Diep in de zee, jippie ja jee!

Zie je wel, ff net doen of je boos bent en de reacties stromen weer binnen, en zo hoort het ook! Bedankt allemaal.

Ik vloog dus voor de 7e en laatste keer terug naar Bangkok. Ik zat in een vliegtuig vol Chinezen en daar word je dus echt niet vrolijk van, ze zijn gewoon luidruchtiger, drukker en asocialer dan Volendammers, en dat is een hele prestatie. En ik mag dit zeggen, want ik ben er zelf ook een. In Bangkok aangekomen had ik een missie: het aanschaffen van een nieuwe onderwatercamera want er ging veel gedoken worden en m'n oude camera had het begeven in Laos. Een behoorlijke aanschaf zo in m'n laatste maand maar ik moest en zou er een hebben want ik weet niet eens hoe je moet duiken zonder camera om je pols.

Om de hoek van m'n guesthouse zat een camerawinkel die vorige week nog legio onderwatercamera's had, maar nu allemaal weg. GVD, moest ik evengoed weer in zo'n tuk tuk naar een winkelcentrum toe. Hij wilde me daar wel heen brengen voor 50 bath met een stop ergens bij een kleermaker, dus ik zei, kachel maar aan enen door dan krijg je 150, geen probleem. In het winkelcentrum werd het zoeken, zoeken, zoeken, in alle gaten en in hoeken. Na de 5e winkel was het eindelijk raak. Ik vond daar de camera die ik wilde hebben met omhuizing en een grotere memorycard. Toen begon het onderhandelen en uiteindelijk betaalde ik 450 euri's voor de hele bende, ka ching! Maar die ka ching moest eerst nog even uit de ATM komen, maar er kwam niet meer uit, ik zat over m'n bedrag dat ik per dag kon pinnen. Gelukkig! had ik nog een paar dollars in m'n portemonnee en redde ik het net. Het is een hele goede camera en moet er nou maar ff voorzichter mee doen want die vorige heb ik behoorijk misbruikt. Hier zat dan wel een gebruiksaanwijzing bij dus ik weet precies hoe ik hem nu moet onderhouden.

Op de terugweg maakte ik me nogal druk. Ik had namelijk nog amper cash bij me en wist dat ik op het vliegveld in Bali 25 dollar moest betalen voor een visum. Naja, zorgen voor morgen, want eerst maar een m'n laatste avond in Bangkok vieren. Ik had toch zo'n zin een pizza calzone, nee ik hoef geen gewone, en slechts een bescheiden Singha'tje er bij. Oeh, vergeet ik nog bijna het belangrijkste van die dag. De mannen waarmee ik vakantie had gevierd in Bangkok en Phuket verbleven de dag er voor nog in mijn guesthouse, ik had ze dus op een dag gemist. Maar ze hadden wel een cadeautje voor me achter gelaten, een rood t-shirt en een gedicht. Ik las dit gedicht toen de schoonmaakster nog in m'n kamer was ik scheurde m'n broek van het lachen, ze zal wel gedacht hebben "die spoort niet", maar schijt aan, ik vond hem geniaal. Het rode t-shirt kon ik helaas niet aantrekken want al die protesters dragen ook rode t-shirts en ik heb geen probleem met de Thaise regering. Wat er dan in dat gedicht stond? Sorry, das allemaal persoonlijk. Ullepullepulle.

Nou dan was ik zowaar eens klaar met Bangkok, op naar Bali. Ik vloog om 06:15 uur dus ik dacht dan om 03:00 naar het vliegveld te gaan, wat blijkt nou, dan rijden de bussen dus niet dus toen moest ik de laatste bus nemen van 23:50. Heerlijk, daarna nog 6 uur op het vliegveld wachten. Gelukkig had ik een tros wortelen mee en een shotgun dus kon ik mooi wortel schieten. En beetje rondlopen met m'm trolley, geniaal, zoveel gevlogen en nog nooit zo'n trolley gebruikt. Op een gegeven moment kwam ik bij een gedeelte waar allemaal mensen lagen te slapen op bankjes, dus toen ging ik ook maar een poging wagen maar dat lukte niet echt. Dus toen ben ik maar verder gegaan met m'n shotgun. Hehe, eindelijk inchecken en door immigratie en kijken of ik nou al kon pinnen, nee dus. Whoopsie, dat is kloten. Maar volgens mij berekening was het tijdsverschil met Nederland net terug veranderd naar 5 uur en zou ik dus om 5 uur 's ochtends weer geld moeten kunnen pinnen en jawel hoor, om 05:05 stroomden de dollars uit de ATM vandaan, behoorlijk opgelucht.

