I love the westcoast

Aan degene die mijn vorige blog(s) hebben gelezen: welkom terug. Aan degene die dat niet hebben gedaan: ga 5 minuten in de hoek staan, schaam jezelf en kom dan nog maar eens terug! FF kijken hoor, waar waren we gebleven? Ohja, ik was in Cervantes en ik ging m'n organen rust geven en m'n lichaam weer wat meer bewegen. Of dat gelukt is? Voor mij een weet, en voor jullie binnenkort ook. Ik heb niet al te veel gedaan de laatste tijd maar ik zal toch m'n stinkende best doen om er toch een beetje een leuk, humoristisch, fantasievol verhaal van te brouwen:

Cervantes

Zoals eerder genoemd, een plaatsje waar 500 mensen wonen en bijna helemaal niks te doen, heerlijk! Ik was blij dat ik weg was uit de grote stad maar had ook leuke mensen ontmoet dus een beetje dubbele gevoelens. De eerste 2 dagen heb ik hier héél veel achter de computer gezeten om m'n weblog te maken; tekst, foto's uploaden en hernoemen. In totaal wel een hele werkdag werk gehad (mijn werkdag was vroeger 8 uur). Aan de reacties te zien (weer bedankt allemaal, doet me erg goed altijd) hadden jullie weer genoten en daar doe ik het altijd voor. Ook voor mezelf natuurlijk, want samen met mijn ontwerp kwaliteiten ga ik hier als ik terug ben wel een mooi boekje van samenstellen. Voor de rest heb ik hier veel gewandeld, veel in het zonnetje in de tuin gelegen, veel DVD's gekeken (in m'n uppie in een 4-persoons kamer) en veel met de Nederlandse eigenaresse gepraat. Echt zo'n Nederlands gek mens was dat, heerlijk. Vroeg ik bijvoorbeeld hoeveel geld er in de droger moest, zei ze: “je kunt het beter buiten ophangen, dan is het zo droog”. Ik zei toen weer: “ja maar dat is veel te veel werk”. Zei weer: “je bent niet goed in je hoofd man, je hebt geen reet te doen hier”. Haha, daar hou ik nou van. Zo passeerde er nog wel meerdere opmerkingen de revu. Het hostel is trouwens 3x gekozen tot het beste van WA, en daar ben ik het tot nu toe nog wel mee eens. Ook wilde ik hier weer wat gaan zwemmen maar er was geen zwembad, de zee zat vol met zeewier en er stond nogal harde wind. Ook waren er allemaal gedeeltes waar boten voeren en mensen aan het vissen waren. Voor de mensen misschien wel leuk als ze een 99 kilo zware vis vangen, maar ik bedankte daar ff voor. Een keer heb ik twee baantjes gedaan, een van 15 en een van 18 minuten. Wel uitdagender dan in een zwembad maar geef mij toch maar die zwarte lijn op de bodem en dat zoute water, hoeft van mij ook niet!

Zoals ik al in m'n vorige blog al had verteld zou ik voor een tweede keer de Pinnacles gaan bezoeken, maar dan nu met sunset. Maar overdag zag ik het alweer: bewolkt! Heb ik dat nou weer? Kom je in Rio bij dat jezus beeld aan lopen: bewolkt. Kom je bij een uitzichtpunt in Hong Kong: bewolkt. Kom je aan in Sydney voor de eerste keer: bewolkt. En dan waren er ook nog eens twee Duitsers mee op de trip. Gelukkig vielen beiden, in de eerste instantie minpunten, hartstikke mee en werd het allemaal mooier en gezelliger dan verwacht. Deze trip duurde een uurtje of drie en nu was ik helemaal nuchter. Vorige keer was het ff een half uurtje en was ik nog half dronken, met m'n spijkerbroek aan. En ik wist nou eindelijk hoe dat allemaal was ontstaan. Het is zo simpel: limestone uit de 1e en 2e ijstijd, doordat de grondoppervlakte met zo'n 200 meter door de jaren heen is gezakt, werden zo de rotsblokken zichtbaar. Dit is wel erg kort door de bocht maar zo had ik het begrepen. Correct me if I'm wrong, maar wat weten jullie er nou van, he? He? He? Juist! Toen kwam het moment daar: de zon ging onder, achter de wolken dus we zagen er niks van. Maar toen de sun geset was, kleurde aan enen de hele lucht allerlei kleuren; paars, oranje, geel, het was niet normaal zo mooi. Onze gids was ook nog een hobbyfotograaf dus met zijn hulp heb ik een paar leuke foto'tjes weten te schieten. Volgens hem was dit de mooiste sunset van het jaar tot nu toe, ik weet zeker dat hij het meende want de oogjes van deze 65/70-jarige meneer schitterde helemaal. En die twee Duitse gozers? Echt twee toffe peren waren dat. Een van de weinige goede die ik tot nu toe heb ontmoet en dat mag ook wel eens worden gezegd. Met hun heb ik 's avonds zelfs weer voorzichtig m'n eerste biertje gedronken. Ik was al 4 hele dagen compleet nuchter dus toen kon het wel weer dacht ik zo ghehe.

