Té veel hoogtepunten deze keer

Ja, ik leef nog. Maar zoals jullie straks wel zullen lezen ben ik héél erg drug geweest met héél veel leuke dingen. Ik zal jullie niet langer in spanning laten zitten want dat hebben jullie al genoeg gezeten. Pak er een lekker bakske koffie, thee of pils bij en geniet van de vele hoogtepunten die ik de afgelopen maand heb mogen beleven:

Allereerst dank aan de dame van het internetcafé die me na het schrijven van m’n laatste blog achterna kwam rennen met m’n dagboekkie in haar hand (ze zal dit toch vast niet lezen, maar toch, zo ben ik dan weer). Dit was in Kalbarri, toen we uit Kalbarri vertrokken ben ik samen met de nieuwe groep, en mijn Nederlandse gids uit Zaandam, nog een keer naar het National park geweest. Deze keer was het minder foto’s maken en meer genieten. Met weemoed nam ik afscheid van dit schitterende National Park. Ik dacht dat het niet meer beter zou worden qua National Parks, gelukkig had ik het helemaal mis, maar dat komt later in dit kunstwerkje nog wel.

We gingen 350 km omhoog naar Denham, een plaatsje dat hoort bij Shark Bay (geen haaien gezien, beetje vage naam) en onderdeel is van de World Heritage Drive. Dit betekend o.a. dat ze alle dieren daar met rust moeten laten met als gevolg dat er soms een opstopping in het plaatsje was door overstekende emu’s. Persoonlijk zou ik extra gas op de plank geven want ik haar die beesten, die enge oranje ogen, brrrrrrr. Ze smaken wel lekker, dat dan weer wel. Op de weg daar naar toe hebben we nog enkele tussenstops gemaakt. O.a. bij Shell Beach, juist, een strand met schelpen i.p.v. zand. We zijn ook nog langs de stromalites gereden, ik weet niet precies hoe dit nou zat maar volgens mij was dat er het allereerst op de aarde om iedereen te voorzien van zuurstof (sorry, heel vaak let ik gewoon niet op wat ze zeggen, veel te druk met dom om me heen te kijken hihihihi). Wat ik nog wel weet is dat er 7 van deze plekker over de hele wereld waarvan 6 in Aussieland.

Na dat ritje van een klein dagje kwamen we in Denham aan: en toen werd ik me toch een partijtje depri. Ik had zoveel leuke dingen gedaan in Kalbarri in zo’n mooie omgeving en nou kwam ik hier aan, niks te doen. Ik ben een meester in het niks doen, maar nou kon ik echt niets vinden. In het begin dacht ik dat het hostel nog wel leuk was maar dat bleek ook niet zo te zijn. Het waren allemaal huisjes met 3 slaapkamers er in. Eigen keuken en badkamer en tv en een videospeler (wist niet eens dat die nog bestonden). Je zit dus alleen met de mensen van je huisje en een ruimte om te socializen was er niet echt. Maar goed, ik had best veel gedaan in Kalbarri dus een beetje rust was niet verkeerd. Beetje boekkie lezen die ik 3 maanden geleden al had gekocht (over Pink Floyd, zeer leuk) en ’s avonds een beetje filmpies kijken met de meiden die in m’n bus zaten.

Op de derde en laatste dag in Denham ben ik nog een dagje naar Monkey Mia geweest. Monkey Mia staat bekend om zijn dolfijnen die elke ochtend gevoed worden vlak aan het strand. Maar zoals jullie op mijn profielfoto al hebben gezien heb ik al eens met dolfijnen gezwommen en daar gaat een vissie in een dolfijn z’n klep gooien toch niet aan tippen dus ik stond langs de kant foto’s te maken van de mensen die met z’n honderden op een rij stonden te kijken. Lekker toeristisch allemaal, niks voor mij. Sowieso is Monkey Mia alleen maar een resort, weinig te beleven. Wat wel leuk was die dag, was een zeiltochtje op een katamaran. Had een gozer van m’n hostel overgehaald om ook mee te gaan dus ik was niet alleen. Lekker chillen, naar een pearl farm geweest en nog een paar dugongs (zeekoeien) gespot die boven kwamen om te ademen. Toen we terug kwamen was Monkey Mia bijna helemaal leeg, kijk, daar hou ik nou van. Zonder al die gekke dolfijn-gekke toeristen is het gerust leuk. Ik weet het niet, maar Denham had het gewoon niet. Ik had nog wel naar Dirk Hartog (Nederlander die als eerst Australië ontdekte maar weer wegging omdat hij aan de westkust aan kwam en daar niks was, geen handel dus opzouten weer) Island kunnen gaan, maar ik hoeft écht niet alles te doen (wel heel veel). Elk nadeel heb z’n voordeel, zou mijn goede vriend J. ‘El Salvador’ C. Zeggen, want na deze lastige start van het tweede deel van de westkust werd het alleen maar beter.

