Laatste deel Sidney - Eerste deel Melbourne

Zo lieve mensen, hier weer een berichtje vanuit het land Down Under. Voor ik begin met ongetwijfeld weer een geniale blog, wil ik jullie allen even op de "fingers ticken". Ik heb ongelooflijk veel leuke, goede en positieve reacties gehad op mijn vorige blog vanuit Sidney. Daarvoor wil ik jullie bij deze allemaal hartelijk danken (53 reacties is een beetje veel om iedereen persoonlijk te gaan bedanken). Echter krijg ik ook vaak te horen dat ik weer eens want van me moet laten horen omdat ik "al" een week of 2 niks van me heb laten weten en daarvan word ik inmiddels een beetje gek (nag gekker dan ik al bin ghehehe). Ik maak namelijk niet elke week zoveel mee als de eerste week in Sidney. Daarbij komt dat ik zelf liever een keer in de paar weken een leuk verhaal vertel met alles wat ik allemaal gedaan heb en daarbij een zootje foto's, i.p.v. elke week een korte niet boeiende opsomming van alles wat ik hier aan het doen ben. Daarbij komt ook nog, en geloof me of niet, dat ik vaak niet eens de tijd! Ik draai korte nachten hier (5/6 uur) en ben vaak bijna de hele dag op pad en dan is het lastig om tussendoor ff een verhaal uit je mouw te schudden. Ik hoop dat ik mijn punt een beetje duidelijk heb gemaakt. Als jullie écht benieuwd zijn kunnen jullie me altijd bellen of smsen (+61 450734173), mailen (tolrene@xs4all.nl) of hyven (renetol.hyves.nl). AMEN. Om jullie een beetje tegemoet te komen zal ik aan het einde van elke blog een schatting geven van wanneer de volgende komt. Nou, genoeg gelul! Hieronder de laatste paar dagen Sidney en Melbourne tot nu toe:

Euhhhhhhhhhhh, ja! Ik eindigde ongeveer dat ik de Harbour Bridge ging beklimmen: WOWIE! Dit is een onderneming die de meeste backpackers links laten liggen (of rechts, ligt er aan hoe je op de brug staat) omdat dit nogal prijzig is. Maarja, he! Geld moet rollen toch? En ook was dit voor mij nr. 1 ding om te doen als ik in Sidney was. Ik had gekozen voor de nachtklim. Toevallig was deze het goedkoopst, 180 dollar (voor het gemak hakken we hem voor de euro door de midden) en leek hij mij het mooist. Ik was ook al bij een uitkijktoren geweest en daar had ik overdag ook al een behoorlijk goed uitzicht op de stad en het Opera House (een na laatste foto vorige blog). Ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb, het was echt ongelooflijk. Net als met de meeste ondernemingen ga je het pas beseffen als het achter de rug is. Het ritje duurde in totaal 3,5 uur. In totaal 2 uur gewandeld en geklommen ofzo, de rest van de tijd was voorbereiding en dat is natuurlijk wel nodig ook. Alles moest aan je lichaam vast zitten, zelfs een zakdoekje moest om je pols heen gewikkeld worden want alles wat vanaf boven naar beneden valt kan enorme schade aan richten op zo’n hoogte. Met een ketting aan m’n lichaam en de brug begon de klim en toen ik boven was voelde ik me wel de koning ter rijk. Wat een uitzicht, echt niet normaal. Laat de foto’s maar voor zich spreken, die zeggen wel genoeg. Die 2 foto’s waar ik nog ff 40 dollar voor kon betalen om ze op CD te branden haha. Stelletje afzetters! Maar dit doen zonder foto’s te kopen, nee, dan spoor je ook niet. Er zullen ongetwijfeld nog een hoop hoogtepunten komen in m’n trip, maar deze staat tot nu toe met stip op nummer 1. ’s Avonds zouden we nog naar het Hard Rock Café gaan om afscheid te nemen van Diederick, waar ik goed mee op kon schieten. Ik had gehoord dat er een in Sidney was, met de nadruk op was! Hij was namelijk gesloten. Toen zijn we maar naar een ander tentje gegaan op Kings Cross wat niks aan was. Kings Cross is trouwens een heel aparte buurt. Er worden ferrari’s en weet ik veel wat voor dure automerken allemaal verkocht, en ’s avonds moet je de she-males voor je hostel vandaan trappen. Gatsie! Het uitgaan daar is elke dag raak. Toch ben ik niet echt mega veel uitgeweest maar ik wist ook eigenlijk niet waar we heen moesten. Ben nog wel een dagje mee geweest met een kroegentocht die het hostel organiseerde. 2 kroegen wel te verstaan haha. En eentje zaten we al elke avond dus dat schoot ook niet echt op.

