Laos, the country of smiles

Deze slogan zag ik een keer op een advertentie staan van Beer Lao, en aangezien ik een hoop van deze ouwe jongens achterover heb getikt, waarom zou ik die slogan dan niet gewoon ongeneerd overnemen als titel van deze blog? En dit is ook de beste manier om Laos te omschrijven als je het mij vraagt, wat een geweldig land! In het kort komt het er op neer dat ik de afgelopen bijna 3 weken een hoop heb gechild en niet al te veel activiteiten heb gedaan. In het lang komt het ongeveer hier op neer:

M’n eerste ochtend in Luang Prabang had ik een fiets gehuurd om de omgeving te gaan verkennen, een fiets zonder versnellingen, altijd handig met al die heuvels. Maar ik vond het geniaal, het gevoel wat ik kreeg toen ik daar aan het rond fietsen valt maar moeilijk uit te leggen. Het is gewoon het Laos sfeertje denk ik, en dat ik vaak de enige bleekscheet was hielp ook wel mee volgens mij. Vooral alle kinderen schreeuwde: SABAIDEEEEEEEE! Wat hallo in het Laos’ betekend. Tijdens m’n fietstochtje heb ik nog twee tempels bekeken. Eentje was heel mooi met een mooi uitzicht over het stadje, die andere vond ik maar mwa mwa. Sowieso ben ik niet zo tempelig en is 1 a 2 per dag voor mij meer dan genoeg.

Na het bezoeken van de tweede tempel ging ik me al beroerder voelen, ik had een heel raar gevoel in m’n maag en ik herkende dit gevoel. Ik zat namelijk sinds twee dagen aan de malariapillen omdat dat nodig schijnt te zijn in Laos. Ik moest ze ook al eens nemen toen ik een keer op vakantie was in Brazilië, en toen kreeg ik ook last na twee dagen. Dus nu had ik hetzelfde gedaan als in Brazilië: richting prullebak, hoppa, opzouten met die troep. Na enig internet research kwam ik er toch achter dat er niet een medicijn ter wereld is dat je 100% malariavrij houdt, dus dan maar helemaal niet.

Ik voelde me lang niet goed dus besloot maar om ff een tukkie te gaan doen. Ik keek nog ff in de spiegel en ik zag er niet uit, ik leek Rick wel! Oh, deze zal ik ff uitleggen. Rick, een vriend van me, noemen ze gekscherend wel een een wandelend lijk omdat ie zo dun en wit is. Humor dat wij hebben jongen….. Naja, toen werd ik dus wakker na 3 uur met vette koppijn. Maar omdat ik nog een fiets had gehuurd voor de hele dag besloot ik om nog ff snel langs het postkantoor te gaan en daarna de fiets weer in te leveren. Was ik het postkantoor aan het zoeken, lekke band! Kon er ook nog wel bij, en ik voelde me al zo slecht. Kon ik dus weer terug lopen met m’n fiets aan m’n hand, gelukkig is Luang Prabang niet zo groot en was ik na een minuutje of 10 weer terug bij de winkel. Fiets ingeleverd, ze keken de fiets niet eens na dus dan maar niks gezegd ook, en terug naar m’n bedje.

Het was inmiddels avond en toen begon de echte ellende pas, ik was flink aan de dunne, schijterij, poeperietes, spetterpoep, broekhoest, the runs, green aplle splatters, en dan is er nog een ander woord ook….? Ohja, diaree. De volgende 2 dagen had ik liggend doorgebracht in m’n bed en rennend naar de W.C., er kwam gewoon slootwater uit en ik werd er helemaal schijtziek van! Heb alleen maar water gedronken en bijna niets gegeten. Diareeremmers werkte ook gewoon niet dus er was iets flink mis. Gelukkig had ik voordat ik naar Azië vertrok van een Australische dokter wat zwaarder geschut meegekregen voor dit soort gevallen en dat hielp na twee dagen een beetje, een klein beetje. Nee, dit kwam duidelijk niet door de malariapillen, ik had gewoon iets verkeerd gegeten of gedronken. Ik was nog zo blij dat ik in een meer Aziatisch land was, maar daar is de hygiene dus ook vaak verder te zoeken.

Op dag 3 ging het dan weer ietsjes beter en ik kreeg er zowaar weer een soeppie in met wat brood. Die dag ben ik maar ff naar tempel gegaan die bij me in de achtertuin lag. Deze temple lag op het hoogste punt van Luang Prabang en ik moest hier een hoop treden voor beklimmen. Als je net 2 dagen op bed heb gelegen (wel veel korte afstanden gerend, dat wel) kun je je wel voorstellen dat dat niet helemaal vanzelf gaat. Na een stap was m’n hele kop al bezweet maar ik had het gered en de beloning was het wel waard ook. Een schitterend uitzicht over het stadje aan de ene kant en over de Mekong River aan de andere kant. De tempel was niet zo bijzonder maar wel een paar mooie buddha’s gezien. M’n maag was nog wel van slag maar stukken minder dan de dagen er voor. Daarom besloot ik de volgende dag maar op te zouten naar Vang Vien. Ik had die kamer met die witte muren nou wel genoeg gezien de afgelopen 4 nachten. Luang Prabang is de culture hoofdstad van Laos en ondanks dat ik behoorlijk ziek was vond ik het geweldig, die 2 uur dat ik daar rond gefietst had. Ik had alleen wel heel graag een Belgisch biertje willen drinken in een Belgisch / Laos’ café dat daar zat maar, dat zat er helaas niet in, arme ik!