Het volgende plaatsje heette Coral Bay, weer 500 km’tjes omhoog. Ik zei nog tegen een paar meiden in m’n huisje: ik moet nou echt ff een paar kerels om me heen hebben de volgende trip (soms heb je gewoon de behoefte om schunnige praat te verkopen en scheten te laten en te boeren, ik ben ook maar een vent). En wat denk je: 11 meiden en ik was nog weer eens de enige gozert samen met onze chauffeur. Ze moeten me wel hebben amaar..... Maar goed, deze meiden waren prettig gestoord op een goede manier en het werd al snel gezellig in de bus en de dagen daarna. Onderweg zijn we nog efkes gestopt bij Ocean Park, een hoop vissen gezien en nog een haai. Was wel ff leuk maar ik wist dat je in Coral Bay mega mooi kon snorkelen dus ik keek er eigenlijk al meer naar uit om diezelfde vissen in het echt te zien. Dat heb ik dus meteen de eerste dag gedaan. Het is niet normaal, je loopt naar het strand, zwemt 50 meter en je ziet het “Ningaloo Reef” al. Dat vond ik al helemaal geweldig. Beetje m’n onder water camera testen, vissen spotten, vissen achterna zwemmen, helemaal relaxed.

Omdat ik er in Denham achter kwam dat ik me maar beter wat kon “haasten” had ik besloten om 4 dagen in Coral Bay te blijven. Het plaatsje en het hostel waren wel echt super leuk en relaxed en elke avond wel gezellig. De tweede dag had ik een tripje geboekt om met manta rays te gaan zwemmen. Manta Rays zijn van die mega grote roggen. Maar no worries, deze hadden geen pijl aan hun staart dus compleet ongevaarlijk. Wat ik niet wist, is dat we ook nog 2 keer ergens gingen snorkelen, en ik had voor de volgende dag ook al een snorkeltrip geboekt. Naja, he, nu we er toch zijn! Ik dacht dat het strand al mooi was maar dit was nog vele malen beter omdat we verder de zee in gingen. Ik was de enige snorkelaar en de rest ging duiken. Vond het wel grappig, kon ik alvast ff kijken hoe dat allemaal een beetje in z’n werk ging. Dus ik snorkelen en foto’s maken: batterij leeg, nog voordat ik met de manta rays ging zwemmen. ERRUGE DOMME DWEEP! Ik had m’n batterij nog helemaal niet opgeladen sinds de eerste keer. Maar goed, achteraf vond ik het helemaal niet zo erg, de tijd die je met zo’n beest hebt is vrij kort en het is dan zonde om hem alleen maar door een schermpje heen te zien. En wat was dit weer bizar leuk. De eerste was 2,5 meter groot van vleugel naar vleugel. Echt indrukwekkend, dat beest zwom (leek meer op vliegen) daar maar heen en terug met die grote vleugels van hem en wij er naast. Na een minuut of 10 moesten we weer terug de boot in want volgens mij was dit de maximale tijd die je met zo’n beest mag hebben. De tweede was 3,5 meter groot. Wowie! Nog ff een metertje groter. Wat wel jammer was, is dat hij na een minuutje of 5 bij ons vandaan zwom. De gids er achteraan zwemmen, ik ook natuurlijk, maar zo’n beest kan snelheden halen tot 60 km/ph en ik kom niet verder dan 3km/ph dus hij won (nipt). Bij de laatste snorkelplek heb ik nog een haai gezien: een grey nurse shark van ongeveer 2 meter. Schijnt ongeveaarlijk te zijn, maar later las ik in een boekje over haaien dat deze soort vroeger de meeste attacks op mensen had uitgevoerd in vergelijking met andere haaisoorten. Blijkbaar hebben ze hun leven gebeterd dus hihihihi. Al met al een zeer geslaagde dag, helemaal toppie.