Toen moest ik wilde ik nog 2 dingen doen in m’n laatste paar dagen in Sidney: het Olympische park bezoeken (zwembad natuurlijk) en een dagje Bondine Beach. Bij beiden had ik ff een misrekening gemaakt. Ik koos de dag uit om naar het Olympische park te gaan op de dag dat het hostel een tripje had gepland naar Bondine. Daar kwam ik daarna achter, en door het mindere weer van de dagen erna heb ik zelf ook niet meer de kans gehad om heen te gaan. Dat was nog niet eens zo erg, wat me bij het Olympische Park overkwam vond ik nog ff iets erger. Ik vol goede moed naar hét zwembad toe. Waar onze vriend Pieter v/d Hoogenband in 2000 2x Ian Thorpe klopte in z’n geboortestad. Ja, ik had graag in zijn baantje gezwommen waar hij dat flikte. Ware het niet dat het officiële wedstrijdbad dicht zat i.v.m. de Australian Youth Olympics, die waren de volgende dagen en de dag dat ik er was, waren ze nog bezig meer voorbereidingen. Maandag zou het wel gekund hebben maar ik ging zondag weg dus dat hield zeg maar op. Er naast was nog een ander zwembad maar door de zomervakantie (blijft toch raar in januari) was het zo mega druk, dat dat geen doen was. Na een kwartier verliet ik nogal telergestel het zwembad. Teleurgesteld, niet depressief want ik krijg nog een herkansing. Mijn vlucht naar Nieuw-Zeeland staat geboekt vanaf Sidney naar Auckland dus ik kom nog terug! O shit, ik moet de datum voor die vlucht nog ff veranderen naar november (dat is het zo zie je). Ik wil dan nog naar Bondine, het zwembad en ook had ik Pa’s nicht Simone nog gebeld die in Sidney woont ergens in een buitenwijk. Die ging helaas de dag erna op vakantie dus die kon ik niet opzoeken. Ach ja, heb ik alvast wat doelen voor m’n volgende bezoek aan Sidney. Na het zwembad had ik nog een tourtje geboekt door het Olympische stadion. Er werd geen atletiek meer uitgevoerd maar nu andere sporten. Nu waren ze bijvoorbeeld het veld klaar aan het maken voor een cricketwedstrijd. Eerlijk gezegd was ik er niet zo erg van onder de indruk. Misschien was ik wel te teleurgesteld? Wie zal het zeggen. Ik ben toch in het Olympische stadion geweest en het was toch wel leuk, maar geen hoogtepunt haha. Die dag was het trouwens 40 graden, de warmste dag die ik meemaakte en het was gerust afzien. Zit je in de schaduw en voel je evengoed de zon op je armen branden, ook nog eens windstil, brrrrr. Terwijl ze dan thuis vanaf Volendam naar Monnickendam en Marken schaatsten. Very apart!

