Druk, druk, druk; met heel veel leuks en moois!
Door: René
Blijf op de hoogte en volg René
20 November 2009 | Nieuw Zeeland, Wellington
Nou, jullie hebben geluk dat ik nog tijd heb gevonden om een blog te tikken tussen alle activiteiten door want ik ben behoorlijk druk bezig de laatste tijd. En ondanks het feit dat ik voor de tweede keer op rij minder dan 20 reacties op m'n blogs heb gekregen (foei!), ga ik jullie gewoon weer vermaken met al m'n avonturen van de laatste tijd. Lees hieronder al m'n avonturen/actieviteiten van de eerste 3 weken in Nieuw Zeeland op het noordereiland.
M'n laatste twee avonden in Sydney heb ik doorgebracht net als m'n eerste twee: biertjes happen met Kristel en biertjes happen met Rob. Ik had met Kristel afgesproken ergens buiten Kings Cross, die ik niet zou verlaten omdat ik anders toch zou verdwalen. En jawel hoor, met dat ik de trein uitstapte liep ik weer de verkeerde kant op. Na een half uurtje zoeken en bellen hadden we elkaar dan toch gevonden en werd het weer een leuk avondje. In m'n hostel heb ik Rob nog geassisteerd met BBQ'en voor alle mensen in het hostel. Ik weet niet of het halve hostel de dag erna ziek is geworden want ik ging er die dag toch lekker vandoor. Die avond ging ik nog een paar biertjes drinken in de Ierse pub om de hoek en toen kwam ik aan enen Ween tegen, dus ik zeg: Hallo Ween!
Ik nam afscheid van Sydney voor de derde keer en maakte voor het eerst kennis met Nieuw Zeeland. Na een uiterst comfortabele vlucht van 3,5 uur (gekocht voor een prikkie: 50,00 euri's) zag ik vanuit het vliegtuig iets dat me wel beviel: groene, heuvelachtige landschappen. Het begon al te kriebelen bij me, in dit land zou ik me wel eens goed kunnen gaan vermaken. Voor ik begin eerst even wat weetjes en feitjes over Nieuw Zeeland. Nieuw Zeeland bestaat uit twee eilanden, eentje in het noorden en eentje in het zuiden. Verrassend genoeg heten deze eilanden dan ook het noordereiland en het zuidereiland. Het rekenen is hier een stuk makkelijker dan in Australië want het tijdsverschil is precies 12 uur (verder van huis dan dit kan ik dus niet zitten) en de dollar is precies de helft. I.p.v. "no worries mate" zeggen ze hier "sweet as bro". De vlag is bijna precies hetzelfde als die van Australië. Mijn goede vriend Abel Tasman heeft voor het eerst Nieuw Zeeland ontdekt en heeft het ook inderdaad vernoemd naar Zeeland in Nederland. Hij is alleen niet aan land gegaan wegens een miscommunicatie met een stelletje Maori's (de originele bewoners van Nieuw Zeeland) die een paar van z'n matties hadden afgeslacht voor zijn ogen. Kapitein Thomas Cook, dezelfde snurker die dit ook in Australië deed, pakte het iets beter aan en zodoende spreken ze hier nu Engels en geen Nederlands. De inwoners worden Kiwi’s genoemd, naar een vogel die alleen hier leeft en te lui is om te vliegen (hij heeft namelijk geen vleugels). Populatie Nieuw Zeeland: 4,2 meloen.
Zo, genoeg weetjes volgens mij. Ik vloog naar Auckland, de grootse stad in Nieuw Zeeland met 1,2 miljoen inwoners, liggende in het noordereiland. Ik had het advies gekregen hier zo min mogelijk tijd te spenderen maar aangezien ik in de avond aan kwam had ik toch besloten om twee nachtjes/een volle dag te blijven. Ik had meteen een lekkere binnenkomer in het hostel, het warme water deed het niet en we konden daarom bij een ander hostel in de straat douchen. Om het een beetje goed te maken kregen we dan een gratis biertje in de bar. Ik was natuurlijk veel te lui om ff naar dat andere hostel te lopen (1 minuut) dus ik ben maar koud gaan douchen want dat was ik nog wel gewend van Fiji op die kleine eilandjes. Maar dit was écht koud, en het werd alleen maar kouder. Dit kreeg ik ook bevestigd toen ik ff naar beneden keek..... Het biertje was wel lekker, zoals wel vaker met gratis bier.
Op m'n eerste en enige volle dag in Auckland heb ik mezelf ff getrakteerd op een activiteit die ik nog niet gedaan had sinds ik op reis ben: een concert. Elke keer miste ik de boot voor een concert of een festival maar nou zit ie in de pocket: 29 november ga ik naar PEARL JAM in Christchurch, ff lekker ouderwets rocken. In de middag ben ik met de boot naar een vulkaaneiland geweest genaamd Rangitoto. Ik zal jullie alvast voorbereiden trouwens, op een paar namen na zijn alle namen van steden/dorpen/eilanden bijzonder moeilijk uit te spreken omdat dit allemaal Maori namen zijn. Op dit eiland heb ik een fikse wandeling gemaakt naar de top en werd ik getrakteerd op m'n eerste uitzicht op de Nieuw Zeelandse landschappen. Zeer mooi, aan de ene kant zie je de grootste stad van Nieuw Zeeland en dan draai je je om en dan zie je een hoop groene bergen. Het was een fikse wandeling berg op, waar ik vergezeld werd door een Zuid-Afrikaan die ik ff aan z'n jassie had getrokken of ie samen wilde lopen, toch wat gezelliger. Toen we weer terug naar beneden liepen merkte ik dat ik steeds weg gleed en hij niet. Toen dacht ik, toch ff m'n schoenen aan de onderkant bekijken. En jawel hoor, ik heb de afgelopen maanden bijna m'n hele profiel er af gewandeld. Als ik een autoband was dan had ik al lang al een boete gehad! Naja, nieuwe schoenen kopen met al deze wandelingen in het vooruitzicht heeft ook weinig zin want dan loop ik weer een maand op blaren, ff doorglissen dus.
Goed, de dag erna begon m’n trip door Nieuw Zeeland. Met dat we Auckland uit reden werd ik helemaal vrolijk, wat een mooie landschappen waar we doorheen reden. Ik vond het zelfs zonde dat ik onderweg 3 minuten in slaap viel. Een van de stops was bij Goat Island. Hier schijn je heel mooi te kunnen snorkelen maar omdat het water rond het vriespunt was (15 graden) had ik maar gekozen voor de glass bottom boat. Als onder water freak ben ik daar normaal gesproken natuurlijk fel tegen, maar als het water zo k-k-k-k-koud is maak ik graag een uitzondering. Dat was wel ff een leuk trippie, niet zoveel vis gezien maar wel veel verhalen gehoord en de omgeving was erg mooi. Aan het einde van de dag kwamen we (met we bedoel ik 4 dudes en 20 chicks!) aan in Paihia, een plaatsje dat ligt aan de Bay of Islands, juist, een zootje eilanden. Hier kregen we ons eerste lesje in Maori cultuur, als begroeting zeggen ze hier “Kia Ora” en drukken ze hun hoofd en neus tegen elkaar aan. Het ziet er misschien wel een beetje gay uit maar dit is weer eens want anders dan “goeie” of “mogguh sherrif”. Wij moesten elkaar ook zo begroeten met iedereen die in de bus zat en na een lichte koppijn werden we naar onze accommodatie gebracht. ’s Avonds nog een quiz gedaan, dat is altijd leuk, en we waren nog gedeeltelijk driede geworden ook! Al die plaksnorren op de foto’s zijn omdat het Movember is, dan laten alle ozzy’s en kiwi’s hun snor staan om aandacht te vragen voor prostaatkanker. Ik was al in maart begonnen met sparen dus ik had ook al een aardige mustache.
De volgende dag gingen we met een ander bedrijf op een dagtrip naar het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland; Cape Reinga. Na een paar overbodig saaie stops kwamen we daar aan. Hier konden we zien hoe de Tasman Sea en de Pacific Oceaan elkaar ontmoeten. Voor de rest was de omgeving daar ook erg mooi, maar dat is bijna overal hier. Op de terugweg gingen ze nog sandboarden. Op zo’n bodybord van een heuvel met zand af glijden, ik skipte deze weer omdat, naja, reden bekend. Was wel grappig om te zien dat al die 50+ mensen het wel deden en zich goed vermaakte. We reden terug naar Paihia via een 90 mile beach, voor mij niet zo bijzonder meer omdat ik zoiets al in Australië had gedaan/gezien. Als laatste activiteit gingen we nog fish and chips scoren. Zogenaamd de beste van Nieuw Zeeland, nou mensen, die patat had er nog wel ff 5 minuten langer in gemogen hoor! Bij terugkomst ging ik ff m’n reisschema checken en moest tot de conclusie komen ik WÉÉR geen sharkdive kon doen omdat dit te veel tijd ging kosten (ik moest ergens uitstappen en daar bijna een week blijven). De luxe die ik in het begin van m’n reis had, hier een week, daar 2 en daar 3, heb ik gewoon niet meer en nou moest ik gewoon knopen doorhakken. Wel jammer, in Australië kon ik een sharkdive in een kooi, maar wilde dit toen niet meer omdat ik geen trauma op wilde lopen als beginnende duiker. Toen ging ik al meer duiken en toen raakte ik toch wel gefascineerd door deze beestjes (reef sharks die ik al vaker ging zien). In Fiji hebben ze de beste sharkdive ter wereld en je zit niet eens in een kooi, maar wegens een strakke planning moest ik ook deze aan m’n neus voorbij laten gaan. En nou dus wéér niet, zou dit een teken van boven zijn?
