Aan bekende geen gebrek deze keer

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor het astronomische aantal reacties op m'n vorige weblog: 8 stuks! En ik nog wel zo'n mega verhaal gemaakt over Cambodja, waar ik zoveel moois en indrukwekkends heb gezien. Ik zat er aan te denken om daarom ook m'n blogcarriere te beeindigen, want op je hoogtepunt moet je stoppen, toch?!?!?!?! Naja, na deze nog 2 te gaan, dan hoeven jullie helemaal geen reacties meer achter te laten!

Goed, waar waren we gebleven? We waren in Pnhom Penh in Cambodja gebleven waar ik tot kwart voor 5 had lopen doorzakken met een Engelse gozer genaamd John. De volgende dag had ik weer met hem afgesproken om voetbal te kijken, en waarrempel, het werd weer kwart voor 5, met als enige verschil dat hij er eerder vandoor ging omdat hij iets vroeger dan mij de tuk tuk naar het vliegveld moest nemen. Ik vloog rond een uur of 5 in de middag en landde om een uur of 6 in de avond in Bangkok, nummertje 5. Normaal gesproken pak ik dan vanaf het vliegveld de bus AE2 naar Khaosan Road, maar nu moest ik toch zomaar eens van m'n patroon afwijken! Ik had namelijk nu de AE3 nodig richting Sukhumvit Road. Waarom? Niet zo ongeduldig, daar kom ik zo nog op. Ik verbleef hier op de 26e verdieping van het 4 sterren Royal Benja Hotel waar ik kon genieten van de volgende luxe: een zwembad, een bad, een heerlijk dik matras, een grote kamer en van die grote, heerlijk zachte handdoeken. Ik dacht zo bij mezelf, laat ik eens op de 27e verdieping gaan kijken, misschien kom ik daar wel een bekende tegen. En zo geschiedde, ik klopte op de deur van 2702, en toevallig deed Kevin de deur open, een vriend van me uit Volendam. Toeval bestaat niet, zeggen ze wel eens. Naja, misschien was het wel een klein beetje afgesproken werk.

Ik vloog hem om de armen en zei dat ik hem toch zo gemist had. Zijn reactie was iets van "moet jij nou weer?". Echte vrienden, zoals wij dat zijn. In de kamer werd ik voorgesteld aan de andere vakantie vierende mannen die ik min of meer al wel kon, want op Volendam kent iedereen elkaar toch? Heyme de Wit (26), Sander Veerman (27) en Jan Tuip (30), in het buitenland vaak uitgesproken als Jan Tweep. Het is wel een bij elkaar geraapt zootje want Heyme is Kevin's tennismaat (2x per jaar), Jan is Kevin's collega en Sander is dan weer een vriend van Kevin. Heyme schijnt connecties te hebben met Sinterklaas, dus tegen hem ben ik erg lief geweest want anders krijg ik misschien volgend jaar weer geen kado's. 's Avonds gingen we lekker eten en een paar biertjes drinken om deze reunie te vieren en hun vakantie, want zij waren 's ochtends aangekomen vanuit Schiphol, toch ook zo'n uurtje of 10 vliegen met 6 uur tijdsverschil. Dit was weer een heerlijke ontlading voor mij, lekker klagen in het Volendams en kibbelen met Kevin, waar wij onderhand een heuze sport van hebben gemaakt. Ik moest concluderen dat we een gezellig ploeggie hadden maar op Kevin en mij na, toch wel wat serieus. Serieus? Ja, serieus. Maar dit serieuze sleet er de volgende dag al geleidelijk aan uit. In het begin ben je misschien altijd wel wat serieuzer met kennis maken enzo, maar dat moet allemaal niet te lang duren.

De volgende dag ging de mannschaft een fietstocht doen door Bangkok, iets wat ik al eens gedaan had dus ik besloot om maar eens flink uit te gaan slapen want die twee avondjes doorzakken waren nog niet helemaal uit m'n lichaam verdwenen. Nou, echt uitslapen was het dan ook weer niet want ik moest tussen 09.30 en 10.00 uur m'n bed verruilen voor de ontbijttafel, maar daarna weer heerlijk verder geslapen tot een uur of 12.00. 's Middags moet ik nog ff wat dingen roggelen en ben ik daarna de rest gaan vergezellen op het zwembad, heerlijk, een zwembad, lang geen gebruik van gemaakt. Ik heb ook stiekem nog ff een baantje getrokken en ik heb t nog steeds hoor. Als ik straks terug ben wordt dat slappe zootje tussen m'n middel en nek eens flink onder handen genomen. 's Avonds gingen we weer lekker eten en drinken en enig sinds vroeg naar bed want de volgende dag gingen we op een 2-daagse trip naar en langs allerlei dingen. Zij hadden dit al geregeld voor me, dus het werd me weer lekker makkelijk gemaakt.