Ik was samen met Anne nog over van de groep in ons hostel. Achteraf had ik misschien wel eerder uit Sidney moeten vertrekken of in ieder geval (iig heet dat tegenwoordig) naar een andere hostel. In ons hostel waren namelijk nogal wat engelse en die deden nogal aan groepjesvorming. Komt me bekend voor, is dat op Volendam nou ook niet zo? Haha, daar kom je moeilijk tussen dus. Heb Nog een paar dagen rondgehangen, gezwommen en veel verdwaald. Ik wist al dat mijn oriëntatievermogen slecht was, maar in Sidney werd het wel erg pijnlijk duidelijk, in Melbourne nog pijnlijker maar dat horen jullie zo nog wel. De laatste dag ben ik nog met Anne en haar duitse vriendin naar een zwarte chinese markt geweest. Niks voor mij natuurlijk maar na 2 dagen alleen door de stad te hebben gedwaald, was een beetje aanspraak ook wel weer lekker. Het was toen koud aan enen! Liep ik over straat in m’n lange broek en vest. Het was namelijk 20 graden, tsja, je raakt snel verwend met dat warme weer elke dag. Ook ben ik nog m’n mega poepie ruige duikbril kwijtgeraakt in Sidney. Of zou hij gepikt zijn? Hij was wel heftig zie je, kan het de dief niet kwalijk nemen. Ook (ja weer dat woord, weet ff niks anders) ben ik er achter gekomen dat ik waarschijnlijk geen oud en nieuw in Sidney ga vieren. Het is al zo’n drukke stad, en met oud en nieuw nog ff veel drukker. Ik hou niet van drukte. Ik hou van rust, kleine stadjes enzo. Maar we zullen zien, dat duur nog wel ff zie je.

Op naar Melbourne! Afscheid genomen van Anne, die me uit kwam zwaaien bij de bus want zij ging weer met de trein naar een of andere kerk ofzo (ieder z’n ding). Met m’n VIP (Very Important Backpackers) kaart, kocht ik een busticket voor 68 dollar van Sidney naar Melbourne. Prikkie! Na 12,5 uur opgevouwen te hebben gezeten in de bus (ik zaat naast Marcus uit Oostenrijk, wel leuk mee zitten praten) kwam ik om kwart voor 10 ’s avonds in Melbourne aan. En toen………. Begon de ellende! Van enkele mensen uit m’n groepsvlucht had ik een naam doorgekregen van een hostel. Ik had nog niks gereserveerd en met het ook op de Australian Open die de dag erna begon was dat natuurlijk niet zo erg slim. Ook dat hostel zei dat ze vol waren maar met 700 bedden (pittug groot dus) waagde ik de gok gewoon maar. Het was alleen ff bedakken om er te komen. Liep ik daar ’s avonds laat met m’n backpack op m’n rug, handbagage tas op m’n buik en de Lonely Planet in m’n handen de weg te zoeken. Wel relaxed is dat na 12,5 uur bussen. Ik had het backpacken vervloekt, backpackers vervloekt, bijna de Lonely Planet weggegooid en m’n ticket naar huis met een jaartje vervroegd. Na bijna 2 uur zoeken en 100 telefoontjes naar Diederick waar ik nou heen moest, kon ik wel janken. Maar was het niet Jacques Herb die zei “een man mag niet huilen”, Robert Smith zong toch ooit “Boy’s don’t cry”, was er niet ooit een wijze filosoof die zei “wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen” en was het niet Peter Jan Rens die zei “geef nooit op”. Juist! Die waren er allemaal. Dus uiteindelijk ben ik een taxi gestapt en 30 seconden later was ik er hahaha. Ik had het dus bijna helemaal zelfstandig gered, bijna dus. Better luck next time. Sowieso ben ik een van de slechtste backpackers ooit volgens mij, maar ik heb nog ff de tijd om beter te worden. Bij aankomst hadden ze gelukkig nog wel een bedje vrij in een 16(!)-persoonskamer. Toen ik arriveerde zag ik een stuk of 7/8 mensen van de groepsreis aan een tafeltje zitten dus dat was dan wel weer leuk. Ik vond 16-persoons niet eens zo erg want iedereen was erg netjes en stil, het nadeel is gewoon dat er elke dag mensen komen en gaan of de hele dag liggen te slapen omdat ze op doorreis zijn. Dan maak je dus zeg maar moeilijk tot geen contact. Toen heb ik dus maar een andere kamer gevraagd en meteen 2 weken bijgeboekt. 8-persoons is toch een stuk beter.