“René neem je telefoon op ik moet ff wat vertellen”. Owjee, het zal wel weer slecht nieuws zijn want als ik nieuws krijg van thuis dan is het altijd slecht. Net zoals een paar weken terug, toen ik hoorde dat m’n oudste zussie Wendy een miskraam had gehad (na 5,5 week, maar toch). Maar deze dag kreeg ik te horen dat na een controle bij de dokter er toch een koppend hartje te zien was dus….. ik word voor de 3e keer ome René, joe-hoe! Wem, Jo, Joey, pa, ma, Syl, Frank, Lennon en natuurlijk mezelf, GEFELICITEERD met dit nieuwe familielid. Wel slim natuurlijk, in juni uitgerekend zodat ik meteen aan de slag kan met een geboortekaartje als ik terug ben (als ik het nog niet verleerd ben trouwens).
De dag dat ik van Paihia naar Whangarei ging om vervolgens weer naar Tutukaka (favoriete plaatsnaam voor mij persoonlijk) ging, had ik nog ff een wandeling gemaakt naar de Haruru Falls. Hier stond 5 uur voor maar omdat ik me bus moest halen deed ik het ff in 3 uur weet je wel! Als een van de tussenstops gingen we een waterval bekijken, deze was nog veel mooier en de wandeling was 5 minuten, als ik dat nou ff eerder had geweten….. Waarom naar Tutukaka? Behalve de te gekke naam van dit plekkie kun je vanaf hier de Poor Knight Islands duiken. Volgens Jacque Cousteau is dit een van de beste tien duikplaatsen in de wereld, “and if someone shoud know, its Jacque Cousteau” (zelf verzonnen, wat ben ik toch goed). Volgens een andere snijboon is dit “The best subtropical dive in the world”.
Tot nu toen had ik alleen nog maar tropische duiken gedaan (koudste ooit 23 graden, warmste ooit 27 graden). Hier was het water 15 graden, zoals ik al eerder vertelde. Met een 7 mm wetsuite en 15 kilo lood om m’n middel sprong ik het water in en wilde er bijna weer uit, niet normaal zo koud, maar gek genoeg wende het wel al snel. Het duiken zelf was zeker de moeite waard. Ik heb hier in totaal 4 duiken gedaan. Het meest memorabele moment, en een van de meest memorabele momenten in m’n duikcarriere tot nu toe, was toch wel dat ik een pijlstaartrog zag die zat te chillen tegen een muur. Toen ik een keer m’n m’n ogen knipperde kwam er nog een bij. Het mooiste van alles was dat iedereen vrij ver hier vanaf was en ik nog geen twee meter. Voor de rest heel veel vis, niet zo kleurvol als ik gewend was maar heel veel andere soorten, geen gekleurd rif maar alg en zeewier en rotsen. Ook is dit goed geweest voor m’n ervaring want met 15 kilo duiken is toch ff iets moeilijker dan met 7 of 9 kilo. Tijdens m’n laatste duik zag ik ook nog abraham voorbij zwemmen; 50 duiken, hieperdepiep hoera, dat er nog vele (warme) duiken mogen volgen. Om dit te vieren heb ik maar een duikcomputer gekocht, altijd veilig om jezelf in de gaten te houden, vooral in Azië straks.
Na twee nachten in m’n eigen cabine te hebben geslapen op de camping van Tutukaka (is dit nou geen geweldig naam?), ging ik nog een nachtje terug naar Whangarei om de dag erna de bus terug te pakken terug naar Auckland. Het was niet eens een hostel trouwens maar een vet groot huis met een paar kamers. Toen ik hier ’s avonds over straat liep om ff wat eten te scoren (zelf koken sucks nog steeds) gebeurde er weer iets vaags. Liep ik over straat, stopte er zo een auto naast me met Katie en Ryan er in, een Engels stelletje die ik in Fiji had ontmoet. Ze hadden me herkend van de achterkant. Hier nog ff wat mee gegeten en gedronken (vele kroegen hebben hier Belgisch bier, gelukkiger dan dit wordt ik dus waarschijnlijk nooit meer) en telefoonnummers uitgewisseld want ongetwijfeld zou ik ze daarna wel weer ergens anders tegen komen. De dag erna weer terug naar Auckland, daar nog ff wat gedronken met Emma, waar ik een tijdje langs de oostkust van Australië mee zat opgescheept (in de goede zin van het woord) bla bla bla bla je kenne het wel, was wel ff gezellig.
Toen begon mijn trip naar beneden, de komende 3,5 dag was bussen en activiteiten. De eerste dag gingen we van Auckland naar Hahei. Bij Hahei aangekomen gingen we een wandeling doen naar de Cathedral Cove, was wel leuk een mooi maar ook erg druk en toeristisch en daar hou ik niet van, zoals jullie inmiddels al wel weten. ’s Avonds gingen we nog naar de hotpools. Dit is vrij bizar, als je hier een gat graaft in het zand komt er allemaal warm water naar boven. Volgens mij heeft dit iets te maken met euhhhhhhhhh, nee ik weet het gewoon niet meer. Gelukkig waren er net een paar Duitsers voor ons geweest en die hadden, vanzelfsprekend, al allemaal kuilen gegraven dus dat scheelde ons weer.
De volgende dag ginen we van Hahei naar Raglan. In Hahei lieten we irritantje achter, gelukkig maar, want nog een dag met haar in de bus en ik had regelrecht terug naar huis gevlogen. Echt zo iemand van: kijk en hoor mij nou eens te hele tijd. Maarja, wat wil je ook, zo zijn de meeste Amerikanen/Canadezen. Volgens mij was zij een mengeling, nog erger! Onderweg voor de verandering weer eens een waterval bezocht, deze was 55 meter hoog en best bijzonder moet ik zeggen. Raglan is een van dé plekken in Nieuw Zeeland om te surfen dus toen ben ik maar een wandeling gaan maken door de bush. Ikke niet surf, te veel moeite om een seconde op een plank te staan.
De volgende dag gingen we van Raglan naar een culturele Maori overnachting. Voordat het zover was stond er een hele leuke activiteit in de agenda: het bezoeken van de Waitomo Caves. Deze grotten krijgen bezoek van mensen over de hele wereld en is een van (de vele) dingen die je écht moet doen als je in Nieuw Zeeland bent. Je kon deze grotten op verschillende manieren bezoeken, degene die mij het meest aansprak, en natuurlijk ook weer de duurste, was de 100 meter abseil naar beneden en dan een wandeling door een van de 4 of 5 verschillende grotten; “The lost World”. Toen ik 100 meter boven de grond stond en dat touw zag hangen dacht ik weer “waarom doe ik dit nou eigenlijk?”. Maar het was wel echt super. De abseil ging niet langs een muur maar gewoon rustig aan naar beneden laten zakken. Het laatste puntje was toch wel het engst omdat we toen al sneller gingen en ik meer moeite moest doen om niet aan enen naar beneden te vallen. Eenmaal beneden werden we getrakteerd op een schitterende omgeving en gingen we de grotten in.
In de grotten hebben we nog een paar gloeiwormen gezien, niet zoveel misschien als in andere grotten in de omgeving maar veel boeide dat mij niet. Als toetje moesten we nog een 30 meter hoge ladder beklimmen. 30? Het leek wel 300, vet zwaar werd het op het eind. Bij het bekijken van de foto’s van mensen die een andere trip hadden gedaan, was ik toch wel blij dat ik deze gedaan had. Het was een super ervaring. Na veel geklaag, niet eens tegen de mensen achter de bali maar onder elkaar, kreeg ik dan toch alle foto’s op CD voor 25 dollar. Eigenlijk was het 15 dollar voor de eerste en dan 5 dollar voor elke extra foto. Maar hoe ist nou? Jullie nemen een ander maar in de maling.
Toen werd het tijd voor onze culturele overnachting. Hier kregen we eten en werden we getrakteerd op Maori dans en zang. Daarna raakte we er zelf aan. De meiden moesten een of andere dans met een balletje oefenen en de mannen moesten de haka leren. De haka is een dans die de Maori krijgers altijd uitvoerden voor een gevecht om de tegenstanders de imponeren. Vandaag de dag doen de All Blacks (Nieuw Zeeland’s rugby team) dit nog voor elke wedstrijd. Eerst werd het voor ons ook voorgedaan en ik moet zeggen, je zou er zo bang van worden! Na een paar oefencessies ging het wel redelijk en moesten we de dans laten zien aan de meiden. De meiden lieten eerst hun dans zien, naaaaaaaaaaa, niet zo indrukwekkend haha. En toen wij, met oefenen stonden onze leraren nog vooraan zodat wij ze konden zien, maar nu gingen ze aan de zijkant staan, lekkerrrrrrrr. Ik ging alle kanten heen behalve de goede volgens mij. En toen moesten we het nog een keer doen maar dan moest de achterste rij naar voren, stond ik helemaal voor lul. Maar het ging om het idee en het was gewoon super leuk om mee te maken. Toen werd het rustig aan bedtijd (na een fles rosé) en we konden allemaal terug kijken op een drukke maar geweldig leuke dag.
