Van zuid naar noord met een nieuw paspoort

"You're a lucky man", dat zei zo'n beetje iedereen tegen me toen ik vertelde dat m'n volgende duikstop de Similan Islands waren. Het was nog wel ff een gedoe om daar te komen want 's ochtends om 10 uur verliet ik Ko Tao en 's avonds om 9 uur checkte ik in in m'n kamer in Khao Lak, waar de volgende dag de boot vertrok richting de Similans. In totaal had ik een boot en drie bussen nodig. De boot was wel chil, in de eerste bus zat ik met m'n elleboog tegen het raam en kwam tot de ontdekking dat het raam + frame los zat, de tweede bus was een mini van waar ik twee uur lang opgevouwen zat naast een Russisch wijf die 'r kop maar niet hield (zelfs met m'n IPod op vol volume kwam ze er nog boven uit) en de derde bus..... Die was wel relaxed! Lekker veel ruimte, enige westerling, dat beviel me wel. Het plaatsje Khao Lak beviel me ook wel; een lange straat met een paar barretjes en restaurantjes en een hoop diveshops. In de omgeving was ook nog genoeg leuks te doen, maar ik koos voor het duiken en na het duiken had ik weer een probleem: een tikkende klok die als maar sneller aan het tikken is.

Goed, na een goede nachtrust en een uitslaapje vertrok onze boot laat in de middag richting de Similans. Er waren 11 duikers aan boord i.p.v. de normale 24, had ik ff geluk! Meer ruimte aan boord en zo hoefde ik m'n 4-persoons kamer alleen maar te delen met Chuck. Een Amerikaanse gozer die getrouwd was met een Groningse en in China woonde. Hij deed ook nog z'n divemaster training en zat in onze groep met duiken, aardige snuiter. Ik had me trouwens niet voor kunnen stellen hoe er normaal gesproken 4 man in zo'n kamer passen, maar goed. De eerste dag was alleen maar varen en nog niet duiken. Ik was nog geen kwartier aan boord en ze hadden me gelijk weer een cursusje aangesmeerd: Nitrox. Nitrox is een andere mix van lucht waadoor je op bepaalde dieptes langer beneden kunt blijven omdat er meer % pure zuurstof in de tankt zit dan bij gewone lucht. Ik had het ook zo kunnen zeggen: met Nitrox verhoog je je no decompression limits, maar ik hou m'n vaktaal en dure woorden wel voor me.

De volgende 4 dagen zagen er zo uit: slapen, duiken, eten (dat wil je niet weten, zo goed) en een klein beetje suderen. Het was zo relaxed en de duiken waren zo mooi en de (meeste) crew waren zo leuk, ik heb met volle teugen genoten. M'n gids / instructeur was Allessandro, een gekke Mexicaan waarvan ik een hoop geleerd heb, terwijl ik gewoon aan het fundiven was, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Eerst ers ff minder gewicht om je middel, want dat kun je makkelijk controleren me je ademhaling. Ik geloofde hem natuurlijk niet, maar hij had uiteindelijk gelijk en dat koste mij weer een biertje (als dank voor alle hulp kreeg ie er elke avond een, zo ben ik dan weer). En nog meer andere puntjes, maar daar zal ik jullie niet mee vervelen. Ik heb ook nog een nachtduik gedaan om over m'n trauma heen te komen (zie blog Bali). Ik was het steeds aan het uitstellen maar Allessandro dringde er op aan en de laatste avond was het dan zo ver. Ik moet zeggen.... Ik vond het geniaal! Weet niet waar ik al die tijd zo bang voor was, het "spooky" effect dat je onder water bent in het donker was echt top. Het zal ook wel komen doordat ik nu een stuk meer ervaring heb als in het begin en stukken zekerder ben van m'n zaak.

Alle duiken waren wel de moeite waard. Waren er niet zo veel vis of koraal, dan zwom je wel door een onderwaterlandschap van rotsen heen. Qua vissen heb ik een hoop gezien, te veel om op te noemen. Maar een ghost pipefish is bijvoorbeeld heel erg zeldzaam en bijzonder om te zien, in een duik zag ik er drie en in die duik erna nog een. En ik heb ook eindelijk een zeepaardje gezien, twee zelfs. Net als de ghost pipefish heel erg klein maar ook heel erg bijzonder. Ohja, Allessandro ging helemaal door het lint (op een positieve manier) toen hij een harlekin shrimp zag, een garnaal die maar 2 maanden per jaar op 2 plaatsen in de wereld is en dan weer op zout ergens heen waar niemand van weet. Die ken ik ook weer van m'n lijstje af tikken. Helaas geen haaien of manta ray's, die ze normaal gesproken nog wel eens tegen komen. But you can't always throw six! Onze laatste duik was bij een shipwreck, een zeer mooie afsluiter van een mega trip. Toen we bijna aan land waren zat ik met een Duitser te praten (je moet toch wat, 50% was mofs) over de Tsunami, bleek dat dat gebied het zwaarst getroffen was van Thailand. Maar euhhhhhhh, hedendaags merk je daar niks meer van (als tourist zijnde dan). Iedereen is doorgegaan met het normale leven en wederopbouw, respect daarvoor!