De volgende dag stond een andere snorkeltrip op het programma. 3x snorkelen op verschillende plaatsen in het Ningaloo Rif vanaf een heerlijk relaxte zeilboot. De eerst spot was ik de dag ervoor al geweest maar dat mocht de pret niet drukken. Het snorkelen vond ik echt al helemaal geweldig. Ik weet niet wat het is, maar ik heb blijkbaar iets met water. Wat wil je ook he, met vis als sterrenbeeld. En toen moest ik nog leren duiken (niet van een duikplank duhhhhhhh), maar dat komt zo. Het is toch wel vrij lastig om met snorkelen goede foto’s te maken omdat je niet zo diep zit, maar met enkele duiken naar beneden is het toch wel aardig gelukt denk ik. Oordeel zelf later, alle snorkel- en duikfoto’s staan trouwens achteraan omdat deze met een andere camera gemaakt zijn. De laatste dag ben ik weer gaan snorkelen, maar nu gewoon weer bij het strand. Ik was natuurlijk veel te gewend geraakt met al die tripjes dus wat ik in het begin helemaal geweldig vond, vond ik nu weinig meer aan. Toch heb ik nog wel op de valreep ff een stingray (pijlstaartrog, wél gevaarlijk, vraag maar aan wijlen Steve Irwin) gezien. Dat was wel cool. De eerste keer zag ik hem weg zwemmen en 5 minuten daarna kwam ie weer voorbij. Ik ben er maar niet achteraan gegaan, straks gooit ie ff een “one hunderd and eighty” in mijn lichaam ergens zie je. Brandon en Amanda, ben ik ff blij dat ik die tegen kwam in Coral Bay. Onthoud die namen, kom ik later in dit boek nog uitgebreid op terug.

Met een paar goede snorkelervaring op zak ging ik op naar Exmouth, 150 verder op. Exmouth ligt ook aan het Ningaloo Reef en schijnt mooier te zijn om te duiken dan in Coral Bay. Het enige wat ik nog ff moest doen voordat ik mocht duiken is m’n duikpiloma halen. M’n eerste dag was ff een regel daggie. Wist ik veel dat ik eerst medisch gekeurd moest worden! Natuurlijk alles op het laatste moment regelen. Ik kon vrijdag beginnen met m’n “divingcourse” maar kon ook pas vrijdag medisch gekeurd worden. Na deze eerste dag had ik bijna geen ribben meer over. Het hostel waar ik verbleef was eigenlijk gewoon een camping met een backpackers. Toen ik daar voor het eerst liep kreeg ik weer allerlei flashbacks van vroeger, elk jaar gezellig met de fam naar de camping. Maar het was minder gezellig dan ik dacht daar. 3 huisjes op een rij, 3 er tegen over, en een picknicktafel in het midden. Je ontmoet eigenlijk alleen de mensen die in jou blok verblijven en dat waren er niet zoveel. Maar ik vond het lang goed, mijn hoefddoel was leren duiken en ach, als het ’s avonds wat minder gezellig is dan is dat maar zo.

Ik had nog 2 vrijde dagen voordat ik begon met m’n divingcourse. Voordat ik in Exmouth aan kwam had ik al een beetje last van m’n keel en wat denk je, werd ik na de eerste dag toch snik verkouden wakker. En en het was nog wel elke-dag-een-schoon-shirrt-aan-want-ik-zweet-me-helemaal-de-tering weer. Dit kwam wel erg ongelukkig uit want als je verkouden bent mag je absoluut niet duiken. Ik weet al hoe het komt, ’s avonds koelt het gewoon lekker af hier en dan buiten zitten zonder vest, tsja..... Eigen schuld. Ik al die formulieren invullen, kwam er aan enen de vraag: bent u onlangs verkouden geweest? Het snot drupte gewoon uit m’n neus vandaan op het formulie en ik gewoon “no” invullen. Ik heb nog een tweede keer geliegd ook want ze vroegen hoeveel ik dronk per week. Ik had 10 bier per week ingevuld haha, dat het misschien wel een nulletje scheelt hoeft hij nou ook weer niet te weten hihihi. Na een dagje héél veel gezonde rotzooi te hebben gegeten, paracetamol, honingthee en een paar geknapte uiltjes ging het wel weer wat beter met me. Ik had nog een dag vrij dus meer tijd om op te knappen. Heb een beetje geluierd en alvast een beetje in m’n lesboek gelezen.