Samen met nog een paar mensjes werd ik de volgende dag afgezet in Rotorua. De laatste 3,5 dag hadden we een super leuke groep en een top chauffeur/gids. Ook nam ik afscheid van Evelien & Jennifer, twee Nederlandse meiden waar ik goed mee overweg kon. Maar die komen zeker nog eens keer naar Volendam om een paar biertjes te halen. En ik zie ze ook nog wel in Sydney met kerst en al die andere ellendige feestdagen dus allemaal gezellig. Voordat we af werden gezet in Rotorua, zijn we daar nog wezen white water raften; in zo’n rubber boot door een rivier heen varen met diverse watervallen onderweg. De 7 meter hoge waterval die ze hier hadden is de hoogste commerciële raftwaterval in de wereld. Ik moet zeggen, het was zeer leuk, maar was dat nou echt 7 meter? Ik vond het helemaal niet zo hoog eigenlijk. ’s Middags ben ik nog gaan zorben, dat was echt mega lachen. Ik was te zwaar (oeps) voor een droge versie dus nou moest ik een natte versie doen. Met zorben wordt je in een grote plastic bal van een heuvel afgeduwd, deze plastic bal werd dus gevuld met water. Van buiten ziet het er een beetje lomp uit en het duurt maar 30 seconden, maar als je daar binnen zit, mega heftig. Ik werd alle kanten heen geslingerd en het leek wel of het een half uur duurde, omdat ik helemaal gedesoriënteerd was. Op een gegeven moment dacht ik dat ik op de snelweg was beland ofzo. Heel leuk weer allemaal.
Omdat ik nou toch zo lekker bezig was met allerlei activiteiten ging ik de volgende dag maar een dagtrippie doen van 10 uur. Deze trip ging naar White Island, de meest actieve vulkaan in Nieuw Zeeland. We hebben in totaal 2 uur op het eiland gespendeerd en de rest was rijden en varen. Dit was nog weer eens een super trip, de meest bijzondere die ik tot nu toe gedaan heb. Je loopt daar rond tussen al het rook met je gasmasker op en de gids verteld van alles en nog wat. Het is moeilijk te omschrijven, bekijk de foto’s maar. Het stonk er wel, naar zwavel, oftewel rotte eieren. Deze lucht hing ook in Rotorua en af en toe kwam daar zo’n heerlijke windvlaag voorbij, hmmmmmmmmmm. ’s Avonds nog met de mannen in een Belgisch bier café gezeten en mannenpraat verkocht, ook wel eens lekker, vrouwen ken je niet mee zie je.
Daarna ging ik samen met Lucy, de enige die nog over was van onze bus vanaf Auckland, de East Cape doen, het oostelijkste stukje land van Nieuw Zeeland. Deze trip duurde 3 dagen, maar onze gids zei dat we er ook 4 van konden maken zodat we 2 nachten / een volle dag in Gisborne konden besteden. En weet je wat je in Gisborne kon doen? Juist, een sharkdive! Whoepie, dus dan kon ik toch (als het weer mee zou zitten). De eerste dag reden we van Rotorua naar Maraehako. Na een korte boswandeling naar een waterval gingen we lekker chillen op het strand. Deze bijna 2 uur waren ongeveer de eerste chiluren die ik had gehad de afgelopen 2 weken. Mij hoor je niet klagen trouwens hoor, op de een of andere manier heb ik weer energie voor 10 sinds ik hier ben, net als toen ik net begon met reizen, maar de afgelopen dagen waren vrij druk en dan is dit ook wel eens lekker. ’s Avonds nog een BBQ / biertje gedaan met de groep, 7 stuks in totaal waarvan ik er al 5 kon.
De volgende dag reden we van Maraehako naar Gisborne. Onderweg hebben we nog het oostelijkste puntje van Nieuw Zeeland, en dus van de wereld, gezien. Ook hebben we nog een rondleiding gehad door een Maori dorpje waar de film “Whale Rider” is opgenomen. Iemand die film gezien? Ik twee dagen daarna wel, hij was wel leuk en had blijkbaar ook nog een Oscar nominatie gekregen. ’s Avonds hadden we nog een wijnproeverij en daarna ging ik lekker tukken want de dag erna ging ik met haaien duiken en ik moest er om 5 uur al uit. Gisborne is ook de eerste stad ter wereld die de zon op ziet komen. Normaal gesproken zou ik natuurlijk hier m’n nest niet voor uit komen maar nou was ik toch al wakker. Al die andere mafkezen die wel speciaal hiervoor hun nest uit kwamen gingen helemaal speciaal naar het strand. Ik stond op m’n lift te wachten naar de diveshop en keek ff snel het hoekkie om, want nou kan ik ook zeggen dat ik als een van de eerste mensen in de wereld de zon op heb zien komen, lekker boeiend.
Goed, niet verwacht en toch gekomen: de sharkdive. Vol goede moed gingen we met de boot op pad, iedereen vol spanning natuurlijk, vissenkoppen achter de boot om de haaien te lokken, helemaal goed. In de tussentijd een beetje vissen om de tijd te doden en om de haaien aan te trekken. Maar euhhhhhhh, die haaien waren zeker nog high van het weekend? Geen haai gezien, wat ik wel zag was 125 dollar die m’n portemonnee uit vloog. Heb ik weer! Nou kon ik ook geen hai zeggen of ze een hi abbonement aanbieden. Oké, ik stop al met slechte grappen. Het enige positieve was dan m’n tukkie die ik had gedaan op de boot, duur tukkie ook trouwens. Als troostprijs gingen we wel pijlstaartroggen voeren, dit blijven gewoon machtige beesten en helemaal niet gevaarlijk. Alleen als je Steve Irwin heet natuurlijk, die ongetwijfeld iets stoms heeft gedaan maar wat? Waarom denk je dat ze die beelden niet vrij geven? Juist! In de middag zouden we nog gaan rock sliden maar ook dat was me niet gegund want de weg was weg. Raar verhaal maar er was een verschuiving geweest ofzo en nou was de weg er naartoe geblokkeerd. Het zag er op de foto’s wel heftig uit maarja, tis niet oars Jan! Toen had ik aan enen een hele middag vrij en heb ik die zeer wijs besteed: internetten.
Daarna werden we terug gebracht naar Rotorua om meteen op de volgende bus te stappen naar Taupo. Onderweg nog een paar stops gemaakt en een beetje de toerist uit hangen (met z’n tienen op een rijtje staan foto’s nemen). In de bus kregen we voor de verandering weer eens slecht nieuws: de Tongariro Crossing ging niet door! Deze wandeltocht schijnt de mooiste eendaagse wandeltocht van Nieuw Zeeland te zijn en een van de mooiste ter wereld. Deze moet ik natuurlijk doen dus ik had gelijk m’n hele planning omgegooid om 3 i.p.v. 1 nacht in het National Park te blijven. Eigenlijk kwam dit ook beter uit voor m’n Pearl Jam concert waar ik tussendoor ff heen moet dus zo erg was het eigenlijk niet. De hoofdattractie van Taupo is skydiven, maar het schijnt dat daar een maximum gewicht voor is en laat ik daar nou net een paar onsjes (lief uitgedrukt) boven zitten. Nouja, als ik ging, dan zou ik boven Fox Glacier gaan skydiven dus daar pobeer ik het gewoon. En zo niet? Dan komt het wel weer als ik een sixpack heb (in de ijstkast hihihi). In Taupo hebben we nog een paar biertjes gehapt en meegedaan aan een quiz. Taupo is weer zo’n typisch backpacker plaatsje dus was blij dat ik de volgende daar weer opzoutte.
Dat ging nog niet vanzelf trouwens haha. Eerst kwam de bus te laat, toen was ie er eindelijk en toen was ie z’n sleutels kwijt van de kofferruimte dus toen moesten we weer wachten. De regen maakte het allemaal niet echt veel beter. En wat een dooie groep, de beslissing om langer in het National Park te blijven was een goede want de accommodatie was hier helemaal super en de andere mensen die hier achter bleven waren wel cool. Behalve, nee laat maar zitten ook. Maar ze was weer Canadees! Omdat het nog steeds regende zijn we nog naar het Information Centre geweest en bij een waterval die in Lord of the Rings zat, herkend iemand de foto? Ik niet want ik heb die films nooit gezien. ’s Avonds werd ik aangenaam verrast omdat ik herenigd werd met de mannen waar ik bijna een hele week mee had opgetrokken van Auckland naar Rotorua. Weer ff mannenpraat, daar was ik wel aan toe na al dat gelul over winkelen, chocolade en oe wat is die gozer lekker. Ik ging vroeg op bed en had voor het sinds voordat ik naar Fiji ging 0,0% alcohol gehad.
