Home is where the heart is

Tsja, van alle gezegdes en spreekwoorden over thuis, vind ik die persoonlijk toch wel het mooist. Maar ik was nog niet thuis, want mijn laatste verslag kwam vanuit Bali.

Bali is toch een bijzonder eiland, het lijkt wel een ander land. Zo is Indonesië het grootste moslim land ter wereld, maar is op Bali 97% Hindoe. De mensen hebben ook een lichtere huidskleur dan Indonesiërs op andere eilanden, sowieso is Bali een stuk luxer en toeristischer, laatst genoemde is iets waar ik natuurlijk niet zo van hou. En omdat ik ook niet m'n ogen in m'n achterzak heb zitten, heb ik ook geconstateerd dat de dames daar een stuk knapper zijn. Oftewel, daar lopen veel lekker wijven rond mannen. Ik had dus nog een dagje in Kuta te besteden en die heb ik vrijwel achter een computer besteed. Om eens een kijkje te geven in de keuken, ik heb 5 uur zitten computeren waarvan 4 uur lang rammen op het toetsenbord, m'n duikverhalen zo goed mogelijk omschrijven. Tussendoor heb ik nog wel ff een Balinese massage genomen want die had ik onder water niet kunnen vinden, gek genoeg. Die zijn wel top hoor, die krachtige vingertoppen zo door je ruggenwervel heen, ellebogen er ook nog bij en als afsluiter ging ze ff op m'n rug staan, heerlijk, pijn = fijn.

's Avonds heb ik, uiteraard, nog wat Bintangetjes genuttigd bij en na m'n eten. Want die zou ik voorlopig niet meer tegen komen. In die kroeg heb ik ook m'n laatste overheerlijke Indonesische sigaret met kruidnagel er in gerookt. Om 23:15 drukte ik hem uit en was ik officieel gestopt met roken. Dat was er gewoon een beetje ingeslopen tijdens het reizen. Sowieso lijkt het wel of iedereen om je heen ook rookt, en dan kom je in Azië waar een pakkie tussen de 1 en 2 euro is en waar het ook overal nog mag. Ik heb m'n longen behoorlijk lopen asfalteren daar, maar dat is nu over en ik ben al ruim een week rookvrij nu.

De volgende dag verliet ik Bali en ook Indonesië. Indonesië smaakt toch naar meer en ik weet zeker dat ik er ooit nog wel eens heen ga. Sowieso is het het mooiste duikland ter wereld en heb ik tot nu toe maar een heel klein stukje gezien van dit best grote land. Het vliegveld in Bali is trouwens wel, qua internationale vliegvelden, de vieste en ouderwetste die ik onderweg ben tegengekomen. Die lopen echt nog ver achter, toch raar voor zo'n toeristisch gebied. Op het vliegveld in Bali kwam ik maar weinig andere Europeanen tegen, niet eens Europese vliegmaatschappijen. Meneer aswolk was blijkbaar nog niet uitgerust.

Goed, ik vloog met m'n oude vertrouwde AirAsia stoel 12c naar Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië voor m'n laatste stop. Waarom Kuala Lumpur? Dat zal ik eens haarfijn uitleggen. Toen wij als 17-jarige ventjes voor het eerst op vakantie gingen naar, verrassend genoeg, LLoret de Mar, hoorde wij steeds een oproep op Schiphol "wil Meneer Huppeldepup voor vluchtnummer huppeldepup naar Kuala Lumpur zich melden bij de bali". En dat een keer of 10. Peter Jente vond dit zo'n geweldige naam van een stad dat we besloten hier ooit nog eens heen te gaan, alleen omdat de naam zo grappig was. En voila, 7 jaar later ben ik de eerste en dus de winnaar! Dat ik vanaf hier het goedkoopste en aan enen kon vliegen telde natuurlijk ook wel mee.