Ohja, nog ff de duikteller aanzetten: tringgggg tringgggg tringgggg ping ping ping, 73!

De avond dat we terug keerde aan land ben ik samen met Chuck wat gaan drinken bij Allessandro en z’n vriendin thuis. Haha, die werd na elk drankie nog gekker dan ie al was, een hele leuke avond. De volgende middag ben ik nog ff met Chuck wezen lunchen (eigenlijk ontbijt voor mij, maar het was al middag). Chuck nodigde me nog uit om bij hem thuis langs te komen in China als ik in de buurt was, ik mocht zo een weekkie komen logeren. Heel erg aardig, maar denk dat het qua tijd er deze keer niet in zit, maar wie weet, zeg nooit never!

Goed, laat in de middag kwam dan het punt waar ik al een hele tijd tegen op zag: een bus van 12 uur terug naar Bangkok. Ik zou eigenlijk van Puhket naar Chiang Mai vliegen maar omdat ik m’n paspoort ff had uitgeleend aan een vreemde kerel, moest ik eerst weer naar Bangkok om een nieuwe op te halen. De bus was wel eindelijk een bus waar ik in thuis hoor, de V.I.P. bus, maar zo erg V.I.P. was ie nou ook weer niet. Ik had iets meer beenruimte dan normaal maar nog lang niet genoeg. Gelukkig zat ik aan het gangpad en kon in m’n stelten buiten boord gooien. Na 6 uur kachelen hadden we een stop van een half uur, tot die tijd had ik niet geslapen maar gelezen en muziek geluisterd. De tweede 6 uur had ik nog wel redelijk geslapen en zo kwam ik om 6 uur in de ochtend aan bij het busstation in Bangkok. Meteen een taxi naar Koa San Road, inchecken in m’n guesthouse en verder tukken.

Om 10 uur in de ochtend ging ik dan eindelijk terug naar de Nederlandse ambassade, en daar lag hij klaar, een splinternieuw paspoort uitgegeven door de Ambassadeur te Bangkok, hoeveel van jullie hebben dat? Toch wel bijzonder he, he, he! Bij de ambassade werd ik ook weer geconfronteerd met een paar opa’tjes en hun Thaise vriendinnetjes die een Nederlands visum gingen aanvragen ofzo. Wat bezielt die meiden toch? En er zaten een paar zure appels bij hoor, “Europa is gek geworden”, “Nederlands is kut”, “Ik ben blij dat ik hier woon”. He gozer, weet je wat het is, ik ben ook blij dat jij daar woont, want wij hebben als genoeg zeikerds in ons land. Lekker in Bangkok blijven wonen, JA! Ter voltooiing van m’n missie moest ik ook nog ff een nieuwe Thaise stempel ophalen bij de Thaise immigratie. Toen ik eindelijk terug keerde naar Koa San Road, was het 3 uur in de middag. Ik had 3 verschillende taxi’s nodig en een hoop geduld. Maar, ik had weer een identiteit, ik ben nu weer René Tol uit Nederland, en ik kon weer zorgeloos verder reizen. Ohja Johan, heb nou elk nadeel z’n voordeel? Ik heb nog niet echt een voordeel kunnen ontdekken uit dit geintje. Heb ie dan toch ongelijk....?

16 uur met de trein? 12 uur met de bus? Of een uurtje vliegen? Hmmmmmmmm, lastig. De volgende dag zat ik dus weer in stoel 12C van Air Asia, op naar Chiang Mai, in het noorden van Thailand. Ik had via internet ff een guesthouse uitgezocht en dat was een goede keuze, ik had een very nice kamer voor 12,50 euro. De eigenaar was een Zwitser, een aardige gozer waar ik een hoop mee heb gepraat. Ik was 3 volle dagen in Chiang Mai en ik was elke dag druk in de weer.