Toen we 's ochtends het busje in stapte vond ik het al geweldig, nou konden zij eens meemaken wat ik al een maandje of 2,5 in Azie mee maak. Ik was met mijn 1.93 meter een van de kleinste, alleen Jan is kleiner en Heyme even groot. Echt comfortabel is zo'n busje dan niet nee. Onze eerste stop was bij de Floating Market, een drijvende markt met allerlei bootjes waar men allerlei rotzooi verkoopt. Ik ben inmiddels geen toerist meer maar zij natuurlijk wel, dus zij gingen een boottochtje doen, ik ging een beetje rondwandelen en loempia's eten. Mwaaa, ik vond het toch wel een leuk gezicht om dat allemaal zo eens te zien. Daarna gingen we naar een cobra show. Een cobra is zo'n giftige slang met zo'n aparte nek. Een slang is een reptiel en ik haat reptielen uit het diepst van m'n hart. Ik was dan ook geen fan van deze show en was maar al te blij dat ie er op zat. Op een gegeven moment kwamen ze langs met de cobra en mochten we hem aanraken want volgens de Thaise mensen brengt dat geluk. Nou, dan maar geen geluk, opzouten met dat beest, blegh.

Daarna gingen we naar een brug die over een rivier liep, die rivier heet de Kwai. Dus dan krijg je "The Bridge over the River Kwai". Misschien bij jullie wel bekend in de vorm van een boek of een film. Wat me nog bij staat van vroeger is dat m'n vader wel eens film keek en dat fluitende melodietje kreeg ik dan niet uit m'n kop, volgens mij ging ie zo: "vuut vuut, vuut vuut vuut vuut vuut vuut, vuut vuut, vuut vuut vuut vuut vuut vuut". Een of andere mega slechte Volendamse feestband heeft op dit melodietje nog eens een liedje gemaakt over een varken, maar laat ik daar maar niet al te veel woorden aan vuil maken. In het kort komt het hier op neer, de Jappen hebben in de tweede wereldoorlog een spoorlijn laten bouwen door Thailand naar de grens van een of ander land waar Thailand aan grenst maar ik de naam ff niet meer weet. De Jappen gebruikte hiervoor krijgsgevangene en Thaise mensen. De omstandigheden waren zo slecht (warm) en ze werden zo slecht behandeld (o.a. ondervoeding, uitdroging en mishandeling), dat uiteindelijk 100.000 Thaise mensen en 15.000 krijgsgevangene zijn overleden bij het bouwen van de spoorlijn. Door de rivier Kwai moest er een brug gebouwd worden en volgens mij zijn hier de meeste mensen overleden, "but don't hang me up on it". Die brug zelf? Ach, die was helemaal niet zo bijzonder, het gaat meer om het stukje geschiedenis dat je even mee pakt. Iedereen liep trouwens maar te klagen dat het zo warm was, ik vond het wel meevallen, een graadje of 35 is toch vrij normaal? Voor mij inmiddels wel, maar ik was ff vergeten dat zij net een behoorlijk strenge winter achter de rug hadden. Zo'n beetje de beste winter die je je maar kunt bedenken om te skippen.

Als laatste van de dag gingen we naar een tijger tempel. Dit is een groot gebied waar tamme tijgers te vinden zijn die opgevoed zijn door monnikken. Hier kun je ook met de tijgers op de foto, het gerucht gaat dat deze tijgers helemaal worden plat gespoten met allerlei rotzooi om maar rustig te blijven. Nou, ik geloof ze wel hoor. Die tijgers lagen er maar suf bij. Ik sta er wel met een paar of de foto maar echt een goed initiatief vind ik het niet. Hierna werden we naar onze overnachtingsplek gebracht, een geweldige locatie in het plaatsje Kanchanaburi. Geen 4 of 5 sterren hotel zoals de rest dat misschien gewend was, maar allemaal huisjes op een soort van drijvend vlot in de rivier en met allemaal bergen op de achtergrond. "Ik weet het wel hoor" zei ik nog, want de meest simpele kamers liggen meestal in de mooiste omgeving. Ik werd hier ook aangesproken door een Duits stelletje of ik ze ze nog kon herrinneren. Ze moesten me ff helpen maar ik had blijkbaar met hun op de 8 uur hel boot in Cambodja gezeten. Met hun heb ik ff de zonsondergang bekeken en wat gedronken en bijgepraat. Daarna eten, simpel maar erg lekker en daarna biertjes drinken want we konden, voor ons doen van de laatste dagen, eens uitslapen. Volgens mij waren wij de enige toeristen daar die uit waren, in elk kroegje werden we wel naar binnen getrokken. Uieindelijk vond ik een kroegje waar dit niet het geval was en hebben we daar een gezellig avondje gehad.

De volgende dag was toch een beetje matig, het beste was nog dat we om 10.30 uur op werden gehaald. Als eerste gingen we naar een kerkhof waar iets van 6.000 graven waren van overleden krijgsgevangene uit allerlei verschillende landen. Ja, ook een hoop Nederlanders. Maar die Buijs (Kevin's achternaam die wordt gebruikt als eerste naam) jongen, geen respect voor de overledenen. Je moest namelijk heen en weer lopen om de graven te bekijken maar hij stapte er zo over heen. Onze gids flipte helemaal uit haha. Dat was zo'n beetje het enige wat ze deed want voor de rest hadden we niet veel aan haar. Daarna gingen we olifantje rijden. Ik had dit al eens gedaan in Chiang Mai in het noorden van Thailand door een hele mooie omgeving. Nu was het ff 5 minuten door een bos heen, foto'tje maken en weer 5 minuten terug. Beetje tegenvallertje dus. Maar ik heb nou wel een foto op een olifant met Buijs naast me dus onbeperkt grappen voor de komende jaren. Waterval. En toen gingen we nog een tochtje doen door een rivier, eerst op een long tail boat en daarna terug op een bamboo vlot. Jaaa, mwaaa, naaah. Rond een uurtje of 20.00 werden we weer afgezet bij het Royal Benja Hotel voor mijn laatste nacht in luxe, voorlopig.