Voordat ik vertrok wist ik nog niet veel van m'n reis. Ik wist wel naar welke landen ik wilde maar het was nog maar afwachten of het allemaal wel goed ging. Een ding wist ik wel, mijn laatste dagen zouden in luxe worden doorgebracht, waar ook ter wereld. Geen hostel of guesthouse maar minimaal een 5 sterren hotel. Omdat dit dus mijn laatste dagen waren, had ik het 5 sterren Novotel geboekt, midden in het centrum. Om hier te komen moest ik nog ff op de bedakstoel want de 4 ATM's op rij die bij het vliegveld stonden accepteerde m'n pinpas niet en eentje zei dan m'n chip beschadigd was. Oh oooooooh, daar had ik nou net ff geen zin in. Ik had nog wel een paar dollars bij me dus ik die maar ff wisselen en dan loste is het later bij het hotel wel op. Maar gelukkig stond daar een ATM die het wel gewoon deed. Gelukkig maar want ik moest pittug wat flappen hebben voor al die luxe. Het inchecken ging ook niet helemaal vanzelf. Wat een gedoe, m'n boeking was niet goed doorgekomen. Na een half uurtje was het dan eindelijk geregeld en kreeg ik de sleutel (nouja kaart) van m'n kamer. Het was nogal laat en wilde z.s.m. douchen en eten, maar toen moest ik evengoed weer een kwartier op m'n tassen wachten. Dat heb je is een simpel hotel of guesthouse nou nooit. Dan teken ik een formulier en loop ik zelf met m'n tassen naar boven, dat doe ik dan toch liever eigenlijk.

Maar de kamer was wel top hoor. Beetje overbodige luxe voor mij, maar ook wel eens lekker. Alles nieuw, schoon, netjes, lekker luchten, en dan de badkamer met een heerlijke lekkere douche en het mooiste van alles, grote, zachte, schone, witte handdoeken. Alleen daarvoor was het het geld wel waard. Toen ik eindelijk schoon was ben ik gaan eten in het eerste de beste restaurant dat ik tegen kwam. Dat was een chinees om de hoek, altijd lekker. Wat me meteen opviel is dat Kuala Lumpur erg westers is, Maleisië en ook Singapore worden ook vaak Azië voor beginners genoemd en ik snapte nou precies waarom. Ik kon dan ook een westers prijsje betalen voor m'n Chineessie. Daarna ben ik meteen terug gegaan naar m'n kamer en TV gaan kijken op m'n 5 sterren bed. Ik had een tijdje de BBC aan over de luchthavens in Europa en begon hem toch wel te knijpen. Het was nu dinsdag avond laat en ik vloog vrijdag avond laat maar er zat nog weinig schot in de zaak.

Bij het ontbijt, waar ik ook nog voor moest bijbetalen, zag ik een beetje wat voor soort er nou zoal in een hotel verblijft. Uiteraard de wat luxere vakantiegangers, niks mis mee. Maar ook van die zakenlui die denken dat ze belangrijk of heel wat zijn. Die zitten daar in hun nette pak een beetje sagerijnig voor zich uit te kijken en als er dan iemand koffie in tapt zo'n neerbuigend knikje geven. Weet je wat het is, ik ben blij dat ik daar gewoon lekker zat in m'n backpackerkloffie, een oud t-shirt met korte broek en m'n wandelschoenen aan, en ik zeg dan ook nog gewoon "thank you", zo moeilijk is dat niet. Ik ben blij met m'n simpele ziel, serieus waar.

Maar weet je nou wat het is, in Kuala Lumpur is, behalve shoppen, geen reet te doen. En ik ben een man, dus principieel tegen shoppen omdat die wijven er verslaafd aan zijn. En ik had ook geen zin in een tochtje of een tripje ofzo, die had ik allemaal al gedaan de afgelopen 15,5 maand. Ik besloot om lekker rond te gaan lopen en het centrum een beetje te gaan verkennen. Alleen winkels en restaurants, niet echt boeiend dus. Ik moest ook nog ff wat hebben om beter te kunnen pitten in het vliegtuig. Maar hiervoor moest ik een recept hebben? Wat een gelul, in Thailand kon je zo valium krijgen bij de apotheek zonder dat er vragen gesteld werden. Pfffff, naja, dan maar zelf proberen te slapen. Daarna ben ik maar koffie gaan drinken, lunchen en internetten. Tijdens het internetten las ik op de site van Malysia Airlines dat ze die dag weer voor het eerst naar Amsterdam vlogen, pfieuw, dat scheelt. Ik had een zwembad bij m'n hotel maar het was niet echt bijkleurweer en voor mijn doen was ik sowieso al behoorlijk bruin, dus weet je wat. Ik heb genoeg poen betaal voor die kamer, laat ik dan maar het onderste uit de kan halen. Dus rond een uur of 3 ben ik lekker terug gegaan naar m'n kamer. Ik had hier ook gratis internet, op m'n Ipod wel te verstaan. Klein rotschermpje maar zo kun je toch lekker surfen tijdens het tv kijken. 's Avonds ben ik lekker wezen eten bij een Italiaan. Als toetje een ijsje en z.s.m. weer terug naar m'n kamer. Normaal gesproken ben ik fel tegen westerse plaatsen in Azië want dat hoort niet. Maar ik genoot er nu met volle teugen van. Ik had in m'n laatste verslag al een beetje door laten schemeren dat ik een beetje klaar was met Azië, dus dit was dan evengoed wel een lekkere afsluiter.

