De cirkel is rond (Harry)

Oeps, ik kreeg zelfs een mailtje van waarbenjij.nu dat ik al een tijdje niet online was geweest. Iets meer dan een maand, ja dat kan eigenlijk niet. Maar ik kon toch pas m’n blog online zetten als de cirkel rond was, en dat is die nu! Ik zal jullie niet langer ophouden want het is weer een behoorlijk verhaaltje geworden, maar geen bedakkerijen deze keer, dat scheelt weer. Lees hieronder mijn hele oostkust-avontuur van Cairns helemaal naar beneden naar Sydney, waar het 9 maanden terug allemaal begon voor me.

Na Cape Tribulation en de 3-daagse duiktrip heb ik nog 2 dagtochtjes gedaan in en om Cairns. Als eerste ging ik een dagje naar Kuranda, een klein dorpje iets verder op. Met een treintje ging ik door de bergen, regenwoud en langs een waterval. Dit was al super mooi. In Kuranda zelf had ik eigenlijk niet veel te zoeken: touristisch als de neten en de hoofd attractie zijn de verschillende markten. Aangezien ik principieel tegen markten en alles wat met winkelen te maken heeft, ben ik maar een wandeling gaan maken na m’n lunch. Na een mooie wandeling van 1,5 kwam ik precies op tijd weer terug om met de gondel terug naar Cairns te gaan. Dit simpele ritje in de gondel, die ongeveer 20 minuten duurde, werd voor mij gelijk een van de hoogtepunten van m’n oostkust trip, wat een uitzicht! Helemaal super. Toen ik uit de gondel stapte ben ik nog naar een aboriginal cultuur centrum geweest, op aanraden van een vriend van me. Nou, wat moet ik daar nou van zeggen? Ik betaalde 23 dollar (= ongeveer 3 pints of TED’s) voor de entree. Ik had twee speren gegooid (met eentje bijna nog een koala uit de boom gehaald) en vier boemerangs, best lastig. Daarna ben ik nog naar een een of andere voorstelling geweest, maar m’n koptelefoon deed het niet dus dat schoot ook niet op. Of het het geld waard was? Geef mij dan toch maar die 3 pints hoor!

De dag hierna ging ik een dagje naar de Tablelands, een gebied vlak bij Cairns met een hoop zwemmogelijkheden en watervallen. Ons ontbijt was bij de Josephine Falls, hier zat leuk verhaal aan verbonden over de aboriginal droomtijd, maar aangezien ik nog heel m’n verhaal van de oostkust moet vertellen, laat ik dit hele verhaal ff achterwegen. Maar vraag het me gerust als ik straks weer over straat loop ergens in Volendam. Daarna reden we naar een andere locatie voor onze eerste zwem, koud jongen/meissie, niet normaal, maar ik was wel meteen wakker. Na een stukje rijden kwamen we aan in Millaa Millaa, een plekje waar je volgens onze gids 20 jaar terug gaat in de tijd. Dat klopte helemaal want ik voelde me meteen 3 jaar oud hihihi. Na onze lunch ging dan eindelijk mijn lang gekoesterde droom in vervulling, de enige échte reden waarom ik eigenlijk naar Australië ging: het bezoeken van de Millaa Millaa Falls! Waarom deze waterval zo bijzonder is? Nou, hier heeft mijn grote held Peter Andre de video opgenomen voor zijn hit “Mysterious Girl” (wat een plaat mensen, dat waren nog eens tijden). Ik was het liedje al de hele dag en het zingen en tijdens het zwemmen onder deze waterval hield ik m’n kop natuurlijk ook niet. Onze laatste zwem was bij een kratermeer waar ik net niet de bodem aan kon raken, deze was namelijk tussen de 30 en 60 meter diep. Het was een leuke, relaxte dag en onze Kiwi chauffeur heeft me een hoop verteld over Nieuw Zeeland. Dat heeft mij er toe aangezet reis in Nieuw Zeeland te verlengen tot 7,5 week (was 6 weken). Zo te horen ga ik dat landje geweldig vinden.

Maar zo ver is het nog niet, want op dit punt moest ik nog het laatste stukje van Australië bereizen: de oostkust. Omdat gemak de mens dient had ik gekozen voor de OZ Experience, een bedrijf die te vergelijken is met het bedrijf waar ik de westkust mee gedaan had. Zij rijden je niet alleen van plek naar plek maar doen ook dingen onderweg en kunnen je accommodatie en trips boeken. Ik had me geen betere eerste chauffeur kunnen wensen want na een gesprekje van een half uur had hij m’n hele planning gemaakt voor deze maand, incl. het boeken van twee trips. Vanuit Cairns reden we de hele dag door naar Magnetic Island. Onderweg zijn we nog gestopt bij een krokodillenboerderij, en hoewel ik al genoeg kroks had gezien, het blijven toch machtige beesten hoor. Magnetic Island, een tropisch eiland met toch alle gemakken van een hostel en een supermarkt en zelf gewoon bussen die de hele dag rondrijden. Ik had hier wel een maand kunnen blijven, maar he, ik moest nou voor het eerst een beetje op de datum letten dus helaas niet. En ik ging nog naar Fiji, hoeveel tropischer dan dat kan het dan worden? We hadden een leuke groep in de bus en het werd een bijzonder gezellig avondje. Ik kwam ook nog een oude bekende tegen dus dat is altijd leuk.

