kon ik nog beter met die ander twee opschieten (die 3 dagen dat dat geduurd heeft).

In Queenstown aangekomen wilde ik een trip boeken naar het Mount Aspiring National Park, om de volgende dag vol te maken want volgens ons schema hadden we weer 2 nachten in Queenstown te besteden. Maar de trip die ik wilde gaan maken, een dagwandeling met gids, ging niet door omdat er niet genoeg mensen waren. De enige andere manier hoe ik een stukje van het National Park kon gaan zien was met een Lord of the Rings Tour. Dat ik de film dan niet gezien had maakte schijnbaar niet zoveel uit. En dat maakte het ook eigenlijk niet. Ik heb weer een hoop mooie landschappen gezien en elke keer als onze gids zat te brabbelen over hobbits en Frodo dacht ik van “jaja, het zal allemaal wel”. Blijkbaar waren in dit gebied ook scenes opgenomen voor de film X-Men Wolverine, die had ik dan weer wel gezien! Niet dat ik me die scenes kon herinneren, maar toch. Wat wel grappig was, was onze fotoshoot op het eind met allemaal zwaarden en kleden en pijlen in het “paradise forest”, uiteraard ook uit de film.

Na deze tour, die een halve dag duurde, ben ik achter de computer geklommen en heb ik, net als bijna de hele avond er voor, op cheaptickets.nl en hostelbookers.com gezeten om wat dingen uit te zoeken voor Azie (kom ik in m’n volgende blog nog uitgebreid op terug). Ik ben een hoop wijzer geworden die avond.

“Nog 3 weken Rene, nog 3 weken, nog 3 weken, dan ben je van dit gelul af”. Dit hield ik mezelf voor toen een Canadees meisje luidruchtig en dronken (van 2 ranja’s met een rietje moet je maar rekenen) de kamer binnen kwam midden in de nacht en mij uit m’n slaap hield. Ze zat de dag erna ook bij mij in de bus. Daar hebben wij in Dutchland zo’n mooi gezegde voor: Als blikken kunnen doden..... (was er nu een Canadees minder op deze aarde, en eentje minder is altijd beter dan eentje te veel).

Met troela van hierboven en nog een paar andere mensen van de niet zo erg leuke groep, gingen we de volgende dag weer op pad. Iedereen ging zo’n beetje naar Christchurch maar ik sprong tussendoor de bus uit om naar Mount. Cook te gaan. Mount Cook is de hoogste puntje in Oceanie met 3754 metertjes en natuurlijk vernoemd naar die gochem die we nou inmiddels allemaal wel kennen. Mount Cook town is klein en knus en daarom besloot ik daar 3 nachten te blijven. Het enige hostel in town zat volgeboekt dus ik moest op zoek naar een alternatief. Deze had ik gevonden in een lodge, een half uurtje wandelen vanaf het dorpje. En met lodge bedoel ik schuur met een paar bedden. Ik zei eerder wel: “zolang er een bed, w.c. en douche is vind ik het lang goed”. Maar met bed bedoel ik dan ook beddengoed, en niet m’n eigen slaapzak en een handdoek als kussen. En de w.c. en douche mogen dan gerust een beetje schoon zijn, hier waren ze volgens mij voor het laatst schoongemaakt in 1820.

Anyway, de dag dat ik daar aan kwam geloofde ik m’n ogen bijna niet: het was mooi weer! Kon dat ook nog? Blauwe lucht en lekker warm dus ik was meteen maar een wandeling gaan maken door de Hooker Valley (aparte naam). Ik moest eerst een half uurtje lopen om bij het begin van die wandeling te komen maar dat was helemaal niet erg, want wat een schitterende omgeving. Het had de dag er voor zelfs nog gesneeuwd (in het begin van de zomer) op de toppen van de bergen dus de toppen waren lekker wit en goed bedekt met sneeuw. De wandeling door de vallei was toch wel kouder dan ik had gedacht. M’n handen scheurde spontaan open en zaten helemaal onder het bloed door de droogte en de kou. Met dat ik de vallei weer uit schoffelde zag ik weer een zon en een blauwe lucht. De wandeling was erg mooi, zeker weten. Maar nou moest ik nog weer een half uur terug lopen ook, pfffff. Te trots om ff te liften natuurlijk.