En toen was het eindelijk zover. Joepie the poepie, het begin van mijn duikcarriere. Verrassend genoeg was ik weer eens de enige gozer. 3 meiden in m’n groep, onze instructeur was vrouws en een dive master in training had ook borsten. Het was best vermoeiend moet ik zeggen. Eerst informatie op DVD bekijken, dan ging zij van alles uitleggen en dan oefenopdrachten maken. Ik had al vanaf m’n 16e niet meer hoeven leren uit een boek en had ook al een maandje of 5 niet gewerkt, dat moest best wel ff wennen allemaal. Maarja, ‘t hoort erbij he. Na een ochtendje leren gingen we dan eindelijk naar het zwembad. Voor we begonnen moesten we nog een zwemtest doen: 4 baantjes. Het zwembad was helaas gesloten voor publiek omdat het herfst/winter was dus dit waren de enige baantjes die ik kon zwemmen hier. De conclusie van mijn instructrice was: “you looked like a fish man”. Na het 3x in elkaar zetten en uit elkaar halen van onze duikset en het proberen van de gewichten en de allereerste “buddycheck” konden we het water in. Heel apart moet ik zeggen, zaten we daar op onze knieën op de bodem van het zwembad en we ademden gewoon! In het begin natuurlijk vette diepe halen maar na een paar minuutjes was het wel comfortabel. Na het uitvoeren van enkele vaardigheden, zoals je masker afnemen en weer opzetten en dan het water eruit snuiten met je neus, moesten ik en mijn niet zo goede Duitse collega het water uit om naar onze keuring te gaan. Ik zeg niet zo goede Duitse collega omdat zij op alles wat ik zei zo’n “tu” geluidje maakte en nee knikte. Ik kon dus niets goeds zeggen, duh! Dat doe ik nooit maar dat kon zij blijkbaar niet waarderen. Dan maar niet, 99,9% van de Duitsers hebben sowieso geen humor. Kwam ik daar aan bij dok, formulieren vergeten, oh ooooo! Ik terug rennen naar de duikwinkel, lift terug gekregen terug naar het ziekenhuis, kon ik evengoed nog 3 kwartier wachter. Grrrrrrrr. Maar eind goed al goed, er was niks mis met me (wat duiken betreft dan hihihihi). De gehoortest (ik drukte gewoon op het knoppie als ik zijn handen zag bewegen, ookal hoorde ik niks) en het urineren in een potje vond ik nog wel de lastigste onderdelen. Opgelucht verliet ik het ziekenhuis, klaar voor het echte werk in zee.

Voordat dat zover was stond er eerst nog een leer- en zwembaddag op het program. Nu begonnen we met het leukst: de oefeningen in het zwembad en daarna het leren. Het zwembad was weer leuk, nu naar het diepere gedeelte en hier moest ik ook voor het eerst m’n oren stabiliseren. Ik me maar druk maken of dat wel zou lukken, makkie! Gewoon licht je neus snuiten en “pop” zeggen je oortjes. Deze keer had ik, in tegenstelling tot de dag daarvoor, evengoed maar 2 wetsuits aangetrokken want het water in het zwembad was vrij k k k k k k koud (ik bedoel er niks mee Jo). En toen werd het middag, en toen werd het me toch een partijtje saai én ook nog lastig. Godsgloeiende, alleen degene die zelf duiken weten misschien wat ik bedoel maar met die tabel uitrekenen hoe lang je onder water bent geweest en welke factor je dan bent en hoe lang je dan weer moet wachten voordat je weer het water in mag en voor hoe lang. Pffffff, ik snapte het een klein beetje, maar die vragen bij m’n eindtoets hadden ze zo lastig omschreven dat ik de vragen met die tabel maar gegokt had. Ik had er goed vertrouwen op dat ik al die andere vragen wel goed had en ik me gerust een paar foutjes kon perminteren. En wat voelde ik dat toch weer goed aan, 9 fout waarvan 7 met die tabellen. Er waren 50 vragen en ik mocht 25% fout hebben. Aangezien ik het gehaald had denk ik dus dat ik minder dan 25% fout had. Toen kreeg ik ook nog ff een koekje van eigen deeg. Komt ze zo binnen lopen met een droevig gezicht: “I’m sorry René”. Fuck, ging m’n vrije dag de dag erna want dan zou ik kunnen herkansen. Toen aan enen: “just kidding, you got it”. Grrrrr, beetje mijn soort grappen afpikken hier. Ik was helemaal gaar van 2 dagen vroeg op staan (07:00 uur) en leren en oefenen in het zwembad, en aangezien we de dag er na niets hoefden te doen zijn we lekker naar de pub gegaan. Die 2 meiden gingen na 1 uurtje al weg maar ik vond hem ff goeie, ik had vrij de dag erna en wilde wel ff een leuke avond hebben. Uiteindelijk is dat gelukt want ik zag 4 jongens zitten met oranje baarden, dat moesten wel Ieren zijn, en dat waren ze ook. Bleken ze ook schuin tegenover mij op de camping te staan. Daar ook nog ff gezeten en toen maar m’n bed ingekropen.