Ik vloog weer met AirAsia, 4 uur en een kwartier op naar Bali. Er zat niemand naast me dus ik kon "languit" liggen over 3 stoelen met m'n dekentje en oogklep die ik voor de verandering eens had aangeschaft. Ik landde op het vliegveld van Denpasar en kwam hier op bekend terrein want hier was ik 8 maanden terug ook al. Ik was toen in het noorden van Australie en ging in de bouwvak m'n oom T en tante G opzoeken die toen naar Bali op vakantie gingen. Dat was m'n eerste ervaring met Azie en ik verbleef toen de eerste 3 dagen in Kuta. Ik vond het toen de verschrikkelijkste plek op aarde en werd helemaal gek van de drukte en iedereen die je van alles aan probeert te smeren. Maar toch keerde ik terug naar Kut(a) omdat het vlakbij het vliegveld ligt en ook vlakbij de haven waar ik de volgende dag de boot moest nemen naar Gili Trawangan, waar ik toen ook al was geweest en me dat prima beviel.

Maar deze keer vond ik Kuta wel meevallen, sowieso is het nu laagseizoen en dus ook niet zo druk en ik ben inmiddels wel wat gewend geraakt zo. Toch was het toen ook goed dat ik daar begon, want daarna heb ik nooit meer iets meegemaakt wat ergers was dan Kuta, zelfs Bangkok is een rustig paradijs vergeleken met Kuta. Ik kwam gesloopt aan in het zelfde hotel als 8 maanden terug en ging ff lunchen bij het restaurantje naast het hotel. Hier herkende iemand me nog die me toen ook had gezien, zie je nou wel, ik ben onvergetelijk! Ik besloot een overheerlijke Bintang te nemen bij de lunch zodat ik daarna een lekker tukkie kon doen. Nou, dat heb ik geweten ook, 5 uur later werd ik wakker en kon ik meteen gaan dineren.

Na een slechte nachtrust, teveel gemiddagtukt, ging ik dan eindelijk met de boot naar Gili Trawangan, een eilandengroep vlak bij Lombok. Na een comfortabele rit, geen wilde zee dit keer, van 2,5 uur kwam ik aan op Gili Trawangan. Ik dacht bij mezelf "fina-fucking-ly". Gewoon 3 dagen onderweg geweest, maar ik was nu wel in het paradijs. Ik had mezelf ingeboekt bij dezelfde duikschool als vorige keer en er stond een dame op me te wachten met enorme memmen, die kon ik me nog wel herinneren. Haar gezicht trouwens ook hihihihi. Ik had een zogeheette dive & stay package geboek voor 5 nachten slapen en 4 dagen duiken, 3 stuks per dag. Ook bij de duikschool werd ik door meerdere mensen herken en hoorde vaak "welcome back", en ik zei dan "thank you, it's good to be back".

En ik was zo blij, m'n favoriete tropische eiland in de hele wereld. Zo mooi, zo relaxed, en je kunt er duiken en als ik zou willen ook nog zuipen, wat moet een mens nou nog meer? Ik kwam vrij vroeg in de middag aan en besloot om niet meteen te gaan duiken maar ff een middagje vrij te nemen want ik was gebroken. Kon ik mooi de instructie van m'n camera lezen maar die zat er niet bij, wel van de omhuizing maar die had ik dus al gelegen. Mooi, dat scheelt weer, lekker zonnen, snorkelen en in het zwembad hangen. M'n kamer was trouwens top. In de duikschool dus ik hoefde 's morgens niet ver te lopen. M'n kamer had airco, een DVD speler, comfortabel queen size bed en bovenal vers water. Bijna de rest van het hele eiland doucht met zout water uit de zee maar ikke dus lekker niet he.

De volgende 4 dagen zag mijn planning er eke dag zo uit:

05:00 Allahhhhhh, galamaglam, Allahhhhhh. Toen ging de plaatstelijke moskee open, Ipod in en verder tukken
07:30 Piep piep piep, wekker
08:00 ontbijten
09:00 1e duik
11:00 terug van 1e duik
11:30 2e duik
13:30 terug van 2e duik, lunchen
14:30 3e duiken
16:30 Terug van 3 duik
Na dit alles douchen, eten, Bintangetje, DVD'tje kijken en dan weer op bed.