Al deze gekkigheid had ik ondernomen omdat ik de volgende dag dan toch de Tongariro Crossing ging doen. De weersverwachtingen waren goed dus ik zat weer helemaal in m’n element. De crossing word afgelast als er te veel wind staat of als het te hard regent. We begonnen om kart over 7 ’s ochtends met wandelen, 19,4 km berg op en af. We begonnen op 1100 meter hoogte en de top was op 2000 meter hoogte. De temperaturen kunnen in deze tijd van het jaar variëren tussen 5 en 35 graden dus we gingen gekleed voor alle seizoenen. Je kunt deze crossing op eigen houtje doen maar wij hadden een gids mee. Van hem moest ik eerst achteraan en toen vooraan lopen om het zaakje een beetje in de gaten te houden (kon mooi met mijn lengte zij ie).
Ik weet nu waarom dit een van de mooiste wandelingen ter wereld is, niet normaal wat je daar allemaal ziet. Bergen, sneeuw, vulkanen, blauwe lucht, af en toe loop je door de wolken heen en op sommige stukken sneed de wind gewoon door je kleding heen. Ik had bijna 100 foto’s gemaakt. Omdat we nogal een fitte groep hadden besloot onze gids om ons ff op een d-tour te nemen. Die d-tour heeft me uiteindelijk helemaal gesloopt. De wandeling die normaal 6 uur duurt, werd nu uitgebreid naar 8 uur. Toen we op de top aan kwamen werd het aan enen bewolkt maar de mooiste uitzichtpunten hadden we toen gelukkig al gehad. We liepen niet dezelfde weg terug maar via een andere weg waar niemand anders was. Door de vermoeidheid gleed ik elke keer weg en dat bijna geen profiel op m’n schoenen hielp natuurlijk ook niet echt mee. 8 uur na vertrek waren we weer terug bij de bus. Ik was helemaal op, moe, ausgepauft, meer dood dan levend maar wat een dag! Dit is op zeker de zwaarste, hoogste, moeilijkste maar ook mooiste en spectaculairste wandeling die ik ooit gedaan heb. Het biertje die we in de bus kregen smaakte te trouwens ook als nooit te voren, deze hadden we écht verdiend (wat niet wel zeggen dat ik die paar daarna niet verdiend had natuurlijk hihihi).
Deze wandeling was gisteren, ik ging om kwart voor 9 op bed en kwam er vanmorgen half 10 weer uit en ben weer helemaal hersteld. Ik heb niet de hele tijd geslapen omdat iemand boven me de hele amazones aan het omzagen was. Ik zou nog een andere wandeling gaan maken vandaag maar ik vond wel dat ik m’n eerste vrije dag had verdiend in Nieuw Zeeland. Nouja vrij? Zit nou alweer veel te lang aan dit verslag maarja, dat moet ook beuren!
Het reizen door Nieuw Zeeland bevalt me helemaal top trouwens, zoals jullie misschien wel hebben gelezen de afgelopen paar woordjes. Ook de afstanden zijn korter dan ik gewend was van Australië en zelfs als je niet veel tijd hebt kun je zo’n beetje alle hoogtepunten/activiteiten tussendoor wel doen. De Stray bus bevalt me tot nu toe ook helemaal goed, goed chauffeurs/gidsen en vaak wel leuke mensen (je hebt altijd uitzonderingen natuurlijk).
Morgen reis ik naar Wellington, de hoofdstad, daar blijf ik een nacht omdat ik daar ook vandaan vlieg. De dag daarna pak ik de ferry en ga ik het zuidereiland bereizen. Iedereen verteld me dat het zuidereiland nog veel mooier is dan het noordereiland, en ik vind dit al helemaal geweldig! Ik heb dan nog iets meer dan een maand in dit schitterende land, heb er zin an.
Nou luitjes, ik zal jullie, en mezelf, niet langer ophouden. Ik ga nog ff al m’n foto’s uitzoeken en online zetten. Eerst komen de foto’s van m’n camera, dan van m’n onderwatercamera, dan van de grotten en dan van het raften. Een beetje ingewikkeld (net als die mummie) maar het is ff niet anders deze keer. Weet niet wanneer en of ik ze wel ga hernoemen deze keer hoor, druk druk druk.
Het gaat jullie goed en tot de volgende keer, sweet as.
M'n laatste twee avonden in Sydney heb ik doorgebracht net als m'n eerste twee: biertjes happen met Kristel en biertjes happen met Rob. Ik had met Kristel afgesproken ergens buiten Kings Cross, die ik niet zou verlaten omdat ik anders toch zou verdwalen. En jawel hoor, met dat ik de trein uitstapte liep ik weer de verkeerde kant op. Na een half uurtje zoeken en bellen hadden we elkaar dan toch gevonden en werd het weer een leuk avondje. In m'n hostel heb ik Rob nog geassisteerd met BBQ'en voor alle mensen in het hostel. Ik weet niet of het halve hostel de dag erna ziek is geworden want ik ging er die dag toch lekker vandoor. Die avond ging ik nog een paar biertjes drinken in de Ierse pub om de hoek en toen kwam ik aan enen Ween tegen, dus ik zeg: Hallo Ween!
Ik nam afscheid van Sydney voor de derde keer en maakte voor het eerst kennis met Nieuw Zeeland. Na een uiterst comfortabele vlucht van 3,5 uur (gekocht voor een prikkie: 50,00 euri's) zag ik vanuit het vliegtuig iets dat me wel beviel: groene, heuvelachtige landschappen. Het begon al te kriebelen bij me, in dit land zou ik me wel eens goed kunnen gaan vermaken. Voor ik begin eerst even wat weetjes en feitjes over Nieuw Zeeland. Nieuw Zeeland bestaat uit twee eilanden, eentje in het noorden en eentje in het zuiden. Verrassend genoeg heten deze eilanden dan ook het noordereiland en het zuidereiland. Het rekenen is hier een stuk makkelijker dan in Australië want het tijdsverschil is precies 12 uur (verder van huis dan dit kan ik dus niet zitten) en de dollar is precies de helft. I.p.v. "no worries mate" zeggen ze hier "sweet as bro". De vlag is bijna precies hetzelfde als die van Australië. Mijn goede vriend Abel Tasman heeft voor het eerst Nieuw Zeeland ontdekt en heeft het ook inderdaad vernoemd naar Zeeland in Nederland. Hij is alleen niet aan land gegaan wegens een miscommunicatie met een stelletje Maori's (de originele bewoners van Nieuw Zeeland) die een paar van z'n matties hadden afgeslacht voor zijn ogen. Kapitein Thomas Cook, dezelfde snurker die dit ook in Australië deed, pakte het iets beter aan en zodoende spreken ze hier nu Engels en geen Nederlands. De inwoners worden Kiwi’s genoemd, naar een vogel die alleen hier leeft en te lui is om te vliegen (hij heeft namelijk geen vleugels). Populatie Nieuw Zeeland: 4,2 meloen.
Zo, genoeg weetjes volgens mij. Ik vloog naar Auckland, de grootse stad in Nieuw Zeeland met 1,2 miljoen inwoners, liggende in het noordereiland. Ik had het advies gekregen hier zo min mogelijk tijd te spenderen maar aangezien ik in de avond aan kwam had ik toch besloten om twee nachtjes/een volle dag te blijven. Ik had meteen een lekkere binnenkomer in het hostel, het warme water deed het niet en we konden daarom bij een ander hostel in de straat douchen. Om het een beetje goed te maken kregen we dan een gratis biertje in de bar. Ik was natuurlijk veel te lui om ff naar dat andere hostel te lopen (1 minuut) dus ik ben maar koud gaan douchen want dat was ik nog wel gewend van Fiji op die kleine eilandjes. Maar dit was écht koud, en het werd alleen maar kouder. Dit kreeg ik ook bevestigd toen ik ff naar beneden keek..... Het biertje was wel lekker, zoals wel vaker met gratis bier.
Op m'n eerste en enige volle dag in Auckland heb ik mezelf ff getrakteerd op een activiteit die ik nog niet gedaan had sinds ik op reis ben: een concert. Elke keer miste ik de boot voor een concert of een festival maar nou zit ie in de pocket: 29 november ga ik naar PEARL JAM in Christchurch, ff lekker ouderwets rocken. In de middag ben ik met de boot naar een vulkaaneiland geweest genaamd Rangitoto. Ik zal jullie alvast voorbereiden trouwens, op een paar namen na zijn alle namen van steden/dorpen/eilanden bijzonder moeilijk uit te spreken omdat dit allemaal Maori namen zijn. Op dit eiland heb ik een fikse wandeling gemaakt naar de top en werd ik getrakteerd op m'n eerste uitzicht op de Nieuw Zeelandse landschappen. Zeer mooi, aan de ene kant zie je de grootste stad van Nieuw Zeeland en dan draai je je om en dan zie je een hoop groene bergen. Het was een fikse wandeling berg op, waar ik vergezeld werd door een Zuid-Afrikaan die ik ff aan z'n jassie had getrokken of ie samen wilde lopen, toch wat gezelliger. Toen we weer terug naar beneden liepen merkte ik dat ik steeds weg gleed en hij niet. Toen dacht ik, toch ff m'n schoenen aan de onderkant bekijken. En jawel hoor, ik heb de afgelopen maanden bijna m'n hele profiel er af gewandeld. Als ik een autoband was dan had ik al lang al een boete gehad! Naja, nieuwe schoenen kopen met al deze wandelingen in het vooruitzicht heeft ook weinig zin want dan loop ik weer een maand op blaren, ff doorglissen dus.