De dag erna niet al te veel gedaan, heerlijk. Uitkateren en slaap inhalen voor de komende dagen want ik kreeg het nogal druk. Ta ta taaaaaaaa, eindelijk de zee in. De eerste dag hadden we om allerlei redenen geluk met de trip, een andere, veel uitgebreidere dan normaal met je divingcourse. Mij hoor je vaak klagen maar nou niet hoor. We hebben 2 duiken gedaan, de oefeningen herhalen op de bodem van de zee en na het officiele gebeuren gewoon genieten. Ik voelde me écht als een vis in het water. Ik wist het meteen: dit is weer een nieuwe, leuke hobby. Na de 2 duiken hebben we ook nog gesnorkeld want dat zat er ook bij, mwaaaaaa, dat vond ik nou aan enen niet meer zoveel aan haha. Verwend nest ben ik ook. De laatste dag van de course was weer een beetje hetzelfde als de dag er voor. Oefeningetjes en genieten. 26-05-2009: het begin van mijn duikcarriere, en dat er nog honderden of duizenden mogen volgen, cheerst!

Tsja, en toen had ik m’n Padi Open Water op zak, en toen was ik in Exmouth, en toen was daar de Navy Pier. De Navy Pier is dus een..... pier! Die staat op het terrein van de vroegere Amerikaanse legerbasis daar. Deze pier staat in de top 10 van de mooiste duikplaatsen ter wereld. Hmmmmmm, nu we er toch zijn..... Eerst dacht ik nog van, zal wel lastig wezen door al die stalen frames heen te zwemmen enzo maar ik voelde me super zeker onder water dus gewoon doen! Dat was dus m’n allereerste duik na het behalen van m’n diploma. En dan gelijk zo een, t t t t t, véél te verwend, nu al. Het was echt niet normaal. Ik had serieus het gevoel alsof ik in een aquarium rond zwom. Zoveel vis en zoveel grote, dikke vette vissen die er niks om gaven dat jij daar rond zwom. Genieten en nog eens genieten. Enige jammere was dat ik na 31 minuten al omhoog moest omdat m’n lucht een beetje op raaktje. Tsja, in het begin schijn je meer lucht te gebruiken dan als je meer ervaring hebt. De rest kon op die diepte ongeveer 50 minuten duiken. Komt allemaal nog wel, kun je niks aan doen. Tsja en m’n safety stop ging ook niet helemaal lekker haha. Voordat je weer omhoog gaat moet je altijd 3 minuten wachten op 5 meter onder de zeespiegel. Ik ging als eerste omhoog en liet al de lucht uit m’n vest lopen, ging ik toch zo als een vuurpijl door het water heen, ik was meteen boven. Naja, we doken maar 12 meter diep dus zo erg was het ook weer niet. Maar wel weer een leermoment zo met m’n eerste duik.

Het stadje Exmouth is zo saai en niks te doen, maar alles qua duiken was zo super geweldig. En toen werd het tijd voor de kers op de taart: zwemmen met whalesharks. Whalesharks (walvishaaien) zijn de “biggest fish in the sea”, de grootste ooit gevonden is 20(!) meter. In Exmouth ligt de gemiddelde grootte tussen de 4 en de 8 meter, wat ook al wel flink is dacht ik zo. Voordat we op zoek gingen naar deze uit de kluiten gewassen vissies hadden we eerst nog een duik. Toen heb ik eindelijk m’n eerste sea turtle gezien, twee nog wel. Eentje zagen we zwemmen en een mega grote zat verstopt onder een rots. Dit was mijn laatste duik in het Ningaloo Reef, met weemoed zal ik terug denken aan deze geweldige duikspot.

Nou, genoeg sentimenteel gedoe, vliegtuig de lucht in en zoeken naar die whalesharks. Soms duurt het 5 minuten voordat ze er een vinden en soms 2 uur. En wisten jullie al hoe veel geduld ik heb? Nog minder dan haar hihihihi. Maar na 1 uur en 3 kwartier kwam dan eindelijk het verlossende woord(en): “GET READY!!!”. Iedereen rennen naar z’n plekkie, flippers aan en masker op en klaar zitten op de boot. Ze hadden geadviseerd om bij de eerste keer niet je camera mee te nemen omdat het misschien wel de enige whaleshark zou kunnen zijn die we tegen komen, en dat het dan nogal een dure foto is als je alleen maar door je schermpie heen kijkt, en niet geniet van het beest. En genieten was het, de eerste was ongeveer 6 meter. Die zou ik niet eens kunnen uitnodigen om mij bij thuis in m’n kamertje (hoe zit het trouwens met die verbouwing ma?) te komen spelen want hij zou er niet in passen. Het was maar 3/4 minuutjes want ze willen eerst iedereen de kans geven om er een te zien en als we er meer spotten, krijgen we meer tijd. En we kregen er meer! De tweede was ongeveer even groot maar die zwom onder ons (de vorige bijna gelijk als ons, net onder de zeespiegel) en dook op een gegeven moment weg. Naja, had ik ook de rug van het beest gezien. En toen de derde en laatste whaleshark, een baby’tje van 4,5 meter. Deze was top, met deze zijn we 5/6 keer 7/8 minuten het water in geweest. We waren nu de enige boot en hadden twee verschillende groepen dus als we het water uit gingen konden we meteen weer klaar gaan zitten. Deze heb ik goed kunnen observeren, wat een geweldig beest! Ik ben geen fan van Greenpeace maar voor zo’n beest zou ik ook wel in zo’n bootje het water in gaan. Echt indrukwekkend. Het was een beetje lastig om foto’s te maken want hij is lichtblauw met witte stippen, dus nogal goed gecamoefleerd, maar oordeel zelf. Ik heb ook nog een DVD gekocht dus kom eens gezellig langs als ik weer terug ben op ut durrup (nog maar een maandje of 10). Als dit geen kers op de taart was, weet ik het ook niet meer! De laatste 4 dagen werd ik 2x om 07:20 uur opgehaald, 1x om 06:25 en 1x om 06:50. Het leek wel ff geen vakantie meer! Mensen die mij een beetje kennen weten dat dit geen tijden zijn voor mijn persoon. Het waren lange, actieve, vermoeiende dagen in Exmouth, maar het was het allemaal drie dubbel en dwars waard met een dik vet uitroepteken! (dikker en vetter dan deze)