Top toch, wat leven, puur genieten. Ik zal niet elke duik apart gaan beschrijven want dan ben ik nog wel ff bezig, maar hier een beetje de hoogtepunten van de dagen. Dag 1 was zoals dat mooi heet "René's lucky day". We gingen naar beneden voor de 1e duik en het eerste wat ik zag was een white tip reef shark van 1,5 meter, daarna nog een mega dikke vette van 2 meter en ook nog 7 turtles en een cuttlefish, een heel bijzonder uitziende vis. Tijdens de tweede duik kwamen we een school van 16 humphead parrotfish tegen, een vis met een raar voorhoofd en een soort van slagtanden, deze waren allemaal een meter groot, echt top om er zoveel bij elkaar te zien. Als toetje gingen we naar mijn favoriete duikplek van vorige keer, maar toen was het water blauw met 30 meter zicht, nu was het water groen en troebel en niet meer dan 10 meter zicht, maar evengoed top. Nog steeds m'n favoriet. Tijdens deze duik ontmoette ik ook Polle en Marije, een Utrechts stelletje uit Brabant en brabo's zijn altijd top en met hun heb ik de volgende paar dagen nog gezellig uitgehangen. Ik had twee maanden niet gedoken, vrij uitzonderlijk voor mijn doen. Ik was dan ook helemaal gesloopt aan het eind van deze dag, ik had duidelijk geen nun nodig.

Dag 2 was meer de kleinere dingen. Zoals de oerang oetang crab en de anemone shrimp, respectievelijk 2 en 1 cm. groot. De oerang oetang crab heet zo omdat ie nogal harig is, zag er wel grappig uit. Die dag ook nog een red frog fish en een stonefish, ook heel mooi om te zien. De laatste duik was bij een wreck waar ik toen de beruchte nachtduik deed, beviel me toch beter overdag hoor.

Dag 3 begon een beetje bedakkerig met een vette stroming. We waren aan het trappen om er tegen in te gaan maar ik maakte de fout door normaal en rustig te blijven ademen terwijl ik veel meer energie verbruikte dan normaal. Met als gevolg dat m'n hersenen niet genoeg zuurstof kregen en ik een beetje koek koek werd. Dit heb ik aan m'n instructeur laten weten en we besloten te duik te beëindigen. Het werd sowieso wel tijd want m'n tank begon ook al leeg te raken. Aparte ervaring, maar wel weer een leermoment. Je kunt trouwens Pieter van den Hoogenband heten, maar met een tank op je rug en een regulator in je mond is het toch ff anders allemaal. Tijdens de tweede duik besloeg m'n duikbril elke keer, grrrrrrrr. De derde duik ging dan wel weer redelijk goed, voelde me alleen een beetje zwaar, maar het bleek dan ik gewoon m'n 6 kilo'tjes om had dus het moest kloppen. Deze duik was bij een plek waar ze een kunstmatig rif hebben gebouwd. Hier liggen ijzeren frames en daar hebben ze koraal op laten groeien en door middel van elektrische schokken groeit het koraal 7 keer sneller dan normaal. Ik vond het goed om te zien dat er iets gedaan word om weer nieuw koraal te kweken want geloof me, in de hele wereld wordt het koraal naar de kloten geholpen. Alleen al door de opwarming van het water. Maar natuurlijk ook door ons duikers, ik ben altijd voorzichtig maar er zijn mensen die er gewoon niks om geven en koraal en vissen bewust aan gaan raken. Echt, afschieten dat soort.

Dag 4 begon weer lekker met een heerlijk sterke stroming, nog sterker dan de dag er voor. Maar ik had dus wat geleerd en zoog me tank lekker vacuum. Dat ging stukken beter. Tijden deze duik werd m'n gids Neil nog aangevallen door 2 triggerfish's. Hij kwam per ongeluk is hun territorium waar ze net eitjes hadden gelegd en worden dan heel agresief. Neil gelukkig ook en verkocht er een een mep met z'n stalen stokkie, haha. Zo hoort het ook want zo'n vis kan gemak een stuk uit je lichaam bijten en dat groeit niet snel weer terug. M'n allerlaatste duik in Gili was een nachtduik, vlak de plek waar ik ook al m'n tweede duik van de dag deed maar wat maakt het uit. Nachtduiken is weer een heel andere tak van sport. Ik ging met Polle en Marije mee die hun eerste nachtduik ooit deden dus die zaten vol spanning. Ik ben inmiddels ruim over m'n trauma heen die ik toen had opgelopen en duiken is gewoon de normaalste zaak van de wereld aan het worden dus ik was zeer relaxed. Dat bleek ook want waar Polle omhoog kwam met 50 bar en Marije 70 bar had ik nog 100 over, een halve tank. Dat is nou de ervaring ghehehehe. Sowieso is het voor vrouwen wat makkelijker allemaal met die kleine longetjes, niet eerlijk!