Maaaaaaaaaaaaaaaaaaar, voordat ik ging tukken ging eindelijk mijn lang gekoesterde droom in vervulling: het bezoeken van een Ping Pong show. Dit is een van de hoofdattracties in Bangkok maar ik wilde in me eentje nooit heen dus nou had ik mooi de kans om de rest ook mee te sleuren. Het heet dan Ping Pong show, maar dat is slechts een van de onderdelen. Colaflesjes, viltstiften, sigaretten, ballonnen, stukken touw met bloemen er aan, alles kwam voorbij. Ik zal niet al teveel details blootgeven maar dit waren echt de meest bizare dingen die ik ooit in m'n leven gezien heb hihihihi. Maar nou zullen jullie wel denken van, wat een ranzige mannetjes die maar naar zo'n show gaan, maar hier moet je gewoon echt de humor van in zien. Daarbij zaten er meer stelletjes dan wie dan ook, gewoon lachen. Met het bezoeken van de show is mijn bucket list nu helemaal leeg. Ik heb alles gedaan en gezien wat ik wilde in m'n leven, nu al! Naja, misschien nog een paar mooie vakanties dan.

De volgende dag kon onze vakantie pas echt goed beginnen, we vlogen namelijk naar het schiereiland Phuket, helemaal in het zuiden. De mannen zaten in het super de luxe Mercure hotel, maar Mercure was voor mij ff te duur dus ik verbleef om de hoek voor een keertje of 5 goedkoper. Daarbij was er beneden bij mijn hotel een Pizzeria / Steakhouse die Belgisch bier verkoopt, wat moet een mens nou nog meer? Een mens als ik niet veel in ieder geval. Na aankomst zijn we ff lekker gaan chillen bij het zwembad op de bovenste verdieping en daarna wat gaan eten, drinken, en nog veel meer drinken. Voor Phuket hadden we namelijk het volgende plan: om de dag een excursie, aan het eind van die excursie volop er uit en dan de volgende dag muiven op het mega zwembad bij het Mercure hotel waar ik dan maar illegaal was. Na een paar uurtjes in het Hard Rock Cafe te hebben gezeten, liepen we richting een straat waar het elke dag kermis is. Hier was een grote bar met allemaal kleine vierkanten barren er in, zeer gezellig. Iedereen, en dan bedoel ik al die wijven, probeerden je naar hun bar te lokken want des te meer ze verkopen des te meer ze verdienen denk ik. Wij kwamen uiteindelijk ergens terecht waar we al die andere keren ook hebben gezeten. Omdat ik niet zo goed in namen ben, en helemaal niet in Thaise namen, hadden we na een korte tijd denken al 2 bijnamen verzonnen voor 2 van de meiden: Tit & Tand, voor nogal duidelijke redenen. En die dansende meiden op bar kreeg je er gratis bij, ik heb hier niemand over horen klagen.

De volgende dag was dus zo'n typische muifdag, onze eerste echte, wat was dat heerlijk joh. Rond een uurtje of 12.00 ontbijten en dan tot een uurtje of 18.00 op het zwembad liggen en in het water spartelen en ouwe hoeren en dan rond een uurtje of 20.00 weer afspreken om rustig wat de eten en te drinken. Omdat ik nogal vast zat heb ik op elk van deze rustdagen een massage genomen als ik ff tijd voor mezelf had, ben nu net als elastiek!

De volgende dag was er niet eentje om snel te vergeten, we gingen 3 van de Phi Phi Islands bezoeken. Toen ik deze naam voor het eerst hoorde lag ik helemaal dubbel van de lach, maar dat zal wel de onvolwassenheid zijn. Eerst gingen we in het heerlijk krappe mini busje en daarna met de boot. Onze gids was een gozer die zich Susan noemde, een keertje of 1500 over de kop homofiel, ik bedoel gay, dat klinkt lekkerder. Dit was niet eens grappig maar gewoon irritant. Zo van "Drinks today are free, food today is free, and tonight I'm for free, oeoeoeo". Echt, als ik nekhaar had, hadden ze van hem/haar wel overeind gaan staan hoor. Dat ter zijde, het was gewoon top. Als eerste gingen we het Monkey Beach bezoeken op een van de eilanden. We kregen ieder een paar stukjes banaan mee om de wilde aapjes te voeren. Ik gooide zo een stukje banaan naar Kevin, oeps, verkeerde aap hihihihi. De stranden waren hier wit en het water licht- en donkerblauw en transparant, zoals we het ook op de folder gezien hadden. Normaal denk je dan van, ja, die zullen daar wel een maand hebben gelegen om precies die foto te maken, maar niks is minder waar. Het zag er precies zo uit als we verwachtte.

Daarna gingen we naar een eiland waar de film "The Beach" ooit is opgenomen met Leo di Caprio. Ik ben niet zo'n filmliefhebber maar ben inmiddels wel al op 10 verschillende filmlocaties geweest over de hele wereld. Ik heb ze alle tien nog niet gezien (dat rijmt) dus dan heb ik mooi wat te doen als ik straks terug ben. Dit was wel een mega mooi eiland, wel druk, helaas. Hier hebben we ook nog een fotowedstrijd gehouden op een rotsblok in het water. Iedereen om de beurt op de rots en foto's van elkaar nemen. De foto dat ik omhoog klim en mijn bilspleet nogal goed te zien is (zie later), werd unamniem uitgeroepen als winnaar (door mij, nu, bij deze).

