Een Volendams weekje Beijing
Door: René
Blijf op de hoogte en volg René
03 Maart 2010 | China, Beijing
Ghallo! Daar ben ik (al)weer, snel he. Ik had het beloofd dus bij deze mijn poging om een iets korter verhaal te maken dan vorige keer. Ik ben niet aan de dunne geweest dus dat scheelt zo weer 2 pagina's. Hierbij mijn onvergetelijke week in Beijing en nog een stukkie Bangkok om mee te beginnen.
"Wie ik hier nou weer tegen kwam, dat geloven jullie niet. En ik heb nou wel eindelijk eens Bangkok verkend op een manier, dat geloven jullie ook niet." Nou dat zal ik eens uit leggen. Na m'n heerlijke Thaise lunch ging ik traditiegetrouw naar de DVD kraam om weer 2 verse seizoenen van Family Guy aan te schaffen voor de avonduren. Stond ik daar zo te wachten, beetje stom om me heen te kijken, en toen dacht ik: "nee, dat kan niet". Dus ik keek de andere kant op en nog ff terug, maar het kon dus wel. Zag ik aan enen 3 Volendammers op een rijtje lopen met hun backpack op hun rug, in de drukte van Koahsan Road. Nahhhhhhhhhhh, dan is het wel weer een klein wereldje hoor. Het waren Jos, Collin en Peter, drie vrienden van elkaar die 3,5 maand samen door Azie aan het reizen zijn. Jos woont zelfs nog bij mij in de buurt wat het verhaal alleen nog maar sterker maakt. Na een gesprekkie van vijf minuten gingen zij weer verder want ze moesten nog een dak en een bed vinden. "Zie je vanavond wel ergens", maar dat zul je altijd zien, de volgende twee avonden kon ik ze niet meer vinden, hoewel Koahsan Road gewoon een weg is. Wel jammer, had graag ff bijgepraat onder het genot van een lekkere pils. Maarja, dat zat er niet in, maar evengoed vond ik dit helemaal super. Echt toevallig!
En dan nou dat andere, ik ging Bangkok eindelijk eens verkennen want dat had ik nog nooit gedaan. Te fiets, op advies van een vriend van me die hier afgelopen zomer was geweest. Hij zei dat dit een super ervaring was en man man, hij had helemaal gelijk. Er waren veel Nederlanders want dit bedrijf wordt gerund door een Nederlander. Ik zat in een groepje een Nederlands gezin en nog twee Duitse meiden, waar ik opvallend goed mee overweg kon. Zou er nou loos wezen met mij? Want Duitsers..... De fietsrit duurde in totaal 5,5 uur incl. lunch. We begonnen door de het drukke Bangkok verkeer en trapte naar een sloppenwijk. Hier konden we even rondkijken bij een kleuterklas die net bezig waren met een dansje te oefenen. Het bedrijf waarmee ik geboekt had geeft per klant zoveel procent aan deze sloppenwijk ter ontwikkeling. En ook voor een stukje bescherming neem ik aan. Want in je uppie wil je daar niet rondfietsen hoor, geloof me, zag er best eng uit allemaal.
Daarna gingen we door allemaal kleine, nauwe straatjes naar een bootje die ons en onze fietsen naar de overkant van een meer bracht. Daar fietste we door een leuke omgeving en kwamen we uiteindelijk in een park aan, waar we vissen gingen voeren. Ik heb daar ook nog een veraan gezien in de verte, een behoorlijk uit de kluiten gewassen hagedisje zeg maag. Daarna weer door de omgeving fietsen en terug met een andere, grotere boot waar ook alle andere groepen waren. Daarna fietste we nog onder een paar stukken snelweg door, die op mega grote bruggen waren gebouwd. Daarna was het tijd voor lunch waar ik iets te veel chili poeder op m'n noodels strooide en daarna heel hard terug naar de basis fietste. Het was een geweldige dag, ik ben op plaatsen geweest waar je anders nooit zou komen. Dit is een vette aanrader voor iedereen die ooit nog eens in Bangkok is. Doe het wel 's ochtends, net als mij. Want 's middags kon je nog wel eens terug keren als een uitgewrongen spons.
Toen had ik nog een hele dag in Bangkok, iets meer dan me lief is maar ik moest wel want Lao Arilines vloog maar op bepaalde dagen van de week terug naar Bangkok. Die dag heb ik een hoop op het internet gezeten. Ik vloog om 2 uur in de nacht van Bangkok naar Shianghai en van Shianghai naar Beijing. Speciaal voor de gelegenheid, de runie met m'n vriend Jan Smit, had ik nog ff snel een pak aangeschaft. Lekker losjes met allerlei tekens op de zijkant die gerust nog wel een Chinees zouden kunnen zijn. Om kwart voor 11 ging ik met de bus naar het vliegveld, maar ik moest eerst nog met m'n grote backpack, kleinere rugtas en mannelijke handtasje door de drukte die Koahsan Road heet naar de busstop. Dat viel niet mee. Vergelijk het maar dat je met kermis bij het Gat naar boven wil lopen, pure ellende. Ik werd al zenuwachtiger hoe dichter ik bij bij deze reunie kwam. Zo stapte ik de bus uit bij het vliegveld en was ik m'n IPod vergeten, blijkbaar. Ik wist het niet eens, maar iemand vroeg of ik misschien een gadged had achter gelaten ofzo in de bus. Ik zo, "nee hoor, kijk maar, hier heb je mij IPod.....", Fuckkkkkkkk, niet dus. De bus reed al weg, ik er achter aan rennen en op de zijkant rammen, en toen stopte die gelukkig, pfieuw, wat zou ik zonder IPod moeten? Op een goeie dag luister ik zo 5 cd'tjes zie je.
Bij het inchecken werd het nieuws al snel duidelijk: 2 uur vertraging. Ik geef niks om vertraging, nou, om 2 uurtjes dan, maar hierdoor zou ik vrijwel zeker m'n aansluitende vlucht missen en dat is wel behoorlijk "jammer", gewoon kut dus. Maar toen ik tussendoor nog ff op het bord aan het kijken was stond er aan enen dat de vertraging was teruggedraaid naar 1 uurtje. Toppie, gaan met die banaan. Maar uiteindelijk vertrokken we om 10 voor 4, i.p.v. 2 uur, maar gelukkig hoorde ik dat de vlucht 3,5 uur zou duren i.p.v. de 4 uur die op m'n ticket stond. Het zou er dus om hangen. Amper geslapen natuurlijk in het vliegtuig, en toen begon de stres.
We landde in Shianghai (amai amai) om een uurtje of half 9 en ik en nog een paar andere moesten om 10 over 9 boarden voor de andere vlucht naar Beijing. Enige probleem was dat we zelf onze tassen op moesten halen en op een ander punt moesten afleveren. Het grootste probleem was nog dat we eerst door de immigratie heen moesten. Waar je gewoon moet wachten tot je aan de beurt bent. Toen ik eindelijk aan de beurt was gingen ze precies wisselen van dienst, ik zeg zo, "rustig aan hoor, ik heb nog zeker 10 minuten". Het was dus 9 uur. Ik rennen naar de babageband, rennen met al die tassen op m'n rug naar een andere babageband om m'n tas weer in te checken, me nieuwe broek zakte nog af omdat die zo lekker ruim zit, ik vond het wel relaxed eigenlijk allemaal. Met z'n allen naar de gate, door de controle en om kwart over 9 zaten we in het vliegtuig. Pfieuw, we hadden het gered! Wat denk je, toen stegen we pas een uur later op omdat het vliegtuig nog moest wachten op een paar maaltijden. Grhaaaaaaaaaaaaaaaah!
In het vliegtuig zaten een hoop Chinezen, net als in de vorige, want ze reizen vaak in groepsverband (kijk maar eens van de zomer op de dijk). Van te voren had ik al enkele probleempjes met Chinezen die ik tijdens m'n reis had ontmoet. Ik zal ze niet allemaal opnoemen, want dan gaan jullie je misschien afvragen wat ik dan in godsnaam in China moet doen. Maar mijn grootste irritatie was en is altijd, dat ze het gewoon niet snappen. En met het, bedoel ik zo'n beetje alles. In andere landen dacht ik altijd dat het kwam door de taalbarriere maar nu zat ik met een Chineze vliegmaatschappij op weg naar China en dan gaan ze nog door het vliegtuig heen lopen als het lampje nog brand dat je riem vast moet blijven. Die stewardess schreeuwen tegen dat mens, maar dat is ook vrij normaal in China, schreeuwen. Of dan gaan ze voor de babageband staan waar ik net m'n tas op moest gooien. Maar toen was het tik tik op de schouder, en nou opzouten met je een meter vijfitig. Ohja, zo'n roggel gevolgd door zo'n heerlijke ranzige kwat doet ook lekker mee in de lijst der irritaties. Daar zakt m'n broek ook vaak van af, niet eens die nieuwe losse, maar gewoon m'n spijkerbroek met riem.