Dit waren zo'n beetje wel de bijzonderste momenten. Het duiken daar word vaak nogal negatief over gedaan maar ik vind het goed genoeg. Ik heb een hoop moois gezien en zoveel turtles dat ik op een gegeven moment niet meer om keek naar ze. Wat wel zo is, is dat er heel veel dood koraal is omdat ze hier 10-15 jaar geleden het dinamietvissen uit hadden gevonden. Na onze nachtduik ben ik nog samen met Polle en Marije uit eten geweest, mijn laatste avond vieren. We gingen naar een vis BBQ restaurant, zeer lekker en gezellig. De volgende dag, de dag van m'n vertrek, werd ik helaas minder gezellig wakker. Ik had het al kunnen verwachten en daar was ie hoor: de Bali belly. Ik was wel tien keer geweest in twee uur tijd en m'n reet voelde echt aan als schuurpapier. Ik werd zo boos, dat ik m'n vuist tegen de stenen muur sloeg en 5 minuten non stop heb lopen vloeken en tieren. Het ging daardoor niet over maar het luchtte wel op, altijd als ik verplekken moet of iets gepland heb staan krijg ik wel de stront aan de kinkker, niet lief en het werd me echt ff te veel allemaal. En ik voelde me ook gewoon echt slecht, dat zijn ook de enige momenten waarop ik altijd denk, "was ik maar thuis", dan hoef je niks en kun je lekker uitzieken. Nee, ik kon later weer lekker 2 uur op een boot zitten.

Gelukkig waren Polle en Marije zo lief om hun halve apotheek bij me achter te laten want ik had niet zoveel medicijnen meer bij me. Diareeremmers, antibiotica, paracetamol en ibuprofen. Ik heb zo'n beetje alles naar binnen gegooid en het ging net goed allemaal op de boot, voelde me nog wel super kloten maar gelukkig geen slappe smurrie. Ik kwam echt gaar weer in Kuta aan en ben na een paar bezoekjes aan de w.c. meteen op bed gegaan, zonder eten of wat, ik voelde me goed slecht. De volgende dag ging het gelukkig stukken beter, maar goed ook want ik moest weer vliegen.

Op naar een ander Insonesisch eiland, Flores genaamd. In het westen van Flores is een plaatsje genaamd Labuan Bajo en daar vloog ik heen in m'n FOKKER 50 propellorvliegtuigje. Yep, deze maatschappij moet wel op de zwarte lijst staan maar ach, als ie mij in een uur en een kwartier veilig naar Labuan Bajo breng hoor je mij niet klagen hoor. In het vliegtuig zat ik naar een vrolijke Engelse gozer genaamd Will. Het eerste wat ie zei was: "Hey, I'm your dad for this week". Ik snapte hem eerst niet maar toen begon er wat bij me te dagen. Het bedrijf waar mee ik ging duiken had namelijk het idee dat ik samen met m'n vader zou komen, Gemit genaamd. Nou is dit wel heel bizar, want m'n pa duikt niet eens en ik heb hem ook al een maandje of 15 niet gezien. Maar z'n naam is dus Gerrit, die twee rr lijken dus verdacht veel op een m. Maar ik heb het hier echt nooit over gehad met hun en zeker niet z'n naam genoemd, heul raar! Maar goed, hij had dus m'n "pa's" ticket over gekocht, geen probleem. Will ging ook op dezelfde boot mee, gezellig. Minder gezellig vond ik het toen ik het hoorde dat er ook een chick mee ging uit Amerika, toen wist ik alweer genoeg.

Vlak naast Labuan Bajo ligt een Narional Park genaamd Komodo, wereldberoemd door de Komodo dragons en in de duikwereld wereldberoemd omdat het blijkbaar een van de mooiste plaatsen ter wereld is om te duiken. Vorige keer wilde ik hier ook al heen maar toen kon ik geen vlucht en geen boot vinden, toen dacht ik bij mezelf, ach, dan komt het nog wel. En voila! Als zoiets in mijn koppie zit gebeurd het dus ook dus daar ging ik, 7 dagen / 6 nachten op een boot leven. Het mooiste leven wat er is: duiken, eten en slapen. Er waren dus 3 duikers en 6 man crew, incl. onze gids Herry. Ik zal ze weer niet allemaal opnoemen maar weer even de hoogtepunten en bijzonderste momenten.