Goed, de dag erna begon m’n trip door Nieuw Zeeland. Met dat we Auckland uit reden werd ik helemaal vrolijk, wat een mooie landschappen waar we doorheen reden. Ik vond het zelfs zonde dat ik onderweg 3 minuten in slaap viel. Een van de stops was bij Goat Island. Hier schijn je heel mooi te kunnen snorkelen maar omdat het water rond het vriespunt was (15 graden) had ik maar gekozen voor de glass bottom boat. Als onder water freak ben ik daar normaal gesproken natuurlijk fel tegen, maar als het water zo k-k-k-k-koud is maak ik graag een uitzondering. Dat was wel ff een leuk trippie, niet zoveel vis gezien maar wel veel verhalen gehoord en de omgeving was erg mooi. Aan het einde van de dag kwamen we (met we bedoel ik 4 dudes en 20 chicks!) aan in Paihia, een plaatsje dat ligt aan de Bay of Islands, juist, een zootje eilanden. Hier kregen we ons eerste lesje in Maori cultuur, als begroeting zeggen ze hier “Kia Ora” en drukken ze hun hoofd en neus tegen elkaar aan. Het ziet er misschien wel een beetje gay uit maar dit is weer eens want anders dan “goeie” of “mogguh sherrif”. Wij moesten elkaar ook zo begroeten met iedereen die in de bus zat en na een lichte koppijn werden we naar onze accommodatie gebracht. ’s Avonds nog een quiz gedaan, dat is altijd leuk, en we waren nog gedeeltelijk driede geworden ook! Al die plaksnorren op de foto’s zijn omdat het Movember is, dan laten alle ozzy’s en kiwi’s hun snor staan om aandacht te vragen voor prostaatkanker. Ik was al in maart begonnen met sparen dus ik had ook al een aardige mustache.
De volgende dag gingen we met een ander bedrijf op een dagtrip naar het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland; Cape Reinga. Na een paar overbodig saaie stops kwamen we daar aan. Hier konden we zien hoe de Tasman Sea en de Pacific Oceaan elkaar ontmoeten. Voor de rest was de omgeving daar ook erg mooi, maar dat is bijna overal hier. Op de terugweg gingen ze nog sandboarden. Op zo’n bodybord van een heuvel met zand af glijden, ik skipte deze weer omdat, naja, reden bekend. Was wel grappig om te zien dat al die 50+ mensen het wel deden en zich goed vermaakte. We reden terug naar Paihia via een 90 mile beach, voor mij niet zo bijzonder meer omdat ik zoiets al in Australië had gedaan/gezien. Als laatste activiteit gingen we nog fish and chips scoren. Zogenaamd de beste van Nieuw Zeeland, nou mensen, die patat had er nog wel ff 5 minuten langer in gemogen hoor! Bij terugkomst ging ik ff m’n reisschema checken en moest tot de conclusie komen ik WÉÉR geen sharkdive kon doen omdat dit te veel tijd ging kosten (ik moest ergens uitstappen en daar bijna een week blijven). De luxe die ik in het begin van m’n reis had, hier een week, daar 2 en daar 3, heb ik gewoon niet meer en nou moest ik gewoon knopen doorhakken. Wel jammer, in Australië kon ik een sharkdive in een kooi, maar wilde dit toen niet meer omdat ik geen trauma op wilde lopen als beginnende duiker. Toen ging ik al meer duiken en toen raakte ik toch wel gefascineerd door deze beestjes (reef sharks die ik al vaker ging zien). In Fiji hebben ze de beste sharkdive ter wereld en je zit niet eens in een kooi, maar wegens een strakke planning moest ik ook deze aan m’n neus voorbij laten gaan. En nou dus wéér niet, zou dit een teken van boven zijn?
“René neem je telefoon op ik moet ff wat vertellen”. Owjee, het zal wel weer slecht nieuws zijn want als ik nieuws krijg van thuis dan is het altijd slecht. Net zoals een paar weken terug, toen ik hoorde dat m’n oudste zussie Wendy een miskraam had gehad (na 5,5 week, maar toch). Maar deze dag kreeg ik te horen dat na een controle bij de dokter er toch een koppend hartje te zien was dus….. ik word voor de 3e keer ome René, joe-hoe! Wem, Jo, Joey, pa, ma, Syl, Frank, Lennon en natuurlijk mezelf, GEFELICITEERD met dit nieuwe familielid. Wel slim natuurlijk, in juni uitgerekend zodat ik meteen aan de slag kan met een geboortekaartje als ik terug ben (als ik het nog niet verleerd ben trouwens).
De dag dat ik van Paihia naar Whangarei ging om vervolgens weer naar Tutukaka (favoriete plaatsnaam voor mij persoonlijk) ging, had ik nog ff een wandeling gemaakt naar de Haruru Falls. Hier stond 5 uur voor maar omdat ik me bus moest halen deed ik het ff in 3 uur weet je wel! Als een van de tussenstops gingen we een waterval bekijken, deze was nog veel mooier en de wandeling was 5 minuten, als ik dat nou ff eerder had geweten….. Waarom naar Tutukaka? Behalve de te gekke naam van dit plekkie kun je vanaf hier de Poor Knight Islands duiken. Volgens Jacque Cousteau is dit een van de beste tien duikplaatsen in de wereld, “and if someone shoud know, its Jacque Cousteau” (zelf verzonnen, wat ben ik toch goed). Volgens een andere snijboon is dit “The best subtropical dive in the world”.
Tot nu toen had ik alleen nog maar tropische duiken gedaan (koudste ooit 23 graden, warmste ooit 27 graden). Hier was het water 15 graden, zoals ik al eerder vertelde. Met een 7 mm wetsuite en 15 kilo lood om m’n middel sprong ik het water in en wilde er bijna weer uit, niet normaal zo koud, maar gek genoeg wende het wel al snel. Het duiken zelf was zeker de moeite waard. Ik heb hier in totaal 4 duiken gedaan. Het meest memorabele moment, en een van de meest memorabele momenten in m’n duikcarriere tot nu toe, was toch wel dat ik een pijlstaartrog zag die zat te chillen tegen een muur. Toen ik een keer m’n m’n ogen knipperde kwam er nog een bij. Het mooiste van alles was dat iedereen vrij ver hier vanaf was en ik nog geen twee meter. Voor de rest heel veel vis, niet zo kleurvol als ik gewend was maar heel veel andere soorten, geen gekleurd rif maar alg en zeewier en rotsen. Ook is dit goed geweest voor m’n ervaring want met 15 kilo duiken is toch ff iets moeilijker dan met 7 of 9 kilo. Tijdens m’n laatste duik zag ik ook nog abraham voorbij zwemmen; 50 duiken, hieperdepiep hoera, dat er nog vele (warme) duiken mogen volgen. Om dit te vieren heb ik maar een duikcomputer gekocht, altijd veilig om jezelf in de gaten te houden, vooral in Azië straks.
Na twee nachten in m’n eigen cabine te hebben geslapen op de camping van Tutukaka (is dit nou geen geweldig naam?), ging ik nog een nachtje terug naar Whangarei om de dag erna de bus terug te pakken terug naar Auckland. Het was niet eens een hostel trouwens maar een vet groot huis met een paar kamers. Toen ik hier ’s avonds over straat liep om ff wat eten te scoren (zelf koken sucks nog steeds) gebeurde er weer iets vaags. Liep ik over straat, stopte er zo een auto naast me met Katie en Ryan er in, een Engels stelletje die ik in Fiji had ontmoet. Ze hadden me herkend van de achterkant. Hier nog ff wat mee gegeten en gedronken (vele kroegen hebben hier Belgisch bier, gelukkiger dan dit wordt ik dus waarschijnlijk nooit meer) en telefoonnummers uitgewisseld want ongetwijfeld zou ik ze daarna wel weer ergens anders tegen komen. De dag erna weer terug naar Auckland, daar nog ff wat gedronken met Emma, waar ik een tijdje langs de oostkust van Australië mee zat opgescheept (in de goede zin van het woord) bla bla bla bla je kenne het wel, was wel ff gezellig.
Toen begon mijn trip naar beneden, de komende 3,5 dag was bussen en activiteiten. De eerste dag gingen we van Auckland naar Hahei. Bij Hahei aangekomen gingen we een wandeling doen naar de Cathedral Cove, was wel leuk een mooi maar ook erg druk en toeristisch en daar hou ik niet van, zoals jullie inmiddels al wel weten. ’s Avonds gingen we nog naar de hotpools. Dit is vrij bizar, als je hier een gat graaft in het zand komt er allemaal warm water naar boven. Volgens mij heeft dit iets te maken met euhhhhhhhhh, nee ik weet het gewoon niet meer. Gelukkig waren er net een paar Duitsers voor ons geweest en die hadden, vanzelfsprekend, al allemaal kuilen gegraven dus dat scheelde ons weer.