Zoals ik al verteld had, was Eddy Bank in Melbourne voor een tennistoernooi ter voorbereiding op de Australian Open en natuurlijk de Australian Open zelf. Hij is tenniscoach bij de KNLTB van jong oranje en ik ken hem omdat hij vroeguh bij mij op de buurt woonde. Ik kreeg geen rust van hem want meteen op dag 1 moest ik hem opzoeken, ik had een routebeschrijving mee gekregen dus dat ging gelukkig wel allemaal goed. Het was natuurlijk super leuk. 2 Volendammers die elkaar treffen in Melbourne. Ik was een dagje zijn assistent, d.w.z. bijpraten in de schaduw waar het nog steeds boven de 35 graden was. Door mijn assistentie wonnen wel al z’n pupillen die dag…. David Pell, Justel Eleveld, Richel Hogenkamp en Querine Lemoine zijn de tennistalenten voor de toekomst. ’s Avonds was ik nogal moe want het was warm en ik had slecht geslapen en ik had nog een busreisje in m’n benen. Toen we ff met z’n 5en een patatje gingen halen eindigde we 4,5 lang op Federation Square, dat ze voor de gelegenheid hadden omgedoopt tot Tennis Square. Ik werd toen een beetje vervelend en irritant, want tsja, dat word ik gewoon als ik moe ben.

De dag erna was alleen Diederick nog over en 2 meiden, Femke en Mara. Met Diederick ben ik een dagje naar St. Kilda Beach geweest. Nouja dagje, 1,5 uurtje dan, er staat daar namelijk nogal een windje en toen was het echt niet normaal, het was ook erg warm. We hebben lekker in het ondiepe water gelegen en daarna weer hostelwaarts gekeerd. De dag erna was mij ff te sportief. We zijn naar het Melbourne Aquarium geweest en hebben die dag in totaal 6 uur gewandeld. In m’n hardloopschoenen nog wel, want deze zijn de enige die al in waren gelopen. 6 uur is best lang met zere poten, maar we hebben een hoop van de stad gezien. Toen kwam ik er ook achter dat mijn wandelingetje op de beruchte avond wel in 10 minuten had gekund. Laten we zeggen 20 met backpack maar geen 120! Op dat moment kon ik er wel weer om lachen. Het aquarium was leuk, ze hadden Antarctica nagebouwd maar daar werd ik eerlijk gezegd nogal depri van. Allemaal pinguïns in zo’n kleine glazen ruimte. Maarja, hadden ze maar geen pinguïn moeten worden hihihihihi. Tijdens onze wandeling zijn we een gedenkgebouw tegen komen voor alle oorlogen waar Australië aan mee heeft gevochten. Ons doel van de wandeling was het Formule 1 circuit vinden die hier in maart plaats vindt. Dat viel nog niet mee want het is een straat circuit. Maar een man verzekerde ons dat binnen de gele lijnen in maart auto’s langs scheuren. Ook kwamen we onderweg een mega zwembad tegen waar 2 jaar terug nog het WK werd gehouden. Daar moest ik nog maar eens een keertje heen v/d week. De dag erna ben heb ik afscheid genomen van Femke en Mara en heb ik Eddy weer opgezocht. ’s Avonds arriveerde Christel in hetzelfde hostel als waar ik zit. Ook zij werd in een 16-persoons kamer gedumpt maar heeft net als mij bijgeboekt in een kleinere kamer. 3 Volendammers dus in Melbourne (waar ik weet van heb) maar Volendams praten? Ho maar! Alle twee praten ze ABN dus wat dat betreft heb ik er weinig aan. De dag daarna heb ik samen met Christel Eddy weer opgezocht bij het voorbereidingstoernooi op de Australian Open. Dit was daar de laatste dag en Justin Eleveld stond in de finale. Helaas verloor hij van een of andere Spanjaard. Jammer maar helaas, hij had het sowieso verder geschopt dat van te voren gedacht dus dat was al mooi meegenomen.