Daarna gingen we lunchen en na de lunch gingen we naar het laatste eiland. Hier hadden we een uur de tijd en heb ik 59 minuten in het water liggen snorkelen met Jan Tweep. Jan had wilde zo graag een clownvis zien, die had ie nog nooit gezien. Ik zei "dat roggel ik wiel". En ik vond er een voor hem hoor, meerdere zelfs, sinds dien ben ik z'n beste vriend. Tsja, je moet gewoon ff weten dat ze in het zachte koraal wonen. Hiervoor hadden we ook al twee keer gesnorkeld en hier kwamen de kriebels alweer boven. M'n laatste duik was op 26 januari en ik was sinds die tijd niet meer bij een kust in de buurt geweest. Het water was ook zeer helder en vooral warm, dat maakt het altijd een stuk prettiger. Het was een echte topdag, weer een hoop anzichtkaarten geschoten. En alsof dat nog niet genoeg was, gingen we 's avonds in het Mercure hotel eten waar je zelf je eigen pizza kon samenstellen, hmmmmm. Daarna biertjes drinken en Tit en Tant lastig vallen tot in de late uurtjes, gevolgd door een muifdag op het zwembad.

Toen we weer een beetje hersteld waren van het drinken gingen we op een halve dagtrip. Naja, half, we werden rond 11.00 uur opgehaald maar pas weer om 20.00 uur afgezet. In de tussentijd hadden we weer een paar leuke dingen gedaan. Als eerste gingen we naar de Monkey Temple waar we nog weer eens apies konden voeren en kijken. Ik maakte hier toch gewoon weer dezelfde fout met Kevin hihihihi. Maar later bleek toch dat hij een bijzondere band had met de apen want toen wij ff een Buddha beeld gingen bekijken in een grot ergens, bleef hij bij de apen en haalde nog twee trossen bananen om uit te delen. Een goeie jongen, of voelde hij zich er gewoon thuis? Oke, nou ken het wel weer met die Kevin grappen. Daarna gingen we op een boot naar het James Bond Island. Volgens mij heet dit eiland zo omdat hier ooit (nog weer eens) een film is opgenomen, en volgens mij was het "The man with the golden gun". Dit was op zich wel leuk en mooi maar zooooooooo druk, niet normaal. Maarja, m'n filmsetteller staat nu wel op 11. De boobtrit er naar toe was trouwens ook echt super mooi, een hoop bergen die uit het water steken.

Na dat eiland gingen gingen we weer in de boot en werden we afgezet ergens waar we gingen kano'en. En met we, bedoel ik de gozer die achterin zat, wij konden lekker relaxen met z'n drieen. Dit was de leukste kanotrip die ik ooit gedaan heb, met als hoofdreden dat ik zelf niet hoefde te paddelen. We gingen nog een paar keer door smalle en lage gangetjes waarna we uit kwamen in een soort van open grot. Onze gids vroeg op het eind nog "you tip, you tip", nee ik tip geen mensen die er om vragen en nou opzouten . Maar toen we daarna weer met de boot naar het volgende plekje gingen kreeg onze gids een lift en zat hij vlak achter me haha. Nananananaaaaaaaaaaaaa. Die volgende plek was een moslim dorpje, drijvend op water. We moesten hier echt de garnalen proeven want die waren toch wel zoooooo lekker. Dat is dus het enige wat we gedaan hebben daar. Waren ze zo lekker dan? Een vijfkoppige vakjury uit Volendam vond het helemaal wel tegenvallen. Daarna gingen we weer op huis aan, biertjes drinken en Tit en Tant lastig vallen tot in de late uurtjes, gevolgd door een muifdag op het zwembad.

Tataaaa, tataaaa, tataaaa, toen was het alweer tijd voor onze laatste dag tezamen. Deze sloten we geheel in stijl af door het rustig aan te doen. We hadden een prive chauffeur gehuurd voor een middagje. We hebben twee stranden in Phuket zelf bezocht, beetje zwemmen en chillen en nog een uitzichtpunt, zodat we nu ook kunnen zeggen dat we iets van Phuket zelf hebben gezien. Het was mijn laatste avond, zij gingen daarna nog verder door Thailand, dus ik mocht daarom de avond plannen. We gingen eerst bij mijn restaurant eten, door nogal overduidelijke redenen. Daarna zijn we wat gaan drinken in een tentje die ons altijd al gezellig leek met live muziek en daarna..... toch weer Tit & Tant lastig vallen. Ik had mezelf een tijd voorgelegd van 02.00 uur met een uurtje blessuretijd. Dus om 03.00 uur ging ik er dan toch echt vandoor. Door de vele biertjes die we hadden genuttigd waren de knuffels zeer liefdevol haha. Ook Tit & Tant een knuffel en ik had ze alvast hartelijk bedankt voor de kater die ik de dag er na zou hebben, en daar verdween ik in de duisternis, alleen in de tuk tuk naar m'n hotel. Aan al het goede komt een eind, maar een worst wel twee.