Ohja, zat ik daar, zonder bereik op m'n telefoon. Kreeg ik aan enen een mailtje dat m'n tante Gerda met spoed naar het ziekenhuis was gebracht. Gelukkig uiteindelijk alles goed afgelopen maar het was wel weer ff schrikken. Eerst m'n vader al, en nu dit weer. Daarom wil ik ff een oproep doen aan iedereen thuis die ik lief heb en mij liefhebben: FF STOPPEN MET BEDAKKEN NOU! Vroeger was ik altijd degene die bedakte, toen ik 5 jaar oud was bijvoorbeeld op Mallorca. Toen was ik nog niet zo'n waterrat als nu en toch probeerde ik te zwemmen met als gevolg dat ik steeds met m'n kop onder water ging en ik een hoop bacteriën had ingeslikt. Werd ik bijna uitgedroogd opgenomen in het ziekenhuis. Toen ik jaartje of 12 was ging ik op de camping in Salou patat met kip halen, 2 dagen in de auto gezeten, mooi warm daar, BOEM! Viel ik flauw met me kop op de stoeprand. De eerste twee dagen van die vakantie mocht ik in het ziekenhuis beleven. Naja, oud en nieuw een paar jaar geleden weten we allemaal wel en een paar jaar geleden werd ik nog aangereden op m'n fietsie, lag ik daar op straat met een plas bloed om me heen. Dat leek wel erger dan het was maarja, dat heb je met een hoofdwond. Het frapante van dit alles is dat ik nogal vaak buitenlandse ziekenhuizen bezoek. Gelukkig gaat het tegenwoordig stukken beter in het buitenland (ik klopte dit zo hard af dat nu bijna de computertafel stuk ik). Waarom ik dit allemaal vertel? Nouja, misschien wordt dit ooit nog wel eens een autobiografisch boek en dan moet ik toch ook een beetje over m'n leven vertellen.

Jurien Bay

Pick-up time is 11 AM. Ja, me reet mevrouwtje! Ik werd hier om 2 PM afgezet dus hoe gaan jullie dat doen? En ik kreeg gelijk, want om 2 uur 's middags kwam de bus me ophalen vanuit Cervantes om me vervolgens te droppen bij Jurien Bay, de rit duurde wel 15 hele minuten maar om daar te komen had ik geen andere keus. Dit was trouwens ook de reden waarom ik ben gestopt met biljarten hihihihi. Jurien Bay is een iets groter plaatsje met maar liefst 1500 inwoners en een hoop meer winkels, maar ook weinig te doen en nog steeds geen bereik op m'n telefoon. Maar is het niet zo dat je jezelf moet kietelen wil je lachen? Juist! Daarom had ik hier maar ff twee nachten in een motel geboekt. Voor hetzelfde geld verbleef ik de vorige hele week in een hostel maar dit was nog een verjaardagscadeautje van mezelf aan mezelf. De voordelen waren: 2-persoons bed, ik kon eindelijk eens gestrekt liggen met me benen zonder dat m'n voeten buiten het bed bungelen, eigen douche, wc & tv, 6 stopcontacten voor mezelf i.p.v. 6 man en 1 stopcontact, échte handoeken i.p.v. die sneldrogende troep én ik had een bijbel. Ik was nu wel écht alleen maar zoals jullie inmiddels al wel weten, ik vind mezelf wel een toffe gozer dus dat gaat lang goed.