De dag erna kon ik eindelijk weer eens uitslapen en daar was ik wel ff aan toe hoor. Naja, moest evengoed om 10 uur uitchecken, maar met de wekkers van de afgelopen 3 dagen was dit gewoon uitslapen. Bijna iedereen bleef op het eiland maar ik ging alvast naar m’n volgende stop; Ayr. In Ayr is niks te doen, helemaal niks, behalve….. Een van de mooiste shipwreck duiken ter wereld: de S.S. Yongala. Wat dit wrak zo bijzonder maakt is dat het in 1911 gezonken is door een cycloon en pas in 1958 weer is gevonden. Al die tijd is er dus niemand geweest en dat is goed geweest voor het koraal en de vissen er omheen. Ik heb daar in totaal twee duiken gedaan. De eerste vond ik mooier, toen ik net beneden was zag ik een mega grote rog voorbij vliegen en toen we vooraan bij het wrak waren, zat daar een mega grote, dikke vis van 3 meter te chillen. Voor de rest vis in alle soorten en maten, echt super mooi. De tweede duik was uiteraard ook nog super mooi, maar door de stroming iets lastiger. Het zicht was bijzonder goed met 10-15 meter, ik moest me er maar bij neerleggen dat het geen 25-30 was deze keer (I know, verwend, nou helemaal weer na deze duik). De twee nachten dat ik in Ayr was heb ik in het “hostel” van de dive shop geslapen. Het was eigenlijk meer een huiskamer met twee slaapkamers dan een hostel, en dit bedoel ik positief. Lekker klein en knus.

Toen ik de volgende dag de bus instapte zag ik iedereen weer die op Magnetic Island was achter gebleven. De rit ging naar Airlie Beach. Mijn eerste buschauffeur had mij een hostel aangeraden en aangezien wij nogal op een lijn zaten heb ik maar naar hem geluisterd. Het was mega. Het was niet eens een hostel, maar een hotel resort met een paar kamers met meerdere bedden er in, en omdat het vrij rustig was en zij hier net pas mee waren begonnen had ik lekker 4 nachten m’n eigen kamer (voor 30 dollar per nacht), jammie! Ik moest wel 2 heuvels over voordat ik in het centrum was maar gelukkig was een er busstop vlak voor m’n deur. Airlie Beach is wel een typisch oostkust plaatsje: zon, geen zee en strand maar een lagoon i.v.m. kroks en kwallen, feest en een hoop mooie jongens en Breezer sletjes. De twee laatstgenoemde, laagst gepositioneerde tak van de mensheid kan ik niet zo erg goed mee maar gelukkig had ik nog steeds de mensen die bij me in de bus zaten om me heen en het werd wéér erg gezellig. Een must-do als je in Airlie Beach bent is een zeiltocht langs de Withsundays, een eilandengroep vlak bij de kust van Airlie.

Het is altijd maar weer afwachten op wat voor boot je terecht komt en met wat voor mensen. Ik hoefde niet speciaal op een partyboot terecht te komen en dat kwam ik ook niet, naja….. De tocht duurde twee dagen en twee nachten. Jullie moeten de foto maar ff bekijken maar ik sliep op een volledige brancard met een stalen frame 20 cm. van m’n kop af, best bedakkerig maar ik vond het geweldig. Vooral iedereens reactie toen we de “slaapkamer” binnen liepen haha. Met 17 man/vrouw en 3 crew leden gingen we er op uit. We hebben een paar keer gesnorkeld en ik heb nog één duik gedaan. Dit was toch wel m’n minste duik tot nu toe maar evengoed nog gewoon mooi, maar wat ik net al zei, té verwend! De twee hoogtepunten waren voor het bezoek aan Whitehaven Beach en de sunset bekijken op een eilandje die al kleiner en kleiner werd en waar we nog net op tijd weg werden gehaald. Whitehaven Beach is toch wel een stukje paradijs op aarde hoor: fijn wit zand, blauwe lucht, licht blauw water. Er zwommen ook nog een paar pijlstaartroggetjes in het ondiepe water maar ze kwamen niet echter dichterbij toen ik het water in liep. We hadden een heel leuke groep en de 2 avonden op de boot werden super gezellig. Toen we weer aan land gingen voelde ik me toch minder gezellig. Zal toch niks te maken hebben met al dat bier, southern comfort & goon (ranzige, goedkope wijn dat ik alleen in geval van nood drink) van de avond er voor? Neeeeeee, na een middagje rust zijn we weer uit geweest met iedereen van de boot en wederom werd het gezellig (verrassend genoeg). Conclusie van deze 2-daagse zeiltrip: ik ben toch meer een landrot!

M’n laatste dagje in Airlie Beach heb ik besteed bij de Lagoon en een beetje ingelezen over Fiji en Nieuw-Zeeland. Vooral over Fiji was ik er nog niet helemaal uit wat ik nou ging doen en voor hoe lang en alles. Valt niet mee allemaal, beslissingen maken, planningen maken, pffffffff. Op dit punt schreeuwde mijn lichaam om een avondje rust want ik kan de drank gewoon niet meer zo goed handelen als vroeguh (begin nou al af te takelen). Ook verslechterde m’n Engels deze periode, zal het een dan toch met het ander te maken hebben? Ik lag bijna klaar voor m’n tv-avondje en toen werd ik gebeld door iemand waarmee ik in Cairns op de kamer lag. Zij was net in Airlie Beach aangekomen en ging al helemaal uitleggen waar ze nu was enzo. Zucht, daar ging ik dan maar weer.