De volgende dag werd ik wakker me vette blaren op m’n voeten en lichte spierpijn van de houten gevangenisbedden. Die blaren kwamen door de wandeling van een uur op een vlakke weg, dat ben ik blijkbaar niet meer gewend met al die heuvels en bergen. Die ochtend kreeg ik een Harry (dubbele doordenker) van m’n roomy’s naar Mount Cook Town waar ik de volgende 2 nachten in een hostel zou verblijven. Toch ff beter vlinder! Die ochtend ben ik een boottocht gaan maken over het Tasman Lake. Tasman Lake is een meer ontstaan door het gesmolten ijs van de Tasman Glacier, de grootste gletsjes in Nieuw Zeeland. Het water is wit en niet doorzichtig maar wel drinkbaar (een feit, gezien ik nog leef). Maar wat denk je? Ik had gewoon weer goed weer en daardoor werd het een hele leuke tocht. We voeren tussen allemaal ijsbergen door en dat was wel heel bijzonder. We kamen Jack en Rose ook nog tegen, want die hadden elkaar beloofd om nooit meer los te laten.

Na deze boottocht was ik natuurlijk erg moe en na het knappen van een uiltje ben ik nog een kleine wandeling gaan maken van 1,5 uur naar Kea Point. Helemaal vergeten dat ik blaren had, en dat heb ik geweten ook toen ik terug kwam. Al m’n compeeds zijn nu op. Het wandelingetje was weer leuk hoor mensen! Onderweg kwam ik nog een paar bamibakkers (Chinezen) tegen met mondkapjes op. HALLO! Zuiverdere lucht dan dit krijg je het niet meer hoor sjonge jonge. Sommige mensen zijn ook echt gek hoor haha. M’n brood was ook nog gejat trouwens “nog 3 weken.....”.

Nu had ik nog een hele dag te besteden maar wat denk je? Nou was het weer mooi weer! En ik moest nog 115 blz van m’n boek uitlezen. Pfffff. Toen heb ik maar alle gordijnen in het hele hostel dicht gedaan en net gedaan alsof er een hevige sneeuwstorm buiten was. Daarbij waren m’n voeten een grote blaar dus veel zin in nog een wandeling had ik niet echt. Tussen het lezen door heb ik ook eindelijk actie ondernomen op cheaptickets.nl Ik had een retourtje Bejing gekocht vanaf Bangkok (kom ik in m’n volgende blog nog uitgebreid op terug) en..... M’N TICKET NAAR HUIS (kom ik in m’n volgende blog nog uitgebreid op terug). Nou, zal ik die laatste alvast maar verklappen dan? Zaterdag 24 april om 06:35 land ik op Nederlandsche bodum. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn. Maarja, dat duurt nog 4 maanden dus niet al te veel aan denken want ik heb nog zoveel moois in het verschiet. De mensen thuis (en ik ook wel stiekem een heel heel heel klein beetje) hebben nu in ieder geval iets om naar toe te leven. Tickets geboekt en boek uit, wat een productieve dag he. Een volledige werkdag.

Toen ik op het punt stond om te vertekken vanaf Mount Cook kreeg ik nog een briefje in m’n handen gedrukt van m’n Duitse roomy met allemaal tips over Vietnam. We hadden het daar zo over gehad en op eigen initiatief had hij wat dingen voor me opgeschreven. Heel erg leuk van Wolfgang (geen geintje, zo heette die echt), zie je nou wel, er zijn wel goeie, ze zijn alleen heul erg zeldzaam. Met een shuttlebus ging ik weer terug naar Twizel en daar werd ik door Stray weer opgehaald. De bus zat voor een vierde vol, heerlijk. Ik vond het bussen weer helemaal top. En er zaten een paar bekende in waarmee ik goed op kon schieten dus dat helpt altijd. Deze bus bracht me uiteindelijk naar Wellington, met stops in Christchurch en Kaikoura. Ik had een beetje bedenkingen bij onze gids na onze eerste ontmoeting, maar dat kwam uiteindelijk helemaal goed. We hadden namelijk iets gemeen: muziek. Van ieders Ipod hebben 2 dagen lekkere harde rockmuziek gedraaid, schijt aan de rest.