De eerste dag ging ik een dagtochtje maken naar het Doi Inthanon National Park. Eindelijk weer eens de natuur in, ik hou gewoon van natuur(films ghehehehe). Euhhhhhhhhh ja, we gingen twee watervallen bekijken, een dorpje midden in de bergen (waar ze gewoon sateliet tv hadden, haha, geniaal), twee monumenten die zijn gebouwd voor de koning en koning met twee vette tuinen en ik heb nog op het hoogste puntje van Thailand gestaan op 3341 meter. Koud dat het daar was, brrrrrrrr, volgens mij kouder dan bij jullie de afgelopen maand: 10 graden! Het was een leuke/mooie dag, zeer genoten. Maar toen ik terug kwam in m’n kamer werd ik geconfronteerd met het emotioneel zwaarste moment to nu toe. Ik moest namelijk afscheid nemen van m’n roze Jamaica No Problem t-shirt snik snik snik. Het kon gewoon niet meer, het zag er niet meer uit. Helemaal uitgerekt, opgedroogde zweetplekken onder den oksels en vol met gaatjes. R.I.P. t-shirt, m’n leven zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou. Ik had al wel een nieuwe roze gekocht want een vent zonder roze t-shirt, nah, das geen vent, geen echte tenminste. Maar achum, die was ietjes te krap achum. Heb ik mooi weer een missie voor als ik straks terug ben.

Wat veel mensen doen als ze in Chiang Mai zijn, zijn trektochten. 2 of 3 dagen door de jungle wandelen en dan allerlei activiteiten doen. Maar ik had niet zoveel zin om 2 of 3 dagen door de jungle te lopen trekken hihihihi. Gelukkig kon je zo’n beetje hetzelfde doen als je 1 dag ging dus daar ging ik maar voor. Als eerste bezochten we een vlinder / orchideen kwekerij. We hadden hier 15 minuten voor maar ik stond na 15 seconden al buiten, en de mazzel he. Als tweede gingen we de longneck hill tribe bezoeken, bij iedereen wel bekend. Daar lopen de dames met van die ringen om hun nek en wie er de meeste heeft, heeft ook het hoogste aanzien. Was zeer leuk om te zien maar het was niet echt in de bergen maar meer een opgezette markt, dat was wel een beetje jammer. Toen gingen we een olifanttocht van een uur doen, m’n zus Sylvia’s grootste wens. Dus bij deze Syl, nananananaaaaaaaaaa, ullepullepulle. Het was wel leuk, wel een beetje langzaam hoor die beesten. En binnen 5 minuten had ie al m’n hele tros bananen opgegeten, vind je t gek dat ie zo fatsig is. Mijn olifant liep achteraan, net als waar ik altijd loop. Zo had ik een goed zicht op de andere olifanten en mijn god, toen ze ff naar de w.c. gingen kwamen er gewoon 5 ouwe jongens uit ten grootte van een handbal haha, lekkerrrrrrrrrrr.

Daarna werd het rijd voor een korte wandeling naar een waterval om ff af te koelen en te lunchen, heerlijk relaxed. Lunch was noodles en het was verpakt in zo’n bambooblad en we aten met stokjes, gelukkig gaat dat tegenwoordig wel iets beter. Daarna gingen we raften, eerst white water raften door een rivier en het laatsje stukje bamboo raften, op zo’n soort vlot. Gelukkig was de rivier niet zo wild want ik weet het niet met die Thaise veiligheid hoor. Dan gingen we weer achterstevoren door een stroming heen, dan knalde we weer op een rots, ik was blij dat ik lekker relaxed op m’n bamboo vlotje kon zitten daarna. Als laatste gingen we nog een dorpje bezoeken, uiteraard was daar weer een marktje maar ik ben toch meer van het “niet kijken en ook niet kopen“. Het was een zeer leuke dag en ik was blij dat ik ’s avonds weer in m’n king size bedje kon slapen i.p.v. een houten hutje ergens in de jungle. Als ik nog in het begin van m’n reis zat had ik zeker wel een 3-daagse tocht gedaan, maar geloof me, op een gegeven moment wordt je toch iet makkelijker en luier.

De volgende ochtend was ik zowaar eens vrij. Dus kon ik mooi in m’n tuk tuk (zon 3-wieler achtig scootertje waar 2 mensen achterin kunnen zitten) ff naar het kantoor van Lao Airlines. Ik zou over land naar de grens van Laos gaan, maar ik leerde dat dit 2,5 dag duurde en ik wilde zoveel mogelijk tijd in Laos besteden want iedereen zegt dat het zo geweldig is, dus daarom ging ik maar weer te vliegtuig. Hoewel met de boot over de Mekong River misschien ook een hele ervaring zou zijn, soms moet je keuzes maken.