“Ik pak de laatste bus van hel 11 wel”. Wha-ever! Niet dus, maar het was wel ff gezellig. Vanuit Airlie Beach stond er een busrit van 2 dagen op het programma. De eerste dag was voornamelijk rijden, rijden en nog eens rijden. We hebben een tussenstopje gemaakt waar we gingen bare feet bowling. Dit is een oude mensen sport en is nog net niet zo ernstig saai als curling. Toch won ons team, maar weet niet of we daar nou wel zo blij mee moesten zijn? Onze overnachting was op een cattle station genaamd Kroombit. Cattle betekend kudde en station gewoon station, weet niet precies hoe ik dit uit moet leggen maar het heeft iets met dieren te maken. ’s Avonds gingen we hier cowboytje spelen en kreeg ik het voor elkaar om weer niet niet te drinken. Ik ben met een zweep in de weer geweest (nee, niet zo’n zweep) en ik had nog bijna gewonnen met op zo’n rodeo stier zitten. Ik had er 17 seconden op gezeten en voelde bijna niet meer dat ik een jongetje was. Ik dacht nog, dit is de eerste keer in m’n leven dat ik zelfstandig iets ga winnen omdat ik ergens de beste in ben. Er moest er nog maar eentje en ik had mezelf natuurlijk al rijk gerekend. Bleek dat hij het wel eens een keer eerder gedaan had: 30 seconden! Tering, ging m’n winst. Als sportieve verliezer ben ik toen maar jankend naar m’n kamer gegaan.

Na een uurtje janken kwam ik terug en werd het nog een gezellig avondje tot in de late uurtjes, met drinkspelletjes en alles. Na vijf uurtjes slaap werden we heerlijk wakker gemaakt door het geluid van een knetterende racemotor. “FUCK OFF” riep ik nog vriendelijk, maar we moesten er echt uit. We hadden hier namelijk nog een ochtendprogramma ook. Men kon een lasso proberen te gooien, dat heb ik maar ff geskipt. Wat ik wel heb gedaan is het afvuren van een shotgun. Fet coowl! Ik raakte 0% maar toch, was wel leuk. Daarna hebben we nog geit worstelen gedaan. We moesten in zo’n houten ring staan en de geit vangen, neerleggen, zogenaamd brandmerken en dan aan z’n horens terugslepen naar z’n stal. Mede door mijn supersnelle sleepwerk wonnen we. Maar toch zit ik nog steeds te wachten op een individuele overwinning met iets! Hierna kon je kiezen tussen paardrijden en quad biken. Paardrijden? Me no gay! En quad biken had ik al eens gedaan en ik wil m’n geld niet al te veel aan dezelfde dingen uitgeven (alleen aan duiken maar das toch anders). Ik ben toen maar een wandelingetje gaan maken door de omgeving, heel mooi. Ze hadden me een Nederlandse vlag beloofd aan de top van de berg, maar ik stond zeker op een andere top ofzo? De rest van de dag was wel zo’n beetje alleen maar rijden.

Na deze rit kwamen we aan in Rainbow Beach, hier was wederom niks te doen en stikte het van de Duitsers. Ik sliep in een 8-persoonskamer, wat al tegen m’n principes is, van de 7 waren er 6 Moflandiërs en die andere was ik. Ik had een dag te doden voordat ik naar Fraser Island ging. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en is samen met de Withsundays een van de hoogtepunten van de oostkust. Een tour zonder gids en dan zelf reiden is erg populair, dus ik ging voor een tour met gids want ik wil ook graag wat leren onderweg. Dit betekende dat ik een keer niet ging kamperen, maar voor dat ene nachtje kon het me niet deren. Ik had veel goede verhalen gehoord over het bedrijf dat ik geboekt had, slapen in een mooi resort, lekker eten, geen afwas. Nou, dat klonk wel goed allemaal. Sta ik de dag erna te wachten op m’n bus. Ik vond het al zo raar dat ze me pas om half 10 ophaalde, best laat want het bedrijf was gevestigd in Rainbow Beach zelf. Kwam er aan enen een andere bus aanrijden van een ander bedrijf. Ik dacht nog, das ook toevallig, komt hij iemand ophalen precies op de tijd dat ze mij op komen halen, maar ik zag niemand anders die stond te wachten. Anyway, ik groette de man vriendelijk en hij liep naar de receptie. “I’m here to pick up Rain Tol”, zei hij. Toen ging er wel een lampie bij me branden! Dat ben ik zeker? Bleek dat of de chauffeur of een van de mutsen van het reisbureau me bij een verkeerd bedrijf had ingeboekt. Naja, hij was er nou toch dus daar maar bij hem ingestapt. Het eerste kwartiertje zat ik er een beetje over in maar ik dacht, “ik wilde voor twee dagen naar Fraser Island en nou ga ik toch voor twee dagen naar Fraser Island, jank niet zo!”. Tsja, soms moet je een beetje hard zijn tegen jezelf.