Ik kwam in de middag aan en had meteen een wandeling gemaakt van 2 uur en toen had ik zeker het hele plekkie al wel gezien haha. Euhhhhhhh, en nou? Happie eten dan maar in de naast gelegen pub en de hele avond tv kijken in m'n heerlijke 2-persoonsbedje. De dag erna ben ik maar de andere kant heen gaan wandelen naar the middle of nowhere. Ineens werd het na 2 uur bewolkt en begon het te regenen, en ik wilde nog wel naar het strand na m'n wandelingetje. Ik doe graag niks, begrijp me niet verkeerd, maar dan wel lekker in het zonnetje. Maar goed, toen brandde er aan enen een lampie boven m'n hoofd (ik had namelijk een idee). Nu het een stuk koeler was kon ik wel weer eens m'n hardloopschoenen uit m'n backpack trekken. Dat ging de laatste keer zo slecht, en toen blamede ik het de zon. Dus zo gezegd zo gezegd. En daar ging ik, er was een wandelpad (die ik inmiddels al 2x heen en terug had gewandeld) die helemaal rechtdoor ging. Het leek wel een beetje op dat padje van de Molen naar het Motel. Na een kwartiertje kwam ik op het einde van het pad, het ging best lekker en keerde meteen om, om terug naar m'n motelletje te gaan. Bedoel he, half uurtje om weer te beginnen is wel genoeg. De “afslag” naar m'n motelletje lag ongeveer in het midden van het kilometers lang pad. Ik trimmen daar, keek ik op m'n klokkie, was ik al 25 minuten op de weg terug. Huh, een verval van 10 minuten? Dat is wel erg ernstig. Had ik toch zeker de afslag gemist haha. Toen begon ik wel weer aan mezelt te twijfelen, hoe ken je nou verdwalen op een rechte weg? Nouja zo dus! Kon ik weer terug lopen ook, grrrrr. Ik was dus ietsjes langer weg dan gepland maar voelde me wel goed daarna. 's Avonds weer hetzelfde ritueel als de avond er voor. Toen ik aan het zappen was zag ik een reclame van een zwembad in Geraldton, dat plaatsje lag ook op mijn route dus dat kwam mooi uit, kon ik me daar mooi weer uitsloven.

Dongara

100 km omhoog kwam ik aan in Dongara. Beetje hezelfde als Jurien Bay maar wel een stuk mooier. Had dus hievoor een week in een heel rustig hostel gezeten en 2 nachten in een motel, dus ik was langzamerhand wel weer klaar om te socializen. Het bedrijf waarmee ik bus kan ook m'n accomodatie boeken dus dat had ik hun maar laten toen. Werd ik daar gedropt bij een hotel met een backpackersafdeling. Het was zeker niet slecht, eigen kamer voor 35 dollar, maar ik was de enige op de afdeling haha. Ik kwam vrij laat aan in de middag dus 's avonds meteen aangeschoven bij het lopende buffet. Hij liep niet zo hard dus ik kon alles pakken wat ik wilde hihihihi. 25 dollar voor eten, niet normaal zo lekker! Daarna ben ik maar naar de pub gegaan. Je moet toch wat he. 2 ozzys ontmoet en nog ff gezellig mee gezeten. Toen ging ik vroeg op bed maar sliep nog lang niet. Er speelde namelijk een band en die kon ik live horen vanuit m'n kamertje. Het hotel is gebouwd in 1880 ofzo dus alles was van hout, zonder
geluidsisolatie of iets dergelijks.

De enige volle dag die ik had daar, had ik besteed aan een walkingtrail van 9 km naar het naast gelegen plaatsje: Denison (beetje net als Edam-Volendam). Ik had nog steeds stijve schenen, enkels, bovenbenen etc. van het hardlopen maar dat moest ik maar voor lief nemen. Heb in totaal een uurtje of 4 gewandeld, incl. lunch en chilpauzes. Het was een wandeling langs de puntje puntje puntje rivier en langs de zee, met nog een zeer mooi lookout point. Op een gegeven moment liep ik wel weer verkeerd (natuurlijk), ik zag het wandelpad wel maar ik liep in de bush bush haha. Toen ik terug kwam heb ik nog lekker bij het zwembadje gelegen, daar kreeg ik weer het echte vakantiegevoel en dat is zeker ook belangrijk hihihihi. 's Avonds weer gezellig met mezelf uit eten geweest in het goedkope, zeer lekker restaurantje bij het hotel en daarna weer een beetje in de pub gehangen, de band die deze avond speelde was wel goed dus die heb ik maar voor het podium bekeken i.p.v. uit m'n bedje. “Morgen weer écht backpacken” stond in m'n dagboekje. De afgelopen dagen waren veel te luxe natuurlijk, voor een backpacker dan. Trouwens ik ben niet eens een echte backpacker. Backpackers hebben weinig geld, drinken Goone (vrij vertaald: ranzige, goedkope wijn), eten noodles en werken ook wel eens. Hallo! Dan ben ik niet hoor. Ik noem mezelf altijd een reiziger. De dag dat ik vertrok was het ANZAC Day, om de overleden soldaten van Australië en Nieuw-Zeeland uit de eerste en tweede wereldoorlog te herdenken. Daar heb ik maar niet aan meegedaan want ik ben Dutch dus ik hou op 4 mei om 20.00 uur wel twee minuutjes stil (was een makkie dit jaar want bij mij was het toen 2 uur 's nachts hihihi).