Nou, geheel volgens schema landde ik dan evengoed in Beijing. En al vanaf vlucht een die ik heb gehad van deze trip denk ik altijd hetzelfde als ik een vreemd vliegveld binnen kom: "nu staat er niemand op me te wachten, maar straks wel, hoe zou dat zijn?". Dat heb ik me niet zo heel lang meer af te vragen, maar wel veel, want ik heb evengoed nog tien vluchten te gaan. Bij binnenkomst in Beijing ben ik hetzelfde gaan doen want ik meestal doe na een lange vlucht, ff een punt uit m'n rug drukken. Welcome in China! Daarna m'n tas van te band af trekken en met de bus en daarna met de taxi naar m'n hostel. Een alleraardigst optrekje, op advies van een meid die ik in Nieuw Zeeland had ontmoet. Ik stond daar nog ff een stokkie kip te eten op straat en merkte wel dat ik erg aangestaard werd, staar maar raak voor een knaak zeg maar. Ik weet niet waarom, of kwam het soms door m'n nieuwe pak? Normaal heb ik dat nooit in de gaten maar zij deden dit zo opvallend, ze liepen gewoon voorbij en draaide hun kom nog eens om, om mij goed te bekijken. Tsja, wat moet je dan? Dus ik ging terug staren, met de domste blik in m'n ogen die ik me kon bedenken. Ja, toen draaide ze hun gezicht toch wel weer redelijk snel de andere kant op. Daarna heb ik snel een simkaart gehaald en Jan opgebeld, want die landde twee uur na mij en moest er volgens mij al zijn, en jawel hoor, hij zat al in de bus op weg naar het Crowne Plaza Hotel, dat net ietjes te duur was voor mijn budget(je). Het was maar een kwartiertje met de taxi dus heel ver weg zat ik niet. Dus ik kwam dat poepie de luxe hotel binnen, en daar zag ik een kop met krullen in de verte.
Echt super, om een vriend van thuis zo na 13,5 maand tegen te komen in China. Ik had Jan al gewaarschuwd dat knuffelen in is, en totaal niet gay. Toch ging het wat ongemakkelijk van zijn kant. Maar het weerzien was top, ongelooflijk, in Beijng nog wel! In de lobby van het hotel werd ik meteen voorgesteld aan de rest van de bende. Jan had een hele Volendamse delegatie meegenomen en een Brabo. Ik zal ze ff voorstellen; Anja, Jan's vriendin. Toch wel apart want Jan was samen met mij en nog een hoop van mij vrienden van die die hard vrijgezellen. Maar rond de tijd dat ik weg ging vorig jaar kreeg Jan verkering en nou lopen ze hand in hand door Beijing en geven ze amaar zoentjes aan elkaar (blegh). Annie, Jan's schoonmoeder. Annie zat ooit in een Volendamse band, maar of dat nou een band was met naam of zonder naam, dat weet ik ff niet meer. Juan, Jan's zwagertje. 11 jaar oud, een heerlijke bijdehandte leeftijd. Dan hebben we nog Olga, Annie's en Anja's nicht en Nancy, Annie's vriendin uit Eindhoven de gekste!!! Na het bijpraten met Jan over alles wat thuis gebeurd was, schrikbarend weinig schokkends, zijn we met z'n allen uit eten gegaan. Je bent dus in China, dus dan moet er gechineest worden. Ik vond het heerlijk en een hele leuke eerste avond, een hele leuke groep ook. Dat was toch ff afwachten want ik kon er maar een van de zes. Jan vond overigens dat ik niet of nauwelijks aangekomen was en niks ben veranderd. Dat klonk mij als keiharde rockmuziek in de oren.
Qua tripjes en dingen bezichtigen had ik deze keer een makkie, ik kon namelijk met alle excursies mee van Jan's hotel, de hele week voor 85 euro, incl. lunch, alle tickets en vervoer. Gemak dient de mens, dat mag ook wel eens. Hoefde ik eens een keertje niet alles zelf uit te zoeken. Nou daar gingen we de eerste dag, een grote bus vol Nederlanders met een Chineze gids met zo'n stok met een vlaggetje in z'n hand, boven z'n hoofd gehouden zodat we hem overal konden zien. Lekker de toerist uithangen, heerlijk! We begonnen met Tiananmen Square (plein van de hemelse vrede), het grootste plein ter wereld. Kijk, een plein is gewoon een grote ruimte met een paar straattegels, daar is niks aan. Maar het is gewoon het gevoel dat je krijgt dat je in Beijing loopt, in China, een land waar je altijd zoveel over hoort, en nu ben je er dan gewoon, heel bijzonder is dat. Wat voor mij ook bijzonder was, was de kou, brrrrrrrrrr. In Bangkok was het de hele tijd stabiel 34 graden en Beijing was op z'n warmst rond de 10 graden. Ik had maar snel ff een petje en een paar handschoenen op de kop getikt daar op dat plein. Lastige mensen genoeg die al die troep verkopen.
Daarna gingen we naar de Forbidden City, de verboden stad. Dit was ooit het optrekje van de verschillende keizers die China gehad heeft. Het was niet normaal, zo groot. Inderdaad gewoon een stad. Liepen we daar, en het ging maar door. Op een gegeven moment moesten we erg snel verplekken naar een ander deel omdat Zambia op staatsbezoek was. Hebben wij weer! Wie zijn er nou belangrijker, een paar Volendammers en een Brabo of de president van Zambia? Pfffffffff. Maar het was evengoed leuk hoor, en informatief ook. We hadden een hele goede gids met heel veel kennis, hij heeft een hoop verteld maar ik ben ongeveer alles alweer vergeten. Daar is m'n brein niet meer op berekend. Daarna gingen we naar het Summer Palace, het zomerhuisje van de keizer. Dit was ook wederom ongelooflijk, wat een "zomeroptrekje" dit was, zo groot ook. Eigenlijk vond ik dit nog mooier dan de verboden stad omdat de omgeving hier gewoon mooier was, aan het water enzo. Onze eerste dag was behoorlijk actief en we hadden een hoop gezien. Nog wel meer dan wat ik net vertelde, maar al die fabriekken en winkelrotzooi vond ik niet de moeite waard om hier op te noemen. Aan het eind van deze drukke dag keerde we terug naar de lounge ruimte van het Crowne Plaza hotel. Hier werd ik verliefd op een rode stoel, ik mis haar zo erg nu, ze zat zo lekker! ‘s Avonds gingen we uit eten bij de Pizza Hut, Chinees eten is erg lekker hoor, maar een keer per dag is toch wel genoeg. Daarna nog een drankie in m’n rode stoel en ging ik weer terug richting mijn eigen kribbetje.
Tijdens deze eerste dag werden ook al meteen een hoop karaktertrekjes duidelijk van alle mensen. Annie bijvoorbeeld is natuurlijk een ster, en heeft dus ook sterallures. Sta je net een foto te maken van de ingang van de verboden stad, dan springt ze zo weer voor je camera. Ook gooit ze er van die lekkere ongegeneerde uitspraken uit, die ik natuurlijk maar al te grappig vind. Uiteindelijk heb ik super met haar gelachen de hele week. Juan moest amaar pissen. Het leek wel een oude man van 65, elke 5 minuten “ik moet naar de w.c.”. Olga is een echte Volendammer koent, en daar is niks mie. Ook is ze een echte shopoholic. Bij elk dingetje of kraampje: “oe zo mooi” of “joa, veejr de maden”. Ik zweer het, die kwam met een koffer aan en vertrok met drie koffers. Jan is natuurlijk een echte vriend, dat wist ik al. Zo had het mietje het koud en was ik zo aardig om mijn net nieuwe handschoenen aan hem te lenen. Als dank heeft ie wel 10 snotdorrels aan m’n handschoenen afgeveegd en nog een stuk of drie volle ladingen niezen, heerlijk! Dan hebben we nog Nancy, dat is een brabo, dus altijd sociaal en gezellig, gewoon top. Last but not least Anja. Dat is Jan’s vriendin, daar kan ik natuurlijk geen kwaad woord over zeggen, die is dus ook wel leuk, en lief. Daarbij is het ook nog eens een ontzettend lekker wijf. Jan, ik ben jaloers jongen! (denk dat ik hier wel aardig mee weg kom hihihi)
De tweede dag begon bolletjes aan. Er stond namelijk een Chineze kookcurus op het programma waar niemand van ons behoefte aan had, en ik al helemaal niet! Rond 12 uur zijn we dus zelf met de taxi naar de volgende locatie gegaan om de groep weer te vergezellen. Dit was een soort van ziekenhuis waar ons werd verteld over Chineze geneeskunde. Het was best boeiend. Zij knallen er bijvoorbeeld niet gewoon een asperientje in maar hebben allerlei andere middelen gemaakt van planten enzo. Daarna kregen we een gratis doktersadvies. De dok voelde m’n pols en ik moest m’n tong uitsteken. Hij vroeg of ik wel eens een kort lontje had en snel geirriteerd was. Hmmmmm..... Ja, zeg maar. Dat kwam omdat m’n lever niet in balans was ofzo met de rest van m’n lichaam en dat kon ook overgewicht veroorzaken. Pffffffffff, dat overgewicht heb ik zo’n beetje al m’n hele leven en vooral ik nu al een paar weekjes op vakantie ben. Of ik ff 50 euro aan pillen moest hebben? Nee bedankt, zei ik, ik ga wel weer volop sporten als ik terug ben. Dat kon ook zei de verpleegster haha. Jan kocht natuurlijk wel die 50 euro aan pillen voor z’n maag. Maar weet niet of die pillen uiteindelijk ook Beijing hebben verlaten..... Daarna hadden we de optie voor een voetmassage. En als ik ergens niet tegen kan! Maar ik ging het evengoed proberen. Toen ze m’n voet aanraakte werd ik al gek, lachen jongen ik. Ik moest ontspannen en daarna ging het wel iets beter. Maar toch, zonde van die drie euro’s.