Ik heb in toaal bijna twee weken met de mannen gespendeerd en heb een ongelooflijk leuke en gezellige tijd gehad. Lachen, gieren en brullen vaak. Ik moet wel zeggen dat het drinken op een gegeven moment een beetje tegen ging staan. Ik bedoel, ik drink vrijwel dagelijks, 2, 3 of 4 voor de gezondheid. Maar de hele avond zuipen en dan af en toe een klein glaasje dat is me ff te veel. En dat moet ik dan zeggen, ik was nog wel de jongste telg van de groep, naja. Ik heb ook iets meer geld uit gegeven dan dat ik normaal zou doen omdat ik het ook wel als een vakantie heb gevierd. Maar weet je wat het is, dan maar, je leeft maar een keer. Dit was weer een onvergetelijk deel van m'n trip, bedankt mannen! En ook graag gedaan, want zonder mij had jullie vakantie ook geen reet aan geweest ghehehe.

Nog ff een paar mooie momenten dan over deze vakantie. Heyme hebben we lekker kunnen doorhalen door z'n vermeende connecties met de goed heiligman. Wat loop je moeilijk, heb je soms schimmel tussen je benen? Bestel nog eens ff een biertje, ja, ik ben Sinterklaas niet! En dan werkt ie ook nog eens bij Bart Smit, grappen alom. Sawasdee krab betekend hallo in het Thais. Deze twee woorden zijn flink misbruikt. Schuif eens op he, ik zit een beetje sawasdee krab. Betaal jij deze ff? Ik zit een beetje sawasdee krab bij kas. Wat gaan we eten vanavond? Sawasdee krabsalade? Als ik Engels praat, heb ik een mix opgepikt van allerlei verschillende accenten, ook een beetje een Britse. Zo moest ik een keer m'n internet betalen en zei ik netjes: "Can we payyyyyyy". Ik keek meteen Jan en Buijs aan en zei: "Dit klonk zeker wel erg nichterig?". Ja was het antwoord, en elke keer als we ergens om een rekening moesten vragen zeiden die rotzakken het op deze manier. We hadden ook een keer een gids die bij het praten altijd vrolijk lachte en z'n tanden liet zien, maar op een gegeven moment vertelde hij iets over de tsunami en dat er in het plekje verder op (Khao Lak, waar ik bijna twee maanden daar voor nog was) de meesten doden waren gevallen. Dit zat er zo lomp uit, hij draait zich om voorin de auto en zegt met die grote smile "You know tsunami yes, 5.000 people died there yes". Knikkend en lachend zoals ie altijd praat, het is een triest verhaal maar wij moesten echt ons best doen om onze lach in te houden. Zo kan ik nog wel een uurtje doortikken, maar dat zal ik jullie besparen.

Want..... Ik ging voor de verandering nog weer eens terug naar Bangkok, voor de 6e keer nog maar dus dat valt best mee. Ik zat dus in het busje naar het vliegveld van Phuket, met een 3/4 kater, en ik keek nog eens op m'n ticket, toen zag ik staan dat deze vlucht op 25 maart was. Ik schrok me helemaal lam, want 24 april land ik op Schiphol en dat was al binnen een maand. Het komt zo verrot dichtbij nu, dat wilde ik helemaal niet. Een ongelooflijke klote dag volgde, ik heb dag en nacht lopen piekeren en me steeds afgevraagd "wat moet ik nou straks". 100 verschillende gedachtes kwamen voorbij, niet leuk, ik zat er echt ff doorheen die dag. Dat heb ik ook wel aan een paar mensen laten weten via internet en SMS en kreeg gelukkig genoeg steun. De volgende dag? Niet meer bij nagedacht, gewoon genieten zo lang het nog duurt.

Goed, in Bangkok aangekomen voelde er iets anders. Wat moest ik nou een rare kant op in het vliegveld? Waarom moest ik nou niet door immigratie? Zien ze me al als een Thai omdat ik hier zo vaak geweest ben? Nee man, ik vloog nationaal op Bangkok aan voor het eerst, duhhhh, dat had ik nog nooit eerder gedaan. Ik was behoorlijk blij dat ik weer in m'n oude vertrouwde guesthouse arriveerde want ik was helemaal gesloopt, van de avond er voor en van het piekeren. Weinig gemerkt van de protesten trouwens die gaande zijn, tot nu toe zeer vredelievend en niet al te veel gekke dingen. Alleen een zootje mensen in rode t-shirts maar het leger en de politie houdt alles goed in de gaten, het vliegveld ook, gelukkig, want die had ik evengoed nog drie keer nodig toen.

Nou, daar ging ik weer richting het Suvarnabhumi vliegveld. Bij het inchecken dacht ik nog bij mezelf, net of dit normaal is dat ik hier nou voor de derde keer ben deze week. Toen ik daarna toch niet zo veel te doen had en moest wachten op m'n vliegtuig, besloot ik eens m'n vluchten te gaan tellen. Dit was de 23e sinds ik ben vertrokken vanuit Nederland, tussenstops niet meegerekend. En de 11e in 3 maanden tijd. Deze keer vloog ik naar Kunming in het zuidwesten van China. Ik zat weer bij de nooduitgang en moest weer net doen alsof ik die veiligheidsinstructie aan het lezen was. He, ik heb hier inmiddels al een keertje of 20 gezeten, nou weet ik wel wat ik moet doen ja, in geval van nood. Kleppie open en die deur er uit trekken, maar niet als er rookontwikkeling is of het vliegtuig wordt omgeven door water. We hadden een lang niet logische stopover in Jinghong waar ik uit het vliegtuig moest, door immigratie, alle tassen/koffers uit het vliegtuig en daarna moest ik weer instappen in hetzelfde vliegtuig en gingen alle tassen/koffers er weer in????? Is dat nou Chineze wijsheid? En tot overmaat van ramp werd m'n aansteker ook nog eens in beslag genomen, waar dat nou voor nodig was? Dat was me nog nooit gebeurd. Die zit altijd in m'n handbagage. Voor euhhhhhhhhh, als ik kaarsies aan moet steken ofzo. Daarna vlogen we door naar Kunming, in totaal een uurtje of 3,5 werk gehad incl. stopover. En daar stond Chuck al op me te wachten met z'n prive chauffeur, toch lekker goedkoop in China.