Tijdens de eerste duik maakte ik meteen kennis met het geen waarvoor ik al uitgebreid gewaarschuwd was: sterke stromingen. Ik was hier gerust bezorgd om maar blijkbaar viel het rond deze tijd wel mee, als het nieuwe of volle maan is kun je pas lachen zei Herry, maar toch. De eerste duik was wel ff stressen. Normaal hou ik er niet van en als ik het iemand zie doen dan draai ik het liefst z'n tank dicht: koraal vasthouden. Maar als m'n leven op het spel staat, geen probleem. Ik heb me een paar keer vast moeten grijpen om niet te verdwijnen in de oceaan. Pluspunt is wel dan sterke stroming veel vis betekend, want vissen chillen daar graag in. En de duik was ook zeker mooi. De eerste drie dagen was ik echter nog niet echt zwaar onder de indruk, ik denk dat ik te hoge verwachtingen had. We hadden zelfs drie keer gedoken bij een plaats die Cannibal Rock heet, een duikplek die blijkbaar in det top 10 van de hele wereld staat. Sowieso hou ik niet van top 10 duikplekken enzo, maar de tweede duik die we daar deden was wel echt goed. We zagen hier ook een bamboo shark, die ik vond. Ik vond wel vaker interessante dingen (later meer). Ik had iets buitenaard verwacht, maar het is allemaal vis en koraal.

Gelukkig sloeg deze mening de vierde dag helemaal om want de eerste duik van die dag was meteen een van m'n mooiste duiken ooit, zoniet de mooiste. De plek heette Batu Balong, ik vergeet het nooit meer. We gingen naar beneden en ik zag vis, overal vis, zoveel niet normaal. Er was dus een sterke stroming waar ik in het begin nogal bezord over was, maar nu vond ik het geweldig. Herry (een local met 8000 duiken op z'n CV) sloeg me er wel doorheen, beetje schuilen en vasthouden en wachten dat we door konden. Ik was een ware adrenaline junk aan het worden. Een super grote napolen wrasse, white tip reef shrak, sweetlips, een turtle, volgens mij was alles er zo'n beetje. En heel veel kleine vis, gewoon een TOP duik, ik was eindelijk overtuigd dat er duiplekken in Komdo zijn die met kop en schouders boven andere plekken in de wereld uitsteken.

De volgende dag, man man. De eerste duik van die dag was m'n 99e en we gingen naar Manta Alley, waar manta ray's zouden moeten zijn. Nou ben ik altijd pech met die beesten en met duiken had ik er nog nooit een gezien, wel een keer met snorkelen in Australie en was toen zwaar onder de indruk geraakt. Maar het zou me zo mooi lijken om er eens eentje met duiken te zien want dat is toch anders, dan ben je onder ze i.p.v. boven ze. Ik ben al op een hoop plaatsen geweest waar ze normaal rondhangen maar ik had dus altijd pech. Ik was dan ook zeer percimistisch en negatief toen we naar beneden gingen en had er al niet op gerekend maar EINDELIJK hebben de manta's me vergeven. Ik zag er 3 tijdens deze duik, allen een metertje of 3 groot. Ik zag er twee in de verte en eentje heel dicht bij. Wat een geweldige beesten, ze vliegen gewoon door het water met die grote vleugels van ze. Ik was zo blij, zo blij, dat m'n neus van voren zit en niet opzij!

Herry merke dit ook besloot om ook de volgende duik bij Manta Alley te doen want van manta's kan niemand genoeg krijgen, helemaal mee eens. En voor mij was dit een jubileum, m'n 100e duik, joehoe. Een ongeschreven regel is dat je die naakt moet doen. Gelukkig is die ongeschreven en trok ik lekker m'n 3 mm lange wetsuit aan, lekker warm. Nou ik had me echt geen betere 100e duik kunnen wensen. Na een paar minuten kwamen we een manta tegen van 4 meter! We waren zo dichtbij dat we hem aan zouden kunnen raken maar dat doen we natuurlijk niet. Toen daarna een ongelooflijk moment waar ik ook een super foto van heb, 3 manta's op een rij, ook een zwarte, die daarna weg omhoog zwommen. De stromingen waren weer behoorlijk aanwezig en op een gegeven moment lag ik er echt geniaal bij. Op m'n rug, op een paar stukken koraal en zand, met twee handen vast houden en dan af en toe een foto proberen te maken en dan weer snel vast houden aan het koraal. M'n regulator viel bijna uit en m'n duikbril stroomde vol met water elke keer, heerlijk. Ik had graag gezien hoe ik er bij lag maar helaas. Het moment was wel top. Want vlak naast me kwamen er nog 2 manta's voorbij die lekker in de tijd namen en in de stroming bleven hangen. Voor de rest is deze plek ook gewoon super mooi met mooie onderwaterlandschappen, grote rosten en genoeg mooi koraal. Mede door deze 6 manta's en de spanning en sensatie van de stromingen was dit een geweldige en onvergetelijke 100e duik. Ik was trouwens blij dat ik niet naakt was want dan had ik nu een open wond geweest. En het water was daar nogal koel (27 graden, op andere plaatsen vaak 30), dat had niet zo stoer gestaan.....