Daarna gingen we naar de lama tempel. We waren nog niet binnen en werden al ondergekwat door die beesten hihihi. Nee nou lieg ik, dit is een tempel voor buddhisten die te maken hebben met de Daila Lama en nog een andere Lama. Hier stond ook het grootste houten buddha beeld ter wereld. Ik had ook al de grootste bronzen ter wereld gezien, nou nog de grootste buddha van chocolade en ik heb ze allemaal gehad. Daarna gingen we naar de zogeheette silk market, een gekkenhuis. 6 verdiepingen vol met troep en verkopers die continu naar je schreeuwen. De vrouwen gingen hier natuurlijk helemaal los. Jan en ik besloten er daarom zelf maar op uit te gaan. Ik vond het wel lachen, een beetje die mensen in de maling nemen enzo. Zo stonden er vier van die vrouwtjes aan m’n jas te trekken, waarop ik weg rende en “help help” begon te roepen. Toen ik hoorde “lookie lookie” was de grap “ja, in je broekkie” natuurlijk ook snel gemaakt. We hadden nog wel beiden een rien gekocht. Ik eentje voor 5 euro en Jan een echte neppe leren voor 6,5 euro. Maar toen vroeg dat vrouwtje zo lief om een ijsje, toen heeft Jan er maar 7 van gemaakt haha. En ik had weer een mooi verhaal te vertellen in de bus. Ik ben lang niet van het shoppen maar vond dit evengoed wel leuk om meegemaakt te hebben, voor een keer natuurlijk. Op naar de rode stoel, jippie!
In de avond ging iedereen naar een Kung Fu show. Zowel Jan als ik hadden hier weinig behoefte aan dus wij gingen lekker samen op pad. FF tijd met z’n tweeën, ook belangrijk want voor hem vloog ik speciaal naar China toe. We hebben lekker bijgepraat onder het genot van een paar biertjes, in de rode stoel natuurlijk en zijn daarna wat gaan eten in het zeer rustige gedeelte van het hotel. Je kon hier een speld horen vallen en onze geluiden werden ook al zachter. Tussendoor hadden we nog 10 camerawinkels bezocht maar geen van allen een omhuizing om hem mee onder water te nemen. Bij de laatste officiele Cannon dealer gaf ik de moed op. Overal camera’s, maar niet om mee te duiken. Die Chinezen kunnen ook amper zwemmen dus duiken wordt dan lastig. Maar ik vind er ergens nog wel eentje hoor, wees maar niet bang. We eindigde weer in de rode stoelen waar de rest daarna ook naar toe kwam. Wij hadden iets gemist volgens hun, maar volgens mij zijn zij degene die iets gemist hadden. Ik heb een hele leuke avond gehad.
De derde dag werd het tijd voor het enige object waar het echt om gaat als je in China bent: de Chineze muur, 8815 km lang! Ik had gehoord dat je 150 km uit Beijing het mooiste gedeelte hebt die nog helemaal in takt is zoals hij is gebouwd, maar wij gingen naar een gedeelte dichter bij die 30 jaar gelden nog gerestaureerd is. Wat overigens niet minder indrukwekken was volgens mij. De “Great wall of China” is ooit gebouwd om de Mongoliërs buiten te houden, niet te verwarren met mongolen. Die kwamen naar China om voedsel en vrouwen te stelen omat zij daar niet genoeg van hadden en op deze manier werden zij tegengehouden. Wat een gevaarte, ongelooflijk. We konden omhoog naar links en naar rechts. Rechts was minder stijl en drukker en links stijler en minder druk, wij gingen dus naar links. Het was echt niet normaal, een muur van een meter of 7 hoog die dwars door de bergen heen gaat. Het is onbeschrijflijk, het gevoel dat je daar krijgt, ech toppie. Daarbij lag er ook een laagje sneeuw, wat ik ook wel weer eens leuk vond om te zien. Op het hoogste punt keerde iedereen terug want die wilde nog ff een bakkie doen. Prima, maar ik besloot om samen met Juan nog ff verder te lopen tot het eindpunt. Niet van de muur natuurlijk, maar op een gegeven moment konden we niet verder en draaide we weer om. Juan ging als een speer naar beneden. Ik had natuurlijk de oppas en mocht hem niet uit het oog verliezen. Toen we ook beneden aan kwamen waren we gelijk terug als de rest, en kon ik ook nog ff een bakkie doen.
Zeg je Beijing, dan zeg je sind 2008 ook Olympische Spelen. In de middag zijn we met de bus langs het Olympische dorp gereden een een paar stadions. We stapte uit de bus en konden langs de Watercube lopen en de Birdsnest. Wat een stadion, ongelooflijk hoe dat gebouwd is. Wederom zeer bijzonder om te zien. We konden niet naar binnen want dat kan alleen in de zomer. En gezien m’n blauwe tenen was het nog geen zomer. De dames besloten aan het einde van deze dag om nog ff terug te gaan naar de silkmarket om wat echte neppe spullen om te wisselen die het na een dag al begeven hadden. Zo konden Jan en ik Juan ff meenemen naar een vuurwerkwinkel. Die jongen is namelijk helemaal knettergek van vuurwerk en in China duurt de nieuwjaarsviering een maand ofzo dus overal stonden nog vuurwerkkraampjes. Hij mocht nog niks kopen, maar dat kwam allemaal nog goed. Snel terug naar de rode stoel dus.
’s Avonds kwam iedereen naar mij toe. Ik zat namelijk in het oudere gedeelte van Beijing en zij in het nieuwe gedeelte met allemaal winkelcentra en andere dure dingen. Bij mij was de sfeer zeg maar. Zo konden ze ook mooi mijn crib eens bekijken. Iedereen vond het er gezellig uit zien en maakte ook dankbaar gebruik van mijn w.c. Als iemand mij tien jaar terug had verteld dat Annie Schilder van de BZN ooit eens op mijn w.c. zou zitten, had ik diegene natuurlijk voor gek verklaard. Maar het kan raar lopen in het leven. Na een wandelingetje door het oudere gedeelte besloten enkele terug te gaan naar het hotel om vervolgens ergens fastfood te gaan scoren. Ik had hier niet zoveel behoefte aan en Anja ook niet, Jan dus ook niet want die moet maar luisteren naar het vrouwtje. Wij zijn nog uit eten geweest bij een heerlijk restaurantje. Daarna hoefde ik maar 3 minuten te lopen terug naar m’n hostel, weer eens wat anders dan een kwartier in de taxi. Dit was met stip mijn favoriete dag, vooral de muur, niet normaal!
De vierde dag begon bij de Temple of Heaven, eigenlijk gewoon een tempel als zovelen. Wat wel leuk was, was dat we er op zondag waren een een hoop Chinezen aan het tai chi’en waren en allerlei andere gekke dansjes. Was wel apart om te zien, vooral toen er zich een paar losgeslagen Volendammers mee gingen bemoeien. Ik geloof dan “white men can’t dance” dus ik heb maar foto’s gemaakt. Daarna gingen we naar een zijde fabriek, zelfs ik vond dit wel boeiend. Wist ik veel dat zijde wordt gemaakt van kokonnen van rupsen. In de middag hadden we een tour door de hutongs, smalle steegjes in het echte oude gedeelte van Beijing. Ik zat in m’n soort van Riksja naast onze gids. Het was wel goed om ook eens het armere gedeelte van Beijing te zien. Zo hadden ze hier geen w.c. in huis maar een openbare w.c. ergens in de steeg. Moest ik ff pissen, zat daar een chinees op te w.c. te, je weet wel, met een sigaar in z’n mond. Volgens mij zat er niet eens een deur in, jakkie. Snel terug naar de rode stoel want ’s avonds hadden we ook weer een heel programma.
Het was namelijk de laatste dag van de nieuwjaarsviering, lampionnendag. Dat pikte wij dan toevallig ff mee daar. Overal werd vuurwerk afgestoken en Juan kon ook eindelijk z’n gang gaan met wat gesponsord vuurwerk van z’n lieve mammie en zwager. Dit was na het gezamelijke eten, Chinees natuurlijk. Vuurwerk is altijd leuk om te zien, helemaal als je dat mannetje daar ziet staan met een vette smile op z’n gezicht. Hierna gingen we naar een groot meer voor een wandelingetje om nog meer vuurwerk te bekijken. Het sneeuwde en het was koud, ik vond dit helemaal geweldig, maar de rest had de afgelopen paar weken al genoeg sneeuw gehad en begonnen natuurlijk meteen te klagen. Maar het was echt super om hier rond te lopen op zo’n speciale dag. Op de terugweg kon ik mooi uitstappen bij m’n hostel en de rest ging richting hun 5 sterren hotel, stelletje vakantiegangers!
Toen werd het tijd voor de vijfde en laatste dag alweer. Het programma was weer naar de silkmarket maar gelukkig hadden zelfs de vrouwen er nou genoeg van dus wij besloten op eigen initiatief naar de Beijing Zoo te gaan. Lekker rustig rondstruinen en nou eens niet met al die andere humorloze en te laat komende Nederlanders in een bus. In de ochtend heb ik illegaal in hun hotel heerlijk ontbeten. Daarna gingen we dus rustig rondstruinen in de dierentuin, iets te rustig als je het mij vraagt, 4,5 uur! Het blijkbare hoogtepunt waren de pandaberen. Ik vroeg me hardop af wat er nou zo bijzonder is aan een pandabeer, dat is toch gewoon een beer met een likkie verf? Ik vroeg dit zo hardop dat ze me gehoord hadden en mij werd verteld dat deze beren alleen nog in China voorkomen. Dus ik was om, en de beesten waren best grappig en lui, daar hou ik ook wel van. 3x raden wat we daarna gingen doen? Juist, de rode stoel.