Nou, daar ging ik, een kilo’tje of 2 lichter (nog 13 te gaan), op naar Vang Vien met een kurk in m’n reet. Het ritje was zo’n 180 km naar het zuiden dus ik dacht, daar scheuren we ff heen in een uurtje of 3. Wat ik alleen niet wist is dat de rit door de bergen ging en we een stuk of 8 miljoen haarspeld bochten moesten trotseren. Daarbij kwam dat de V.I.P. bus gewoon een gewone bus was met irritante stoelen die steeds achter over klapte en airco die het maar half deed, dit was zeker m’n ergste busritje tot toen toe (ja, zometeen komt er nog een ergere). Na 7 uur! kwamen we dan aan in Vang Vien. Ik vond een mega mooie, grote, schone kamer met een king size bed voor maar liefst 4,50 euro’s. En dan is een 640 ml fles Lao Beer ook nog eens maar 85 euro cent, wat moet ik nou met al dat geld dat ik over heb als ik straks terug ben? Naja, dat zien we dan wel weer. Na dat busritje haalde ik m’n kurk er weer uit en toen begon het meteen weer te pruttelen bij me. Dit heeft nog een avond en een ochtend geduurd en toen was het EINDELIJK over! Iedereen schijnt minimaal een keer goed ziek te worden als ze door Azië reizen, hopelijk blijft het bij deze ene keer want het verziekt toch wel een deel van je reis.

Met Vang Vien had ik vooraf al één probleem: iedereen heeft het er over. Zelfs toen ik nog in Australië aan het reizen was en ik vertelde iemand dat ik het volgende jaar naar Thailand en Laos enzo ging, was het eerste plekje waar ik over hoorde Vang Vien in Laos. De omgeving daar is het mooiste stukje natuur wat ik in Laos heb gezien, begrijp me niet verkeerd. Maar het dorpje zelf is zo’n typisch backpacker / partydorp wat meer weg had van Salou dan van een Aziatisch dorpje midden in de bergen. En dan de mensen, de toeristen, vreselijk! Allemaal van die omhoog gevallen figuren die denken dat ze heel wat zijn omdat ze het tot dit dorpje geschopt hebben. Ik ken gewoon niet tegen van die figuren die denken dat ze al dan niet god of hippies zijn. En om met de woorden van m’n maatje Eric Cartman te spreken: I hate hippies! In het engels zouden ze zeggen dat deze mensen nogal “far up there own ass” zijn, een geweldige uitdrukking als je het mij vraagt. De hoofdattractie hier is tuben. Dan lig in zo’n grote binnenband en kun je door de rivier heen peddelen, en nou komt het, onderweg kun je barretjes bezoeken, a.k.a. zuipen tot je er bij neervalt. Had ik zeker ff geen zin in met dat soort? Daarom ben ik ook een van de weinige die in Vang Vien is geweest zonder te tuben. En ik ben er trots op!

Ondanks al deze negativiteit, die ik maar al te graag uit, heb ik wel een leuke tijd gehad die 3 dagen dat ik daar was. Ik heb namelijk 2 dagen een mountainbike gehuurd en lekker rond gefietst. Ik moest hiervoor wel m’n paspoort afgeven als onderpand, met tegenzin natuurlijk na dat ene geintje, maar ik kreeg hem gewoon netjes weer terug. Pfieuw! In en om Vang Vien zijn een hoop grotten dus ik besloot maar eens een kijkje te nemen bij eentje. Ik had 2 gidjes mee van een jaartje of 17, bij elkaar haha. Ik schat die ene 5 en die andere 12. Wel 2 zakenmannetjes, want ik moest natuurlijk betalen voor hun diensten nadat ik al betaald had voor de entree van de grot. Nou tijgers, hier hebben jullie je 1,50 euro, en nou peer ik hem weer. Zo bijzonder vond ik het nou ook weer niet. Een grot zou ik gezien moeten hebben, de grot der grotten daar. Het was zo’n 8 km fietsen ofzo, natuurlijk op het warmste puntje van de dag omdat ik op het koelste puntje van de dag altijd nog traditiegetrouw lig te pitten. De fietsrit was zeer mooi, door de bergen heen maar vrij vlak, ik keek m’n ogen uit. Eenmaal aangekomen zag ik een meertje waar allemaal mensen aan het zwemmen waren, blue lagoon genaamd, het water was ook vrij blauw ja. Het was een graadje of 35 en ik zweette op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Maar ik had geen zwemkleding mee, dus ben er maar in m’n gewone broek ingesprongen, maakt dat uit. Een verkoeling, heerlijk! Na een half uurtje verlieg ik deze lagoon weer en fietste ik weer terug door het prachtige landschap met een natte broek. Die grot? Helemaal vergeten haha.