Toen werd het vrijdag en begon voor mij de echte Australian Open pret. Eddy had voor mij een toegangspas geregeld waarmee ik naar alle wedstrijden mocht, behalve in de Rod Laver Arena en de Hisense Arena, de twee grootste stadions zeg maar. Dit was best jammer natuurlijk want daar worden altijd dé wedstrijden gespeeld. Nog jammerder (?) is dat je met dezelfde pas voorgaande jaren wel in die stadions mocht. Ach ja, mij maakte het niet zoveel uit. Ik liep daar gewoon rond op de Australian Open! Iets wat jullie waarschijnlijk elke ochtend op het nieuws hebben gezien. Ook mocht ik met die pas in de kleedkamers van de junioren komen, maar daar heb ik natuurlijk niets te zoeken. Ik had wel een klein denkfoutje gemaakt. De dag dat ik mijn pas kreeg, werden er nog leuke wedstrijden gespeeld op de andere courts (mannen singels). Ik wist dus niet dat er daarna alleen maar dubbels werden gespeeld, gemixte dubbels en de legend dubbels. Zo zag ik op tv een wedstrijd tussen Gonsales en nog een snuiter die eindigde in 10-12 in de laatste set. Daar had ik dus bij kunnen zitten…. Maarja, “you can’t alway throw six” we say in Holland. Mijn hoofddoel was toch de Nederlanders aanmoedigen en dat is me wel behoorlijk gelukt. Ik heb alle wedstrijden van de junioren gezien. Richel vloog er helaas in de eerste ronde uit (eerdere toernooi halve finale). Querine in de tweede ronde (eerdere toernooi kwartfinale). Hun dubbel avontuur duurde helaas ook maar een ronde. Justin heeft het gehaald tot de derde ronde (eerdere toernooi dus de finale). Van Justin ben ik, en zijn we, fan geworden. Met we bedoel ik ook Wendy en Dominique, twee meiden van de groepsvlucht die ik hier weer in Melbourne tegen kwam. Eddy was zo aardig om ook voor hun elke dag dagkaarten te regelen dus we zijn elke dag met z’n vieren (Christel dus ook nog) Justin aan gaan moedigen. Zijn eerste wedstrijd was de spannendste wedstrijd die ik hier live gezien heb. Na 6-7 verlies en 0-3 achterstand had ik de moed al opgegeven maar hij kwam terug als een gek en won 9 games op rij. Daarna ging het weer gelijk op en maakte hij het knap af. Ik ben een jaar ouder geworden tijdens die 2 uur haha.

Of ik geen grote mannen/vrouwen wedstrijd heb gezien in de Rod Laver Arena? Gelukkig wel! En wat voor twee kwartfinales waren dat he. Christel en ik stonden bij de tickets-bali en we vroegen voor welke wedstrijd er nog kaarten waren. Voor de dinsdagavond waren nog kaarten voor een kwartfinale waar we toen geen weet van hadden wie of wat er zou spelen. Op de gok hebben we maar kaartjes gekocht. De aardige meneer zei tegen ons “do you want to sit front row?”. He gozer, natuurlijk willen wij dat! We zaten dus helemaal vooraan, dat was echt een lot uit de loterij. Het blijkt dat bedrijven soms kaarten teruggeven omdat er niet genoeg animo voor is. Ben ik daar ff blij om. We zaten dus front row, alhoewel, Christel zat front row en ik zat er eentje achter. Een gentelman als ik ben heb ik haar maar vooraan laten zitten. Volgens mij waren haar exacte woorden “Mooi, ik zit dus vooraan!”. De wedstrijden die gespeeld werden waren Dokic – Safina en Federer – Del Potro. Dokic is een Australische dus mega populair tijdens het toernooi. Wij zijn daar in mee gegaan en helemaal in Australian Style naar het stadion gegaan. Grote vlag om, hoofdban en vlaggetjes op de wangen. Aanmoedigen net als een gek (ik dan, tussen al die zakenlui). Helaas verloor ze. Echt spannend vond ik de wedstrijd niet maar het sfeertje was gewoon uniek. Daarna kwam mijn held Roger Federer het veld oplopen. Was een wedstrijd was dat. Hij gaf die Del Potro gewoon tennisles. 6-3 6-0 6-0 Hoewel het een makkie was heb ik de mooiste tenniswedstrijd ooit gezien. Hij liet hem alle hoeken van de baan zien en het leek wel of hij stond te trainen. Die Del Potro vind ik maar een vervelend mannetje van 1.98 en 20 jaar oud. 6 ballen nodig om er eindelijk eens 2 uit te zoeken en na elke rally een handdoek vragen. Wat dat betreft was ik blij met z’n vernedering. Dat was dus de tennis! Van de eerste 10 dagen 7 dagen tennis. Geen slechte score dacht ik zo. Ik vond het helemaal geweldig allemaal. Ik moet ook nog ff een geweldig voorvalletje vertellen. Ik kwam daar aanlopen en ik zag zo iemand naast Eddy zitten. Ik geef een hand enzo blablabla. Maar ik zag dat de mevrouw ook zo’n tennispas om had, alleen een andere kleur. Ik zo van “goh, hoort u ook bij iemand”. En de mevrouw weer “ja ik hoor in zoverre bij iemand dat ik de voorzitster ben van de tennisbond”. Haha, gelukkig zijn Volendammers vrij nuchter dus ik viel nog niet van me stoel af. De dag dat Justin verloor hebben we afscheid genomen van Eddy en een dikke knuffel gegeven voor alles wat hij geregeld had.