Chuck had ik onmoet tijdens m'n onvergetelijke (voor de verandering) duiktrip langs de Similan Islands in Thailand. Bij ons afscheid nodigde hij me uit om hem op komen te zoeken in Kunming in het zuidwesten van China, maar ik bedankte hem toen hartelijk voor het aanbod maar ik had daar geen tijd meer voor. Toch bleef het door m'n hoofd malen en zo besloot ik Vietnam te skippen en zo kon ik Chuck evengoed nog opzoeken en nog een paar dagen chillen en duiken op een van de Gili eilanden in Indonesie, voor mij het paradijs. Chuck had me hier heen gelokt met het feit dat we konden duiken en mooie wandelingen maken. Maar in de auto werd me al snel duidelijk gemaakt dat het duiken niks zou worden. Chuck zou namelijk met een bedrijf gaan samenwerken omdat hij nu divemaster is, maar dit bedrijf lapte alle regels aan hun kleine laarsjes. Over veiligheid doen ze hier niet zo moeilijk, want er zijn toch genoeg Chinezen. Maar met duiken staat veiligheid voorop dus ik stemde volledig in met zijn beslissing om niet te gaan duiken.

Bij zijn appartement aangekomen werd ik voorgesteld aan de rest van de familie Eddy, want zo heet Chuck van z'n achternaam. Laten we eerst ff met Chuck beginnen, Chuck is een Amerikaan. En ik heb al wel vaak publiekelijk genoeg afgegeven op Americano's, maar Chuck is anders, Chuck is top, en zeer internationaal ingesteld (lezen jullie zo wel). Chuck is getrouwd met Maria, afkomstig uit hetzelfde kikkerlandje als ik en jullie, Greun om precies te zijn. Eigenlijk Delfzijl, maar van dat boerengehucht heeft natuurlijk nog nooit iemand gehoord dus hou het maar op Groningen. Hun oudste dochter is Asyana, 12 jaar oud en geboren in India. Dan krijgen we Jadon, een mannetje van 10 jaar oud en geboren in Nederland. Last but not least, Talia, 4 jaar oud en geboren in Thailand, een behoorlijk bijdehande tante maar na een dag was ik al wel haar nieuwe beste vriend. Chuck en Maria hebben elkaar ooit onmoet in Hong Kong en wonen al 8 jaar in Kunming en verhuizen in juni naar Amerika. Ik zei toch dat het een vrij internationaal gezinnetje was!

Na de kennismakingen gingen we aan tafel, en na de tafel sleepte Chuck me mee naar een kroeg, ik moest wel, verplicht! En ik had de week er voor al zoveel tijd in verschillende kroegen gespendeerd, pffffff. Chuck is namelijk muzikant, als beroep is ie producer en voor hobby en een beetje beroep speelt hij gitaar in verschillende bandjes in het weekend. Deze avond stond er Jazz op het programma, niet echt mijn favoriet maar geef mij een paar gratis biertjes (ik was de roadie) en zet me in een kroeg neer en ik vermaak me altijd wel. Na het optreden gingen we terug naar het appartement, een nachtsnackie en op bed.

De volgende dag werd ik nogal raar wakker, slecht geslapen en een beetje koppijn, zoveel had ik toch niet gedronken? Naja, het duiken ging dus niet door dus dan maar een paar mooie wandelingen doen. Op m'n eerste dag ging ik samen met Chuck en Jadon naar de Western Mountains of Western Hills of weet ik veel hoe die bergen heten. Eerst wandelden/klommen we omhoog naar de Dragon Cave en toen nog hoger naar het Small Stoneforest. De Dargon Cave is een uigevraven tunnel aan de zijkant van een berg, ooit gedaan door een monnik om daar een tempeltje te bouwen. Small Stoneforest is een kleine versie van het Stoneforest, heel makkelijk uit te leggen, een soort van bos bestaande uit allemaal rotsen. Van beiden dingen en de uitzichten had ik genoten, maar tijdens het wandelen voelde ik me toch zo raar. Kortademig en een kloppende kop en een beetje duizelig. Was ik nou zo erg uit conditie? Gelukkig gingen we met een stoeltjeslift terug, lekker makkelijk en heel mooi uitzicht. Het was wel een beetje koud en mistig, al was het midden in de lentetijd. Op de terugweg naar het appartement gingen we nog ff lunchen. Chuck schotelde me een noodelsoep met berggeit voor, best lekker. Alleen iets te veel chili er in geknikkerd. Bij het appartement aangekomen besloot ik maar ff een tukkie te gaan doen want ik voelde me nog steeds niet helemaal top, en ik moest 's avonds weer naar de pub want Chuck moest weer spelen. Wel een beetje rock 'n roll deze keer, dat beviel me stukken beter.