De volgende dag ging ik dan toch maar verder dan 5 minuten bij het hotel vandaan. Vanuit de verte zag ik al de Twin Towers, deze stonden nog wel recht op. Dus ik dacht, ik loop ff heen. Kwam ik daar, zag ik er maar een. Waar was die andere nou? Geen idee. Toen ben ik maar het KLCC ingelopen, een mega groot winkelcentrum met alleen maar kleding, snel wegwezen daar. Ik kwam namelijk voor het Aquarium, en om daar te komen moest ik door dat winkelcentrum heen. Duiken is toch een stuk leuker dan vissen bekijken achter glas, maar toen ik als laatste een tunnel binnen ging en er kwamen een paar vette nurse sharks en rays over me heen zwemmen, dat heeft dan toch ook wel wat. Dit was bij de grote tank, voor de rest waren er nog allemaal andere vissies. Bijna allemaal in zoet water, en dat was toch wel bijzonder want ik dook natuurlijk altijd in zout water en daar leven andere wezentjes.

Dat was wel weer genoeg voor die dag, snel terug naar m'n kamer. Hier ging ik ff op m'n Ipod het nieuws van de afgelopen weken bekijken want onder water had ik weinig meegekregen van de gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Zo kwam ik tot de schokkende ontdekking dat Sugar Lee Hooper, al 2,5 week eerder, was overleden. Had niemand dat mij ff kunnen vertellen? Lekker weer! Ook las ik dat op 10 april 25 doden waren gevallen in Bangkok tijdens de protesten. Best bizar, de week daarvoor vloog ik nog voor de zoveelste keer vanaf Bangkok naar een andere bestemming. Toen was alles nog vredig, maar ik denk dat de regering met harde hand de protesten ten einde wilde brengen. Na het inhalen van het nieuws ging ik weer ff eten bij m'n Italiaan, want die kunnen zo goed pizza's bakken.

De volgende dag moest ik voor de ontelbaarste keer m'n tas inpakken, maar dit was voorlopig de laatste keer. Een verademing, niet eens een triest moment. Ik moest om 12:00 uitchecken en vloog pas om 00:00 uur. Ik ging om 20:00 uur met de taxi richting vliegveld dus moest mezelf nog ff 8 uurtjes vermaken. Lang leven het internet, daar is altijd wel wat te doen. Na een lunch ben ik nog ff bij het zwembad gaan liggen en ben gaan douchen en nog ff wachter bij de lobby. De dag ging best snel, maar werd wel al zenuwachtiger door de dag heen. Deze zenuwen zette zich om in vrolijkheid des te dichter ik bij het vliegveld kwam.

Deze vrolijkheid werd mij snel ontnomen trouwens door de banaaan die achter de inchekbali zat. Ik vroeg netjes een plekje bij de nooduitgang maar ik kreeg een nogal onaardige nee te horen. Een plekje bij het gangpad dan? Ik kreeg dezelfde botte nee te horen. Blijkbaar had ik zelf via internet al ingecheckt en een stoel het raam geselecteerd. Dat klopt, dat was een foutje en ik dacht dat ik op cancel had gedrukt maar blijkbaar niet. Kan dat dan niet veranderd worden? Weer dezelfde nee. Lekker behulpzaam weer. Tijdens deze drie keer nee op rij keek hij me ook nog eens niet aan en ging lekker door met z'n werk. Ik had toch zo'n zin om hem aan z'n oerlelijke colbertje over de toonbank heen te trekken en hem eens goed in plat Volendams de huid vol te schelden terwijl ik hem door elkaar schud. Zoiets zou ik natuurlijk nooit doen, maar de gedachte vond ik wel leuk. Ik was zo geïrriteerd, zoals ik dat kan zijn, wat een onbehulpzame eikel. Alle nooduitgang plaatsten vol? 3 uur van te voren? Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Ik denk gewoon dat ze die plaatsen hadden vrij gehouden voor reizigers die wel gestrand waren om hun reis wat aangenamer te maken. Daar heb ik alle begrip voor, maar als je een ticket koopt voor zoveel geld dan kun je toch wel wat normaler geholpen worden? Ik zat nog te denken, zal ik nou eens voor de eerste keer in m'n leven een officiële klacht indienen? Maar meteen daarna dacht ik weer, dat komt er toch niet van en ben ik te lui voor. Wel had ik voor het opstijgen al besloten om nooit meer met Malysia Airlines te gaan vliegen, wat een hele prestatie is ze. Dat zeg ik nu wel, maar let maar eens op als ze een aanbieding hebben ofzo. Dan zal ik er wel weer in zitten.