De volgende dag ginen we van Hahei naar Raglan. In Hahei lieten we irritantje achter, gelukkig maar, want nog een dag met haar in de bus en ik had regelrecht terug naar huis gevlogen. Echt zo iemand van: kijk en hoor mij nou eens te hele tijd. Maarja, wat wil je ook, zo zijn de meeste Amerikanen/Canadezen. Volgens mij was zij een mengeling, nog erger! Onderweg voor de verandering weer eens een waterval bezocht, deze was 55 meter hoog en best bijzonder moet ik zeggen. Raglan is een van dé plekken in Nieuw Zeeland om te surfen dus toen ben ik maar een wandeling gaan maken door de bush. Ikke niet surf, te veel moeite om een seconde op een plank te staan.
De volgende dag gingen we van Raglan naar een culturele Maori overnachting. Voordat het zover was stond er een hele leuke activiteit in de agenda: het bezoeken van de Waitomo Caves. Deze grotten krijgen bezoek van mensen over de hele wereld en is een van (de vele) dingen die je écht moet doen als je in Nieuw Zeeland bent. Je kon deze grotten op verschillende manieren bezoeken, degene die mij het meest aansprak, en natuurlijk ook weer de duurste, was de 100 meter abseil naar beneden en dan een wandeling door een van de 4 of 5 verschillende grotten; “The lost World”. Toen ik 100 meter boven de grond stond en dat touw zag hangen dacht ik weer “waarom doe ik dit nou eigenlijk?”. Maar het was wel echt super. De abseil ging niet langs een muur maar gewoon rustig aan naar beneden laten zakken. Het laatste puntje was toch wel het engst omdat we toen al sneller gingen en ik meer moeite moest doen om niet aan enen naar beneden te vallen. Eenmaal beneden werden we getrakteerd op een schitterende omgeving en gingen we de grotten in.
In de grotten hebben we nog een paar gloeiwormen gezien, niet zoveel misschien als in andere grotten in de omgeving maar veel boeide dat mij niet. Als toetje moesten we nog een 30 meter hoge ladder beklimmen. 30? Het leek wel 300, vet zwaar werd het op het eind. Bij het bekijken van de foto’s van mensen die een andere trip hadden gedaan, was ik toch wel blij dat ik deze gedaan had. Het was een super ervaring. Na veel geklaag, niet eens tegen de mensen achter de bali maar onder elkaar, kreeg ik dan toch alle foto’s op CD voor 25 dollar. Eigenlijk was het 15 dollar voor de eerste en dan 5 dollar voor elke extra foto. Maar hoe ist nou? Jullie nemen een ander maar in de maling.
Toen werd het tijd voor onze culturele overnachting. Hier kregen we eten en werden we getrakteerd op Maori dans en zang. Daarna raakte we er zelf aan. De meiden moesten een of andere dans met een balletje oefenen en de mannen moesten de haka leren. De haka is een dans die de Maori krijgers altijd uitvoerden voor een gevecht om de tegenstanders de imponeren. Vandaag de dag doen de All Blacks (Nieuw Zeeland’s rugby team) dit nog voor elke wedstrijd. Eerst werd het voor ons ook voorgedaan en ik moet zeggen, je zou er zo bang van worden! Na een paar oefencessies ging het wel redelijk en moesten we de dans laten zien aan de meiden. De meiden lieten eerst hun dans zien, naaaaaaaaaaa, niet zo indrukwekkend haha. En toen wij, met oefenen stonden onze leraren nog vooraan zodat wij ze konden zien, maar nu gingen ze aan de zijkant staan, lekkerrrrrrrr. Ik ging alle kanten heen behalve de goede volgens mij. En toen moesten we het nog een keer doen maar dan moest de achterste rij naar voren, stond ik helemaal voor lul. Maar het ging om het idee en het was gewoon super leuk om mee te maken. Toen werd het rustig aan bedtijd (na een fles rosé) en we konden allemaal terug kijken op een drukke maar geweldig leuke dag.
Samen met nog een paar mensjes werd ik de volgende dag afgezet in Rotorua. De laatste 3,5 dag hadden we een super leuke groep en een top chauffeur/gids. Ook nam ik afscheid van Evelien & Jennifer, twee Nederlandse meiden waar ik goed mee overweg kon. Maar die komen zeker nog eens keer naar Volendam om een paar biertjes te halen. En ik zie ze ook nog wel in Sydney met kerst en al die andere ellendige feestdagen dus allemaal gezellig. Voordat we af werden gezet in Rotorua, zijn we daar nog wezen white water raften; in zo’n rubber boot door een rivier heen varen met diverse watervallen onderweg. De 7 meter hoge waterval die ze hier hadden is de hoogste commerciële raftwaterval in de wereld. Ik moet zeggen, het was zeer leuk, maar was dat nou echt 7 meter? Ik vond het helemaal niet zo hoog eigenlijk. ’s Middags ben ik nog gaan zorben, dat was echt mega lachen. Ik was te zwaar (oeps) voor een droge versie dus nou moest ik een natte versie doen. Met zorben wordt je in een grote plastic bal van een heuvel afgeduwd, deze plastic bal werd dus gevuld met water. Van buiten ziet het er een beetje lomp uit en het duurt maar 30 seconden, maar als je daar binnen zit, mega heftig. Ik werd alle kanten heen geslingerd en het leek wel of het een half uur duurde, omdat ik helemaal gedesoriënteerd was. Op een gegeven moment dacht ik dat ik op de snelweg was beland ofzo. Heel leuk weer allemaal.
Omdat ik nou toch zo lekker bezig was met allerlei activiteiten ging ik de volgende dag maar een dagtrippie doen van 10 uur. Deze trip ging naar White Island, de meest actieve vulkaan in Nieuw Zeeland. We hebben in totaal 2 uur op het eiland gespendeerd en de rest was rijden en varen. Dit was nog weer eens een super trip, de meest bijzondere die ik tot nu toe gedaan heb. Je loopt daar rond tussen al het rook met je gasmasker op en de gids verteld van alles en nog wat. Het is moeilijk te omschrijven, bekijk de foto’s maar. Het stonk er wel, naar zwavel, oftewel rotte eieren. Deze lucht hing ook in Rotorua en af en toe kwam daar zo’n heerlijke windvlaag voorbij, hmmmmmmmmmm. ’s Avonds nog met de mannen in een Belgisch bier café gezeten en mannenpraat verkocht, ook wel eens lekker, vrouwen ken je niet mee zie je.
Daarna ging ik samen met Lucy, de enige die nog over was van onze bus vanaf Auckland, de East Cape doen, het oostelijkste stukje land van Nieuw Zeeland. Deze trip duurde 3 dagen, maar onze gids zei dat we er ook 4 van konden maken zodat we 2 nachten / een volle dag in Gisborne konden besteden. En weet je wat je in Gisborne kon doen? Juist, een sharkdive! Whoepie, dus dan kon ik toch (als het weer mee zou zitten). De eerste dag reden we van Rotorua naar Maraehako. Na een korte boswandeling naar een waterval gingen we lekker chillen op het strand. Deze bijna 2 uur waren ongeveer de eerste chiluren die ik had gehad de afgelopen 2 weken. Mij hoor je niet klagen trouwens hoor, op de een of andere manier heb ik weer energie voor 10 sinds ik hier ben, net als toen ik net begon met reizen, maar de afgelopen dagen waren vrij druk en dan is dit ook wel eens lekker. ’s Avonds nog een BBQ / biertje gedaan met de groep, 7 stuks in totaal waarvan ik er al 5 kon.
De volgende dag reden we van Maraehako naar Gisborne. Onderweg hebben we nog het oostelijkste puntje van Nieuw Zeeland, en dus van de wereld, gezien. Ook hebben we nog een rondleiding gehad door een Maori dorpje waar de film “Whale Rider” is opgenomen. Iemand die film gezien? Ik twee dagen daarna wel, hij was wel leuk en had blijkbaar ook nog een Oscar nominatie gekregen. ’s Avonds hadden we nog een wijnproeverij en daarna ging ik lekker tukken want de dag erna ging ik met haaien duiken en ik moest er om 5 uur al uit. Gisborne is ook de eerste stad ter wereld die de zon op ziet komen. Normaal gesproken zou ik natuurlijk hier m’n nest niet voor uit komen maar nou was ik toch al wakker. Al die andere mafkezen die wel speciaal hiervoor hun nest uit kwamen gingen helemaal speciaal naar het strand. Ik stond op m’n lift te wachten naar de diveshop en keek ff snel het hoekkie om, want nou kan ik ook zeggen dat ik als een van de eerste mensen in de wereld de zon op heb zien komen, lekker boeiend.
Goed, niet verwacht en toch gekomen: de sharkdive. Vol goede moed gingen we met de boot op pad, iedereen vol spanning natuurlijk, vissenkoppen achter de boot om de haaien te lokken, helemaal goed. In de tussentijd een beetje vissen om de tijd te doden en om de haaien aan te trekken. Maar euhhhhhhh, die haaien waren zeker nog high van het weekend? Geen haai gezien, wat ik wel zag was 125 dollar die m’n portemonnee uit vloog. Heb ik weer! Nou kon ik ook geen hai zeggen of ze een hi abbonement aanbieden. Oké, ik stop al met slechte grappen. Het enige positieve was dan m’n tukkie die ik had gedaan op de boot, duur tukkie ook trouwens. Als troostprijs gingen we wel pijlstaartroggen voeren, dit blijven gewoon machtige beesten en helemaal niet gevaarlijk. Alleen als je Steve Irwin heet natuurlijk, die ongetwijfeld iets stoms heeft gedaan maar wat? Waarom denk je dat ze die beelden niet vrij geven? Juist! In de middag zouden we nog gaan rock sliden maar ook dat was me niet gegund want de weg was weg. Raar verhaal maar er was een verschuiving geweest ofzo en nou was de weg er naartoe geblokkeerd. Het zag er op de foto’s wel heftig uit maarja, tis niet oars Jan! Toen had ik aan enen een hele middag vrij en heb ik die zeer wijs besteed: internetten.