Christchurch was een stop waar we moesten overnachten. Christchurch is een stad en was ik al geweest voor het Pearl Jam concert. 2 redenen om maar niet al te veel te doen, behalve een pizza gegeten dan, want dat tentje had ik vorige keer al ontdekt. De volgende dag gingen we met 3 mensen + gids (in een 45-persoons bus) richting Kaikoura. Bussen rulez! Ik was weer niet de enige Dutchie. Het is niet normaal hoeveel Nederlanders hier zijn trouwens. Een keer was 1/3 van onze bus Dutch. En voor de rest een gemiddelde van minimaal 4 per bus dat ik gereisd heb. Beter dan Duitsers trouwens hoor, ik kon vrijwel met iedereen goed overweg (behalve dat ene eerder genoemde geval dan).

Omdat we met zo weinig (of niet zoveel) waren, kwamen we lekker op tijd in Kaikoura aan, zo net voor het middaguur. In de middag konden we activiteiten doen. Hoof dattractie hier is zwemmen/snorkelen met (wilde) dusky dolfijnen. Dit had ik graag willen doen maar deze trips zaten de komende weken tot z’n nek volgeboekt. Toen gingen ik maar voor de zeehonden. In heb begin was ik hier nogal, net zoals de rest van mijn karakter, sceptisch, neerbuigend, sarcastisch en negatief over. Die beesten meuren een uur in de wind en liggen alleen maar te muiven op de rosten. Maar uiteindelijk vond ik het helemaal geweldig. Het water was weer lekker op temperatuur met een graadje of 10. Gelukkig deden onze 7 mm wetsuits goed hun werk. Al snorkelend gingen we langs de rotsen waar ze lagen te pitten of aan het spelen waren. In het begin was er nog niet veel actie maar op een gegeven moment stond ik oog in oog met een zeehond, vet cool ouwe. We zagen er al meer rondzwemmen en bijna op het eind hoorde we ze schreeuwen en sprongen er 10 tegelijk het water in en zwommen (woest snel trouwens) zo langs ons weg. Het was helemaal top, maar toen we het water uit gingen werd ik wel ff geconfronteerd met de geur van die beesten, jakkie bah. Had eigenlijk ff een deo’tje voor ze mee moeten nemen.

Wat een drukte buiten die nacht, we verbleven in een volledig houten hostel dus alles was goed te horen wat er buiten gebeurde (een wilde zaterdagavond in Kaikoura, Kaikoura = een straat). En dan lag er ook nog iemand te snurken! Pfffff. Onee, dat was ik hihihihi. De volgende dag tufte we naar Picton om vervolgens de Ferry te pakken naar Wellington, a.k.a. Windy Wellie (zal ik er nog een laten? Dan hadden ze het beter Smellington kunnen noemen, maar helaas gaat die grap hier niet op want het stinkt hier niet). Wellington is de hoofdstad en ik en steden, dat is net als Tiger Woods en z’n vrouw: dat gaat niet samen (hij had liever minnaressen, ik heb liever kleine dorpjes, hoewel een paar minnaressen ook niet verkeerd zou zijn hihihi). Ik was zo moehoehoehoeeeeeeee bij aankomst dat ik lekker vroeg op bed ben gegaan in m’n YHA hostel. Normaal blijf ik nooit in YHA’s want die zijn zo goed en schoon en daar blijven alleen maar stelletjes en oude mensen en niet gezellige mensen die nooit met je praten, maar daar ben ik nou juist wel ff aan toe. Ik heb denk ik genoeg mensen ontmoet het (bijna) afgelopen jaar.