Na een biertje van 6,50 euro! om mezelf enig sinds te kalmeren, ging ik bij de gate zitten wachten, irriteren en Nederlanders spotten. Geweldig, je pikt ze er zo uit. Niet alleen omdat ik de taal herken en omdat ze zo lang en slungelig zijn, maar gewoon, de houding, het gezicht. Ik had in tijden niet zoveel Nederlanders bij elkaar gezien. Na een paar uurtjes dit te hebben gedaan, konden we eindelijk boarden. Ik zat dus bij het raam, met nog twee mannen naast me, erger kan gewoon niet. Als je ff naar de w.c. moet bijvoorbeeld, moet er eerst 2 man uit voordat ik er uit kan. Maar daar had ik een oplossing voor gevonden, ik ging gewoon als de gozer naast me ook ging, Scheelt een hoop gedoe. Volgens mij zit je ook krapper bij het raam, bij m'n benen had ik nog wel genoeg ruimte, maar ik kon m'n armen nergens kwijt. Na een paar uur kreeg ik dan ook weer last van m'n schouder, een souvenirtje uit Darwin. Maar voor de rest ging de vlucht eigenlijk wel, de 29e en laatste vlucht van m'n trip. Ik had me hele Ipod leeggeluisterd en niet eens tv gekeken en zoveel mogelijk geslapen. Heb wel veel geslapen, maar lang niet lekker. Af en toe werd ik wakker en moest ik m'n nek voorzichtig terug draaien met m'n handen omdat ik weer in onmogelijke positie had geslapen. Wat ook apart was, is dat ik een droom, of nachtmerrie, oordeel zelf, had over dat ik in een vliegtuig zat en m'n vliegtuig neerstortte. Toen schrok ik wakker, en toen zat ik zeker ff in een vliegtuig. Wat zeg je Marco? Juist, dromen zijn bedrog.

Na een uurtje of 12 naderde we een groot meer, omdat we vanuit het oosten kwamen moest dit wel het IJsselmeer zijn, het meer waar aan mijn dorpje ligt. Dit was zo'n raar gevoel, maar een goed gevoel. Ik wist dat ik snel weer een hoop bekenden en bekends zou zien, en ik was er klaar voor. Na 12 uur en een kwartier landde we dan eindelijk op de landingsbaan van Schiphol, de klok was 6 uur terug gegaan dus het was 07:45 uur. De spanningen, die geheel verdwenen waren door al het slapen, kwamen weer geleidelijk aan terug. Ik moest eerst nog door immigratie, geen stempel dit keer maar een goedkeurend knikje van de meneer die achter de bali zat. Toen nog een fase, m'n tas van de band af trekken. Ik was gewend dat het aantal koffers en tassen hetzelfde waren, maar aangezien ik met een stelletje vakantiegangers in het vliegtuig zat, was mijn tas een van de weinige tassen op de band en zag ik hem al van de verte aankomen. Toen hij mij bereikte, gaf ik een zucht, pakte hem op, en liep weg met een vette smile op m'n gezicht, een smile die er de hele dag niet van af te rammen was (zie foto's later).