De dag erna ging ik de andere kant op, in totaal zo’n 2,5 uur langs allemaal kleine dorpjes en wederom een schitterende omgeving. Dat vind ik nou top, geen toeristen te bekennen in de omgeving en lekker doortrappen. Ik had een smile op m’n gezicht die er niet vanaf te rammen was. Na 40 km was het wel weer mooi geweest want met dat tochtje van de dag ervoor erbij deed m’n bips nogal au.

Wat heb ik dan gedaan in de avonduren? Nou, er was wel iets geniaals daar. In de ene helft van de barren en restaurants speelde ze de hele dag Friends en in de andere helft Family Guy. Ik heb zelfs South Park een avond ergens gezien maar kon maar 5 minuten kijken want toen moest ik weer rennend naar de plee. Ik koos de andere twee avonden voor Family Guy te kijken, lekker onderuit gezakt met een grote Beer Lao in m’n hand, heerlijk. Ik ging ook nog een avond m’n maag testen, kijken hoe ik er voor stond. Ik dacht, als ik nou een pizza bestel met een biertje, en dat gaat goed, dan ben ik officieel genezen verklaard. En dat was ik uiteindelijk. Toen ik een menu in m’n handen kreeg gedrukt zat er ook nog een ander, handgeschreven menu bij. De zogeheette “Happy Menu”. Ik had hier volledig uit m’n plaat kunnen gaan. Ik kon pizza’s krijgen met wiet en paddo’s, paddoshakes, joints en opium. Maar dat is ook niet veel aan in je eentje. Hoewel Family Guy dan misschien wel vele malen grappiger zou zijn..... Maar nee, bedankt. Ik zal ook maar ff uitkijken met dat soort dingen in dit soort landen. Ik wil graag 24 april 2010 thuis komen, en niet 24 april 2030!

FF iets tussendoor: de Laos mensen maken volgens mij slaaptechnisch de meeste uren ter wereld, het is ongelooflijk. Ik kwam een keer het postkantoor binnen, moest m’n sleutel van m’n vorige guesthouse ff terug sturen, oeps. Lagen er 2 meiden met hun kop op hun bureau te pitten. Dit had ik ook al meegemaakt in een internetcafe, apotheek en een massagesalon. Dan worden ze wakker gemaakt om een massage te geven, zijn ze er niet eens blij mee denk ik haha. Ook tuk tuk chaufeurs doen graag een tukkie hihihihi. Ja, als je weet dat je tuk tuk uitspreekt als toek toek is het misschien minder grappig. Maar dan kun je weer zeggen: ze hebben wel amaar toek, maar ik heb ze nog nooit iets zien vangen. Grappen jongen, zo uit m’n mouw. Maar in Laos hebben ze ook allemaal een hangmat in hun tuk tuk, deze had ik in Thailand niet kunnen ontdekken. Daar staan ze allemal aan je kop te zeuren.

Voordat ik Vang Vien verliet heb ik nog een knoop doorgehakt, deze lag namelijk al een paar dagen bij me voor de deur. Ik heb daar namelijk besloten om Vietnam te skippen, om verschillende redenen. Het was altijd al een beetje een twijfelgevalletje maar omdat het zo dicht bij elkaar ligt dacht ik, pak het er gewoon bij. Ik hoor vaak verschillende verhalen over dit land. Vaak mensen die alleen naar Vietnam gaan vinden het helemaal geweldig, en mensen die ook naar de andere omliggende landen gaan vinden Vietnam maar vaak mwaa mwaa. Daarbij spookte het aanbod van Chuck, m’n buddy op de duiktrip in Thailand, elke keer door m’n hoofd. Hij had me uitgenodigd om hemt op te zoeken in Kunming in China. Ik zei toen dat ik geen tijd had maar dacht meteen bij mezelf dat dit wel heel cool zou zijn, weer eens wat anders. Dus uiteindelijk heb ik besloten om hem een weekje op te gaan zoeken. Zodoende kan ik ook een paar dagen langer bij Kevin en co blijven die in maart naar Thailand komen (Kevin was hier niet echt blij mee overigens). En het mooiste van alles, ik kan ook nog een dagje of 5 naar Gili Trawagan in Indonesie, m’n favoriete tropische eiland in de wereld. Daar kan ik lekker chillen en een paar duiken doen voordat ik aan m’n duiktrip om Komodo Island begin. Heerlijk toch! Ben maar wat blij met deze beslissing. Vietnam komt misschien nog wel eens. Moet tenslotte ook landen overhouden voor de toekomst..... Daarbij komt dat ik ook een beetje rondreis moe aan het worden ben. Niet moe van het reizen, maar van het rondreizen. Lange afstanden in de bus, 2 of 3 dagen ergens blijven, alles uitzoeken, en dat me tas weer inpakken. Nee, ik kies voor een relaxter eind van m'n trip.