De groep was wel leuk, niet de meest vlotte mensen, veel oudere, maar dat maakt mij niet uit. Degene waar ik nog het best mee kon was een getrouwd stel die m’n vader en moeder hadden kunnen zijn, zij hadden namelijk een 24-jarige zoon. Een van de grote verschillen was toch wel dat mijn pa en ma naar Willie Nelson en Dana Winner luisteren en zij toch meer naar mijn soort muziek, met als grootste overeenkomst MUSE (waar ik mega fan van ben. Komen ze in november naar Nederland, dan ben ik er niet. Komen ze 17 januari naar Australië, maar dan word ik alweer het land uitgeschopt, het mag gewoon niet zo zijn voor me).

Euhhhhhhhhh, ja, de eerste dag bezochten we alle hoogtepunten langs het strand. Het eiland is 124 km lang, maar is maar via een kant te berijden. Onze gids was nogal oud en kon af en toe best verkeerd uit de hoek komen maar hij had wel veel kennis en was een goede chauffeur zo door het zand heen. Hij hield z’n kop eigenlijk niet tijdens het rijden, kijk, daar dat ik dus voor betaald. Lake Wabby was onze eerste stop. Een mooie, best zware wandeling bracht ons bij een mega grote zandduin met een meer onderaan. Het zand is zich zo aan het verplaatsen dat mijn kinderen (whaaaaaaaaaa!) dit in de toekomst waarschijnlijk niet meer kunnen zien. Daarna nog ff bij een een of andere creek geweest, niet zo boeiend, daar kon je doorheen lopen tot aan je knieën in het water. Maar dat water was mij ff te koud, heb lekker het wandelpad genomen. Daarna hebben we het Maheno Shipwreck bezocht. Stond ik helemaal klaar in m’n wetsuit en een tank op m’n rug, lag dit shipwreck gewoon op het strand! Hmmmmm, was evengoed leuk om te zien, maar geef mij er toch maar een op de bodem van de zee hoor. De laatste stop was bij Indian Head, een grote rots waar je naar toe kunt wandelen en uitkijkt over het strand en op de zee. Ik zag nog een eagel ray, een grote school vissen en een paar walvissen die naar boven kwamen om ff een luchie te scheppen. ’s Avonds sliepen we op een camping, gewoon in een 2-persoons cabine. Dit is de laatste nacht dat ik een normale nachtrust had. Wanneer de volgende was, laat ik jullie wel ff weten. Het eten was vrij goed, en tsja, afwassen hoort er gewoon bij!

De tweede dag gingen we meer landinwaarts. Als eerste maakte we een wandeling door het regenwoud. Regenwoud? Ja regenwoud, op een zandeiland, vraag me ook niet waarom of hoerom of wierom. De laatste stop was bij Lake Mckenzie, onze gids zei nog, jullie kennen die allemaal wel, van de anzichtkaarten enzo. Euhhhhh, nee meneer, ik heb er nog nooit van gehoord maar ik zal het zo wel zien. Voor velen is dit hét hoogtepunt van de trip maar toen ik daar aan kwam werd ik toch niet echt gelukkig: mega druk door de “kids holiday”, het leek we de enige warme zondag in de zomer op Slobbeland. Heb ik weer! Deze rond rennende en schreeuwende kinderen verpestte het toch wel voor mij. Als er maar een paar groepjes hadden gezeten had ik waarschijnlijk meer kunnen genieten van dit meer. Aan de andere kant, een meer is een meer en zand is zand, laten wel wezen! Ik heb daar nog wel ff een kwartiertje gezwommen. Na 10 baantjes in de lagoon van Airlie beach was het zeker 3 maanden terug dat ik voor het laatst had gezwommen. Ja, ging nog best wel redelijk hoor. Misschien toch maar weer eens vaker doen, maar ik besefte hier wel dat m’n schouder nog niet helemaal was hoe die moest zijn. Na de lunch, waar ik als ventje van 23 zo’n beetje iedereen z’n afwas stond te doen, luie nekers!, keerde we weer terug naar het vaste land. Hoewel ik zand haat, ik begon er m’n blog zelfs ooit mee, heb ik me, ondanks een moeizame strart, prima vermaakt op Fraser Island. Hoogtepunt voor mij was niet Lake Mckenzie maar Lake Wabby, laat mij gewoon ff lekker dwars doen ja.

Weinig rust in m’n bibs want de dag erna gingen we op weg naar Noosa. Toen ik Noosa aan kwam had ik in 2 weken ongeveer 2/3 van de oostkust bereisd, best wel veel. Maar gelukkig had ik vanaf Noosa 2 weken om in Sydney te komen dus ff gas terug. Noosa is toch wel m’n favoriete plaatsje aan de oostkust en ik weet niet waarom, dat gevoel had ik gewoon. Het is niet zo mega toeristisch als al die andere plaatsen en de sfeer was gewoon relaxed. Het is meer een plekkie voor de rijken, misschien voelde ik me er daarom wel zo thuis hihihihi. Vlakbij m’n hostel was een National Park en daar heb ik, samen met twee meiden die in dezelfde bus zaten, nog een mooie wandeling gemaakt langs de kust en door het regenwoud. Het was behoorlijk warm die dag, dat zien jullie zo wel op een van de foto’s. Ook heb ik nog ff een dagje reisbureau’tje gespeeld / met geld gesmeten: ticket naar Fiji geboekt, een rondreis om Fiji geboekt inlc. 6 duiken en accomodatie, een bootpas geboekt + eten en accomodatie voor Fiji, ticket van Nieuw Zeeland naar Australië verlengd met een week en m’n vlucht van Sydney naar Hong Kong verzet en m’n vlucht van Hong Kong naar Amsterdam gecanceld. Zo, tot het eind van het jaar ben ik klaar!