Geraldton

60 km'tjes omhoog kwam ik aan in Geraldton, daar was weer een beetje leven in de brouwerij: bereik met m'n telefoon, 30.000 inwoners, een heuze winkelstraat, een Mac, KFC, Subway and last but not least: een zwembad! Als klap op de vuurpijl kwam ik ook nog eens aan op zaterdagavond dus dat is altijd een lekkere binnenkomer. Snel een pizza'tje gescoord, ff langs de bottleshop, douchen en socializen met die hap, nou was ik er wel écht aan toe. En ik had weer geluk want op de eerste avond kwam ik er al achter dat hier een hoop leuke mensen verbleven. Bijna allemaal werkte ze hier en hadden een soort van kliekje natuurlijk, maar daar wringde ik me moeiteloos tussen. Voordat ik hier kwam had ik 2 doelen: het aanschaffen van een onderwatercamera en zwemmen, want dat had ik de afgelopen 3/4 weken niet meer gedaan en ik voelde mezelf lui en dacht dat ik zeker 5 kilo was aangekomen. Na een wandeling van 1 minuut op zondagochtend zag ik aan enen een Diving Centre, toch maar eens kijken of ze me daar kunnen helpen. Had van te voren begrepen dat ik rustig aan 800 dollartjes kon investeren voor een onderwatercamera + omhuizing. Stond er daar eentje in de vitrine voor 380 dollar. Ik zo van: “hee sherrif, wat kost die nou met omhuizing?”. Bleek dit de totaalprijs te zijn! Ik 3x gevraagd of dit wel klopte, ja dat klopte. Ik hoefde er niet eens over na te denken, pak jij die camera maar in, dan loop ik ff naar de ATM. Kwam ik terug, had ie toch een foutje gemaakt met de prijs. Hierdoor kreeg ik evengoed 70 dollar korting en kon ik de camera, incl. omhuizing (tot 40 meter diep, red ik het voorlopig wel mee) en 4 GB memorycard meenmen voor 450 dollar. Nog steeds een prikkie (au).

Die was binnen, nou nog ff zwemmen (dit was weer op maandag, sporten in het weekend is uit den boze zie je). Ik voelde me als sinterklaas op kindavond (of andersom?) toen ik daar aankwam. Die startblokken, dat heldere water, die lijnen op de vloer. Joepie! Het ging gewoon meteen weer als vanouds, 50 minuten non-stop zonder een centje pijn. Het kostte me een half uur wandelen om er te komen, incl. een mega heuvel, en weer een half uur terug. Ben een week in Geraldton gebleven (eerst 3 dagen, toen 5 en toen uiteindelijk maar een hele week) en heb dit vier keer gedaan (3 uur en 35 minuten in totaal gezwommen, en ja, ik zeg dit alleen maar om op te scheppen hihihi) dus beweging genoeg gehad. Ik had weer een goed gevoel over mezelf! Ik voelde m'n mannenborsten zo weer slinken.