’s Avonds gingen we nog eten in het hotel, zeer lekker deze keer. Iets duurder dan wat ik normaal zou uitgeven aan eten maar het was echt zeer goed. Daarna wéér naar de rode stoel, joeipie! Dit was helaas van korte duur want daarna ging ik illegaal zwemmen in het hotel samen met de rest. Ze hadden ook een gym, waar ik nog ff 5 minuten op de loopband heb gerend, ik ben nou nog steed stijf! Niks meer gewend. Lekker zwemmen en bubbelen in het 38 graden warme bubbelbad. Nog ff illegaal douchen en toen moest ik alweer afscheid nemen van iedereen. Emotioneel gezien had ik Jan natuurlijk voor het laatst bewaard. Tsja, deze knuffel was wel van formaat hoor. De tranen vlogen over en weer, twee grote volwassen kerels die hun tranen niet konden bedwingen snik snik snik. Nee, ik jok weer. Zowel Jan als ik zijn van Chinees sterrenbeeld namelijk tijgers en die zijn emotieloos. Ik kan dit niet ontkennen natuurlijk. Toen ik weg liep ging bij mij de knop weer op “alleen verder”. Zoals ik niet anders gewend ben.
Zoals ik al zei, was deze week onvergetelijk. Het weerzien met Jan, en zijn schoonfamilie die ik in eerste instantie helemaal niet kon maar uiteindelijk erg mee gelachen heb. En Beijing is ook een beleving op zich. We hebben een hoop gezien en gedaan, zij waren hier voor een vakantie maar voor mij was het keihard werken. Ik heb nog nooit zoveel bezichtigd in een week! Mijn mening over Chinezen is ook wel in positieve zin bijgesteld. Ze zijn gewoon zoals ze zijn. Maar desondanks mogen ze van mij die w.c.’s in restaurants enzo wel wat beter bijhouden.
Toen vloog ik gisteren weer terug naar Bangkok en komt dit verlag inmiddels uit Cambodja. Het gaat in lekker tempo nu. Ik tel al zelfs niet meer in maanden naar m’n thuiskomst maar in weken: 7,5. Vooral na dit weekje kan ik er weer helemaal tegen aan. En dan ben ik straks klaar met m’n rondje Cambodja, dan kom ik wéér een vriend van me tegen. Onee sorry, ik bedoel een “vriend” van me. Maar dat vertel ik volgende keer wel weer hoe dat precies zit.
Had ik nou een korte of een snelle blog beloofd? Ik weet t niet meer, het eerste heb ik me in ieder geval aan gehouden.
Tot de volgende keer!
PS. Foto's wordt first thing tomorrow, want ik word nou het inernetcafé uitgeknikkerd. Ga ik mooi nog ff een Camodjaans pilsie halen, kan ik die ook weer van m'n elle lange lijst afschrappen.
"Wie ik hier nou weer tegen kwam, dat geloven jullie niet. En ik heb nou wel eindelijk eens Bangkok verkend op een manier, dat geloven jullie ook niet." Nou dat zal ik eens uit leggen. Na m'n heerlijke Thaise lunch ging ik traditiegetrouw naar de DVD kraam om weer 2 verse seizoenen van Family Guy aan te schaffen voor de avonduren. Stond ik daar zo te wachten, beetje stom om me heen te kijken, en toen dacht ik: "nee, dat kan niet". Dus ik keek de andere kant op en nog ff terug, maar het kon dus wel. Zag ik aan enen 3 Volendammers op een rijtje lopen met hun backpack op hun rug, in de drukte van Koahsan Road. Nahhhhhhhhhhh, dan is het wel weer een klein wereldje hoor. Het waren Jos, Collin en Peter, drie vrienden van elkaar die 3,5 maand samen door Azie aan het reizen zijn. Jos woont zelfs nog bij mij in de buurt wat het verhaal alleen nog maar sterker maakt. Na een gesprekkie van vijf minuten gingen zij weer verder want ze moesten nog een dak en een bed vinden. "Zie je vanavond wel ergens", maar dat zul je altijd zien, de volgende twee avonden kon ik ze niet meer vinden, hoewel Koahsan Road gewoon een weg is. Wel jammer, had graag ff bijgepraat onder het genot van een lekkere pils. Maarja, dat zat er niet in, maar evengoed vond ik dit helemaal super. Echt toevallig!
En dan nou dat andere, ik ging Bangkok eindelijk eens verkennen want dat had ik nog nooit gedaan. Te fiets, op advies van een vriend van me die hier afgelopen zomer was geweest. Hij zei dat dit een super ervaring was en man man, hij had helemaal gelijk. Er waren veel Nederlanders want dit bedrijf wordt gerund door een Nederlander. Ik zat in een groepje een Nederlands gezin en nog twee Duitse meiden, waar ik opvallend goed mee overweg kon. Zou er nou loos wezen met mij? Want Duitsers..... De fietsrit duurde in totaal 5,5 uur incl. lunch. We begonnen door de het drukke Bangkok verkeer en trapte naar een sloppenwijk. Hier konden we even rondkijken bij een kleuterklas die net bezig waren met een dansje te oefenen. Het bedrijf waarmee ik geboekt had geeft per klant zoveel procent aan deze sloppenwijk ter ontwikkeling. En ook voor een stukje bescherming neem ik aan. Want in je uppie wil je daar niet rondfietsen hoor, geloof me, zag er best eng uit allemaal.
Daarna gingen we door allemaal kleine, nauwe straatjes naar een bootje die ons en onze fietsen naar de overkant van een meer bracht. Daar fietste we door een leuke omgeving en kwamen we uiteindelijk in een park aan, waar we vissen gingen voeren. Ik heb daar ook nog een veraan gezien in de verte, een behoorlijk uit de kluiten gewassen hagedisje zeg maag. Daarna weer door de omgeving fietsen en terug met een andere, grotere boot waar ook alle andere groepen waren. Daarna fietste we nog onder een paar stukken snelweg door, die op mega grote bruggen waren gebouwd. Daarna was het tijd voor lunch waar ik iets te veel chili poeder op m'n noodels strooide en daarna heel hard terug naar de basis fietste. Het was een geweldige dag, ik ben op plaatsen geweest waar je anders nooit zou komen. Dit is een vette aanrader voor iedereen die ooit nog eens in Bangkok is. Doe het wel 's ochtends, net als mij. Want 's middags kon je nog wel eens terug keren als een uitgewrongen spons.
Toen had ik nog een hele dag in Bangkok, iets meer dan me lief is maar ik moest wel want Lao Arilines vloog maar op bepaalde dagen van de week terug naar Bangkok. Die dag heb ik een hoop op het internet gezeten. Ik vloog om 2 uur in de nacht van Bangkok naar Shianghai en van Shianghai naar Beijing. Speciaal voor de gelegenheid, de runie met m'n vriend Jan Smit, had ik nog ff snel een pak aangeschaft. Lekker losjes met allerlei tekens op de zijkant die gerust nog wel een Chinees zouden kunnen zijn. Om kwart voor 11 ging ik met de bus naar het vliegveld, maar ik moest eerst nog met m'n grote backpack, kleinere rugtas en mannelijke handtasje door de drukte die Koahsan Road heet naar de busstop. Dat viel niet mee. Vergelijk het maar dat je met kermis bij het Gat naar boven wil lopen, pure ellende. Ik werd al zenuwachtiger hoe dichter ik bij bij deze reunie kwam. Zo stapte ik de bus uit bij het vliegveld en was ik m'n IPod vergeten, blijkbaar. Ik wist het niet eens, maar iemand vroeg of ik misschien een gadged had achter gelaten ofzo in de bus. Ik zo, "nee hoor, kijk maar, hier heb je mij IPod.....", Fuckkkkkkkk, niet dus. De bus reed al weg, ik er achter aan rennen en op de zijkant rammen, en toen stopte die gelukkig, pfieuw, wat zou ik zonder IPod moeten? Op een goeie dag luister ik zo 5 cd'tjes zie je.
Bij het inchecken werd het nieuws al snel duidelijk: 2 uur vertraging. Ik geef niks om vertraging, nou, om 2 uurtjes dan, maar hierdoor zou ik vrijwel zeker m'n aansluitende vlucht missen en dat is wel behoorlijk "jammer", gewoon kut dus. Maar toen ik tussendoor nog ff op het bord aan het kijken was stond er aan enen dat de vertraging was teruggedraaid naar 1 uurtje. Toppie, gaan met die banaan. Maar uiteindelijk vertrokken we om 10 voor 4, i.p.v. 2 uur, maar gelukkig hoorde ik dat de vlucht 3,5 uur zou duren i.p.v. de 4 uur die op m'n ticket stond. Het zou er dus om hangen. Amper geslapen natuurlijk in het vliegtuig, en toen begon de stres.