Na al deze hoogtepunten op rij, ging ik weer voor een nachtje terug naar Coral Bay om vervolgens door te rijden naar Karijini National Park. Normaal gesproken is dat 2 nachten en zonder auto heb je daar weinig te zoeken, maar ik wilde eigenlijk wel langer blijven. Kennen jullie Brandon & Amanda nog? Juistum, het Canadese stelletje die ik had ontmoet in Coral Bay, zij bleken daar op het resort te werken en zij hebben een auto en wilde mij gerust een beetje op sleeptouw nemen. 2 nachten werd 6 nachten. Ik dacht daar ff lekker bij te komen en een beetje in m’n boekkie te lezen maar dat ging gelukkig nog niet gebeuren. De groep waarmee ik op pad was waren toch wel een stelletje dooie hoor. Sjonge jonge, zat weinig actie in. Gelukkig was Minke er ook bij, een Nederlandse meid die ook al bij mij in de bus zat van Denham naar Coral Bay. Onze gids Casey was ook top dus daar heb ik veel mee opgetrokken die 2 dagen.

Na 750 km’tjes kwamen we aan in Karijini National Park, het was al donker dus veel kregen we nog niet te zien. Het was wel vrij luxe voor een National Park, douche en w.c. en ik sliep in een tent met stapbelbedden. Je kon zelfs, tegen betaling, je spullen opladen bij de receptie. De volgende dag gingen we met z’n allen een dagje naar een paar gorges, ik zal jullie niet vermoeien met de namen enzo maar wat was dit weer geweldig. Deze plaatjes zie je altijd als het over West Australië gaat. Ongeveer 2,5 miljoen jaar geleden zijn hier scheuren ontstaan in de aarde en op sommige plaatsen zie je gewoon dat dit ooit in elkaar paste. Kalbarri vond ik al top maar dit was nog veel topperder. Het was wel bedakken af en toe om naar zo’n gorge te klimmen. Ben nog uitgegleden ook en kwam op m’n scheen terecht. Ach ja, blauw is weer eens een ander kleurtje i.p.v. bruin hihihihi. Ik kan hier nu wel alles gaan proberen te omschrijven hoe het er uit zag maar jullie moeten het zo maar zien op de foto’s (ik nader mijn einde, nog efkes geduld). Er was wel veel rode stof daar, douchen had dus ook weinig zin, maar na 3 dagen had ik toch maar een poging gewaagd, toen ik van de douche naar m’n tent liep zat ik alweer onder.