Voor de rest heb ik hier een beetje de toerist uitgehangen, het bezoeken van de HMAS Sydney 2 Memorial. Een gedenkplaats voor het schip de Sydney 2 die tijdens de tweede wereldoorlog ter zinken (ofzo, weet ik veel, Engels en Nederlands vloeit door m'n kop de hele tijd, best lastig af en toe) is gebracht door de Duitsers, wie anders. 645 man aan boord, allemaal omgekomen en nooit meer terug gevonden. Pas vorig jaar is het schip terug gevonden, 3km bij de kust vandaan. Het heeft jaren geduurd en miljoenen gekost. Was wel interessant om een beetje over de geschiedenis te weten komen. Ook ben ik nog naar de Live Rock Lobster fabriek geweest, waar alle kreeften binnen worden gebracht door de vissermannen. Dit is de grootste bron van inkomsten daar dus heb ik daar maar ff een tourtje gedaan. Ik kwam ietsjes te laat binnen maar de dame verzekerde mij dat wel meer mensen de weg niet konden vinden dus deze keer lag het niet helemaal aan mij. Was ook wel weer ff interessant. En geloof het of niet! Ik ben nog naar een MUSEUM geweest. Normaal boeit dat me niet zo maar ze hadden hier allerlei informatie over the Dutch shipwreck The Batavia. En als Dutchie, he, dan moet je daar wel heen vind ik. Dat schip is nabij de Abrolhos Islands gestrand op het rif en gezonken. Allerlei gekke dingen gebeurde daarna nog. Te veel om hier te vertellen maar zeker interessant. Als ik terug ben ga ik ooit wel eens een goed boek kopen over de geschiedenis van de VOC, wat waren wij toch machtig als klein landje. Dat kleine beetje wat ik er nu over weet vertel ik hier vaak vol trots. De geschiedenis, de voetbal en andere sportprestaties en de goede economie (nu misschien ff wat minder) maken mij gewoon een trotse Nederlander, en overal hebben we een goede reputatie (misschien alleen niet in Zuid-Afrika).

Dit waren allemaal kleine leuke tripjes maar de hoofatractie waren toch wel de Abrolhos Islands, allemaal kleine eilandjes van koraalrif, waar op sommigen zelfs een paar mensen wonen die daar in de omgeving op krab vissen. De dag voordat ik dit zou doen kwam ik Jolanda tegen in het Hostel. Een Nederlandse dame die hier ook wel oren naar had en gezellig met me mee ging. En het was Koninginnedag, dus alle Nederlanders die in Geraldton waren, waren bij elkaar. Met een propellor vliegtuigje vlogen we er overheen. Tsja, wat moet ik daar nou over zeggen? Zoooooooooo mooi gewoon weer. Laat de foto's maar voor zich spreken. Na een dik uur werden we gedropt op een van de eilanden voor een paar uur vrije tijd. Ik en Jolanda zijn gaan snorkelen, het was niet zo bijzonder maar ik kon wel mooi m'n splinter nieuwe onderwatercamera testen. Na 10 pogingen had ik nog steeds geen goede foto van mezelf onder water. Vrouwen! Grrrrrrrr. Na de lunch ben ik nog een tijdje gaan snorkelen, was wel ietsjes beter maar nog lang niet top. Dat komt verder op de westkust nog wel. We kwamen trouwens nog een Nederlands stelletje tegen daar met kinderen, dus toen waren er aan enen zes! Omdat het Koninginnedag was hebben we toch maar een drankje gedronken buiten bij het hostel. Vrij sneu, met z'n tweeën, niks oranjes haha. Daarna maar de rest van m'n pils opgezopen bij het kijken van een film. Toen ik de dag erna op internet ging om m'n mail te checken voelde ik me toch een iets minder trotse Nederlander. Zie ik dat een of andere ramdebiel op de menigte was ingereden tijdens de Koninginnedag optocht in Apeldoorn met als gevolg 7 doden, incl hijzelf. Wat een ongelooflijke !@#$%^&*()_+ Dé dag, hét volksfeest, iedereen oranje, en dan krijg je dit ff. Echt geen woorden voor.