Nou ken ik nou eindelijk weg uit Vang Vien? Ja ik ken eindelijk weg nou, tering zo’k ouwe hoeren wat ik ken. Was nou nog maar een week onderweg! Ik had een V.I.P. bus geboekt om naar Vientiane te gaan, de hoofdstad. Nou, bij deze bus hadden ze niet eens de moeite gedaan om de letter V.I.P. in de ramen te plakken, wat een gammel ding. En er was geen airco maar arko (mensen die die een goedkope shitauto hebben snappen deze wel). Oke, dan leg ik hem ook nog wel ff uit voor de mensen met luxe bolides; arko staat voor alle ramen kunnen open. Het was 4 uur, dus nog wel te doen. Na de 5 uur komen bij mij altijd de irritaties die dan per uur erger en erger worden. Vientiane is dus de hoofdstad en hier kun je goed merken dat Frankrijk ooit over Laos heerste met een hoop Franse eettentjes en gebouwen. Gelukkig hebben de Laos mensen het weer terugveroverd want anders hadden ze hier nu Frans gesproken. En het enige Frans dat ik ken is: troitor, portemonnee, paraplu, champignon, derriere en decelote. Probeer daar maar eens een verhaal van te brauwen. Ja en die ene Franse zin die iedereen wel kent, maar tot op de dag van vandaag heeft die nog niet gewerkt. Ook niet zo gek natuurlijk want de enige Franse meid waarmee ik op getrokken heb was “playing for the other team”. En Frans Duijts natuurlijk, die ken ik ook.

In Vientiane had ik maar een doel: nou eindelijk eens dat visum regelen voor China. Die moet je van te voren aanvragen anders kom je er niet in. In Bangkok was dit nogal “mis” gegaan. Erg leuk hoor dat je een vriend van thuis tegen komt onderweg, maar van mij had ie ook naar een land mogen gaan waar je zo een stempel in je paspoort krijgt. Naja, deze keer ging het wel voortvarend. ’s Ochtends heen, formuliertje invullen, spoedtoeslag betalen, en ’s middags kreeg ik netjes m’n paspoort terug met een sticker er in dat zegt: Chinese Visa, entries: 2. Want ik ga nou natuurlijk twee keer naar China. Had Johan dan toch gelijk? Is dit nou dat voordeel van dat ene nadeel? Denk t wel, anders had ik 2x een apart visum moeten aanvragen. Dan heb ie toch gelijk achteraf, sjonge, dacht ik nou dat ik hem bij z’n noten had.

In de tussentijd ging ik de rest van m’n hele trip boeken. Vliegtickets en duiktrips want nou wist ik zeker wat ik allemaal ging doen. Ik printte gelijk al m’n tickets uit en kwam tot de schrikbarende ontdekking dat ik in de komende 2 maanden 12 vluchten heb, oei. 4 retourtjes en 4 enkeltjes. Dat is meer dan het afgelopen jaar bij elkaar. Naja, altijd beter dan bussen zullen we maar zeggen. Toen ik m’n paspoort weer terug had dacht ik bij mezelfd, “en nu”? In Vientiane was nou ook weer niet zoveel te doen. Toen heb ik maar meteen een bus gepakt op naar Pakse, in het minder toeristische zuiden, hoewel ik het noorden ook al wel lekker rustig vond.

En deze bus..... Dat was de “bus from hell”. Het was een slaapbus met bedden, maar dan wel 2 man in een bed. Ik lag naast een iets gezette Zweed en ik ben zelf ook niet bepaald een grassprietje (om het op z’n zachtst uit te drukken) dus veel ruimte hadden we niet. Maar dat was nog wel m’n minste zorg. Het was gewoon zo oncomfortabel. Harde bedden, als ik m’n benen strekte lag ik dubbel met m’n nek, en als ik met m’n hoofd op m’n kussen lag kon ik m’n benen weer niet strekken. Wederom ging het de eerste vijf uur nog wel goed. Maar de laatste vijf uur heb ik alleen maar gedacht “ik haat bussen, ik haat bussen, ik haat bussen, ik haat bussen, ohja, en ik haat bussen!”. Na tien uur kwam ik gesloopt aan in Pakse met een stijve nek en pijn in m’n onderrug en bovenrug. Maar ik was ook wel opgelucht want dit was de laatste echt lange busrit die ik moest maken. De langste die ik nog in de planning heb staan is zes uur en dat is maar een uurtje na m’n irritatielevel.

Goed, Pakse, daar was niet veel te doen. In Pakse heb je 4 busstationen dus Pakse is meer een aankomst- en vertrekpunt voor vele reizigers. Het is een stadje zonder inhoud, laten we het maar een soort van Purmerend noemen. Moet ook eerlijk bekennen dat ik weinig zin had om de omgeving te verkennen, ik was moei. Dus ik dacht, ga ff een uurtje pitten en dan ga ik ff rondwandelen of fietsen. Maar dat uurtje werden 5 uurtjes en toen had ik al geen zin meer ook. Ik ging nog ff op de oude weblogs van een oud klasgenootje van me kijken. Die heeft ook een jaartje gereisd naar ongeveer dezelfde landen als ik en vaak zaten we qua leuke plekjes wel op een lijn. Zij had het over Tadlo in het Bolaven Plateau, dus daar ik ging ik de volgende dag naar toe.

Het was zo’n 2,5 rijden met de lokale bus. Dit was een aparte maar toch ook wel grappige ervaring. Eerst werden de grote zakken rijst ingeladen die netjes in het gangpad werden gelegd en daarna kwamen al de Laos’ vrouwen met hun boodschappentassen. Busstops hebben ze hier niet, ze toeteren gewoon als ze langs een paar huizen rijden en ze zien maar wie er mee wil. Mede hierdoor duurde het ruim een half uur voordat we nou eindelijk eens Pakse uit waren. Maar ik vond het allemaal prima, raam open, muziekje aan, en lekker chillen.