Ik vond het adventure-gehalte wel coolie joelie dus ik had maar een dagtripje geboekt waar we gingen absielen, wandelen, van rotsen glijden en springen, rotsen beklimmen en door het water heen glijden in een binnenband, ook wel tubing genoemd. Ik had iedereen uitgezwaaid en was alleen, dit tripje stond voor de volgende dag in de planning dus toen ben ik maar met Brandon & Amanda meegegaan naar Tom Price, een stadje een uurtje verder op om mee te helpen met boodschappen halen. Voor hun een leuk uitstapje, voor mij weinig aan maar had toch niks te doen (ik had nu meegeholpen voor het bedrijf dus ik vond dat ik m’n spullen nu wel gratis op kon laden). Het was tijd voor de adventure trip en dat was zoooooooo’n mooie dag, zeker een van de mooiste dagen van m’n leven. Uitgerust in een wetsuite, harnas, helm en een binnenband om onze schouder gingen we op pad. Het zonnetje scheen aan het begin van de dag nog lekker dus het zweet drupte weer rijkelijk van m’n voorhoofd af. De omgeving daar is zo mooi en ik heb zoveel leuke dingen gedaan en ik ben op plaatsen geweest waar normaal niemand komt omdat wij van gorge naar gorge gingen, wandelend of klimmend of absielend. Het gevoel wat ik daar had is echt onbeschrijflijk, lig je daar in je binnenband, kijk je omhoog en om je heen, niet normaal zo mooi. Ik deed het nog wel bijna twee keer in m’n wetsuite van angst (uiteindelijk deed ik het toch maar ik moest gewoon heel nodig hihihihi). De eerste stap met abseilen was wel ff eng en het rots beklimmen ook omdat het nogal glad was, toen viel ik weer op diezelfde scheen als twee dagen ervoor dus toen heb ik wel ff binnensmonds gevloekt (iets van mmmmggggddddd). Voor de rest geen problemen gehad, puur genieten. Ik had nog blaren en spierpijn van het duiken, dit was alleen nog maar erger geworden maar wederom allemaal de moeite waard.

De laatste 2 dagen ben ik zoals beloofd op sleeptouw genomen, de eerste dag met Brandon en 2 collega’s en daarna met B&A zelf. Nee helaas niet door Bassie & Adriaan maar door Brandon en Amanda, de gids van mijn tour was ook mee want dat zijn weer allemaal vrienden van elkaar. Vooral de laatste dag was echt mooi. Deze gorge ligt 80 km bij het resort vandaan en waren zij zelf ook nog nooit geweest. Ik kon m’n ogen weer uit kijken. ’s Ochtends afscheid genomen van Brandon, Amanda en Karijini National Park, zeker mijn favoriete plek in West Australië.

Met een nieuwe, frisse, veel leukere groep, op naar Pardoo, een cattle station (wat dat ook mag wezen). Alleen maar om te overnachten om de volgende dag te vertrekken naar ons eindpunt: Broome. Pardoo was wel ff een luxe zeg! Stroom en licht in de kamer, en als aller belangrijkste: een dekbed overtrek met een racemotor er op, ik voelde me weer 10 jaar oud (toch weer 2 jaar jonger dan normaal hihihihi).

En toen, na 7,5 weken reizen langs de westkust (met dezelfde trip kan het ook in 8 dagen, aan enen) kwamen we aan op het eindpunt: Broome, terug in de bewoonde wereld: winkelcentra, een Mac en een Subway, lovely. Hier werd ik herrenigd met twee oude bekenden. Diederick, a.k.a. Didi, mijn beste gappie hier in Australië die ik heb ontmoet bij onze groepsvlucht en daarna nog meerdere malen ben tegen gekomen, vloog eerst naar Perth en zou misschien speciaal voor mij naar Broome vliegen om samen ff een weekkie te chillen. Ik wist het nog niet zeker want ik had al 4 weken geen bereik meer op m’n telefoon (nu weer wel, dus jullie kunnen me weer lastig vallen mensen, dag en nacht) en m’n mail kon ik ook al een week niet checken. Dus ik snel beltegoed halen, Didi bellen, wat hoorde ik: “jow gast ik vlieg vanavond naar Broome”. Ik was zo blij als een kind! Minke, waar ik het ook al eerder over had, zat ook nog in Broome en daar ging ik samen nog ff mee naar de Mac. Je raad nooit wie daar achter de toonbank stond? Nee he? Dominique, die had ik ook bij de groepsvlucht ontmoet en daarna ook diverse malen tegen gekomen. Dat was wel sterk, ik wist wel dat ze hier zou zijn maar dat was wel ff onverwacht. Eerste avond natuurlijk meteen bij elkaar gekomen, wat volgde waren twee bijna droge reuniës, maar de derde avond hebben we hem wel ff geraakt. Dat deze twee hier zijn doet me echt goed. Ik kan erg goed met ze opschieten en nou hoef ik eens een keer geen nieuwe vriendjes te maken. Vriendjes maken is voor mij niet zo moeilijk: “do you mind if I site here” zeg ik gewoon altijd, en dan gaat het balletje altijd wel rollen, maar dat dit nou ff niet hoeft is ook wel eens lekker.