Toen vroeg Herry aan ons: "one more?". En wij zeiden: "hell yeah". Dus daar gingen we voor de derde keer naar beneden bij Manta Alley. Een van de crew members zei nog dat ie veel manta's had gezien vanaf de boot. Oke, dacht ik, we zien wel, ik ben sowieso al blij met wat ik deze dag gezien had. Deze duik sloeg echt nergens op, in de goede zin van het woord. Ik keek nog op m'n computer en concludeerde dat we na 7 minuten al 6 manta's hadden gezien. Op een gegeven moment waren we gewoon te tel kwijt maar het waren er in toaal minimaal 20, varieerende van 2 tot 4 meter. Uit elke hoek kwam ze weer aan, schiet maar raak voor een knaak. Er waren nauwelijks stromingen dus ook nog een relaxte duik. Candace, onze Amerikaanse prinses, zei nog dat ze nou wel eens dolfijnen wilde zien. En wat denk je? Ik was een beetje alleen achterin met Will een paar meter bij me vandaan en ik kijk om me heen, zie ik toch zo een school van 15 dolfijnen voor me, whow, dat is helemaal bijzonder met duiken want die zie je dus echt niet vaak. Dus ik probeer de rest te waarschuwen maar alleen Will hoorde me, die nam het daarna van me over en kon ik zo'n 30 seconden de dolfijnen bekijken en foto's maken. Ze maakte nog een geluid, deden een soort van buiging en gingen er toen weer vandoor. Waarschijnlijk geschrokken door het geluid dat Will maakte met z'n onderwater toeter. Ik heb dus als enige echt kunnen genieten van deze beesten, ik zei net toch dat ik wel vaker interessante dingen vond deze trip?

14 april 2010 is een dag om niet snel te vergeten en zeker een van de mooiste dagen van m'n leven. Iedereen was blij, er gebeurde wat op de boot. We hebben toen ook besloten om de nachtduik te skippen en meteen aan de Bintang te gaan. Wij waren vrolijk, de crew was vrolijk, de zee was vrolijk, alles was vrolijk. Ik irriteerde me zelfs niet meer aan Candance haar irritante lachje aan het eind van elke zin en Will's pogingen om haar te versieren, waar hij gruwelijk mee faalde trouwens haha. Ik was ook nog steeds niet helemaal lekker de eerste paar dagen en had ook echt na elke duik geslapen tot die dag. Will zei nog: "I've never seen a person sleeping so much in my whole life". Dus ik zei: "That's why they calle me King Muif back home". Maar die snapte hij denk ik niet.

Toen hadden we nog twee dagen te gaan en de duiken waren gewoon normaal, dacht ik. Maar ze waren niet normaal, ze waren gewoon bijzonder mooi maar op een gegeven moment besef je dat niet meer omdat het je het normaal gaat vinden. Gelukkig besefte ik dit op tijd en heb genoten van bijna alle duiken die volgde. Bijna, die ene wil ik het niet eens over hebben ook niet. Zo irritant, ik werd meters omlaag getrokken en weer omhoog geslingerd, een "whirpool" heet dat. Bleh. Voor onze laatste duik gingen we naar Manta Point, weer een andere plek waar me manta's gingen zoeken en weer vonden. 7 stuks dit keer, ze gingen nog lang niet vervelen. Weer een lekker stroming dus een goede afsluiter van onze trip. Ik heb hier ook een van de grappigste onderwaterfoto's ooit gemaakt. Op een gegeven moment hingen we aan het koraal om de manta's te bekijken en hing Candace naast me, iets boven me. Die was in haar gewone badkleding omdat ze nog weer eens een fotoshoot aan het doen was met Will (Will = een professioneel onderwaterfotograaf en deed dus z'n best om ook onder Candace te komen). Goed, we hingen daar dus en ik zag dussen haar benen door een manta, meteen een foto gemaakt natuurlijk en zie later het resultaat. Ik heb ook een foto met m'n manta dus helemaal blij.