En toen……. Werd het erg warmpjes in Melbourne. Vlak als ik er ben wordt er ff een warmterecord gebroken. 3 dagen lang was het boven de 43 graden. De warmste dagen uit m’n leven, het was echt niet te harden. En dan nog zo’n warme wind erbij, het leek wel of ik in een hete luchtoven zat. De warmste temperatuur gemeten is 45,6 graden. Die dagen heb ik dus weinig ondernomen. Een zwembad om de hoek dus dat is altijd goed. Voor de rest een beetje kleren wassen (heb het helemaal door nu) en de airco’s volgen in de hele stad. De laatste van de drie warme dagen hadden we een excursie geboekt naar Philip Island, wat bekend staat om de pinguïn parade. Veel in de auto zitten met airco dus dat was wel lekker. De avond ervoor hadden we een poging gedaan om in een barretje de halve finale Federer – Roddick te gaan kijken maar dat was niet helemaal gelukt. Er was namelijk een Trivvia, een soort quiz met allemaal vragen en opdrachten en prijzen. We moesten ook een mop opschrijven en die van ons, zeg maar mij, was “It’s green and it can ski. A skiwi”. Toen deze grap werd opgelezen lachte er niemand. Haha, mij persoonlijke hoogtepunt van de avond. Het was erg gezellig en dat heb ik geweten ook tijdens de excursie. Ik heb hier nog geen echte kater gehad maar ik zat nu wel het dichtste bij. Gelukkig begon de dag met een wijnproeverij dus na 6 nipjes verschillende soorten wijn ging het wel weer. Daarna zijn we naar een dierenparkje geweest om kangaroo’s te voeren, erg leuk. We zijn nog bij een lekker cool standje geweest waar veel gesurft wordt maar ik had geen zwemkleding mee dus ik ben maar gaan wandelen zo half door het water heen. Na het eten, 3 armoedige slices pizza (daar kan een mens toch niet op leven, vooral niet dat mens die nu deze blog in zit te tikken) zijn we naar de pinguïn parade geweest. Normaal gesproken komen ze met 10.000 het water uit lopen om aan land te gaan. Maar door een ziekte in de zee die alle kleine visjes, en dus hun eten, dood, zijn ze langer in op weg in de zee en komen ze niet elke avond allemaal naar huis. Er was kans dat het er nu wel eens 700 ofzo konden zijn. Daar doe ik het ook wel voor, ik ben niet zo moeilijk. Uiteindelijk heb ik er 20 gezien haha, dat was toch wel jammer. Maarja, dobbelstenen, zes, je weet het wel. Heb een hele leuke dag gehad. Onderweg kwamen we ook nog langs het Moto GP Circuit dus Rein: nanananaaaa, ik was er lekker eerder!