Toen ik Tadlo aan kwam ging ik weer ff “back to basic”. Ik had een houten hutje met een houten bedje, met een matras van zeker 2 cm dik. Heel erg lekker als je rug al in de knoop ligt. Er was een gedeelde W.C. en een gedeelde douche. Het had wel wat allemaal. Zoooooooooooo een lekker rustig plaatsje, ik vond het helemaal top. Spitsuur was 6 uur in de avond, dan kwamen er zeker 5 auto’s voorbij rijden in een half uur. De omgeving was ook mooi, na 3 minuten wandelen kwam ik bij een vette waterval uit. Daar heb ik een beetje rond gekeken, nat geworden, en nog een keertje rond gekeken. Voor de rest was er weinig te doen.

’s Avonds was ik me net aan het klaar maken voor m’n ritueel: DVD’s kijken op m’n kamertje, altijd top. Maar toen raakte ik in gesprek met een niet zo’n Amerikaanse Amerikaan, en dan ken ik er wel mee. Hij was 57 en begon met reizen toen hij 20 was. Sindsdien trekt hij er elk jaar minimaal 2 maanden op uit. Deze keer was het 5 maanden. Hij was zo’n beetje overal geweest waar ik niet ben geweest, en ik was dan weer geweest waar hij nog niet was geweest dus dan heb je genoeg om over te praten. Het was heel gezellig en pratende weg had ik er toch zo 4 van die grote Beer Lao in m’n mik zitten! Dit was trouwens het eerste fatsoenlijke gesprek dat ik had gehad sinds 2 weken. Soms komt dat gewoon zo uit, gelukkig kan ik heel erg goed met m’n zelf opschieten.

De volgende dag wilde ik een wandelingetje maken met een gids, maar die gids had een ATV’tje ofzo dus toen ging ik er maar alleen op uit. Ik liep langs de rivier en kwam nog een waterval tegen en 2 dorpjes. Ik wist dat er nog een derde waterval was maar op een gegeven moment zat ik alleen maar rotsen en bomen dus toen ben ik maar omgedraaid. Ik heb in totaal 2 uur gewandeld en vond dit de leukste dag die ik in Laos had gehad. In de rivier waren allemaal kinderen aan het spelen en schreeuwde weer SABAIDEEEEEEEE. De vrouwen waren de was aan het doen en de mannen aan het vissen. Ik vond het zo leuk om het dagelijkse leven daar te zien, dat had ik nog nooit mee gemaakt. En ze zijn zo gelukkig, en ze hebben bijna niks, kunnen wij nog eens een voorbeeld aan nemen!!! Wel een minpuntje, want toen ik door een van de dorpjes liep zag ik een vrouw op leeftijd (jaarte of 70) zich wassen in een riviertje in ontbloot bovenlichaam. Soms word ik nog ’s nachts zwetend wakker met dit beeld in m’n hoofd. Brrrrrrrrrrrrrr. Op de een of andere manier had ik steeds de junkbonk van Klaos Pet in m’n hoofd, echt, “jukke jukke oe wet doen dat jukke, krabben nes een alleve goare gek”, zong ik daar luidkeels. Hoe ik daar nou weer bij op kwam? Denk dat de eenzaamheid langzaam aan het toeslaan is haha. Het was pittig warm dus na m’n wandeling ben ik weer gaan afkoelen bij een van de watervallen, beetje chillen, heerlijk. ’s Avonds kwam ik die Amerikaan weer tegen, weer gezellig mee zitten praten en weer 4 van die grote Beer Lao in m’n mik. Er was ook nog een Oostenrijker bij maar die praatte mij ff teveel over politiek en geloof enzo. 2 onderwerpen waar ik me niet mee bezig houd, alleen al om die discussies die je altijd krijgt, nah, bedankt.

De volgende dag ging ik met de lokale bus weer terug naar Pakse. Hier raakte ik toch gewoon wéér aan de praat, ongelooflijk. Het was een Nederlands stelletje. Hij kwam uit Amstelveen en zij uit een ander Veen. Weet ff niet meer welke. Of was het nou Herman van? Naja, dit ritje duurde 3 uur, en heb bijna 3 uur met hun zitten te praten. Onderweg werd er weer een paar keer gestopt om bananen op het dak te gooien en nog allerlei andere spullen. Op een gegeven moment stopte we nog weer eens en toen kwam er zo iemand aanlopen met een geit aan een touwtje, ik dacht nog, hij zal toch niet..... Maar jawel hoor, hij klimt zo op de ladder van de bus, pakt die geit bij z’n horens en smijt hem zo op dak haha. Dit was echt een geniaal moment. Wij een beetje verschrokken lachen enzo weet je, en die locals ons uitlachen omdat wij hiervan een beetje versteld stonden. Er volgde er zeker nog tien dus wij konden rustig aan naar buiten om foto’s van dit tafereel te maken. Dit zal mijn blijvende herinnering aan Laos blijven, top.