Na de twee duiken van onze laatste dag zijn we ook nog op het land geweest, ik schommelde nog steeds zeg, na een week weer aan land. We gingen namelijk de Komodo dragons bekijken, in Nederland heten deze veranen volgens mij. Maar weet je wat het is, dit beest is gewoon een grote hagedis, en net zoals gewone hagedissen en alle andere reptielen, ik moet ze niet, ik haat ze echt, ik vind ze eng. Er lagen er een paar onder een huis te maffen, ik had een paar foto's gemaakt en ging toen weer terug naar de cafetaria, lekker een ijskoude Bintang drinken, daar heb ik meer mee.

En zo kwamen we 's avonds tegen 7 uur weer aan in de haven van Labuan Bajo. Ondanks mijn twijfels in begin moest ik toch concluderen dat het duiken in en rond Komodo National Park buitengewoon is. Ik zei net nog dat ik niet van top 10 duiken hou enzo, maar als ik er een had staan er zeker 5 van deze week in m'n top 10. Ik had de mogelijkheid tot 23 duiken en heb er 22 gedaan. Ik heb alleen de eerste nachtduik overgeslagen omdat ik me nogal gammel voelde. Ik weet sowieso niet of ik wel een nachtduiker ben, er is niet zoveel te beleven. Wel een hoop shrimps en crabs maar die moet je goed zoeken. Maarja, gooi mij in een zwembad met een tank op me rug en ik ben ook al blij. In Indonesie deed ik in totaal in twee weken 34 duiken en m'n voorlopige eindtotaal staat nu op 107, niet slecht dacht ik zo, voor m'n eerste jaar als duiker. Ik wil het ook zeker bij blijven houden, desnoods in het koude water in Nederland. Ik vind het gewoon te geweldig! En gelukkig heb ik een duikgekke oom, dat scheelt.

In Labuan Bajo verbleef ik 3 nachten in een heel mooi hotel met mooi uitzicht over de zee. Dit hotel heeft twee leuke Nederlandse eigenaressen en ook een hoop Nederlandse gasten dus zo kon ik weer eens mooi m'n Dutch oefenen. Ik heb ook echt geen reet gedaan toen ik daar was. De eerste avond nog wat gegeten en gedronken met Will en Candace, de tweede avond goed veel gezopen met Will, een echte biertank, en de derde avond gewoon niks. 's Ochtends lekker weer eens uitslapen en overdag ging ik dan op m'n veranda'tje zitten met een muziekje en naar het uitzicht kijken of een kwartiertje lopen naar het "stadje" (een eenrichtingsweg) en via internet een hoop mensen laten weten dat ik nog leefde. Behalve duiken en dragons is er weinig te beleven in Labuan Bajo, heerlijk. Dat had ik net ff nodig, ff bijkomen en het stikstof uit m'n lichaam laten reizen.

En zo vloog ik vanmorgen weer van Labuan Bajo terug naar Kuta in Bali. Volgens mij heeft Labuan Bajo het kleinste vliegveld ter wereld, en ook geen stromend water in de w.c.'s, dat rook toch lekker niet. M'n Fokker 50 was er nou niet maar ik een gewoon vliegtuigje. 1 meter voor het einde van de startbaan stegen we op en bij de landing maakte de motor wel een heel apart geluid, ik was blij dat ik weer veilig landde zeg. Voorlopig weer ff vliegen met bedrijven die op de witte lijst staan. En nu ben ik dus weer in Kuta en ik moest mezelf echt naar het internetcafe slepen om dit verhaal te gaan tikken want van uitstel komt afstel zeggen ze wel eens. Dus bij deze! Ik hoop dat ik jullie ook beetje enthousiast heb gemaakt over de onderwaterwereld. En de foto's, nou nou. Oordeel zelf, ik ben heel blij met m'n nieuwe camera. Het is niet alleen de nieuwe camera maar ik raak natuurlijk ook zelf meer ervaren met duiken foto's maken.