We landde in Shianghai (amai amai) om een uurtje of half 9 en ik en nog een paar andere moesten om 10 over 9 boarden voor de andere vlucht naar Beijing. Enige probleem was dat we zelf onze tassen op moesten halen en op een ander punt moesten afleveren. Het grootste probleem was nog dat we eerst door de immigratie heen moesten. Waar je gewoon moet wachten tot je aan de beurt bent. Toen ik eindelijk aan de beurt was gingen ze precies wisselen van dienst, ik zeg zo, "rustig aan hoor, ik heb nog zeker 10 minuten". Het was dus 9 uur. Ik rennen naar de babageband, rennen met al die tassen op m'n rug naar een andere babageband om m'n tas weer in te checken, me nieuwe broek zakte nog af omdat die zo lekker ruim zit, ik vond het wel relaxed eigenlijk allemaal. Met z'n allen naar de gate, door de controle en om kwart over 9 zaten we in het vliegtuig. Pfieuw, we hadden het gered! Wat denk je, toen stegen we pas een uur later op omdat het vliegtuig nog moest wachten op een paar maaltijden. Grhaaaaaaaaaaaaaaaah!
In het vliegtuig zaten een hoop Chinezen, net als in de vorige, want ze reizen vaak in groepsverband (kijk maar eens van de zomer op de dijk). Van te voren had ik al enkele probleempjes met Chinezen die ik tijdens m'n reis had ontmoet. Ik zal ze niet allemaal opnoemen, want dan gaan jullie je misschien afvragen wat ik dan in godsnaam in China moet doen. Maar mijn grootste irritatie was en is altijd, dat ze het gewoon niet snappen. En met het, bedoel ik zo'n beetje alles. In andere landen dacht ik altijd dat het kwam door de taalbarriere maar nu zat ik met een Chineze vliegmaatschappij op weg naar China en dan gaan ze nog door het vliegtuig heen lopen als het lampje nog brand dat je riem vast moet blijven. Die stewardess schreeuwen tegen dat mens, maar dat is ook vrij normaal in China, schreeuwen. Of dan gaan ze voor de babageband staan waar ik net m'n tas op moest gooien. Maar toen was het tik tik op de schouder, en nou opzouten met je een meter vijfitig. Ohja, zo'n roggel gevolgd door zo'n heerlijke ranzige kwat doet ook lekker mee in de lijst der irritaties. Daar zakt m'n broek ook vaak van af, niet eens die nieuwe losse, maar gewoon m'n spijkerbroek met riem.
Nou, geheel volgens schema landde ik dan evengoed in Beijing. En al vanaf vlucht een die ik heb gehad van deze trip denk ik altijd hetzelfde als ik een vreemd vliegveld binnen kom: "nu staat er niemand op me te wachten, maar straks wel, hoe zou dat zijn?". Dat heb ik me niet zo heel lang meer af te vragen, maar wel veel, want ik heb evengoed nog tien vluchten te gaan. Bij binnenkomst in Beijing ben ik hetzelfde gaan doen want ik meestal doe na een lange vlucht, ff een punt uit m'n rug drukken. Welcome in China! Daarna m'n tas van te band af trekken en met de bus en daarna met de taxi naar m'n hostel. Een alleraardigst optrekje, op advies van een meid die ik in Nieuw Zeeland had ontmoet. Ik stond daar nog ff een stokkie kip te eten op straat en merkte wel dat ik erg aangestaard werd, staar maar raak voor een knaak zeg maar. Ik weet niet waarom, of kwam het soms door m'n nieuwe pak? Normaal heb ik dat nooit in de gaten maar zij deden dit zo opvallend, ze liepen gewoon voorbij en draaide hun kom nog eens om, om mij goed te bekijken. Tsja, wat moet je dan? Dus ik ging terug staren, met de domste blik in m'n ogen die ik me kon bedenken. Ja, toen draaide ze hun gezicht toch wel weer redelijk snel de andere kant op. Daarna heb ik snel een simkaart gehaald en Jan opgebeld, want die landde twee uur na mij en moest er volgens mij al zijn, en jawel hoor, hij zat al in de bus op weg naar het Crowne Plaza Hotel, dat net ietjes te duur was voor mijn budget(je). Het was maar een kwartiertje met de taxi dus heel ver weg zat ik niet. Dus ik kwam dat poepie de luxe hotel binnen, en daar zag ik een kop met krullen in de verte.
Echt super, om een vriend van thuis zo na 13,5 maand tegen te komen in China. Ik had Jan al gewaarschuwd dat knuffelen in is, en totaal niet gay. Toch ging het wat ongemakkelijk van zijn kant. Maar het weerzien was top, ongelooflijk, in Beijng nog wel! In de lobby van het hotel werd ik meteen voorgesteld aan de rest van de bende. Jan had een hele Volendamse delegatie meegenomen en een Brabo. Ik zal ze ff voorstellen; Anja, Jan's vriendin. Toch wel apart want Jan was samen met mij en nog een hoop van mij vrienden van die die hard vrijgezellen. Maar rond de tijd dat ik weg ging vorig jaar kreeg Jan verkering en nou lopen ze hand in hand door Beijing en geven ze amaar zoentjes aan elkaar (blegh). Annie, Jan's schoonmoeder. Annie zat ooit in een Volendamse band, maar of dat nou een band was met naam of zonder naam, dat weet ik ff niet meer. Juan, Jan's zwagertje. 11 jaar oud, een heerlijke bijdehandte leeftijd. Dan hebben we nog Olga, Annie's en Anja's nicht en Nancy, Annie's vriendin uit Eindhoven de gekste!!! Na het bijpraten met Jan over alles wat thuis gebeurd was, schrikbarend weinig schokkends, zijn we met z'n allen uit eten gegaan. Je bent dus in China, dus dan moet er gechineest worden. Ik vond het heerlijk en een hele leuke eerste avond, een hele leuke groep ook. Dat was toch ff afwachten want ik kon er maar een van de zes. Jan vond overigens dat ik niet of nauwelijks aangekomen was en niks ben veranderd. Dat klonk mij als keiharde rockmuziek in de oren.
Qua tripjes en dingen bezichtigen had ik deze keer een makkie, ik kon namelijk met alle excursies mee van Jan's hotel, de hele week voor 85 euro, incl. lunch, alle tickets en vervoer. Gemak dient de mens, dat mag ook wel eens. Hoefde ik eens een keertje niet alles zelf uit te zoeken. Nou daar gingen we de eerste dag, een grote bus vol Nederlanders met een Chineze gids met zo'n stok met een vlaggetje in z'n hand, boven z'n hoofd gehouden zodat we hem overal konden zien. Lekker de toerist uithangen, heerlijk! We begonnen met Tiananmen Square (plein van de hemelse vrede), het grootste plein ter wereld. Kijk, een plein is gewoon een grote ruimte met een paar straattegels, daar is niks aan. Maar het is gewoon het gevoel dat je krijgt dat je in Beijing loopt, in China, een land waar je altijd zoveel over hoort, en nu ben je er dan gewoon, heel bijzonder is dat. Wat voor mij ook bijzonder was, was de kou, brrrrrrrrrr. In Bangkok was het de hele tijd stabiel 34 graden en Beijing was op z'n warmst rond de 10 graden. Ik had maar snel ff een petje en een paar handschoenen op de kop getikt daar op dat plein. Lastige mensen genoeg die al die troep verkopen.
Daarna gingen we naar de Forbidden City, de verboden stad. Dit was ooit het optrekje van de verschillende keizers die China gehad heeft. Het was niet normaal, zo groot. Inderdaad gewoon een stad. Liepen we daar, en het ging maar door. Op een gegeven moment moesten we erg snel verplekken naar een ander deel omdat Zambia op staatsbezoek was. Hebben wij weer! Wie zijn er nou belangrijker, een paar Volendammers en een Brabo of de president van Zambia? Pfffffffff. Maar het was evengoed leuk hoor, en informatief ook. We hadden een hele goede gids met heel veel kennis, hij heeft een hoop verteld maar ik ben ongeveer alles alweer vergeten. Daar is m'n brein niet meer op berekend. Daarna gingen we naar het Summer Palace, het zomerhuisje van de keizer. Dit was ook wederom ongelooflijk, wat een "zomeroptrekje" dit was, zo groot ook. Eigenlijk vond ik dit nog mooier dan de verboden stad omdat de omgeving hier gewoon mooier was, aan het water enzo. Onze eerste dag was behoorlijk actief en we hadden een hoop gezien. Nog wel meer dan wat ik net vertelde, maar al die fabriekken en winkelrotzooi vond ik niet de moeite waard om hier op te noemen. Aan het eind van deze drukke dag keerde we terug naar de lounge ruimte van het Crowne Plaza hotel. Hier werd ik verliefd op een rode stoel, ik mis haar zo erg nu, ze zat zo lekker! ‘s Avonds gingen we uit eten bij de Pizza Hut, Chinees eten is erg lekker hoor, maar een keer per dag is toch wel genoeg. Daarna nog een drankie in m’n rode stoel en ging ik weer terug richting mijn eigen kribbetje.