In Pakse aangekomen stapte wij uit en ging de bus met de geiten op het dak weer verder. Ik ging meteen naar het busstation om door te gaan naar Champasak, een plekje 35 km naar beneden. Waar ik nou weer in terecht kwam, mensen kinderen. Dit was een grote versie van een tuk tuk, een soort pick up truk met bankies achterin. Ik zat achteraan, in het zonnetje met m’n benen buiten boord want voor me stonden allemaal dozen. Het was ook meer een beetje een kruising tussen DHL en mensenvervoer. Ik vond het wel weer lachen hoor, dit zijn de ervaringen waar je het allemaal voor doet. Na drie kwartier tuffen hadden we eindelijk de 35 km er op zitten. Toen moesten we op de Ferry de Mekong River over en naar Champasak rijden. Onderweg nog een zootje spullen uitgeladen, en toen kwam in na 1,5 uur in totaal eindelijk in Champasak aan. In Champasak vond ik een alleraardigs Guesthouse aan de Mekong River en ik had 3 bedden in m’n kamer. Eentje voor m’n middagtukkie, eentje voor ’s nachts en die andere voor spek en bonen. De eigenaar was ook een topper. Die lachte de hele dag om alles. Het mooiste was nog dat hij een van z’n voortanden miste, waardoor ik ook geregeld in de lach schoot. Toen ik in de middag aankwam heb ik lekker gechild, zoals dat hoort in Laos.

In Champasak ligt argeologisch gezien een van de belangrijkste plekken in heel Laos. Geen idee wat ik nou net zei maar dat stond in de Lonely Planet. Een tempel genaamd Vat Phu Champasak. Na drie kwartier fietsen en 4 dorpjes kwam ik er aan. Onderweg kwam ik Nelson Mandela nog tegen, die heb ik ff eigenhandig op de trein gezet..... Het gaat hier eigenlijk niet echt om die kleine rottempel, maar meer om de omgeving, 2 ruines van paleizen, een begraafplaatst en het uitzicht na een behoorlijk steile trap was ook zeker de moeite waard. Probleem is dat ik altijd hetzelfde heb na een half uurtje iets bezichtigen “hij ken wel weer”. Dus daarna trapte ik weer terug naar m’n guesthouse. Het half uurtje dat ik daar was heb ik me goed vermaakt, heel mooi allemaal. Des te meer ik naar het zuiden ging merkte ik ook dat het al warmer werd. Na m’n fietsritje terug kon ik gewoon m’n Jaap Stam t-shirt uitwringen. Toen ik eindelijk een massagesalon vond om de knopen uit m’n rug te halen werd ik ook vriendelijk verzocht om eerst ff een douche te nemen. Kan het ze niet kwalijk nemen, maar wat is er nou mis met een beetje mannenzweet?

In Laos merkte ik ook nog wat anders, dat ik weer helemaal happy was. Toen ik in Sydney was, was ik lang niet happy, in Thailand was ik weer gewoon happy, maar in Laos voelde ik me uber happy. Ik had al vaak gehoord dat Laos een geweldig land was, en kreeg nu door waarom. Ik moest ook nog opmerken dat al m’n spulletjes me proberen te vertellen dat het wel weer mooi is geweest en beter naar huis kan gaan. Eerst hadden we al het roze t-shirt incident, waar ik nog steeds van in diepe rouw ben, toen moest ik ook nog een ander t-shirt weggooien, toen kwam ik van de w.c. af en wilde ik m’n riem dichtdoen, tingeling, ook naar de gallemiezen. De sluiting van m’n ketting is nog weer eens stuk en m’n kokkie daar is wat mee wat ik niet eens uit kan leggen. Als het zo doorgaat kom ik straks nog op m’n onderbroek op schiphol aan. Nou kan ik natuurlijk allerlei nieuwe dingen aan gaan schaffen, maar dat is natuurlijk veel te veel werk allemaal.

Goed, de volgende dag bracht lachebekkie mij en nog 10 anderen naar Si Phan Don, helemaal in het zuiden. Het was een minivan dus ik zei: “Can I sit in the front? Because I have nou al crap genoeg gezeten every time”. Dat werkte, en na 2 uurtjes arriveerde we in Si Phan Don, oftewel de 4.000 Islands. Van deze 4.000 eilanden zijn er maar een paar bewoond. Ik koos voor Don Det, wat wat mij betreft een geniale keuze was, hoewel ik niet echt weet hoe die andere bewoonde eilanden er uit zien. Dit was het zuidelijkste puntje van Laos, vlak hieronder ligt Cambodja. Ik was zelfs zo vlakbij dat, toen ik een keer een scheet laatte, ik vanaf de Cambodja kant hoorde: “Jozef zok meuren”.

Ik heb hele goede herinneringen aan Don Det, terwijl ik geen reet heb uitgevoerd daar. Het is er gewoon zo mooi en relaxed. De rivier splitst hier open in een soort moeras en daaruit komen allemaal struiken / eilandjes. Eilandjes van 50 cm tot een paar kilometer. Ik vond een guesthouse aan de rivier met een mooi uitzicht op een paar van die eilanden. Dit was de goedkoopste uit m’n Backpack / Flashpack carriere: 3,50 euro. De w.c.’s en douchen waren wel gedeeld. De w.c.’s waren ook top, van die staandingen. Gelukkig had ik deze techniek goed kunnen oefenen op m’n trip door de outback van Australië. Helaas hoefde ik hier geen gat te graven met een schep, maar kon ik wel elke ochtend, middag en avond m’n bovenbeenspieren testen.