En nu he? Nu vlieg ik morgen dus naar Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisie. Hier verbijl ik 3 nachten in het 5 sterren Novotel, want ik moest en zou m'n trip in stijl eindigen. Maar eindigt ie wel vrijdag? Zeggen jullie het maar. Ik heb er nu voor het eerst echt zin in om naar huis te gaan maar nu besloot een vulkaan in IJsland roet in het eten te gooien, of in de motoren van de vliegtuigen. Pffffffffff. Naja, ik kan mezelf nu druk gaan maken maar ik wacht het lekker af. Zoniet, dan plakken we er toch nog een paar daagjes Maleisie aan vast, geen probleem. Maar ik had wel beloofd aan m'n zuster dat ik voor m'n neefjes 3e verjaardag terug zou zijn en Joey is op koninginnedag jarig. Ik hoop van harte dat ik dit ga halen, echt waar Wem! Maar ik ga dus niet naar een ander land vliegen en dan met de bus of trein naar Nederland, dan kan ik jullie wel vertellen. En ik zou natuurlijk op zaterdag terug komen dus groot feest 's avonds in het Gat. Moet ik nou als ik straks doordeweeks terug kom? Oeps daar ga ik al, niet druk maken zei ik net nog.

Horen jullie het nou goed? Heb ik zin om naar huis te gaan? Ja dat horen jullie goed. Na mijn geweldige afluiter met een hoop duiken ben ik er nu helemaal klaar voor. Ik ben lang genoeg weg geweest, dat besef ik nu pas een beetje. 15,5 maand is niet niks. De herrinnering van het begin van m'n trip zijn zelfs al aan het vervagen. Ik ben ook al een tijdje klaar met bepaalde dingen. De hitte is nummer een, serieus, de afgelopen 3 maanden, met uitzondering van m'n twee bezoekjes aan China, gewoon tussen de 30 en 40 graden, zonnig en benauwd. Labuan Bajo was ook vies warm, na m'n wandeling van een kwartier was ik helemaal zeiknat. Nou ik heb ik sowieso gezonde zweetklieren (van m'n pa gekregen) maar toch, het was gewoon te warm om te internetten en 's avonds was en dan ook nog eens geen wind. Jaaaaaaa, jullie gaan nu klagen over de koudste winter in jaren maar geloof me, dit is het evengoed ook niet. Geef mij maar 15 graden en zonnig, dan is mijn ideale temperatuur.

En het verplekken elke keer, tas in- en uitpakken, lastig gevallen worden of je rotzooi wil kopen, genaaid worden aan alle kanten als er geld in om gaat. Van mij hoeft het allemaal niet meer, ik ben nu ruim 3 maanden in Azie en kijk er naar uit om terug te keren in de westerse samenleving. En ik heb gewoon weer zin om m'n familie en vrienden te zien. Bekende gezichten, i.p.v. elke keer nieuwe mensen. Ook leuk, maar zelfs daar was ik ook al een tijdje klaar mee. Wat niet wil zeggen dat ik niet meer socialize, je had me eens moeten zien daar bij m'n hotel. En m'n neefjes! Lennon was 6 weken toen ik vertrok en schijnt nu mega veel op mij te lijken van vroeger, dat wil ik ook wel eens zien. Hij zal rondwaggelen en woorden zeggen. Een status waarin Joey in verkeerde toen ik weg ging, en die nu rond rent en hele gesprekken voert met me aan de telefoon. Me oudste zus heeft toch wel een lastige periode achter de rug en kan een René-knuffel wel goed gebruiken. Ook heb ik weer zin om te gaan sporten, voordat ik weg ging 2 keer week hardlopen bij AV Edam en 2 tot 3 keer per week zwemmen. Nu heb ik m'n luie reet echt niet veel meer bewogen. En werken, zelfs daar heb ik zin in, ik heb lang genoeg rondgeflanterd. Ik weet nog niet waar trouwens, maar ik heb wel een donkerbruin vermoeden. Als laatste kijk ik uit naar een flip met oude kaas en een koud glas melk. Dat was het wel zo'n beetje. Nog eentje dan, ik ben ook gewoon al een maand niet lekker. Een paar keer ziek geweest en als ik niet ziek ben, ben ik wel moe of voel ik me belabberd. Ik denk dat m'n lichaam op is en verlangt naar een pot stevige Hollandse groenten.

Zien jullie wat ik aan het doen ben? Ik ben alle negatieve punten van het reizen op aan het noemen en de positieve van m'n terugkomst. Want als ik straks als ik thuis ben loop te piepen dat ik weer terug wil, dan kan ik mooi dit stukkie tekst erbij pakken en beseffen dat het thuis echt niet slecht is. Ik heb een geniale tijd gehad maar het is tijd om terug te keren naar m'n roots. Hopelijk vlieg ik vrijdagavond dus, jullie zien me wel verschijnen zaterdagochtend. Ik zal nog een blog maken na m'n terugkomst en dan zullen jullie ook weer aan het werk moeten ofzo. Ja, WAT ZULLEN JULLIE MOETEN WENNEN ALS IK STRAKS TERUG BEN, ZONDER BLOGS!

That's all fokes!