Moet ik nog meer vertellen over Geraldton? Euhhhhhhh, nouja om m'n buitenlandse ziekenhuisavonturen toch een beetje voort te zetten ben ik toch maar eens naar de dokter gegaan. Normaal ben ik niet zo dokterig voor elk wissie wassie maar ik had nou wel vrij veel last van me voet en over een paar dagen zou ik naar Kalbarri gaan, en daar waren een hoop activiteiten te doen waar ik wel twee gezonde voetjes voor nodig had. Ik dus heen, bleek ik een ontsteking in m'n voet te hebben omdat ik hier veel meer wandel dan thuis. Ik verdedigde me nog door te zeggen dat ik hier al een tijdje was maar dat komt juist na een tijdje. Goed, ontstekingremmers gehad, met ijs in de weer en rust houden. RUST? Moet je horen dok, ik ben al 4 maanden op vakantie, hoe uitgerust kan een mens zijn? Maar hij bedoelde dus rust houden met m'n voet, dus niet al te veel doen. No worries! Maar dat wandelingetje naar het zwembad heb ik er wel ingehouden. Toen ik daar zat zag ik ook vanuit m'n rechter ooghoek een weegschaal staan. Bingo! Die had ik net ff nodig want ik was wat ongerust geworden over m'n lichaampje. Ik zo: “hee dok, euhhhhhhh, mag misschien ff op die weegschaal lenen?” Dat was geen probleem en ik was weer zo blij als een kind. Ik was nog precies hetzelfde als 3 maanden geleden in Tasmanië en toen was ik een kilo lichter dan voor ik vertrok. Pfieuw! En ik me maar druk maken om m'n figuur, leek wel een wijf! (nou niet beledigd zijn dames, jullie weten precies wat ik bedoel.....) Ook heb ik nog een massage gehad want al die verschillende bedden hier zijn niet goed voor een mens, dus helemaal niet voor mij. Het belangrijkste wat ik in Geraldton gedaan heb is een kaasschaaf aangeschaaft. Ik kon het niet meer aan, altijd kaas snijden met een mes en dan 's ochtends een halve Edammer op brood. Sinds die dag gaat het nog veel beter met me dan het al ging. M'n laatste avondje was weer een afscheid om nooit te vergeten haha. Kleine glaasjes? Nee, niet meer doen jongen, hou jij het maar bij je TED's. Ik heb nog wel m'n t-shirt geruild voor een veel duurder overhemd. Een gozer waar ik wel vrij goed mee kon had al 5x gezegd: “I realy like your t-shirt men, I realy do”. Bij de 6e keer trok ik m'n t-shirt uit en zei: “asjeblieft tijger”. Ik zag al die vrouwen alweer op me af komen dus ik kreeg snel zijn overhemd, die veel te groot is want hij is zo'n Jerrommeke figuur en ik (net) niet.

Kalbarri

Tsja, ik was veel te laat met uitchecken,voelde me bagger en moest nog tot 5 uur in de middag wachten op de bus. Wat moet je dan? Ontbijten (om 3 uur 's middags) in de Mac en dan maar weer een biertje open trekken (je moet kwaad met kwaad bestrijden). Na een uurtje en nog een half rijden kwamen we aan in Kalbarri. Ik wist al dat hier genoeg te doen was dus meteen maar voor een hele week ingecheckt. Ik keek hier al weken naar uit want de foto's die ik had gezien en de verhalen die ik had gelezen, die waren wel raak en niet mis. Na het gezamelijke eten met de groep (mega bord met allerlei soorten vis + chips voor een tientje) ben ik maar meteen naar de lokale pub gegaan met nog een andere gozer. Het was tenslotte weer zaterdag. Zondag heb ik samen met een Duitse gozer een tripje geboekt voor de maandag: een kanotrip door de gorges van het National Park en voor dinsdag zouden we fietsen huren en de sea cliffs hier in de omgeving gaan bekijken. Met deze zelfde Duitser ben ik zondag naar het strand geweest om eens lekker bij te komen van de voorgaande avonden.

Maandag ging mijn wekker weer eens extreem vroeg: 7 uur! Dat was al een tijdje niet meer gebeurd en moest best wel ff wennen. Ik ben niet zo'n vrolijke Frans (en helemaal niet René) in de ochtend maar dat kwam heel snel weer goed. De kanotrip was maar een klein onderdeel van deze dag. Eerst zijn we naar de Natures Window en de Z-Bend geweest in het National Park, beiden zijn zeg maar de hoofatracties. Ik kwam daar aan lopen, keek om me heen, en ik was opslag verliefd. En geloof me, dat ben ik niet zo snel! Zoooooooooo mooi weer, echt ongelooflijk. Dit keer geen groen van de (een met de) bomen maar bruin/zandkleurig van het steen, rotsen en weet ik veel hoe je het allemaal noemt. Na de “moring tea” (cacke en vruchtensap, daar moest ik natuurlijk wel ff een paar grappen over maken tegen onze gids) liepen we naar beneden naar de gorge om daar te kanoën. Hier werd mijn afkeur tegen die Duitser al groter en groter. Beetje mijn de schuld geven dat we niet rechtdoor gingen maar zig zag. Haha, boeit mijn dat nou, het gaat toch om het uitzicht, doe nou eens niet zo serieus. Serieuze mensen ken ik gewoon niet mee. Gelukkig was er die dag ook een stelletje mee uit Eindhoven de gekste en daar kon ik wel goed mee opschieten. Soms klikt het gewoon na 1 minuut en soms klikt het na een week nog niet, thats the way. Zij waren voor 5 weken op vakantie, tsja, niet iedereen is hier maanden of jaren. Ik heb het er wel iets te vaak ingewreven hoe lang ik hier al was en dat ik nog “maar” minder dan een jaar had. Ik hoop, mochten ze dit lezen, dat ze me het kunnen vergeven.