En dat het allermooist van allemaal: een hangmat op m’n veranda. Hier heb ik 3 dagen lang in gelegen. Ik heb nou nog steeds een afdruk van een hangmat in m’n rug! Het viel niet altijd mee, want soms moet je gewoon naar de w.c., dan moet je er weer helemaal uitklimmen en 20 meter lopen. En op een gegeven moment krijg je toch honger, dan moest ik weer een uurtje m’n hangmat verlaten. Of ik lag ’s avonds een DVD’tje te kijken en dan was m’n bier weer op. Tering, moest ik helemaal naar supermarkt 50 meter verder op. Pfffffffff. Ben ook nog twee keer zwaar gewond geraakt tijdens het hangmatten. Zo lag ik een keer in kleermakerszit en gaf ik mezelf een flinke slinger naar links, POK, knie tegen het hek, auwie. En ik had een keer vergeten te vragen of ze m’n bier bij de supermarkt open wilde halen. Toen ging ik zelf met een aansteker aan de haal, wat ik ook helemaal niet kan. Een bloedbad volgde. Maar hij was open hoor!

Een nadeel was dat tussen half 2 en 5 uur in de middag de zon volop op m’n veranda stond en het echt niet uit te houden was. De eerste dag ben ik toen maar verkast naar m’n bed met de waaier aan. De tweede dag ben ik wezen tuben, wat ik Vang Vien over had geslagen. Het was heerlijk relaxed en lekker verkoelend. Ik had alleen beter niet m’n onderwatercamera mee kunnen nemen wat die in nou kapoerewiet. Ik had er altijd al problemen mee, goedkoop klote ding. Hopelijk vind ik onderweg nog een nieuwe ergens. Nee, ik moet een nieuwe vinden, want ik ga straks nog naar een van de mooiste duikplekken ter wereld (Komodo Island, BABY). De derde dag had ik een tripje gedaan naar een waterval i.c.m. dolfijnen spotten. Zonde van m’n tijd! Een waterval is en blijft nog steeds stromend water en dieren spotten vanaf een boot dat is het ook niet, dan zie je namelijk alleen maar hun rug. Ik kwam hier nog wel een leuk Australisch / Zweeds stelletje tegen. Daar ben ik ’s avonds nog mee uit eten geweest. Was erg gezellig en zo kon ik mooi weer eens m’n Australisch oefenen. Hij vond dat ik het aardig “under the knee” had.

Vanuit hier had ik makkelijk de grens over kunnen steken naar Cambodja, ware het niet dat er in mijn reisschema van de komende maanden geen enkele logica zit. Maar daar is een goede, een hele goede, reden voor, waar ik straks nog op terug kom. Ik ging dus weer terug richting het noorden, ik wilde graaf vanaf Pakse naar Bangkok vliegen, maar dat ging niet vanwege werkzaamheden aan het vliegveld daar (kan nog wel een paar jaar duren in het Laos’ tempo). Dus mijn volgende optie was Savannakhet, zo’n 5 uur ten noorden van Pakse. Ik had aan enen vanuit de 4.000 Islands daar naar toe kunnen gaan, maar dat zou zo’n 8 uur in toaal zijn. Dus..... “toen docht ik bij me eige, weet je wet, ij is mooi!”, ik ga lekker in tweeën terug naar Savannakhet, dus met een overnachting in Pakse.

Dat ritje ging niet helemaal vanzelf, we hadden al een lekke band voordat we weg gingen, en onderweg moesten we nog een keer het wiel verwisselen, ik weet niet echt waarom. We hadden weer een minivan en ik zat op de ergst denkbare plek: voorin in het midden naast de versnellingspook. Naja, of ik nou klote zit of klote zit, dat maakt dan ook niet meer uit. Tijdens deze 3 uur durende rit keek onze chauffeur elke minuut wel erg zenuwachtig in zijn buitenspiegel, naar z’n wiel. De rest ging wel door naar Savannakhet, ik wenste ze veel sterkte haha. In Purmerend, euhhhhhh Pakse, niet veel gedaan. Toen ik ’s avond aan m’n maaltijd zat, voor de verandering eens pier en bizza, kwam ik die Amerikaan van Tadlo weer tegen. Daar nog ff een drankie mee gedaan maar toen moest ik naar m’n nest want de volgende dag moest ik vroeg de lokale bus pakken naar Savannakhet, en met die bussen is het altijd weer een verrassing wanneer ze vertrekken.

Dat bleek maar weer, want de eerste bus zou om 8 uur weggaan, maar toen ik om kwart voor 8 aan kwam brommen in een soort van zijspan, was de bus al weg. Dus daar gingen we, vol gas de bus inhalen en tot stoppen dwingen haha. Top toch, zo kon ik evengoed nog mee. De bus reed trouwens maar 10 km per uur ofzo, want ze hadden nog weer eens wat op het dak maar nog geen touwen om het vast te binden. Ik vond deze rit eigenlijk wel relaxed. Maarja, toen zat ik er 5 uur in en toen kwam het weer !”#¤%&/()=?`* Maar gelukkig arriveerde ik een uurtje na m’n kookpunt in Savannakhet, de tweede grootste stad in Laos en mijn eindpunt. Een zeer vriendelijke stad moet ik zeggen, en ik heb bijna geen andere westerling gezien daar, zeer apart.