Na al dit geroggel ben ik een dagje naar de Australian Zoo geweest met een meisje die ik op de zeilboot van de Withsundays had ontmoet (ik weet ook niet waarom ik amaar vrouwen om me heen heb?). Australian Zoo is bekend omdat wijlen Steve Irwin deze dierentuin runde samen met z’n vrouw. Ik moet eerlijk zeggen, ik vond het een zéér commerciele bedoeling allemaal. Ik had al gehoord dat zijn vrouw een beetje de Rachel Hazes van Australië is en ik weet nu ook waarom. Je jonge kinderen betrekken bij een krokodillenshow? Ik weet het niet hoor. Deze krokodillenshow, die in een stadion werd gehouden waar 5.000 mensen in kunnen, was zo’n beetje wel het hoogtepunt van de dag. Voor de rest kon je nog, uiteraard tegen vette betaling, met allerlei dieren op de foto’s zoals slangen, koala’s en olifanten, maar daar bedankte ik ff voor. Ik kan nou zeggen dat ik in dé Australian Zoo ben geweest, maar mijn leven had net zo kleurrijk geweest als ik dit had gemist hoor!

Voor de rest heb ik Noosa heerlijk gerelaxed, heerlijk wezen lunchen elke dag en elke dag Happy Hour (dit is voor mij de enige mogelijkheid om geld te sparen hihihi) in het hostel van 5 tot half 7 met een zakje Doritos. Dit deed ik allemaal met Emma, een vrolijke Engelse meid die ik in de bus had ontmoet van Airlie Beach naar Rainbow Beach. Omdat m’n schouder nog niet helemaal lekker voelde ben ik hier ook nog naar een dokter geweest. Ze stelde een röntgenfoto en een echo-o-o-o-ow voor, maar eerst maar eens aan ibuprofen voor een tijdje. To be continued.....

Na 4 nachten werd het tijd om afscheid te nemen van Noosa, op naar Brisbane. Brisbane is de 3e grootste stad van Australië dus daar had ik weinig te zoeken. Enige twee redenen dat ik daar heen ging waren omdat ik bij mensen kon logeren en omdat ik een koppie kon halen bij Sandy Klouwer, een Volendamse die daar al een jaartje of 15 woont, inmiddels in een mooi huis met een man en een kind. De mensen waarbij ik kon logeren bleken niet thuis te zijn omdat zij in Melbourne waren dat weekend, dus m’n verblijf maar ff ingekort tot 2 nachten. Na een wandeling van een half uurtje had ik Brisbane wel weer gezien en na twee avondjes in verschillende kroegen te hebben gezeten (variatie, dat wel) ging ik dan eindelijk m’n lang verwachte koppie halen bij Sandy, ze mailde me namelijk in januari al! Ik ging met de trein heen en na 40 minuten stond een dametje me bij het station op te wachten in een vette 4WD. Na een ritje van een half uur kwamen we aan bij haar huis, wowie dat zag er mooi uit allemaal. Na een gezellig gesprek (in het Volendams natuurlijk) en twee cappuccinos nam ze me mee naar een lookout waar je zo over Brisbane heen kijkt, heel mooi. Daarna hebben we nog een ijsje gegeten en zette ze me weer netjes bij m’n hostel af. Het was een beetje gehaast allemaal omdat Sandy verhuizen tot een kunst heeft verheven (dit wordt de vierde keer) en omdat ik ’s middags weer op weg ging naar m’n volgende stop. Ik vond het een gezellig ochtendje, toch nog een goede herrinnering aan Brisbane. Ook ben ik door dit bezoek stukken beroemder geworden omdat Sandy een wesite heeft met miljoenen bezoekers (of duizenden, ik weet het ff niet meer). Op de volgende link staat het stukje over mij met een paar foto’s (helemaal onderaan): http://scottandsandy.info/new_page_27.htm

Stond ik klaar om van Brisbane naar Byron Bay te gaan, voelde ik me toch slecht. Ik was moe, voelde me gewoon raar, m’n handen trilde en m’n maag voelde alsof ik mega zenuwachtig was ergens voor. Ik kon wel janken! Ik dacht nog, zou dit nou extreme heimwee wezen waar sommige mensen zomaar last van krijgen ofzo? Neeeeeee, heimwee is voor mietjes (sorry Wem, maar anders kom ik niet stoer over). Het kwam gewoon doordat ik al 8 nachten zeer gebrekkig had geslapen en me de afgelopen week écht shit voelde (ziekjes dan, niks mentaals). Toen ik de bus in stapte gooide ik m’n kop op m’n kussen en weg was ik. Na een ritje van een paar uur werden we gedropt in Byron Bay. Aan de verhalen te horen had ik hier wel weer een tweede Lloret de Mar verwacht maar dit viel reuze mee. Ik was op dit moment trouwens wel een beetje uitgebierd na 3 weken. Ik ken ook iemand die 3,5 maand over de oostkust heeft gedaan. Ik noem geen namen (Mark Vos) maar diepe respect daarvoor haha. Ieder z’n ding zullen we maar zeggen, ik ben vaak voor gek verklaard dat ik bijna 2 maanden over de westkust deed. Ik had m’n tas nog niet eens in m’n kamer gegooid en ik had alweer 1.000 dollar uitgeven. Tsja, ik kon m’n buspas voor Nieuw Zeeland met 300 dollar korting krijgen, en voor die 300 dollar kon ik dan weer m’n mountainbike trip door het National park betalen en m’n twee duiken, beiden activiteiten ging ik in Byron Bay doen.