Gisteren had ik ff een regel/internetdaggie en morgen vlieg ik weer terug naar Sydney. Vandaag had ik mezelf dan eindelijk overtuigd om dan toch eens naar een museum te gaan. Hier in Wellington heb je namelijk het Te Papa museum, het nationale museum van Nieuw Zeeland, zo’n beetje de enige must do hier in de stad. Volgens vele kon je hier uren rondlopen, ookal hield je niet van musea want dit was heel anders dan alle andere. Nou, oke dan! Ik zet een stap binnen en ik hoorde ieieieoeoeoe ieieieoeoeoe ieieieoeoeoe (ongeveer), het brandalarm ging af. Of was dit niet gewoon een teken van god dat ik gewoon niet naar een museum moest gaan? Er was trouwens niks loos hoor, en toen ik 10 minuten buiten stond naar een alarm te luisteren, dacht ik van “zoek het dan maar uit”. Met dat ik weg liep ging het alarm uit en ging iedereen naar binnen. Poging 2..... En na een kwartiertje / 2 van de 6 verdiepingen stond ik weer buiten haha. Weet je wat het nou is, het was wel anders met allemaal films en dat soort fratsen. Maar ik hou van natuur, cultuur en ook een heel klein beetje van architectuur. Maar een beetje door een gebouw heen sloffen en dan allemaal dingen moeten lezen, dat boeit me gewoon niet. Bovendien moest er nog een halve blog uit m’n magische vingers worden gezogen dus ik had het nog druk zat.

Ik heb me prima vermaakt hier in Nieuw Zeeland, qua gekke dingen en natuur. Ik kan iedereen aanraden om hier heen te gaan. Vergeet Australie niet hoor, maar ik vind Nieuw Zeeland toch wel mooier. En het is zo lekker klein en makkelijk te bereizen. 7,5 week waren voor mij ook precies genoeg. Het noordereiland heb ik vrij gehaast gedaan en op het zuidereiland heb ik wat meer meerdaagse stops gemaakt. Ook heb ik toch weer een hoop leuke mensen ontmoet. Mickey en Martijn ga ik zeker in Nederland nog eens opzoeken, altijd lachen met die twee.

Ja, en nu ben ik morgen voor de vierde keer in Sydney te vinden, de verdwaalstad bij uitstek. En hier ga ik een hoop mensen tegenkomen die ik gaande weg m’n reis heb ontmoet en daar kijk ik wel erg naar uit. Dan hoef je niet steeds over dat standaard riedeltje te praten (What’s your name? Where you’re from? How long have you bin traveling for? Where have you bin?). AAAAAAAAAAAAA. Denk dat ik dat inmiddels al wel een miljoen keer verteld heb. Met kerst ga ik naar Bondine Beach en oud en nieuw weet ik nog niet wat ik ga doen. Waarschijnlijk een iets met een brug en vuurwerk? Maar lekker in een kroeg zitten vind ik ook lang goed. Een hoop van m’n Ierse en Schotse vrienden komen rond je jaarwisseling naar Sydney dus ff kijken wat die gaan doen. Voor de rest ga ik extreem weinig doen (hoewel, noem elke dag bier drinken maar extreem weinig doen, das een hele dagtaak hihihihi) en genieten van m’n laatste twee weken in de westerse samenleving want 6 januari vlieg ik naar Hong Kong om nog 3,5 maand door Zuidoost Azie heen te reizen (kom ik in m’n volgende blog nog uitgebreid op terug).

Rest mij nog jullie hele prettige en vooral koude, hele koude en kille kerstdagen te wensen en al het goeds voor 2010. 2009 is voor het mooiste jaar ooit, een levenslange herrinnering met een aaneenschakeling van hoogtepunten. En die paar kleine minpunten die onderweg en thuis gebeurd zijn? Daar kijken we maar niet op terug, “because you don’t buy a bread for that”.

Voordat ik naar Hong Kong vertrek horen jullie nog van me.

Goodbeye bro’s and mates!

PS. Geheel tegen m’n principes, maar de foto’s volgen overmorgen. Lang verhaal, maar ze komen er aan!