M'n pa belde me nog daar, zoals elke week in het weekend. Nu was hij jarig, hiep hiep hoera! 56, dat schiet lekker op. Volgens mij is er nog een in onze familie jarig binnenkort, maar dat weet ik niet zeker. Anyway, de afgelopen zes weken als ik met hem belde, en ik had m'n zegje gedaan en vroeg hoe het thuis was, kreeg ik altijd hetzelfde antwoord: "het heeft wéér gesneeuwd, het is koud, van mij ken het wel weer". Maar deze keer niet, jippie. Hoewel ik twee uur later een vriend van me sprak en die zei dat er evengoed weer aan het sneeuwen was haha. Wat heb ik toch een top winter uitgekozen om over te slaan, hmmmmmmmm. 's Avonds ging ik dineren aan de Mekong River. Ik werd een beetje niet goed van al die bier en pizza elke keer dus nu had ik pizza en bier hihihihi. Aan de overkant van de rivier zag ik allemaal lichtjes, deze lichtjes brandde in een ander land, genaamd Thailand. En daar vloog ik de volgende dag weer heen in het propellorvliegtuigje van Lao Airlines.

Van Laos hoorde ik altijd goede verhalen, nooit een slecht woord over gehoord. Dus ik had natuurlijk hoge verwachting, en die zijn meer dan waar gemaakt. Vooral zien hoe de lokale bevolking leeft vond ik helemaal geweldig, dat had ik nog niet eerder van zo dichtbij gezien. Laos is een land dat je moet beleven, dat valt niet te fotograveren of uit te leggen. Hoewel ik wel een aardige poging heb gedaan nu denk....? Daarover gesproken, ik ga er zachtjes aan een eind aan breien wat deze blog is weer van ouderwets formaat. Ik zou m'n blogs kort houden in Azië maar ik had deze drie weken écht geen tijd om er eentje tussendoor te schrijven, komt door al dat chillen.

Nog ff snel een paar nieuwsfeitjes dan: ik ben een stukje bruiner geworden door al het fietsen en wandelen. Ik heb veel geslapen, zeker 10 tot 12 uur per dag. Ik had het nooit verwacht maar ik heb IETSJES meer geduld gekregen in Laos, want dan heb je daar wel nodig haha. Het gaat daar allemaal lekker bolletjes aan. Ik heb schrikbarend weinig geld opgemaakt, Laos is écht goedkoop. En dat is ook wel eens goed voor m'n portemonnee. Ik sta zelf bijna op niet een foto, alleen in Don Det heb ik er een paar gemaakt. Zonder reden trouwens, kwam gewoon zo uit. Ik heb niet een keer het gevoel gehad dat ik genaaid werd, iets wat ik in Thailand wel zo nu en dan heb, vooral met die taxi's en tuk tuks. Naja, een keer was m'n was 7 kilo i.p.v. de normale gebruikelijke 3 of 4, maar ik dacht, volgens mij weten ze niet eens dat die weegschaal niet klopt dus laat maar zitten ook. Het Laos eten vond ik wel een beetje tegenvallen, geef mij dan toch maar Thais. Hopelijk blijft Laos zoals het is, maar ik ben bang dat het binnen nu en tien jaar een hoop gaat veranderen, want ze krijgen daar ook wel door dat toerisme een "booming buiseness" is. Maar laten we hopen van niet, dan ga ik nog wel eens terug naar m'n hangmat in Don Det, op m'n ouwe dag ofzo, kijk er nou al naar uit!

Tsja, toen kwam ik weer in het heerlijke, warme, benauwde Bangkok aan. Een stad met net meer inwoners (9 miljoen) dan heel Laos bij elkaar (6,5 miljoen). Wie ik hier nou weer tegen kwam, dat geloven jullie niet. En ik heb nou wel eindelijk eens Bangkok verkend op een manier, dat geloven jullie ook niet. Maar dat komt volgende keer (volgende week zelfs) wel weer want ik ga me nou klaarmaken voor een vlucht naar Beijing, of Peking, in China. Ik vertrek vannacht om 2 uur naar Chianhai, een kleine stopover, en dan door naar Beijing. Ik land rond 12 uur in de middag. 2 uur later land daar een gozer met krulletjes waarmee ik al vanaf m'n 12e bevriend ben. Dus dat moet een leuk weekkie worden. Hij komt niet alleen maar met z'n schoonfamilie, gezellig. Een bekend gezicht zal me weer goed doen, en Beijing is ook geen slechte stad om eens te gaan verkennen dacht ik zo. Een puntje van zorg, als ik aankom is het maximaal 16 graden, dat gaat nog wel. Maar aan het einde van de week zakken de temperaturen naar maximaal 4. Ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan, tis hier in Bangkok nu 34 graden!

Nou nok ik er echt mee. Hopelijk hebben jullie weer genoten van m'n iets wat lange verhaal. Voor alle zeikerds onder jullie: ik beloof dat ik meteen na Beijing een blog schrijf en dat is volgende week.

Tot dan!