En daar ging ik, op naar de aankomsthal. Ik moest een hoekkie om en het eerste wat ik zag was m'n zwager Johan (iets langer dan 2 meter) en het eerste wat ik hoorden was m'n maatje Ips (nogal luidruchtig persoon): "Eeeeeh, dijr ij je de king". Maar er stonden 2 andere mensjes in de weg dus ik kon er nog niet langs. Toen die opgetoedeledokiet waren kon ik eindelijk naar het groepje mensen toe die op mij stonden te wachten, een mannetje/vrouwtjes of 25 in totaal, echt niet normaal. M'n zus Wendy en m'n neefje Joey hadden zich voor de hekken gewormd en kwamen als eerste een knuffel halen. Ik had m'n zus een jankverbod opgelegd (vrouwen janken nogal al vaak) en daar hield ze zich keurig aan. Joey herkende me nog wel maar was héél erg verlegen, wat niet gek is want ik had inmiddels toch z'n halve leventje gemist. Daarna liep ik door achter de hekken en daar stond de rest, een paar vrienden en een hoop familie. Ik was zó blij om iedereen weer te zien, ik was op dat moment, en de rest van de dag, waarschijnlijk een van de gelukkigste mensen op aarde. Ik ben natuurlijk geen jankerd, maar toen ik vaak aan iedereen vroeg "hoe is het?", sloeg m'n stem wel af en toe over merkte ik. Geheel emotieloos ben ik dus misschien ook weer niet. Ik zag ook m'n neefje Lennon weer eens, die 6 weken was toen ik vertrok en door was gegroeid tot een heel mannetje. Ik nam hem in m'n armen, maar hij moest niets van me hebben hoor. Hij maakte een slaande beweging, zo van, "wie ben jij nou weer en wat moet je van mij?". Ach ja, dat komt wel weer goed. Wie er ook waren, waren Judith & Simone, twee meiden waarmee ik vaak m'n stringetje uit m'n billen heb gelachen in de outback van Australië, geweldig dat die er ook waren. Populair hoor, he.

Na het overweldigende weerzien gingen we naar de auto en op naar Volendam. Het vreemde van een weerzien na zo'n lange tijd, is dat het helemaal niet vreemd was, het zou pas vreemd zijn als het wel vreemd zou zijn. Toch? Schrijf die maar op Johan. Dan rij je dus weer op die snelweg, bij Broek rechtsaf en langs Monnickendam naar Volendam. Bij het naderen van de rotonde bij het ziekenhuis zag ik vanaf de verte al 2 spandoeken hangen. Een van m'n zussen met de tekst: Rene welkom thuis, wat zat jij moeten wennen. Uiteraard een spandoek met die tekst, omdat ik die opmerking zo irritant vond. En nog eentje van m'n vrienden met de tekst: King Muif is back in town. Met links onderaan een artistieke tekening, maar om het netjes te houden hebben we die door middel van een veiligheidsspeld even weggewerkt. King Muif, een naam die ik lang niet gehoord had maar hier is het gewoon weer m'n bijnaam bij m'n vrienden. Zo gaat dat.

Nadat we richting m'n (pa's en ma's) huis reden, kwam ik al snel tot de volgende conclusie: hier is dus geen steek veranderd. En dat kon ik prima hebben trouwens. 's Ochtends hebben we met bijna iedereen die ook op Schiphol was ontbeten. Heerlijk zeg, flippen (voor de niet Volendammers, dat zijn kadetjes), draaiertjes, tulband, een visschaal en allerlei soorten vleeswerk. Ondanks al deze heerlijkheden verkoos ik een flip met oude kaas boven de rest, want daar keek ik al een tijdje naar uit, weggespoeld met een heerlijk glas koude melk van een Nederlandse koe. Na het ontbijt kreeg ik allerlei cadeaus. Ik wilde graag z.s.m. gaan afvallen en minderen met drank maar dat zat er voorlopig niet in want het enige wat ik kreeg was allerlei soorten snoep, chips, Belgisch bier en rosé. Naja, dan nog maar ff een weekkie uitstellen zullen we maar zeggen.

's Middags kwamen al m'n vrienden langs, een mannetje of 20 en verrassend genoeg waren de kratten bier niet aan te slepen. Omdat ik nog een lange dag te gaan had, hield ik me maar ff rustig in het begin maar uiteindelijk ben ik toch maar gaan proeven of de Amstel nog smaakt. Raar was dat, wat een klein flessie, de laatste 3 maanden had ik van die grote jongens van 640 ml gehad, dus dit voelde nogal vreemd. Het smaakte wel weer vertrouwd. Leonie en Christel kwamen ook nog langs, 2 Volendamse meiden waarmee ik in Australië wat tijd mee had doorgebracht. Met Rosan, m'n klasgenootje van de basisschool, was ik ook gelijk in Australië maar onze paden hadden zich nooit gekruisd. Maar wel veel contact gehad dus die had ik voor de gelegenheid ook maar uitgenodigd. Op een gegeven moment gingen m'n vrienden alvast naar de bar, The hole of the Netherlands. Maar deze dames waren pas net gearriveerd dus ik bleef nog ff bij de visite, samen met Ger, die ook nog geen zin had om naar de bar te gaan.