Tijdens deze eerste dag werden ook al meteen een hoop karaktertrekjes duidelijk van alle mensen. Annie bijvoorbeeld is natuurlijk een ster, en heeft dus ook sterallures. Sta je net een foto te maken van de ingang van de verboden stad, dan springt ze zo weer voor je camera. Ook gooit ze er van die lekkere ongegeneerde uitspraken uit, die ik natuurlijk maar al te grappig vind. Uiteindelijk heb ik super met haar gelachen de hele week. Juan moest amaar pissen. Het leek wel een oude man van 65, elke 5 minuten “ik moet naar de w.c.”. Olga is een echte Volendammer koent, en daar is niks mie. Ook is ze een echte shopoholic. Bij elk dingetje of kraampje: “oe zo mooi” of “joa, veejr de maden”. Ik zweer het, die kwam met een koffer aan en vertrok met drie koffers. Jan is natuurlijk een echte vriend, dat wist ik al. Zo had het mietje het koud en was ik zo aardig om mijn net nieuwe handschoenen aan hem te lenen. Als dank heeft ie wel 10 snotdorrels aan m’n handschoenen afgeveegd en nog een stuk of drie volle ladingen niezen, heerlijk! Dan hebben we nog Nancy, dat is een brabo, dus altijd sociaal en gezellig, gewoon top. Last but not least Anja. Dat is Jan’s vriendin, daar kan ik natuurlijk geen kwaad woord over zeggen, die is dus ook wel leuk, en lief. Daarbij is het ook nog eens een ontzettend lekker wijf. Jan, ik ben jaloers jongen! (denk dat ik hier wel aardig mee weg kom hihihi)
De tweede dag begon bolletjes aan. Er stond namelijk een Chineze kookcurus op het programma waar niemand van ons behoefte aan had, en ik al helemaal niet! Rond 12 uur zijn we dus zelf met de taxi naar de volgende locatie gegaan om de groep weer te vergezellen. Dit was een soort van ziekenhuis waar ons werd verteld over Chineze geneeskunde. Het was best boeiend. Zij knallen er bijvoorbeeld niet gewoon een asperientje in maar hebben allerlei andere middelen gemaakt van planten enzo. Daarna kregen we een gratis doktersadvies. De dok voelde m’n pols en ik moest m’n tong uitsteken. Hij vroeg of ik wel eens een kort lontje had en snel geirriteerd was. Hmmmmm..... Ja, zeg maar. Dat kwam omdat m’n lever niet in balans was ofzo met de rest van m’n lichaam en dat kon ook overgewicht veroorzaken. Pffffffffff, dat overgewicht heb ik zo’n beetje al m’n hele leven en vooral ik nu al een paar weekjes op vakantie ben. Of ik ff 50 euro aan pillen moest hebben? Nee bedankt, zei ik, ik ga wel weer volop sporten als ik terug ben. Dat kon ook zei de verpleegster haha. Jan kocht natuurlijk wel die 50 euro aan pillen voor z’n maag. Maar weet niet of die pillen uiteindelijk ook Beijing hebben verlaten..... Daarna hadden we de optie voor een voetmassage. En als ik ergens niet tegen kan! Maar ik ging het evengoed proberen. Toen ze m’n voet aanraakte werd ik al gek, lachen jongen ik. Ik moest ontspannen en daarna ging het wel iets beter. Maar toch, zonde van die drie euro’s.
Daarna gingen we naar de lama tempel. We waren nog niet binnen en werden al ondergekwat door die beesten hihihi. Nee nou lieg ik, dit is een tempel voor buddhisten die te maken hebben met de Daila Lama en nog een andere Lama. Hier stond ook het grootste houten buddha beeld ter wereld. Ik had ook al de grootste bronzen ter wereld gezien, nou nog de grootste buddha van chocolade en ik heb ze allemaal gehad. Daarna gingen we naar de zogeheette silk market, een gekkenhuis. 6 verdiepingen vol met troep en verkopers die continu naar je schreeuwen. De vrouwen gingen hier natuurlijk helemaal los. Jan en ik besloten er daarom zelf maar op uit te gaan. Ik vond het wel lachen, een beetje die mensen in de maling nemen enzo. Zo stonden er vier van die vrouwtjes aan m’n jas te trekken, waarop ik weg rende en “help help” begon te roepen. Toen ik hoorde “lookie lookie” was de grap “ja, in je broekkie” natuurlijk ook snel gemaakt. We hadden nog wel beiden een rien gekocht. Ik eentje voor 5 euro en Jan een echte neppe leren voor 6,5 euro. Maar toen vroeg dat vrouwtje zo lief om een ijsje, toen heeft Jan er maar 7 van gemaakt haha. En ik had weer een mooi verhaal te vertellen in de bus. Ik ben lang niet van het shoppen maar vond dit evengoed wel leuk om meegemaakt te hebben, voor een keer natuurlijk. Op naar de rode stoel, jippie!
In de avond ging iedereen naar een Kung Fu show. Zowel Jan als ik hadden hier weinig behoefte aan dus wij gingen lekker samen op pad. FF tijd met z’n tweeën, ook belangrijk want voor hem vloog ik speciaal naar China toe. We hebben lekker bijgepraat onder het genot van een paar biertjes, in de rode stoel natuurlijk en zijn daarna wat gaan eten in het zeer rustige gedeelte van het hotel. Je kon hier een speld horen vallen en onze geluiden werden ook al zachter. Tussendoor hadden we nog 10 camerawinkels bezocht maar geen van allen een omhuizing om hem mee onder water te nemen. Bij de laatste officiele Cannon dealer gaf ik de moed op. Overal camera’s, maar niet om mee te duiken. Die Chinezen kunnen ook amper zwemmen dus duiken wordt dan lastig. Maar ik vind er ergens nog wel eentje hoor, wees maar niet bang. We eindigde weer in de rode stoelen waar de rest daarna ook naar toe kwam. Wij hadden iets gemist volgens hun, maar volgens mij zijn zij degene die iets gemist hadden. Ik heb een hele leuke avond gehad.
De derde dag werd het tijd voor het enige object waar het echt om gaat als je in China bent: de Chineze muur, 8815 km lang! Ik had gehoord dat je 150 km uit Beijing het mooiste gedeelte hebt die nog helemaal in takt is zoals hij is gebouwd, maar wij gingen naar een gedeelte dichter bij die 30 jaar gelden nog gerestaureerd is. Wat overigens niet minder indrukwekken was volgens mij. De “Great wall of China” is ooit gebouwd om de Mongoliërs buiten te houden, niet te verwarren met mongolen. Die kwamen naar China om voedsel en vrouwen te stelen omat zij daar niet genoeg van hadden en op deze manier werden zij tegengehouden. Wat een gevaarte, ongelooflijk. We konden omhoog naar links en naar rechts. Rechts was minder stijl en drukker en links stijler en minder druk, wij gingen dus naar links. Het was echt niet normaal, een muur van een meter of 7 hoog die dwars door de bergen heen gaat. Het is onbeschrijflijk, het gevoel dat je daar krijgt, ech toppie. Daarbij lag er ook een laagje sneeuw, wat ik ook wel weer eens leuk vond om te zien. Op het hoogste punt keerde iedereen terug want die wilde nog ff een bakkie doen. Prima, maar ik besloot om samen met Juan nog ff verder te lopen tot het eindpunt. Niet van de muur natuurlijk, maar op een gegeven moment konden we niet verder en draaide we weer om. Juan ging als een speer naar beneden. Ik had natuurlijk de oppas en mocht hem niet uit het oog verliezen. Toen we ook beneden aan kwamen waren we gelijk terug als de rest, en kon ik ook nog ff een bakkie doen.
Zeg je Beijing, dan zeg je sind 2008 ook Olympische Spelen. In de middag zijn we met de bus langs het Olympische dorp gereden een een paar stadions. We stapte uit de bus en konden langs de Watercube lopen en de Birdsnest. Wat een stadion, ongelooflijk hoe dat gebouwd is. Wederom zeer bijzonder om te zien. We konden niet naar binnen want dat kan alleen in de zomer. En gezien m’n blauwe tenen was het nog geen zomer. De dames besloten aan het einde van deze dag om nog ff terug te gaan naar de silkmarket om wat echte neppe spullen om te wisselen die het na een dag al begeven hadden. Zo konden Jan en ik Juan ff meenemen naar een vuurwerkwinkel. Die jongen is namelijk helemaal knettergek van vuurwerk en in China duurt de nieuwjaarsviering een maand ofzo dus overal stonden nog vuurwerkkraampjes. Hij mocht nog niks kopen, maar dat kwam allemaal nog goed. Snel terug naar de rode stoel dus.
’s Avonds kwam iedereen naar mij toe. Ik zat namelijk in het oudere gedeelte van Beijing en zij in het nieuwe gedeelte met allemaal winkelcentra en andere dure dingen. Bij mij was de sfeer zeg maar. Zo konden ze ook mooi mijn crib eens bekijken. Iedereen vond het er gezellig uit zien en maakte ook dankbaar gebruik van mijn w.c. Als iemand mij tien jaar terug had verteld dat Annie Schilder van de BZN ooit eens op mijn w.c. zou zitten, had ik diegene natuurlijk voor gek verklaard. Maar het kan raar lopen in het leven. Na een wandelingetje door het oudere gedeelte besloten enkele terug te gaan naar het hotel om vervolgens ergens fastfood te gaan scoren. Ik had hier niet zoveel behoefte aan en Anja ook niet, Jan dus ook niet want die moet maar luisteren naar het vrouwtje. Wij zijn nog uit eten geweest bij een heerlijk restaurantje. Daarna hoefde ik maar 3 minuten te lopen terug naar m’n hostel, weer eens wat anders dan een kwartier in de taxi. Dit was met stip mijn favoriete dag, vooral de muur, niet normaal!