Voordat ik dat allemaal ging doen heb ik nog een beste wandeling gemaakt naar een vuurtoren, al dat klimwerk op m’n sandalen moest ik daarna bezuren met twee blaren. Maar goed, het was zeker de moeite waard, een heel mooi uitzicht over Byron Bay. Het hielp ook dat ik voor het eerst weer eens goed had geslapen en ik fluitend rond liep. Ik heb hier ook nog op het meest oosterlijke stukje vaste land van Australië gestaan, weet je wel! Onderweg kwam ik ook nog een echidna tegen. Dit is vrij bijzonder om deze in het wild te zien dus ik had mazzel (had er ook al eens eentje in Tasmanië gezien). Een echidna is een beetje een kruising tussen een stekelvarken en een miereneter maar dan toch anders. Er stonden ook nog allemaal andere mensen bij en ik begon zo dingen te vertellen over dat beestje, vroegen ze toch zo of ik een locas was haha. Nee, soms let ik gewoon op als een gids iets verteld.

Over m’n mountainbike trip door het National Park, Nightcap genaamd (nightcap is het laatste borreltje dat je neemt voor je naar bed gaat) kan ik kort zijn: vette shit ouwe! Lekker crossen door de bossen, en dat rijmt ook nog. Ik was best wel moe aan het einde van de dag dus wederom heerlijk geslapen. En toen kon ik eindelijk m’n net aanfeschafte, eigen duikbril gaan testen (nou zit m’n tas écht vol). Om kwart voor 7 ’s ochtends wandelde ik naar de duikshop toe, het duiken schijnt hier goed te zijn omdat het warme water het koude water tegenkomt en dat zorgt voor veel verschillende vissen die in beide wateren leven. Maar toen stond Jan daar met z’n korte achternaam: alle duiken die dag waren gecanceld omdat de golven te hoog waren en ze wisten niet wanneer het beter zou worden. Hmmmmmm, nou geef mij dan maar m’n poen terug, dan gebruik ik dat wel voor duiken in Fiji. Nou heb ik helemaal een duikbril met een Byron Bay comfy strap, heb ik daar niet eens gedoken haha. Naja, toen ik weg werd gebracht vertelde een vrijwilliger me dat ik toch niet veel miste omdat het zicht nogal slecht was deze tijd. Heel erg erg vond ik het toen ook weer niet. Het ergste vond ik nog dat ik nu voor niks om 6 uur was opgestaan, pfffff dat is niks voor mijn persoontje. ’s Avonds ben ik dan eindelijk maar weer eens een beetje uitgeweest, gans alleen, maar op een gegeven moment raakte ik wel weer aan de praat met een paar mensjes.

Ik had 6 nachten in Byron kunnen blijven maar had er evengoed maar 4 van gemaakt, ik kan niet zo goed meer zo lang in één plekkie blijven als in het begin. Na een half dagje rijden kwamen we aan bij een surf kamp. Hier kregen we de mogelijkheid voor een gratis surfles maar ik bedankte vriendelijk. Ten eerste had ik dit in m’n eerste week in Australië al eens gebrobeerd en vond het helemaal niks, en ik wilde m’n schouder ook niet over belasten. Toen de rest is gaan surfen ben ik lekker een tukkie gaan, wie is er nou gek?

De volgende dag kon je aan enen naar Sydney rijden, maar dat deed ik niet, want ik stapte uit in Nambucca Heads. En nou hoor ik jullie denken, waarom in godsnaam Nambucca Heads? Nou dat zal ik ff snel uit proberen te leggen. Hier woont een vriendin van Tina, Tina is Kevin’s moeder, zij woonde zo’n beetje tot haar 18e in Australië, en Kevin is dan weer een vriend van me (niet zo’n erge goede vriend hoor hihihi). Tina had aan haar, Jeanne heet ze, gevraagd of ik haar op kon zoeken en dat was geen probleem. Jeanne kwam me ophalen in de auto en daarna gingen we naar haar huis/boerderij, wat een omgeving, niet normaal zo mooi. Groene, heuvelachtige landschappen en daar hou ik nou van. Jeanne is een hele leuke, gastvrije dame en zij is ook eens een half jaar naar Volendam geweest dus genoeg om over te praten. Enige minpunt was toch wel dat het de twee dagen dat ik er was, bijna continu regende. Ook had ik geen bereik met m’n telefoon en was er geen computer of internet. Beetje tv kijken dan maar? Toen viel de stroom ook nog de halve dag uit haha. We hebben wel lekker gechineest en ze heeft nog een avond heerlijk voor me gekookt met als hoogtepunt satésaus a la Tina, een Volendams recept. Hmmmmmm. Ze heeft ook een buurman genaamd Jack, daar ben ik ook nog ff langs geweest, excentriek figuur was dat haha, maar wel lachen. Hij is 45 maar lijkt 65 doordat hij zich al 3 jaar niet geschoren had, hij heeft zo’n stierenring door z’n neus en is van de mannenliefde (m’n moeder vond 3 keer over de kop homo in m’n vorige blog toch iets té). Z’n koffie was heerlijk en die joint ook wel.