Dit werd zo gezellig, zelfs m'n pa bleef maar aan de rode wijn en doortappen bij ons. Uiteindelijk om een uur of 9 toch maar besloten om nog ff in de bar te gaan kijken bij de rest. Kwam ik daar aan in het Gat, allemaal slingers boven de tafel en er was ook een kruk versierd, mijn kruk, blijkbaar. Ook hier was alles weer hetzelfde als voordat ik vertrok, alleen een andere D.J., die speciaal voor mij de legendarische kermisplaat van Ben & Liza draaide "Kermis voor jong en oud". Het was Berry, een vriend van me. Na een tijdje zitten en zuipen ga je dan toch rond lopen, naar de w.c., naar een andere kroeg. En hier begon de vuurdoop wel zo'n beetje, iedereen die mij kent kwam naar me toe om ff te informeren hoe het was. Echt geweldig is dat, zoveel interesse. En zoveel gratis bier, moet vaker weg gaan hihihihi.

De volgende dag zat weer het huis vol visite, niet voor mij dit keer maar m'n moeder vierde iets verlaat haar verjaardag. Wel makkelijk, zo kon de hele familie van m'n moeders kant me ook meteen zien en ik hun. Me moeder is een meeuw (van bijnaam dan), en een stuk of 8 van die meeuwen kunnen gewoon meer geluid produceren dan alle visite bij elkaar van de vorige dag, een hele prestatie. 's Avonds zijn we met een mannetje of 10 familie lekker uit eten geweest bij de Chinees in Amsterdam, Ah Sang, de lekkerste Chinees ter wereld. Ik kreeg zelfs een welkom terug cadeautje van de dame van de bediening, leuk toch. De dag daarna was het maandag, normaal gesproken het begin van een nieuwe werkweek, maar voor mij het begin van m'n gewone leventje. Ik had niet één momentje voor mezelf gehad in het weekend, dat wilde ik ook helemaal niet. Maar toen ik maandagmorgen naar het zwembad fietste (meteen de beuk er in) was ik voor het eerst ff alleen en kwam het besef een héél klein beetje dat ik daadwerkelijk weer in Volendam was.

Vanaf die dag zal ik niet alles gaan vertellen wat ik tot nu toe gedaan heb, maar een beetje de bijzonderheden. Zo ging ik dus zwemmen en ging het best goed, heel goed zelfs. Ik had alleen zoveel gedoken, dat ik gewend was geraakt om te ademen onder water. Zonder tank op je rug gaat dus dus blijkbaar niet..... Ook iets geks, m'n maag moest gewoon wennen aan gezonde Hollandse groenten zoal spinazie en snijbonen. En met maag bedoel ik natuurlijk het darmkanaal, maar wil het graag netjes houden. Ik had mooi weer meegenomen, toch gek want normaal neem ik altijd shitweer met me mee. Dankzij Ziggo moest ik al m'n zenders weer opnieuw indelen, iets wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet heb gedaan. Toch nooit wat op TV, alleen DWDD maar dat ben ik er nooit. In het kader van uitstellen, na 5 dagen had ik pas m'n tas pas uitgepakt. Gerard Ekdom maakt nog steeds dezelfde grappen (DIE LUCHT!) op 3fm en draait nog steeds dezelfde plaatjes. Na m'n eerste paar rondjes op de atletiekbaan van AV Edam, dacht ik dat ik neergestoken werd in m'n zij, maar zit je lever niet aan die kant? Die had flink wat moeite met al die actie.