Daarna werden we terug gebracht naar Rotorua om meteen op de volgende bus te stappen naar Taupo. Onderweg nog een paar stops gemaakt en een beetje de toerist uit hangen (met z’n tienen op een rijtje staan foto’s nemen). In de bus kregen we voor de verandering weer eens slecht nieuws: de Tongariro Crossing ging niet door! Deze wandeltocht schijnt de mooiste eendaagse wandeltocht van Nieuw Zeeland te zijn en een van de mooiste ter wereld. Deze moet ik natuurlijk doen dus ik had gelijk m’n hele planning omgegooid om 3 i.p.v. 1 nacht in het National Park te blijven. Eigenlijk kwam dit ook beter uit voor m’n Pearl Jam concert waar ik tussendoor ff heen moet dus zo erg was het eigenlijk niet. De hoofdattractie van Taupo is skydiven, maar het schijnt dat daar een maximum gewicht voor is en laat ik daar nou net een paar onsjes (lief uitgedrukt) boven zitten. Nouja, als ik ging, dan zou ik boven Fox Glacier gaan skydiven dus daar pobeer ik het gewoon. En zo niet? Dan komt het wel weer als ik een sixpack heb (in de ijstkast hihihi). In Taupo hebben we nog een paar biertjes gehapt en meegedaan aan een quiz. Taupo is weer zo’n typisch backpacker plaatsje dus was blij dat ik de volgende daar weer opzoutte.
Dat ging nog niet vanzelf trouwens haha. Eerst kwam de bus te laat, toen was ie er eindelijk en toen was ie z’n sleutels kwijt van de kofferruimte dus toen moesten we weer wachten. De regen maakte het allemaal niet echt veel beter. En wat een dooie groep, de beslissing om langer in het National Park te blijven was een goede want de accommodatie was hier helemaal super en de andere mensen die hier achter bleven waren wel cool. Behalve, nee laat maar zitten ook. Maar ze was weer Canadees! Omdat het nog steeds regende zijn we nog naar het Information Centre geweest en bij een waterval die in Lord of the Rings zat, herkend iemand de foto? Ik niet want ik heb die films nooit gezien. ’s Avonds werd ik aangenaam verrast omdat ik herenigd werd met de mannen waar ik bijna een hele week mee had opgetrokken van Auckland naar Rotorua. Weer ff mannenpraat, daar was ik wel aan toe na al dat gelul over winkelen, chocolade en oe wat is die gozer lekker. Ik ging vroeg op bed en had voor het sinds voordat ik naar Fiji ging 0,0% alcohol gehad.
Al deze gekkigheid had ik ondernomen omdat ik de volgende dag dan toch de Tongariro Crossing ging doen. De weersverwachtingen waren goed dus ik zat weer helemaal in m’n element. De crossing word afgelast als er te veel wind staat of als het te hard regent. We begonnen om kart over 7 ’s ochtends met wandelen, 19,4 km berg op en af. We begonnen op 1100 meter hoogte en de top was op 2000 meter hoogte. De temperaturen kunnen in deze tijd van het jaar variëren tussen 5 en 35 graden dus we gingen gekleed voor alle seizoenen. Je kunt deze crossing op eigen houtje doen maar wij hadden een gids mee. Van hem moest ik eerst achteraan en toen vooraan lopen om het zaakje een beetje in de gaten te houden (kon mooi met mijn lengte zij ie).
Ik weet nu waarom dit een van de mooiste wandelingen ter wereld is, niet normaal wat je daar allemaal ziet. Bergen, sneeuw, vulkanen, blauwe lucht, af en toe loop je door de wolken heen en op sommige stukken sneed de wind gewoon door je kleding heen. Ik had bijna 100 foto’s gemaakt. Omdat we nogal een fitte groep hadden besloot onze gids om ons ff op een d-tour te nemen. Die d-tour heeft me uiteindelijk helemaal gesloopt. De wandeling die normaal 6 uur duurt, werd nu uitgebreid naar 8 uur. Toen we op de top aan kwamen werd het aan enen bewolkt maar de mooiste uitzichtpunten hadden we toen gelukkig al gehad. We liepen niet dezelfde weg terug maar via een andere weg waar niemand anders was. Door de vermoeidheid gleed ik elke keer weg en dat bijna geen profiel op m’n schoenen hielp natuurlijk ook niet echt mee. 8 uur na vertrek waren we weer terug bij de bus. Ik was helemaal op, moe, ausgepauft, meer dood dan levend maar wat een dag! Dit is op zeker de zwaarste, hoogste, moeilijkste maar ook mooiste en spectaculairste wandeling die ik ooit gedaan heb. Het biertje die we in de bus kregen smaakte te trouwens ook als nooit te voren, deze hadden we écht verdiend (wat niet wel zeggen dat ik die paar daarna niet verdiend had natuurlijk hihihi).
Deze wandeling was gisteren, ik ging om kwart voor 9 op bed en kwam er vanmorgen half 10 weer uit en ben weer helemaal hersteld. Ik heb niet de hele tijd geslapen omdat iemand boven me de hele amazones aan het omzagen was. Ik zou nog een andere wandeling gaan maken vandaag maar ik vond wel dat ik m’n eerste vrije dag had verdiend in Nieuw Zeeland. Nouja vrij? Zit nou alweer veel te lang aan dit verslag maarja, dat moet ook beuren!
Het reizen door Nieuw Zeeland bevalt me helemaal top trouwens, zoals jullie misschien wel hebben gelezen de afgelopen paar woordjes. Ook de afstanden zijn korter dan ik gewend was van Australië en zelfs als je niet veel tijd hebt kun je zo’n beetje alle hoogtepunten/activiteiten tussendoor wel doen. De Stray bus bevalt me tot nu toe ook helemaal goed, goed chauffeurs/gidsen en vaak wel leuke mensen (je hebt altijd uitzonderingen natuurlijk).
Morgen reis ik naar Wellington, de hoofdstad, daar blijf ik een nacht omdat ik daar ook vandaan vlieg. De dag daarna pak ik de ferry en ga ik het zuidereiland bereizen. Iedereen verteld me dat het zuidereiland nog veel mooier is dan het noordereiland, en ik vind dit al helemaal geweldig! Ik heb dan nog iets meer dan een maand in dit schitterende land, heb er zin an.
Nou luitjes, ik zal jullie, en mezelf, niet langer ophouden. Ik ga nog ff al m’n foto’s uitzoeken en online zetten. Eerst komen de foto’s van m’n camera, dan van m’n onderwatercamera, dan van de grotten en dan van het raften. Een beetje ingewikkeld (net als die mummie) maar het is ff niet anders deze keer. Weet niet wanneer en of ik ze wel ga hernoemen deze keer hoor, druk druk druk.
Het gaat jullie goed en tot de volgende keer, sweet as.
-
20 November 2009 - 12:09
Annemarie:
He Rene,
Leuk zo weer je verhaal te lezen, en wat een mooie fotos!!
Veel plezier nog! -
20 November 2009 - 12:18
Kevin's Ma :
Weer erg leuk om te lezen Rene, en die foto's . Wowie. Veel plezier in de zuiden. Groetjes Tina -
20 November 2009 - 23:47
Tante Geer:
Hoi Rene,ik wist niet dat je zo gebrand was op reacties na het lezen van je stukjes anders had ik wel meer gereageerd.Ik ben wel steeds onder de indruk van de lengte er van.We genieten met je mee,en vooral van de prachtige fotos!!Ik kom zo ook nog nieuwtjes aan de weet{het nieuwe famielielid} Ik wens je nog een hele mooie tijd toe op het zuidereiland,en wachten je verhaal weer af.Have Fun -
21 November 2009 - 00:50
Mickey:
Haha, topverhaal Rene!
Maar je zou moeten weten, that when it comes to duiken with haaien, patience is a clean case ;) -
21 November 2009 - 10:42
Doompy:
jaja rene,
Nieuw Zeeland, schitterend heh???
:P top voor je, genieten genieten genieten... BLIJF VAN DIE KOUDE DOUCHES VANDAAN!!! LEVENSGEVAARLIJK DAARO :P -
21 November 2009 - 11:38
Pa:
dat er weer een nieuw verhaal kwam had je niet verteld, maar zoals je ziet houden we in de gaten. Het was trouwens weer top en verschrikkelijke mooie foto`s. ik hoop dat je op het Zuidereiland net zo geniet als op het Noordereiland,groetjes pa.
-
21 November 2009 - 14:45
Je Moessie:
Hallo Reneetje, ik zit voor het eerst sinds lange tijd weer eens op de laptop.Heb net met zonnebril op je verhaaltje gelezen, want ik heb een hoofdpijndaggie. Pa draait meestal de verslagen voor me uit. Maar de vorige kreeg ik eergisteren pas,en ik heb ook al maanden geen foto's gekeken. Dus ga ik dat direct ff doen bij Wem, want we gaan een paar uurtjes oppassen.