In de pub voelde ik me nog steeds niet helemaal jofel, zelfs een paar Hoegaarden werkte niet. Toen werd met verteld dat ik wel eens last kon hebben van hoogteziekte. Ohja, dat had Chuck me wel eens verteld, dan Kunming op 1900 meter hoogte ligt. Tijdens onze wandeling op de eerste dag zijn we tot een hoogte van 2500 meter gegaan, terwijl ik in Thailand nog op 0 meter bivakeerde. Toen ik de dag er na ff op internet de sympthomen bekekeek had ik ze allemaal wel zo'n beetje: eerste nacht slecht slapen, futloos, moe, duizeligheid etc. Er stond ook geirriteerdheid bij, toen Chuck vroeg of ik daar ook last van had, moest ik antwoorden dat ik mezelf altijd wel ergens aan irriteer hihihi. En een of ander onderzoek had uitgewezen dat laaglanders als ik last van hoogteziekte kunnen krijgen als ze aan enen arriveren op een hoogte van tussen de 1.900 en 2900 meter. Afdalen of rust werd voorgeschreven. Afdalen ging een beetje lastig dus de volgende dag maar rust genomen. Nou zullen die twee dagen reizen van er voor ook wel mee hebben geholpen aan mijn lichamelijke gesteldheid, en niet te vergeten al dat gepils in Phuket.

Een rustdag dus. Ik ben de hele dag thuis gebleven. Het begin van dit hoofdstuk van m'n boek schrijven, films kijken, gewoon uitrusten dus. Als lunch kreeg ik een overheerlijke broccolisoep voorgeschoteld, hmmmmmmmmm. Na pizza toch wel m'n favoriete eten..... Ik heb deze dag ook een hoop misbruik moeten maken van de w.c., kon er ook nog wel bij, een buikgriepje ofzo. Het begon ook nog te regenen deze dag, al die kinderen door het dolle heen, het had namelijk al 8 maanden niet geregend in het zuidwesten van China, totdat ik arriveerde dus. Graag gedaan! 's Avonds eens keer niet de deur uit en vroeg naar bed, een antibiotica'tje er in geknald en hopen op betere tijden.

En die kwamen er, want ik had behoorlijk liggen zweten die nacht en voelde me stukken beter. Ik had nog wel last van de dunne, dus voordat ik en Chuck op pad gingen moesten we ff Chineze homopatische diareeremmers halen: 4 - 6 per keer innemen, ja hallo, zo kan ik ook van alles stoppen, met 6 pillen! Maar hoe ik het ook went of keert, het gaf wel. We gingen wandelen door Chucks favoriete gebied van de Western Mountains, en dat heb ik geweten ook. Op een gegeven moment zag Chuck een nieuw padje die hij nog nooit bewandeld had en hij vroeg of ik daar zin in had, vooruit dan maar, beetje avontuur is nooit weg natuurlijk. Door de regen van de dag er voor was dit padje nogal glad en modderig en niet veel mensen hadden dit bewandeld dus het was vrij onbegaanbaar en dichtgegroeid. Uiteindelijk werd het een volledige jungletoch met klimmen en kouteren en kruipen door de doornstruiken heen. Ik heb wel twintig keer gezegd ”thanks so much for inviting me over”, maar dat was meer voor de grap. Op het hoogste punt aangekomen kreeg ik een mooi uitzicht te zien en daarvoor doe ik het altijd. Ik had weinig last meer van de hoogte, wel van lui zweet, goeiemorgen.

Na deze wandeling gingen we Chinees lunchen, erg lekker. Het begrip kippenpoot kreeg hier bij mij een heel andere betekenis (zie foto). Ook hadden we geroosterde paprika, zo simpel maar zo lekker. Heb wel drie van die hele jongens naar binnen gegooid. We waren op tijd terug en zo konden we het eind van de middag en avond lekker uitrusten in het appartement.

De volgende dag ginen we naar een stadje verder op genaamd Anning. Hier gingen we weer wandelen en deze vond ik het mooist. Na een half uurtje klimmen leek het weer een herhaling te worden van de dag er voor. Op een gegeven moment konden we niet meer verder en zei ik tegen Chuck: „Nou must you eens goed listenen to me, we gaan nu back and we are going to do a nice vlakke wandeling, snappie?”. Dus weer terug gegaan en een mooie wandeling om een meer heen gemaakt. Na de wandeling gingen we weer allerlei gekke chinezen dingen eten voor lunch. Geen babi pangang, foo yong hai, kipsate of kroepoek, ik weet niet waar dat vandaan komt maar zeker niet uit China (wat niet wil zeggen dat dat ook allemaal erg lekker is). Daarna weer terug naar het appartement, chillen enzo.

De volgende dag moest Chuck dan toch echt de studio in en besloot ik in m’n eentje naar het centrum van Kunming te gaan. Helemaal alleen, in een bus vol met Chinezen. Dit is een van de weinige keren dat ik het wel leuk vond om aangestaard te worden, ik heb de hele dag geen andere 9010 gezien. In het centrum heb ik een paar winkelcentra bezocht, en dan vooral de electronica-afdelingen. Niks gekocht natuurlijk, tilt ook zo lastig allemaal zo’n nieuwe computer in je backpack. Ik heb nog een koffie met gebak besteld ergens in m‘n beste Chinees en ben gaan lunchen bij de Pizza Hut, want pizza had ik al een tijdje niet meer gehad, en dat is niet goed voor mijn lichaam, ik had al last van ware ontwenningsverschijnselen. Thuis teruggekomen, want zo voelde dat inmiddels al, moest ik nog ff wat zaken regelen omtrent al het duiken wat ik nog in de planning had. In Indonesie verblijf ik 16 dagen en 10 daarvan doe ik 3 tot 4 duiken per dag, wat een vooruitzicht people! Daarna kwamen de kids weer uit school en die hebben me helemaal afgepijgerd, wat een drukte, pffffff. In het begin was het nog wel gezellig maar ik moest me nou toch echt ff een kwartiertje in m’n kamer opsluiten hoor.