De vierde dag begon bij de Temple of Heaven, eigenlijk gewoon een tempel als zovelen. Wat wel leuk was, was dat we er op zondag waren een een hoop Chinezen aan het tai chi’en waren en allerlei andere gekke dansjes. Was wel apart om te zien, vooral toen er zich een paar losgeslagen Volendammers mee gingen bemoeien. Ik geloof dan “white men can’t dance” dus ik heb maar foto’s gemaakt. Daarna gingen we naar een zijde fabriek, zelfs ik vond dit wel boeiend. Wist ik veel dat zijde wordt gemaakt van kokonnen van rupsen. In de middag hadden we een tour door de hutongs, smalle steegjes in het echte oude gedeelte van Beijing. Ik zat in m’n soort van Riksja naast onze gids. Het was wel goed om ook eens het armere gedeelte van Beijing te zien. Zo hadden ze hier geen w.c. in huis maar een openbare w.c. ergens in de steeg. Moest ik ff pissen, zat daar een chinees op te w.c. te, je weet wel, met een sigaar in z’n mond. Volgens mij zat er niet eens een deur in, jakkie. Snel terug naar de rode stoel want ’s avonds hadden we ook weer een heel programma.
Het was namelijk de laatste dag van de nieuwjaarsviering, lampionnendag. Dat pikte wij dan toevallig ff mee daar. Overal werd vuurwerk afgestoken en Juan kon ook eindelijk z’n gang gaan met wat gesponsord vuurwerk van z’n lieve mammie en zwager. Dit was na het gezamelijke eten, Chinees natuurlijk. Vuurwerk is altijd leuk om te zien, helemaal als je dat mannetje daar ziet staan met een vette smile op z’n gezicht. Hierna gingen we naar een groot meer voor een wandelingetje om nog meer vuurwerk te bekijken. Het sneeuwde en het was koud, ik vond dit helemaal geweldig, maar de rest had de afgelopen paar weken al genoeg sneeuw gehad en begonnen natuurlijk meteen te klagen. Maar het was echt super om hier rond te lopen op zo’n speciale dag. Op de terugweg kon ik mooi uitstappen bij m’n hostel en de rest ging richting hun 5 sterren hotel, stelletje vakantiegangers!
Toen werd het tijd voor de vijfde en laatste dag alweer. Het programma was weer naar de silkmarket maar gelukkig hadden zelfs de vrouwen er nou genoeg van dus wij besloten op eigen initiatief naar de Beijing Zoo te gaan. Lekker rustig rondstruinen en nou eens niet met al die andere humorloze en te laat komende Nederlanders in een bus. In de ochtend heb ik illegaal in hun hotel heerlijk ontbeten. Daarna gingen we dus rustig rondstruinen in de dierentuin, iets te rustig als je het mij vraagt, 4,5 uur! Het blijkbare hoogtepunt waren de pandaberen. Ik vroeg me hardop af wat er nou zo bijzonder is aan een pandabeer, dat is toch gewoon een beer met een likkie verf? Ik vroeg dit zo hardop dat ze me gehoord hadden en mij werd verteld dat deze beren alleen nog in China voorkomen. Dus ik was om, en de beesten waren best grappig en lui, daar hou ik ook wel van. 3x raden wat we daarna gingen doen? Juist, de rode stoel.
’s Avonds gingen we nog eten in het hotel, zeer lekker deze keer. Iets duurder dan wat ik normaal zou uitgeven aan eten maar het was echt zeer goed. Daarna wéér naar de rode stoel, joeipie! Dit was helaas van korte duur want daarna ging ik illegaal zwemmen in het hotel samen met de rest. Ze hadden ook een gym, waar ik nog ff 5 minuten op de loopband heb gerend, ik ben nou nog steed stijf! Niks meer gewend. Lekker zwemmen en bubbelen in het 38 graden warme bubbelbad. Nog ff illegaal douchen en toen moest ik alweer afscheid nemen van iedereen. Emotioneel gezien had ik Jan natuurlijk voor het laatst bewaard. Tsja, deze knuffel was wel van formaat hoor. De tranen vlogen over en weer, twee grote volwassen kerels die hun tranen niet konden bedwingen snik snik snik. Nee, ik jok weer. Zowel Jan als ik zijn van Chinees sterrenbeeld namelijk tijgers en die zijn emotieloos. Ik kan dit niet ontkennen natuurlijk. Toen ik weg liep ging bij mij de knop weer op “alleen verder”. Zoals ik niet anders gewend ben.
Zoals ik al zei, was deze week onvergetelijk. Het weerzien met Jan, en zijn schoonfamilie die ik in eerste instantie helemaal niet kon maar uiteindelijk erg mee gelachen heb. En Beijing is ook een beleving op zich. We hebben een hoop gezien en gedaan, zij waren hier voor een vakantie maar voor mij was het keihard werken. Ik heb nog nooit zoveel bezichtigd in een week! Mijn mening over Chinezen is ook wel in positieve zin bijgesteld. Ze zijn gewoon zoals ze zijn. Maar desondanks mogen ze van mij die w.c.’s in restaurants enzo wel wat beter bijhouden.
Toen vloog ik gisteren weer terug naar Bangkok en komt dit verlag inmiddels uit Cambodja. Het gaat in lekker tempo nu. Ik tel al zelfs niet meer in maanden naar m’n thuiskomst maar in weken: 7,5. Vooral na dit weekje kan ik er weer helemaal tegen aan. En dan ben ik straks klaar met m’n rondje Cambodja, dan kom ik wéér een vriend van me tegen. Onee sorry, ik bedoel een “vriend” van me. Maar dat vertel ik volgende keer wel weer hoe dat precies zit.
Had ik nou een korte of een snelle blog beloofd? Ik weet t niet meer, het eerste heb ik me in ieder geval aan gehouden.
Tot de volgende keer!
PS. Foto's wordt first thing tomorrow, want ik word nou het inernetcafé uitgeknikkerd. Ga ik mooi nog ff een Camodjaans pilsie halen, kan ik die ook weer van m'n elle lange lijst afschrappen.
-
03 Maart 2010 - 17:48
Chantal:
Zo, maar 15 minuten nodig gehad om deze te lezen. Of het begint te wennen of hij was toch echt iets korter haha!
Geniet er nog ff van. -
03 Maart 2010 - 18:49
WEM:
Hé René,
Ik zie dat er weer een nieuw verhaal op staat! Heb ik morgen wat te doen, hahaha! Wel een kort verhaal zie ik, wat moet ik nu de rest van de tijd doen? We gaan zo naar de verjaardag van Cees Dekker, pa en ma passen op. Mzzl.
Liefs WEM
ps. nu nog maar 51 dagen... -
03 Maart 2010 - 18:49
Nico Kwakman:
nog 10 dagen zei Kevin B. vandaag ! Hij zit wel over zijn lange benen in, zoveel uur in dat vliegtuig ! -
03 Maart 2010 - 20:09
Anja Witteveen:
hoi rene, ik had je vorige blog nog maar voor de helft gelezen en was vanwege tijdgebrek nog niet aan de twee helft toegekomen. en nu alweer een nieuw blog. ik heb dus nu een klein uurtje zitten lezen. wat heb je toch weer veel beleeft, ik heb weer genoten van je belevenissen. veel plezier nog te komenende tijd. -
03 Maart 2010 - 21:28
Pa:
hoi, René ik heb je blog ook al gelezen, dat van je lever kan ik ook wel verklaren,zal wel van slag zijn door al dat water dat je drinkt haha.
Mooi dat je zo genoten hebt afgelopen week.ik zou zeggen hou vol nog 7 weken, je moet trouwens nog afwachten of er een delegatie op schiphol staat, of dat je toch nog een taxi moet nemen om thuis te komen.Als ik tijd heb kom ik je misschien wel halen, het is wel erg vroeg op m'n vrije zaterdag haha.
groetjes Pa. -
03 Maart 2010 - 22:06
Kevin's\ma:
Hoi Rene, Kevin kan niet afwachten Alvast van harte gefeliciteerd ik ben de dag naar jou jarige, veel plezier nog. groetjes Tina -
04 Maart 2010 - 10:06
Judith:
Heejj Rene...nou heb de vorige nog niet eens kunnen lezen maar deze gelukkig al wel uit. Super weer! Wordt al een beetje aftellen zeker? Misschien dat wij wel tijd hebben om je te verwelkomen hoor, zal weleens ff kijken :-)haha
xxJud -
04 Maart 2010 - 12:58
WEM:
Hé René, ik heb je blog weer met veel plezier gelezen! En ik ben het met pa eens, we moeten maar ff kijken of het gaat lukken om zo vroeg op Schiphol te zijn...Nee hoor, geintje!!! Tuurlijk zijn we er. Over 50 dagen zullen wij er zijn! En euh, het doet me deugd om te lezen dat knuffelen 'in' is! Dat maakt me heel erg blij! Ik kijk nu al uit naar alle zondagen dat je weer bij ons zit en dat je m'n knuffels dan eens accepteert ipv me wegduwt. Lijkt me geweldig! Ik heb vanochtend je laatste nieuwe telefoonnummer gekregen, dat is maar goed ook want we hebben de afgelopen maanden zoveel tel.nr's gekregen dat m'n telefoon het allemaal niet meer aan kan. Nou Reneetje, veel plezier in Cambodja!
Liefs WEM -
04 Maart 2010 - 14:27
Martin De Boer:
Wat een verhaal weer Rene. Je kan wel een boek gaan uitbrengen als je terug komt.
Vooral dat brok van die rare Chinezen in het vliegtuig en dat je broek ervan afzakt was hilarisch. Ik zag het al helemaal voor me hoe jij daar dan zou staan. Hahaha..
Wel leuk ook dat je Volendammers tegen gekomen bent en vooral dat je nu samen bent met je maatje.