Dat was het Nationale Park. Na die dag voelde ik me op en top, beter dan ooit. Met het huren van de fietsen hadden we (nog steeds met die stugge Duitser) twee opties: we konden 17 km verderop gedropt worden bij de (zoveelste) Natural Bridge of zelf daarheen fietsen en weer terug. 2 jonge jongens, in de bloei van hun leven, wij fietsen wel een retourtje. Ik moet er nog ff bij vertellen dat het hier érg warm is. Gemiddeld 32 graden en tot een uur of een in de middag geen wind. Om daar te komen was het wel érg vals plat, maar, goed voor de beentjes en m'n zweetklieren hebben overuren gedraaid. Het was wel een mega mooie fietstocht. We zijn eerst helemaal naar het eind gefietst en toen op de terugweg enkele kliffen ekeken. Om bij die kliffen te komen gingen we lekker snel naar beneden maar dan moet je natuurlijk ook weer omhoog. Konden we evengoed nog een paar keer bikkelen. De terugweg naar het dorpje ging stukken makkelijker. Lekker afdalen en niet al te veel trapperrrrrrrrren. 's Avonds kwam er weer een groep aan van de Easy Rider, m'n busbedrijf, dus toen ben ik daar maar weer mee goedkoop en lekker gaan eten en nog ff naar de pub geweest om m'n twee actieve dagen te vieren.

Actief waren ze zeker, tijd voor een rustdag. Nouja, rust? Heb wel ff me kleren gewassen die dag. Voor de rest beetje interneppe, strand, een dag is zo om. 's Avonds kreeg ik nog een telefoontje van m'n pa dat het niet zo goed ging met m'n oma. Ze werd die avond bediend en het zou niet lang meer duren voordat ze ons ging verlaten. Ik kreeg dat telefoontje rond kwart voor 10 Australische tijd en de dag erna kreeg ik te horen dat ze rond die tijd, Nederlandse tijd, was overleden. Laatste keer dat ik bij haar was voordat ik weg ging dacht ik al wel dat dit wel eens onze laatste ontmoeting zou kunnen zijn. Het ging al niet echt zo erg goed meer de laatste tijd maar scherp was ze nog wel af en toe. Zo hoorde ik gisteren, dat toen de dokter morfine in haar infuus spoot, een dag voor ze overleed, dat ze zei: “hoeveel krijgt u van me”. Haha, dat zegt wel genoeg denk ik. Vroeger kwamen we daar elke week met de hele familie, na de kerk, een groot feest. Als je ouder wordt, wordt dat op de een of andere manier toch minder. 84 jaar geworden, geen slechte score dacht ik zo. Rust zacht lieve oma, a.s. maandag op uw begrafenis zal ik er in gedachten bij zijn (en niet mij al te veel in de gaten houden hoor, hier).

Donderdag ben ik hier naar de Rainbow Jungle geweest. Een groot jungle achtig iets met allemaal verschillende soorten pappagaaien. Ik heb het niet zo op pappagaaien maar een pappagaaiesoeppie gaat er altijd wel in ghehehe. M'n zus heeft bijvoorbeeld een pappagaai, en vroeger, toen ik nog wel eens thuis was, en nog wel eens op visite ging, sprong hij wel eens uit z'n kooi en ik sprong dan op de tafel. Maar goed, ik hou wel van felle kleuren dus ben eens een kijkje gaan nemen bij al die tropische vogels. Was wel aardig. Een hoop soorten cackatoo's gezien, allemaal zwart met een gele, rode en witte staart. Het was me ook meer een beetje te doen om de wandeling er naar toe. Lekker met 32 graden uurtje stappen. 's Avonds nog mijn lekkerste maaltijd in Australië gehad, zo niet ooit: kangaroo medallions with bacon, mashed patatoos, mushrooms and tomatos. Hmmmmmmmmmm.