Op Joey's 3e verjaardag, de reden waarom ik eind april terug kwam, heb ik m'n pa en ma veel plezier gewenst en tot over 3 weken. Die hadden blijkbaar alweer genoeg van me en gingen lekker 3 weekjes met de caravan op vakantie. En ze hebben nog gelijk ook. Koninginnedag was gezellig, maar heb mezelf wel de eerste paar uur afgevraagd: "wat doe ik hier nou?". Niet zo zeer over Volendam, maar over dezelfde kroeg, dezelfde mensen en dezelfde gesprekken. Maar gelukkig kon ik er na een paar uur alweer mee leven en heb ik me prima vermaakt. Diederik, koosnaam Didi, wilde me graag z.s.m. weer zien. Didi is een reisgenootje van me uit Den Haag (zie verhalen van ruim een jaar terug). Ik zei weet je wat, anders kom je zondag naar Volendam, dan is er een groots festival in het park hier. Het was top om hem weer te zien, maar het weer was minder top. Koud, regen, brrrrr. Toch liep ik vaak weer rond met een lach op m'n gezicht want ik vond het ook wel weer wat hebben. Tussendoor zijn we even op gaan warmen in 't Gat en daarna ging Didi weg, ik ging weer terug naar het park waar nog meer die-hards waren en ondanks het slechte weer heb ik me op en top vermaakt. Wel sneu voor de organisatie en de bands, maar je kunt niet elk jaar mooi weer hebben (helaas).

Elk boodschapje die ik doe, of w.c. bezoek die ik nodig heb in de bar of park, wordt ik wel weer aangesproken waardoor alles dubbel zo lang duurt. Met boodschappen doen vind ik dat niet zo erg, maar als je nogal nodig moet pissen..... Nee serieus, ik geniet van de aandacht, dat zoveel mensen weten dat je weg bent geweest en er weer bent, dat is toch top! Hier onder een beetje een indruk van wat ik zoal te horen krijg:

Bi je al went?
Bi je dur weejr?
Ke je ut nag vijnde allegoar?
Wet komt dat leeft.
De verloren zoon.
Leef jij ook nag?
Oe wast?
Wijr bi je nou allegoar weejst?
Oe lang bi je nou weg weejst?
Wet was nou ut mooist?
Ke je nag Volludams?
De reiziger.

En zo ben ik rustig aan weer bezig om m'n oude leven op te pakken. Voorheen sportte ik 4 a 5 keer per week, dat gemiddelde heb ik vorige week in ieder geval alweer gehaald. Voorheen werkte ik ook nog wel eens een dag of 5 in de week, ook daar zal ik me binnenkort weer mee bezig gaan moeten houden. De tijd dat ik nog vrij ben besteed ik vooral aan bezoekjes brengen aan m'n neefjes want daarmee heb ik nog wel wat schade in te halen. Dat gaat helemaal goed trouwens, die relatie is inmiddels weer helemaal gelijmd en ze weten al donders goed wie ome René is. Moest ik nou zo wennen? Nee man, hoe kun je nou moeten wennen aan iets waar je al ruim 22 jaar hebt geleefd? Ik ben er gewoon ff tussenuit geweest en heb de tijd van m'n leven gehad. Ik ben nu nog ontzettend blij dat ik terug ben en hopelijk blijft dat heel erg lang zo. Ik ben al gewaarschuwd voor een dipje / depressie die op komst is door ervaringsdeskundigen, maar he, dat zal mij toch niet gebeuren? Ik ben altijd realistisch gebleven onderweg en wist heel erg goed dat dat niet het normale leven is. Daarbij heb ik wel eens voor hetere vuren gestaan (letterlijk en figuurlijk) en zie ik mezelf niet snel down worden van een geweldige trip die ik gemaakt heb. Maar ik zeg al niks meer, want ik kan niet in de toekomst kijken.

En zo mensen, zo is er een eind gekomen aan mijn leven als reiziger en komt er snel een einde aan m'n blogcarrière. Ik kan iedereen aanraden om eens een keer iets anders te doen met zijn of haar leven, en dan heb ik het niet alleen over reizen. Doe eens een keer wat je echt graag wilt, gewoon doen! Ik hoeft me in ieder geval niet af te vragen als ik "straks" in het bejaardenhuis zit: "wat als ik toen alleen op reis had gegaan.....". En dat, dat is een bevredigend gevoel. Als ik mijn trip in een woord zou moeten omschrijven? Het was..... WERELDS!

Tot slot wil ik graag iedereen bedanken die mij tijdens m'n trip gevolgd heeft en reacties heeft achter gelaten. Tot dit moment is deze site 92.852 keer aangeklikt, en dat is lang niet selcht. Wat zeg ik? Dat is woest veel! Ik heb veel plezier beleefd aan het schrijven, en hopelijk hebben jullie veel plezier beleefd aan het lezen.

G'day mates!

PS. Foto's volgen later vanavond.