En toen was het moment daar, ik ging terug naar Sydney waar ik 9 maanden terug begon; wit en zonder ringbaardje. Dit was een heugelijk feit voor mij, maar de dag verliep toch iets minder heugelijk. Nadat Jeanne me af had gezet kwam de bus een half uur te laat en reed pas na een stop van een kwartier weer door. Iedereen in de bus was meer dood dan levend omdat zij, in tegenstelling tot mijn groep, wel een vette party hadden gebouwd op surf kamp. Het boeide me niet zoveel want het waren toch niet echt mijn types. Toen we een half uur te laat in Sydney aan kwamen, gooide onze chauffeur, wel een topper trouwens, er nog een half uurtje boven op. Hij was niet verdwaald hoor, maar hij zei dat hij de weg terug niet meer kon vinden. Goed, het was vijf uur en ik werd vlak bij het Centraal Station afgezet. Toen ik naar m’n bushalte aan het zoeken was, inmiddels al een half uur, begon het te regenen, liep ik daar met m’n twee tassen, zeikes nat. Het ging nog bliksemen ook en omdat m’n gezicht er al een tijdje op stond, ging het ook onweren. Na nog een half uur zoeken en wachten, nog steeds in de regen, kwam dan eindelijk de bus die ik nodig had. Nat en een gezicht om op te schieten stapte ik in en wilde de chauffeur betalen. Bleek dat ze sinds kort geen kaartjes meer mogen verkopen in de bus tussen 7 am en 7 pm (en ik maar “no worries, thanks anyway” zeggen, ik ben té beleefd want ik had makkelijk een hoop andere dingen kunnen zeggen). Toen moest ik ergens anders een kaartje kopen en wéér een half uur wachten. Toen heb ik evengoed maar ff Rage Against The Machine op m’n Ipod aangegooid om af te reageren. Het busritje duurde ook nog eens een uur en een kwartier i.p.v. een uur, doordat het spitsuur was. Om kwart voor 8, 12 uur later dan dat ik vertrokken was, kwam ik dan eindelijk op m’n eindbestemming aan. Waren er dan helemaal geen goede dingen deze dag?

Jawel hoor, want toen we Sydney binnen reden, bij het zien van de Harbour Bridge en het Opera House, begon het toch wel weer te kriebelen. Excact 9 maanden terug stond ik op schiphol m’n familie uit te zwaaien en nu had ik het “rondje Australië” (en het midden) er op zitten. Toch wel trots, want onder jullie zullen toch wel een paar mensen zitten die mij nog geen twee maanden hadden gegeven. Jaja, geef maar toe! Het tweede en tevens beste van deze dag was dat, toen ik op mijn eindbestemming aan kwam, er een dame met twee kinderen, een bord spaghetti en een bed in eigen kamer stond te wachten. Ik logeer deze week namelijk bij Simone, Tom, Mitchell en Jaimie. Simone is een nicht van m’n vader en heeft tijdens haar reis door Australië een ozzy ontmoet en woont hier ook alweer een jaartje of 15. Mitchell, een van de jongens, is zo aardig geweest om zijn kamer voor een week af te staan aan mij en slaapt nu met z’n broertje in een stapelbed. Ben ik ff blij dat ik daar nou voor een weekkie niet in hoeft! Ik wilde hier de 9e zijn, maar door een iets sneller reisschema werd het de 6e. Eigenlijk wel prima, want ik moest en moet evengoed nog wel wat dingetjes regelen.

Belangrijkste was toch wel m’n schouder. Door die “val” ongeveer 2 maanden terug voelt het nog steeds niet goed. Het is niet zo dat ik mega veel pijn heb, maar ik wilde toch ff het zeker voor het onzekere nemen. Gisterochtend ben ik de hele ochtend bezig geweest met wachten, een röntgenfoto maken, wachten, een echo maken en wachten. Toen ze een echo wilde maken was ik toch een beetje beledigd. Ik zei, hee dok, ik weet gerust dat ik een kilo’tje of 2/3 aangekomen ben tijdens m’n reis maar ik ben niet zwanger, gekke ui! Maar het blijkt dus dat ze overal echo’s van kunnen maken. Wist ik veel..... Vanmorgen heb ik dan de uitslag van de echo ontvangen van de dokter, uiteraard na enige tijd te moeten wachten. Dat was het wel zo’n beetje. Of willen jullie weten wat de uitslag was? Wel he? Wel? Nou, de röntgenfoto was niks op te zien, alleen een paar botten maar daar was niks mis mee (slankt wel lekker af trouwens, zo’n foto). Op de echo was dan toch iets te zien dat niet helemaal goed was, wat ik al dacht natuurlijk. Het schijnt dat bij een beweging met je arm je bot in een ander bot vast zit, een soort van scharnier. Deze twee botten die in elkaar over lopen zitten niet helemaal meer op z’n plekkie, hierdoor is er een ontsteking ingekomen. Volgens mij was het zoiets want al die termen in het Engels is best lastig af en toe. De woorden “no surgery” waren een hele opluchting. Het zal vanzelf wel weer over gaan zij hij, maar dat kon gerust nog wel eens 6 tot 12 maanden duren! Het enige wat ik kan doen is m’n schouder insmeren met anti-ontsteking creme en een beetje masseren, kleine oefeningetjes doen en m’n arm niet verder op proberen te tillen dan de hoogte van m’n schouders. Zwemmen kon ook geen kwaad zei hij, maar dan alleen schoolslag, nou die ken ik nog wel hoor. En bij erge pijn gewoon een pijnstiller er in knallen en niet janken. Dat moet wel lukken allemaal.