Vrijdag dan eindelijk weer een beetje actie in de (vin)tent. Voor de middag had ik een quad bike tourtje geboekt over Wagoe Beach, een mega groot prive strand. En nou wil ik wel ff jullie serieuze aandacht. Ik heb namelijk vroeger als kind een quad bike trauma opgelopen. Toen ik 5 was in Mallorca (voordat ik in dat ziekenhuis terecht kwam) reed ik namelijk op zo'n klein elektrisch quad bikie over het resort heen. Ver kwam ik niet want ik viel bijna in het zwembad. Ik hing boven het randje, als ik daar in was gevallen had ik deze blog waarschijnlijk niet eens kunnen tikken. Toch gek, dit weet ik dan nog wel. Maar wat ik gisteren heb gegeten....? Anyway, daarna nooit meer zo'n ding aangeraakt of naar gekeken. Maar nu dacht ik bij mezelf, kom op René, nu is een goede tijd om over je trauma heen te komen. Het was inmiddels alweer 18 jaar (oink, ik word oud) geleden. Kwam ik daar aan. Daar stond hij, stukken groter als toen en nu dronk hij benzine. Ik ben nu ook stukken groter en drink bier. Op de achtergrond hoorde je dat muziekke van The Good, The Bad & The Ugly (jullie weten wel, tutututu, tutu tuuuuuu). Ik ging er op zitten, drukte m'n gasknoppie in en schokte weg. Na een lastige eerste vijf minuten ging het helemaal lekker, we waren de beste vrienden. Ik had wel dezelfde positie die ik altijd had met die hardloopwedstrijdjes, lonely at the back, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat een mooie omgeving weer, op een gegeven moment leek het wel of ik in een woestijn aan het scheuren was. Een zeer geslaagde middag. 's Avonds heb ik weer nieuwe vriendje moeten maken want m'n vriendjes van de voorgaande dagen waren inmiddels allemaal weer vertrokken. No worries, na een minuut zat ik alweer ergens
bij.

Toen werd het zaterdag en dat is vandaag. Ik had eigenlijk een dagje abseilen geboekt maar dat ging niet door want ik was de enige voor de hele dag en er hadden er al drie ingeboekt voor de halve dag dus die ging wel door. Nouja, morgen krijg ik denk ik nog de kans als we weer naar het National Park gaan (kijk er nu alweer naar uit om daar nog een keer heen te gaan) met de Easy Rider en anders komt dat nog wel een keer, waar ook in Australië of ter wereld. Bijna klaar en ik zit nog maar op het einde van pagina 6, dat is 2 pagina's korter dan vorige keer dus jullie hebben allemaal een paar minuten meer vrije tijd na het lezen van deze blog, besteed ze goed zou ik zeggen hihihihi. En ik maar denken dat ik niet zoveel had gedaan deze afgelopen weken.

Hoe het mij is? Sinds ik aan de westkust zit gaat het beter dan ooit. Lekkere rustige, kleine plaatsjes en al veel moois gezien en gedaan. En dan hoor ik van de mensen die omlaag reizen dat het alleen nog maar beter wordt. Maar hoeveel beter kan ik me nou nog voelen? We zullen het zien. Het reizen is nu, na 4 maanden, mijn gewone leventje. In het begin was het nieuw, nu is het normaal. Beetje lastig uit te leggen maar jullie bedoelen me hopelijk wel.

En nu? Nu ga ik morgen op naar Denham, de volgende stop. Ben wel een beetje blij dat dit stuk er op zit want ik moest elke keer lang wachten op de bus. Vanaf nu worden het bijna allemaal dagtochten van plek naar plek. De dingen die in de planning staan zijn mega mooi snorkelen in Coral Bay, leren duiken in Exmouth en met walvishaaien zwemmen in Exmouth. Ik zit toevallig in het seizoen van de walvishaaien en die kans moet je dan natuurlijk pakken (alle koei hooi, zo'n kans krijg je nooit mijr). Walvishaaien zijn trouwens mega grote beesten, gemiddeld 12 meter lang en hebben geen tanden en eten plankton (jullie weten wel, van Spongebob). Mijn voorlopig eindpunt is Broome, tot die tijd ben ik telefonisch niet bereikbaar. Ik denk dat ik daar over 3/4 weken ben dus tot die tijd mailen, hyven of faceboocken dan maar. In de tussentijd kan ik mooi ff een paar nieuw grappen verzinnen want ik raak er een beetje doorheen.

Ik hoop dat jullie weer hebben genoten want ik vond het weer een hele eer om jullie op de hoogte te houden.

See ya all! Have fun, enjoy your lives.