Nou wat zal ik eens over Broome vertellen? Op zich is het wel een leuk plaatsje, afgezien van al die dronken aboriginals (goed lezen Syl) die hier rond lopen en rond schreeuwen. Dat had ik al vaker meegemaakt maar echt leuk is het allemaal niet. Ze hebben hier maar twee seizoenen: dry- en wetseason. Het is nu dryseason en dat is ook gelijk het hoogseizoen. Het weer is goed te doen met zo’n 30 graden overdag. In het wetseason is dat 45 graden en regent het de hele tijd. Mijn rondje Australië heb ik dus qua weer ook lekker uitgestippeld. Sinds begin juni is het winter in Australië, beste winter ooit! Ik ga elke dag naar het strand en verkleur nog steeds denk ik. Ik ben dagelijks met Didi op pad en behalve gruwelijk niks doen op het strand, af en toe eens een balletje trappen of een frisbee gooien, doen we niet veel haha. Er is ook niet veel te doen. Beetje uit gaan, potje poolen, biertje drinken bij het hostel enz. Gisteren zijn we naar een open lucht bioscoop gegaan (oudste ter wereld), dat was wel ff chil zo in die strandstoelen. De film was ook poepie ruig dus maakte het wel een stuk leuker. Ook is hier 3 dagen per maand, met volle maan, de “staircase to the moon”. Volgens mij is dit de enige plaats ter wereld waar dit is en wij zijn hier precies in die tijd dus hebben we dat ook maar ff gecheckt. Dat was wel grappig, komt de maan zo op (wist niet eens dat die gozer ook op kwam), als hij dan net boven het water uit komt zie je zo allemaal treden over het water die naar de maan leiden. Kon helaas geen goede foto maken dus laat het maar aan de verbeelding over. Vanavond is dé avond in Broome: Wet T-shirt compeTITion, en wij zijn er bij. Ga niet mee doen hoor, alleen maar ff gluren hihihihi.

En nu? Dat hoor ik jullie gewoon denken! Nu ben ik nog in Broome tot de 17e van juni en dan ga ik via een tripje door de Kimberleys op naar Darwin. Dit tripje duurt 9 dagen en is een camping adventure tour in een jeep met maximaal 9 mensen. Daar hou ik nou van, geen 20 man opgepropt in een bus. De w.c. zal wel weer veranderen in een schep en de douche in een riviertje, maar ach, je bent adventure of niet he! En tsja, dan kom ik dus in Darwin aan, een andere staat, Northern Territory genaamd. Na ruim 3 maanden verlaat ik dan West Australië, mooie tijd gehad, vooral de westkust. Reizigers die alleen de oostkust doen zijn niet goed snik, maar misschien wel beter ook want daarom is het hier overal lekker rustig. Ik had het dus over Darwin, daar kun je naar Kakadu National Park en volgens mij is daar voor de rest niet al te veel te beleven (Lonely Planet al in geen maanden aangeraakt). Nu ken ik dus 4 mensen die allemaal naar Bali gingen toen ze in Darwin waren omdat het goedkoop leven is, en vlak bij is, zo’n 2 uur vliegen. Dus wat ben ik minder? Gewoon doen! Euhhhhhhhh, gingen mijn ome Theo en tante Gerda daar ook niet heen op vakantie in de bouwvak? Dat is waar ook haha. Nou dan moest ik die maar eens gaan opzoeken, toch? In het begin dacht ik van, dat zou wel ff leuk zijn om ze weer te zien. Nou heb ik er super veel zin in en tel ik de dagen af. M’z zuster Sylvia wil ook graag komen maar dat is nog ff afwachten (kom op Frank!).

“Maar hoeveel beter kan ik me nou nog voelen? We zullen het zien.” Dit vroeg ik me af in m’n laatste blog. Nou zo dus, echt de mooiste deel van m’n trip. M’n mooiste plaats blijf nog steeds Tasmanië, dat veranderd niet meer. Ik had Berry Karhof schele ogen beloofd na het lezen van deze blog, denk dat dat wel gelukt is. Ik zit nu aan het einde van pagina 8 en dat is een evenaring van m’n record.

Ik ga er van tussen, hier is eindelijk weer een zwembad dus ik kan weer, niet dat ik de afgelopen tijd heb stil gezeten maar toch, moet het niet verleren natuurlijk. Mijn volgende blog zal komen vanuit Darwin, waarschijnlijk sneller dan deze, we will see het allemaal wel!

En dan wil ik graag afsluiten met de woorden die ik jullie ga geven: een dag niet gereisd, is een dag niet geleefd!

PS. Na 5 maanden zit ik alweer op 1/3 van m’n trip, time fly’s people!

Nog meer PS. Jullie zijn weer lekker bezig thuis! Eerst zie ik 20 artikelen of J&Y die uit elkaar zijn (écht zeer ernstig boeiend) en nou stemt 50% van heel Volendam weer op Geert Wilders. Pffffffff!