Gistermiddag ben ik nog ff de stad in geweest. Eigenlijk veel te kort en ik was nog weer eens verdwaald ook, maar ik vind Sydney echt veel leuker dan de eerste keer dat ik hier was. Het is best wel indrukwekkend om in zo’n grote stad je avontuur te beginnen maar nu is het toch wel genieten geblazen, toen ik weer door de botanical gardens heen liep, met zicht op de Harbour Bridge en het Opera House. Ik heb ook nog een hoop mensen die ik op kan zoeken hier maar dat is nogal lastig omdat ik best wel een eindje buiten de stad zit. Eigenlijk is dat wel ff goed ook, want iemand opzoeken is toch altijd een excuus om bier te drinken. Niks op tegen natuurlijk, maar die mensen zijn hier ook nog als ik straks voor de derde en de vierde keer hier terug kom.

Bijna klaar hoor, omdat ik nu het hele rondje gedaan heb wilde ik toch nog even van de gelegenheid gebruik maken om raportcijfers te geven over de verschillende delen van Australië. Na het eerste deel van de oostkust was ik niet écht overtuigd, maar na Fraser Island werd het wel al leuker allemaal, daarom toch nog een 7. M’n 10-daagse camping adventure trip van Adelaide naar Alice Springs krijgt een 9, een super mooie trip met een hele leuke groep en een top gids. M’n trip langs de westkust + de Kimberley’s krijgt een 9,5. Langs de westkust heb ik hop on hop off gereisd van Perth naar Broome en van Broome naar Darwin met een 9-daagse camping adventure trip. Hoogtepunten langs de westkust waren voor mij het leren duiken en een avontuurlijk dagje in Karijini National Park. M’n 10-daagse camping adventure trip door Tasmanië krijg een 10. Tasmanië was voor mij, na de steden Sydney en Melbourne, het eerste stukje natuur wat ik van Australië kreeg te zien en daarom heeft denk ik bij mij zoveel indruk achter gelaten. Voor de rest nog veel meer hoogtepunten zoals het bijwonen van de Australian Open met oude buurjongen Eddy Bank, Christeltje was daar ook bij en daar heb ik nog 3 weken mee opgetrokken en de Great Ocean Road mee gedaan. M’n 3-weekse verblijf in een bijna volledig Iers hostel in Perth. Hier ontmoette ik Leonie in de tweede week en wederom Christel in de derde week. M’n verblijf van 1,5 week in Broome met Diederik, een wereldgozer. M’n reunie met vele Ieren in Darwin die ik had ontmoet in Perth, en nog een hoop nieuwe Engelse en Schotse vrienden ook gemaakt daar. Zo kan ik nog wel een tijdje door gaan met hoogtepunten, ik heb gewoon een geweldige tijd gehad in dit land.

Ik ben nog t/m a.s. maandag te gast bij Simone en familie. Simone is een topper, ze heeft zelfs m’n zwart/grijze vest weer zwart/wit weten te krijgen. Ik ga nog lekker genieten van de huiselijke sfeer hier. Morgen ga ik met Simone en de kinderen een besloten training van het Nederlands elftal bijwonen (Simone regelt het wel) en dan zaterdag naar de match. Als jullie me zien zitten of lopen moeten jullie niet denken “tering die ik dik geworden”, want ik heb waarschijnlijk m’n t-shirt over m’n vest aan want het is k-k-k-k-koud hier, harde wind en zo nu en dan een regenbuitje. Zondag ga ik nog iemand opzoeken in Wollongong, een plaatsje iets verder op en dan dinsdag pak ik maar eens het vliegtuig naar Fiji. Het zal voornamelijk cultuur, chillen en duiken worden. Whiehoe! Ik kom de 28e weer terug in Sydney, waar ik dan weer in de stad verblijf en dan vlieg ik 1 november naar Nieuw Zeeland. Dan kom ik de 23 december terug in Sydney en dan heb ik er evengoed voor gekozen om kerst en oud en nieuw daar te vieren. Ik heb al m’n ik-haat-drukke-plaatsen-op-drukke-momenten-princiepes opzij gezet en gekozen voor de mensen die ik daar ga ontmoeten. Het zijn de Ieren en Schotten van Perth en Darwin, dat wordt een groot feest (hopelijk), mijn laatste twee weken in Australië.

Nou mensen, nou zit ie er écht op, ik zal jullie niet langer ophouden. M’n volgende blog zal ik maken tussen Fiji en Nieuw Zeeland in, en dat is voor het einde van de maand. Die zal wel iets korter worden dan deze....

Zoals ze in Spanje zouden zeggen: Los Ballos (de ballen)

PS. Mijn telefoon is gisteren op 1,5-jarige leeftijd overleden. Ik heb een nieuw, mega goedkoop shit ding gekocht maar ben wel al m'n nummers kwijt. Dus als jullie in contact met we willen blijven, en het niet te veel werk is (ik weet dat jullie wel gewoon werken enzo) stuur dan ff een smsie naar +61450734173 (nummer is gewoon hetzelfde) met je naam er in. Merci!