Voordat dat zo ver was, ging ik nog een middagje Tarzan uit hangen. Slingeren van boom naar boom. Iets anders dan Tarzan dan, maar gewoon aan een soort van kabelbaan. Maar het lichaam, he! We zijn zo’n 2 uur zoet geweest met kabelbanen, over bruggen wandelen en abseilen. Wederom een zeer leuke dag. ’s avonds zat ik weer aan m’n dinner met een grote fles Singha, en kon ik tevreden terug kijken op m’n verblijf in Chiang Mai. Ik had zeker nog 3 dagen kunnen blijven en elke dag verschillende activiteiten doen, maar naast Thailand lag nog een ander land op me te wachten. Wat je ook nog had in Chiang Mai waren markten: avondmarkten, dagmarkten, zaterdagmarkten, zondagmarkten en ga zo maar door. Maar euhhhhhhhh nah, ik haat winkelen en mensen die in de weg lopen dus geen goed idee. Er waren ook een hoop tempels, maar die kom ik nog genoeg tegen, dus die ook maar ff geskipt.

Nadat we opstegen en een lunch kregen, landden we meteen alweer in Luang Prabang in het noorden van Laos. Hier krijg je niet zomaar een stempel in je paspoort maar moet je een visum aanvragen, dit kan gewoon bij een kantoortje als je binnenkomt. Maar ik kreeg het toch ff benauwd, want iedereen stond daar te zwaaien met z’n US dollartjes en ik had alleen nog een paar Thaise Bath in m’n knip. Gelukkig net genoeg dus ik mocht het land in, jippie. Daarna meteen ff naar de ATM gelopen en Laos geld gepint. In Laos betalen ze met kippen, echt, een drukte jongen, en m’n hele portemonnee zat vol met veren (HEHE, deze grap heb ik een maandje of 10 op moeten sparen toen ik er al achter kwam dat ze in Laos met de kip betalen, dat lucht op).

Ik had nog geen guesthouse geboekt maar gelukkig stond er zo’n bali’tje bij het vliegveld waar ik dat kon boeken. Toen stapte ik in de taxi en ik dacht “er klopt iets niet“. Maar ik kon er maar niet opkomen. Toen gingen we rijden en toen werd het al vrij snel duidelijk, die gozer was aan het spookrijden jongen. Ik zat wel 5 minuten met m’n handen voor m’n ogen. En toen dacht ik dat ik helemaal gek werd, z’n stuur zat aan de linker kant, aaaaaaaaaaaaaa! Wat blijkt nou, ze rijden hier aan de rechterkant van de weg, de verkeerde kant. Wist ik veel, ik weet al ruim dan een jaar niet beter dat ze aan de linker kant rijden overal.

Na een korte wandeling in Luang Prabang moest ik het volgende concluderen: de mensen spreken hier vaak minder goed Engels dan in b.v. Thailand, het is ook wat armoediger en minder ontwikkeld dan Thailand en minder toeristisch, waar ik wel van hou. Maar de mensen zijn hier ook gewoon stukken vorlijker, ieder lacht en groet je in het Laos’, dat bevalt me wel. En dit is toch meer Azie zoals ik het verwacht had. Geen 7 elevens (Amerikaanse kleine supermarktjes) op elke hoek van de straat maar gewoon een houten/betonnen gebouwtje als supermarkt. En toen ik over straat liep werden er een paar varkentjes met grof geweld een kleine pick up truck ingegooid door twee mannetje, op naar het beloofde varkensland (of het slachthuis). Dat is toch top? Schijt aan de regels.

Tot zover mijn laatste paar dagen in Thailand en mijn introductie in Laos. Ik ben inmiddels alweer twee dagen in Luang Prabang maar dat vertel ik wel allemaal in m’n volgende blog. Hou het er maar op dat het eerste woord van de laatste regel van m’n verhaal er in voor zal komen. Maar dat zal ik jullie allemaal besparen (deze keer). Hopelijk voel ik me a.s. zaterdag goed genoeg om te verplekken naar het volgende plaatsje, Vang Vien, zoniet dan ziek ik hier nog ff verder uit.

Nog ff een ding, ik moet eerlijk bekennen dat ik nou eindelijk besef dat ik al best een tijdje van huis ben. En dat ik me soms afvraag, "hoe hou ik het zo lang uit". Zal ook tijd worden, na 13 maanden haha. Nog 2,5 te gaan.....

Catch you on the flip side!