’s Avonds gingen we hotpot eten met het hele gezin, niet te verwarren met hutspot. Met hotpot bestel je allerlei rauwe gerechten, in het midden van de tafel staat dan een grote kom met kokend water en allerlei groenten en daar smijt je dan het vlees in. Na een paar minuten kun je dan het vlees er weet uit vissen met je stokjes. Naja, ik gebruikte dan een lepel want na een kwarier vissen had ik nog steeds niks gevangen en zat de rest al vol. Dit was erg lekker moet ik zeggen. Dat is ook het voordeel van bij locals verblijven, kom hier zelf maar eens achter. En het menu is ook nog eens in het Chinees, gelukkig kunnen Chuck en Maria en ook de kineren vloeiend Chinees praten en ook een beetje lezen.

De volgende dag ging ik alleen met mr. Xu op pad, dat is de chauffeur van de familie Eddy. Hij bracht me naar de golden temple, hier heb ik een tijdje rondgewandeld door diverse tuinen en ben ik naar de Bell Tower gegaan waar ik getrakteerd werd op een mooi uitzicht over de stad Kunming, een stad overigens waar 7 miljoen mensen wonen. Als lunch haalde ik daar kip ofzo op een stok, ait! Niet normaal, ik kon meteen 112 bellen om me te laten blussen. Rond het middag uur werd ik weer thuis afgezet.

Dit was alweer mijn laatste dag bij Chuck en fam, daarom besloot ik in de avond het hele gezin mee uit eten te nemen als zijnde bedankje. We kwamen terecht bij een moslim restaurant. Erg lekker gegeten en teruggekeken op een hele leuke week. Toen de rekening kwam lachte ik me helemaal loens, 25 euro voor 3 volwassenen en 4 kinderen. Probeer dat thuis maar eens voor elkaar te krijgen bij een Chinees restaurant. Maria moest daarna ergens anders heen en van haar nam ik alvast afscheid. Chuck had ik helemaal into Flights Of The Concords gekregen, een geniale tv serie uit Nieuw Zeeland, maar hij kon het niet meer aan zei hij. Daarom hebben we Die Hard 4 gekeken en ging ik daarna op bed. Ik heb Chuck hartelijk bedankt voor de gastvrijheid en het laten zien van Kunming en omgeving. Het was een super leuke week, en zij vonden het ook erg gezellig dat ik er was. Bij deze logeerpartij ben ik tenminste niet het huis uit getrapt..... Oh, dat had ik nooit verteld zeker? Naja, laat maar zitten ook, oud nieuws.

De volgende dag bracht mr. Xu me om 6 uur in de ochtend naar het vliegveld en vloog ik voor de 7e en laatste keer terug naar Bangkok waar dit verslag vandaan komt. Ik ben net weer pittig in de weer geweest maar dat vertel ik de volgende keer wel weer, hij wordt namelijk weer een beetje lang dit verhaal. Ik wilde hem eigenlijk in tweeen plaatsen maar de enige dag dat ik er tijd voor had, had ik een halve kater en zat ik voor de helft in een zwart gat. Die kater is inmiddels verdwenen en het zwarte gat ben ik al lang al weer uit vandaan. Ik zit nu meer op een roze wolk, gewoon lekker genieten van de tijd die ik nog heb en me niet te veel druk maken over wat ik straks nou moet. Straks moet ik gewoon m‘n gewone leven weer oppakken zonder gejammer of gejank met een levenslange herrinnering aan iets ongelooflijks moois. Dat breng me ook ff bij het volgende, de eerst volgende die nog tegen me zegt: WAT ZAL JIJ STRAKS MOETEN WENNEN ALS JE TERUG BENT, die trek ik door z’n computer heen en krijgt een knal. Dat is echt een opmerking waar ik drie keer niks aan heb, lekker negatieve benadering is dat. Dat zie ik dan wel weer.

Goed, nog 3 weken en 2 blogs te gaan. Zoals ik al zei gaat er en hoop gedoken worden, ik sta nu op 73 en kan nog wel eens thuis komen met een duikkie of 110. Mijn volgende blog zal komen vanuit Indonesie als ik klaar ben met duiken en de blog erna vanuit een vissersdorpje aan het IJsselmeer, ben alleen de naam ff kwijt? Hulp misschien?

Tot de volgende keer, hopelijk hebben jullie weer genoten.

De foto's..... Ja..... Ik kan ze wel op m'n camera bekijken maar als ik ze in de computer stop dan zegt ie dat er niks op staat, virusje ofzo. Typisch Windows, ik haat Windows, ik kan er niet mee. Ik werk er nu alweer ruim een jaar mee en kan niet wachten totdat ik weer achter m'n Appel zit, die gewoon doet wat ik wil. Weer iets om naar uit te kijken dus. Ik zal morgen vanuit Bali nog een poging wagen en anders is het niet anders, dan maar geen foto's meer. Sorry!