Ik zal nu de foto's eens gaan bekijken en wens je nog een fantastische 2 maanden toe. Have fun.
Martin de Boer -
04 Maart 2010 - 16:25
Keath:
Mooi stuk weer Rene. Ik kijk al uit naar de laatste paar verhalen.
Groeten, en veel plezier nog de komende weken.
-
04 Maart 2010 - 16:49
"Brabo" Nancy:
Hé René,
Kei leuk deze blog/site. Leuk reisverslag over Beijing. Kan ik zelf ook nog ff lezen wat we daar van dag tot dag hebben gedaan en hoe jij een ieder zijn karakter en streken omschrijft.Het was gezellig met je, leuk je ontmoet te hebben en rust de komende tijd maar lekker uit van die vermoeiende excursies in Beijing. Hoe je taai en ik zie je wel weer bij onze reünie in Volendam!.
groetjes "brabo" Nancy. -
04 Maart 2010 - 17:04
Jan Smit:
vakvakvakvakvakvakvak
hahaha ik heb je cambodjaanse nummer niet!!!ik wil je toch wel even bellen over 5 dagen -
04 Maart 2010 - 18:17
Annie:
Hallo Rene,
Ik heb je reisverslag gelezen,erreg leuk.
Kan je nog een beetje wennen zonder je rode stoel?
Ik zit elke morgen om kwart over 6 beneden,dat is ook wat!Ik ben nog steeds een beetje van slag,maar misschien komt dat wel,omdat ik met mijn hoofd nog in Beijing
zit,met het idee dat als ik naar links kijk een tijger zonder emoties zie zitten.Ik wens je alvast een fijne verjaardag,en als je weer terug bent,zullen we die dag opnieuw met de Beijing ploeg vieren onder het genot van een heerlijke (blh)pekingeend.
Ik zie je in ieder geval bij de reunie.
Groetjes Annie -
05 Maart 2010 - 13:29
Syl:
he rene! ik ben klaar. hehe.... eerst de nieuwe cd van de 3 j's gehaald en opgezet, en nu word lennon toevallig wakker na 2,5 uur tokken!! toppie!!! leuk!
Olga was bij ons in de bouwvak in mallorca!! grappig!
x syl -
05 Maart 2010 - 16:55
Ma:
Hoi Reneetje, ik schrijf maar eerst ff wat, want pa haalt een grilled chicken. Dan ga ik daarna je verhaal lezen.
Weer es wat anders, eerst reactie en dan pas lezen. In ieder geval is de keuken gearriveerd. De spoelbak was alvast verkeerd. Maandag gaan ze hem plaatsen. Kunnen we weer gelukkig zelf een kippetje grillen. Wat heb ik die draaigrill gemist de laatste jaren. Het verhaal van de vloertegels wist je al he? Nou is ma eens een lastige klant. Pa heeft heel wat werk verzet hier.Konden we vorig jaar niet voorstellen dat ie dit allemaal weer zou kunnen. Ik vind het niet leuk dat je dinsdag weer niet hier bent met je verjaardag. Maar toch veel plezier. Daar is pa. Tot straks. -
06 Maart 2010 - 09:15
Je Zwaag Jo:
Hee Rene wat gaan we 2 mei eten? Net je verhaal gelezen top en mooie foto's x -
06 Maart 2010 - 16:14
Judith:
Hej Rene!
Ik heb weer erg gelachen tijdens het lezen van je verhaal. En die Chinezen zijn zeker dom volk en heel smerig! Lekker roggelen en scheiten. Gelukkig heb je je Ipod want het volgende gezelschap staat pas op Schiphol?
Veel plezier nog!!
XX -
07 Maart 2010 - 13:16
Je Moessie:
Hi Rene, ik wist wel dat je met Annie en fam. op zou kunnen schieten, want het is een beetje familie. Oma Bond en Annie 'r moeder waren nichten, allebei Runderkampjes. nou, je hebt je prima vermaakt lees ik wel. Mooie foto's. Wij zitten thuis nog lekker te kamperen. Vanochtend sloeg ik een ei stuk op de eierprikker,gelukkig op de droogmachine, want daar is nu het kook en opwarm gebeuren. Afwassen doe ik zittend bij de tafel. En de koelbox staat naast de muziekinstallatie. Het koffiezetapparaat en waterkoker staat op een site table (van Margret 'r tuin}naast de klok Het is prachtig weer, ik zit alleen (2 uur) nog met m'n huisbroek en warme trui aan, moet nog douchen of in bad.
De w.c. is trouwens prachtig. Als je erin loopt gaat vanzelf het licht aan. De w.c. bril gaat soft close naar beneden. De kraan kan je met je pink openduwen en dan.....een warme vloer.
O ja, pa heeft een kristallen spotje uitgezoht.
Alle muren kleuren nu naar Swarofski. Er is ook een nisje in de muur en daar staat een mooi beeld van een half blote vrouw op een chaise longue. Alleen denk ik dat ik met m'n verjaardag een schilderijtje van Venetie neer zet, want ik ben bang dat de mannen meer naar die vrouw kijken, en dat dan de helft misgaat naast de pot. (ha,ha). Nou Reneetje, veel plezier in Cambodja. Groetjes en dikke zoen. -
07 Maart 2010 - 14:03
Weer Ma.:
Hai, was nog ff je vorige blog aan het lezen.(pa draait ze niet meer voor me uit) En de foto's kijken. Prachtig, dat van die geiten vertel ik trouwens aan iedereen die naar je vraagt. Maar toen je over die geiten schreef moest ik aan je tante Gerda denken. ( Zij is geit van chinees sterrenbeeld).Ze zei toch tegen jou, uit het oog uit het hart. Nou bij ons is ze 50 meter uit het oog, maar dat hart! Is nog helemaal niet wezen kijken deze 2 ellendige weken. De w.c. is al een week klaar. Heb haar zelfs nog gemaild, ( wat ik nooit doe)over de gemeenteraads verkiezingen, maar daar hoor ik ook niks op. Ze zit nou trouwens in Groningen. Tante Lida en tante Wil zijn wel langs gewipt. Nou, tot dinsdag. xxx. -
07 Maart 2010 - 18:28
Tante Gerda:
Hai René, nou ben net 2 uur terug uit Groningen, heb ik je reisverslag gelezen voordat ik eerst bij je pa en ma ben geweest. Ik was daar de afgelopen 2 weken al 4 keer aan de deur geweest hoor, maar steeds voor een vaste deur!! Maar goed, je foto's zijn erg mooi, wat een land zeg! Heel bijzonder hoor. Ik moest je ook groeten overbrengen van Martin en Ina. Nou geniet nog je laatste weken. Je tante moet komende weken 11 voorstellingen van Ons Pogen spelen, altijd weer spannend. Jammer dat je niet kan komen kijken, je mist beslist wat! Nou big hugh van je tante.xxx -
08 Maart 2010 - 18:37
Nel:
Hey René, ik vind het knap dat je na al die tijd nog steeds van die lange blogs schrijft. Echt top dat je alles zo goed bijhoudt, je kan er direct zo een boek van maken. Ik wens je nog erg veel plezier de laatste paar weken, moeten we direct zomaar die verhalen missen, haha.
Groetjes Nel -
08 Maart 2010 - 22:18
Tante Geer:
Hoi Rene,Van Harte Gefeliciteerd met je verjaardag,ook van ons weer eens n krabeltje we volgen je reis natuurlijk van blog na blog,heerlijk die humor van je,ik snap nou wel waarom ze je thuis zo missen.Gerrie is 2weken naar ST Maarten met z'n vriendin,en ik mis hem nu al!Hij heeft daar ook gedoken tussen de haaien,hij vond het erg spanend.Nou geniet er nog ff van,dan kunnen wij nog ff van je stukjes en de mooie foto's genieten.Een hele leuke dag nog toe gewenst en niet te veel zuipen hoor want dan gaat je lever niet zo lang mee als je wel zou willen hihi.Groetjes van ons! -
09 Maart 2010 - 10:41
Hil:
He rene,
Ik vond dit verhaal echt leuk om te lezen! Het lijkt me zeer emotioneel om weer een maatje tegen te komen.. Jammer genoeg ben ik geen tijger geloof ik en had ik een emotioneel vrak geweest.
Op de foto's zie je er goed uit!
-
09 Maart 2010 - 17:24
Bertie:
Hallo Rene, ik weet niet of het nog de 9e is bij jou in ieder geval van harte gefeliciteerd. De knuffel krijg je van mij als je weer thuis bent.
Lieve groet, ook van Jan -
10 Maart 2010 - 17:02
Koent Olga:
Hai René, allereerst nog van harte, ik had je blog meteen al gelezen vorige week maar nog geen reactie gegeven omdat ik op dat moment de laptop uit handen moest geven en me meiden op bed moesten. Ik heb in ieder geval met veel plezier je verhaal gelezen. De foto's van ons allemaal die ik op dvd zou zetten is klaar, ik geef die wel af bij je zus Sylvia, heeft ze wat te doen. Ze waren trouwens thuis heel blij met me shop-a-holic gedoe, al die kadootjes veur me meiden vielen goed in de smaak. Ik wens je in ieder geval nog veel plezier je laatste weken en we zien elkaar vast nog wel een keer. Groetjes Olga -
11 Maart 2010 - 22:14
Eddy Veerman:
Hey globetrotter! Ben er weer effe voor gaan zitten. Wat een fantastische stories! Slurp nog wat ervaring op,
groet, Eddy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