En toen was het alweer heden. Gisteravond heb ik met pijn in me hart afscheid moeten nemen van Wendy en Dominique. Heb het heel erg gezellig gehad met ze, samen met Christel natuurlijk want daar kom ik voorlopig ff niet van af. Evenveel pijn deed het afscheid van Diederick vorige week. Super relaxte gozer is dat. Ach ja, dat zal nog vaker gebeuren en wie weet komen we elkaar allemaal weer tegen onderweg. De planning voor de komende dagen = strand, relaxen, Ipodje, boekkie lezen, vakantie vieren dus haha. Dinsdag ga ik samen met Christel de Great Ocean Road doen. Een weg van Melbourne naar Adelaide van zo’n 200 km met allemaal schitterende natuur er omheen. Normaal gesproken is dit een excursie van een of drie dagen maar wij hebben er voor gekozen om zelf een auto’tje te huren en er vijf of zes dagen over te doen. Gewoon lekker rustig aan. En om een bepaalde reden die ik absoluut niet mag noemen van d’r, ga ik rijden. Dus grote kans dat het twee weken wordt haha. Onee, dat mag helemaal niet. Bij terugkomst blijf ik namelijk nog een paar dagen in Melbourne, in een ander hostel, bij St. Kilda en St. Kilda Beach. Dan vlieg ik 12 februari naar Tasmanië baby! Vrijdag de 13e (mooie datum) begint daar mijn 10-daagse jeep safari tour over het hele eiland. Kost wel wat maar volgens mij krijg je ook wel wat. Daarna wil ik misschien wel gaan WOOFen daar, werken tegen eten en onderdak. Kan ik mooi weer eens een beetje m’n handen laten wapperen en een beetje een ritme opbouwen en misschien een beetje pricacy? We zullen zien. Ik moet er allemaal nog achteraan. Daarna weet ik het allemaal nog niet. Misschien dat ik vanuit Tasmanië naar Adelaide vlieg. Daar in de buurt kun je met witte haaien zwemmen, in zo’n kooi. Ook weer duur, maar je ergste nachtmerrie uit laten komen is gewoon onbetaalbaar haha. Ook zit daar Kangaroo Island in de buurt. Daarna ga ik richting Perth en kunnen mijn westkust avonturen beginnen. Als het een beetje loopt zoals verwacht kom ik daar Christel, Leonie en Mark Vos tegen. Wéér al die Volendammers. Dus in Tasmanië ga ik maar eens flink genieten van m’n anonimiteit. Ik ben nu ruim 3 weken onderweg en heb de grootste en de op een na grootste stad van Australië gehad. Met alle respect, ik ben toch meer van de kleinere gehuchten dus wat dat betreft gaat het de komende tijd alleen maar beter worden. Ik moet wel zeggen dat ik Melbourne echt geweldig vind. Ik hou van Melbourne en ondanks onze moeilijke start houdt Melbourne ook wel van mij.

Zo luitjes, na 3 uur tikken (verdeeld over 2 dagen, dat dan weer wel) kan het wel weer dacht ik zo. Ik ga nog ff de bijbehorende foto’s uploaden en daarna wat relaxen. Vanavond de mannenfinale op groot scherm op Federatioin (Tennis) Square. Dat moet ongetwijfeld een mooie pot worden. Jullie horen weer van me na de Great Ocean Road OF na de jeep safari tour in Tasmanië.

Cee ya mates!

PS. Nog ff de felicitatiedienst: zwager Frank is vandaag jarig (29 volgens mijn berekeningen) en m'n neeffie Lennon wordt gedoopt. Beiden gefeliciteerd! Een teken dat het leven thuis gewoon door gaat. Ook wil ik nog ff kwijt dat ik blij ben voor m'n pa dat z'n onverwachte operatie goed is gegaan en hij in ieder geval weer thuis is. Ze hebben vaak in mij lopen snijden en ik was nooit zenuwachtig. Nou, nu was ik het wel! Het zal ook wel komen doordat ik 17.000 km verder op zit.