Lennon is woensdag jarig geweest, 1 jaar alweer.
Hij is erg ondeugend, hij loopt bijna los, alles snel, snel. Vooral de kastjes openhalen en t.v. en d.v.d. knopjes aan/uit drukken. Hij gaat dan eerst knipogen, zodat je zit te lachen, en dan doet ie vliegensvlug de klep van de d.v.d.kast open. Zo'n boefie toch. We hebben gister de nieuwe keuken besteld. Alles erop en eraan. Jij hoeft dus niet meer de ijskastdeur dicht te smijten en met je voet de bestekla dichtdoen. Er komt geen draaihoekkastje meer, dus die hoef je ook nooit meer open te laten staan. (Heb ik trouwens helemaal niet gemist, dat ie nooit meer open staat)De nieuwe lades en kastjes sluiten vanzelf als je ze dicht doet. Nou Reneetje, veel plezier hoor, als ik jong was had ik dit ook allemaal willen doen. Super! Tot morgen aan de phone. -
21 November 2009 - 17:26
Ma:
p.s. ben ik nog ff.
Joey zit nu te eten, hij zit op jouw plek. Zo grappig zo'n klein jongetje aan tafel hier.
Hij is van alles aan het ontdekken, de kast van pa, als je die open haalt, dat dan het licht vanzelf aangaat, en net de koptelefoon op, dat hij toen muziek hoorde.
Ook vertelt hij nu dingen, zodat we nu nieuwtjes van onze kleinzoon horen. Hij was gevalllen op de geeybaa, bij bambi, dat was dus de glijbaan.Nu is z'n kin stuk, maar hij had niet gehuild zei hij.
We gaan hem direct thuis op bed leggen. Hij speelt nu met de boerderij van duplo. Hij bouwt en speelt met de autootjes en de dieren.
wat is hij toch lief! Ik had vroeger ook zo'n lief jongetje. Zal mij benieuwen of die volgend jaar ook nog steeds lief is.hallo hhier is joecy. ddddddag ome renere. kus van mij.
(heeft hij zelf getypt)
Doei, ook kus van ma. -
21 November 2009 - 20:01
WEM:
Hé René, zo je verhaaltje voor het slapen gaan weer uitgelezen, gaaaaap!!! Maar erg leuk weer om te lezen wat je allemaal beleeft in NZ. Je hebt nog steeds last van nasi zag ik... Dus bij deze sataat het zwart op wit dat je het geboortekaartje gaat maken als je terug komt?! Mocht je denken dat je het niet gaat redden in zo'n korte termijn, dan kom je gewoon ff wat eerder terug, geen probleem hoor! Nou Reneetje, erg veel plezier op het Zuidereiland! En euhhh, heb je nog veel wandelingen in het verschiet? Dan raak je toch nog aan andere schoenen, want dit is het toch ook niet.
Liefs WEM -
21 November 2009 - 23:08
Bob&Jud:
Oehh schaam, schaam, ik heb het andere varhaal maar tot de helft gelezen en nu staat er alweer een nieuwe op...I'm so sorry!! I will finish this story later. Let you know my thoughts...in the meantime have fun.
Lots of hugs and kisses......Bob en Jud :-) -
22 November 2009 - 07:12
Je Zwaag Jo:
Hee zwaag net je foto's bekeken super mooi vooral die springende foto[tnimg1116]ps we gaan je zo bellen dus tot zo -
22 November 2009 - 08:53
Ome Max:
Ventje, ik lees elke keer je verslag en vergeet dan een reactie te plaatsen maar zal dat zal ik met ingang van nu goed maken. Geef me effe je adres en dan kan ik mijn goed ingelopen wandelschoenen naar je sturen. Je bent net terug voor de Vierdaagse 2010 en kan ik ze weer verder gebruiken.
Blijf schrijven en verder veel plezier. -
22 November 2009 - 09:47
Nico Kwakman:
Volendammmers zijn niet zo schrijverig, dat zou -
22 November 2009 - 09:48
Nico:
moeten weten ! Maar weer een prachtig -
22 November 2009 - 09:48
Nico:
verhaal ! Vrolijker dan mijn laatste blog ! Inderdaad : bizar ! -
22 November 2009 - 09:49
Nico:
Noordereiland ben ik nooit geweest, wel Zuidereiland ! Helemaal rondgereden in huurauto ! Heb nog vriendin Penelope -
22 November 2009 - 09:51
Nico:
in Christchurch ! Doe haar de greetings from me ! Nou, ut aantal reacties is al aardig opgelopen ! -
22 November 2009 - 09:53
Nico:
Geniet ervan ! Ik vond het persoonlijk te koud in Kiwi-land, I prefer Down Under ! Maar prachtige natuur, dat is wel te zien aan je foto's. Keep it up, hier regent het pijpestelen ! -
22 November 2009 - 11:09
Jan En Bertie Koning:
Rene het is prachtig wat je beleefd,maar wel veel om te lezen. Wanneer zien we je weer eens in levende lijve.
groetjes -
23 November 2009 - 18:32
Anneke Prinsen:
hoi Rene, helemaal top wat je allemaal doet en beleefd, ga lekker zo door jongen en geniet ervan, groetjes van Anneke -
24 November 2009 - 23:56
Gerrie:
21ste reactie,hoi Rene goed toeven daar,geniet er van want hier regent het met windkracht 8 erbij daar word je niet echt vrolijk van,leuke verslagen trouwens,lekker kort ook,en prachtige fotos,nou veel plezier nog en de groeten. -
25 November 2009 - 10:37
Judith Kenter:
Jeetje Rene, wat heb jij veel meegemaakt zeg! Ben wel een beetje jaloers op je dat ik daar nou net weer niet naar toe ga. Maar misschien in een volgende reis. Die wandelingen zullen wel helemaal super de super zijn. Nog een paar weken en dan spreken we mekaar weer in Sydney!! Gezellug!!
XXX -
25 November 2009 - 10:47
Judith Kenter:
Onwijs mooie foto`s ook. Die zonnestralen in die grot. Super mooi!! -
25 November 2009 - 12:01
Syl:
he lief klein broertje! zo erg leuk! mooi he wat nieuw zeeland is! nou ze zeggen dat het zuidereiland veel mooier is dus ik ben benieuwd!
Zoals ma al schreef kan lennon al 5 stapjes los lopen, erg grappig. Ik zal het vanmiddag filmen dan kan je het zien!
We spreken elkaar wel weer! x syl -
25 November 2009 - 14:47
Peter V:
Lekker bezig king -
30 November 2009 - 18:16
Margriet (nicht Van):
Dag René
Nooit geweten dat je zo'n actieve jongen bent! Wat een prachtige foto's en leuke verhalen maak je. Voor de verhalen neem ik wel een avondje vrijaf! Wat een lengte zeg!
De inhoud maakt wel dat we zin krijgen om een vakantie richting Nieuw Zeeland te gaan.
Veel plezier en de groetjes ook van Hans.
Margriet (nicht van je moeder)
-
30 November 2009 - 18:17
Anja Witteveen:
hoi rene,
nou je verzoek om reacties is doorgekomen zie ik. ik heb je verhaal met veel plezier gelezen en genoten van de foto's. zo leer ik toch de eilanden kennen waar mijn familie woont. erg leuk. ook fijn dat je chantal even een opkikkertje hebt gegeven.
goede reis verder..
groetjes anja en rene -
30 November 2009 - 18:46
Tiny En Henny Karman:
Hoi René, Door onze verhuizing naar Dronten -ja, ja, na 37 jaar!!- zijn we er niet aan toegekomen om te reageren, maar wij blijven je superverslagen en prachtige foto's bekijken. Ik sta versteld van je moed om dit te doen en van je geweldige verhalen. Maar hoe kan het ook anders als zoon van je moeder.
Groeten uit een waterig Dronten en we wachten op je volgende verslag. -
30 November 2009 - 18:46
Nel:
Hey René heb nou net eerst je verhaal van Fietsjie gelezen en toen dit verhaal er achteraan dus ben weer helemaal op de hoogte!! Echt niet normaal wat jij allemaal meemaakt en doet, jeetje wat een belevenis!! Ik wens je wederom errug veel plezier en hoop dat je leuke feestdagen daar zult hebben.
Vele groetjes Nel -
30 November 2009 - 18:51
Rick Westerdaal:
Rene wanneer kom je nou weer eens bij ons trainen? Zo te zien kan je wel weer een paar rondjes met groep 4 gebruiken zieje! -
01 December 2009 - 12:07
Bob:
Mooie foto's weer en veel plezier weer de komende tijd!!
-
05 December 2009 - 10:36
Rosan:
Nou zal ik je reactie aantal dan ook maar weer ff opkrikken?
Super verhaal weer, je beschrijft de geur van Rotorua perfect, ik kan het bijna weer ruiken hier! Super foto's, vooral natuurlijk ook van de crossing! Nou have fun, hier komt vnvd hopelijk en man met een baard langs..
ps: hoe was pearl jam?
ps: vind zo'n Sweet As t-shirtje wel iets voor jou ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
