Hong Kong, bedakken in Bangkok en mensen redden

M'n laatste avondje in Sydney heb ik besteeds zoals gepland, pannekoeken gegeten met Emma. Daarna nog een drankie hier, een drankie daar en nog een drankie ergens anders. Op onze laatste locatie hadden we zicht op het Opera House en de boot de “Volendam”, een mooie laatste avond in Australie. Ik was, uiteraard, later terug dan gepland die avond. M'n shuttle zou me om half 5 in de ochtend ophalen de volgende dag, maar rond die tijd schrok ik pas wakker omdat ik m'n wekker niet gehoord had en op m'n Ipod (tevens wekker) in slaap was gevallen, oeps! Nog nooit een trip of vlucht of iets dergelijks gemist, en vlak bij zo'n vrij belangrijke versliep ik me. Maar geen paniek, want met de volgende shuttle had ik nog steeds 2 uur de tijd om in te checken.

De vlucht naar Hong Kong duurde 8 uur en 45 minuten (7262 km) en was m'n onprettigste vlucht ooit. Eerst wilde ik een plekje bij de nooduitgang, maar daar reken ze sinds kort 100 US dollar voor, ja doei! Dus ik zat lekker opgevouwen voor bijna 9 uur. Op die momenten denk ik altijd weer “was ik maar een smurf van 1.80 meter”. Ten tweede hadden we behoorlijk veel turbulentie en wat dat betreft ben ik wel een mietje. Als het vliegtuig maar een beetje heen en weer gaat draait mijn maag al om. Ik was dus zeer blij dat we eindelijk in Hong Kong aan kwamen. Nouja, blij? Ik moest wel ff goed m'n weg zoeken, wat een vliegveld. Eindelijk de benodigde bus gevonden en op naar m'n guesthouse. Dit was behoorlijk apart. Kom ik daar aan in een winkelcentrum vol met rotzooi, moest ik naar de 13e verdieping en daar was m'n kamer. Toen ik de deur open deed kreeg ik spontaan de slappe lach. De kamer was was 1,5 x 3,5 meter incl. bed, douche en w.c. Die gozer zal wel gedacht hebben “deze spoort niet”. Ondanks dat de kamer zo klein was vond ik het geweldig, en het was MIJN kamer, en daar had ik na al die maanden hostelen wel ff behoefte aan. Toen ik daarna ging douchen wist ik ook aan enen waar het spreekwoord “je kunt je er kont niet keren” vandaan komt. 's Avond heb ik daar niet veel gedaan, eten, oftewel, bedakken met stokkies en een beetje internetten. Vroeg op bed want ik was best moei.

In Hong Kong had ik 2 volle dagen te besteden. De eerste dag werd ik fit wakker, maar wel met een beetje spierpijn, rot bed. Normaal heb ik altijd wel last als ik van tijdzone naar tijdzone vlieg, maar als de klok terug gaat (in dit geval 3 uur), geen probleem. Met m'n rugzakkie op m'n ruggie ging ik eerst een mega groot buddah beeld bezoeken, zelfs groter dan mij, de grootste bronzen buddah ter wereld. Deze zat op de top van een berg. Dat was een heel gedoe om daar te komen, ferry, trein en gondel. Het was wel leuk om dat te zien maar super spectaculair was het nou ook weer niet. Er was ook een mega toeristisch dorp, Ngong Ping village genaamd, omheen gebouwd met nog meer bezienswaardigheden maar daar had ik allemaal geen zin in. Het was ook bewolkt dus echt goed kon ik deze 34 meter hoge jongen niet zien. Na een typische Aziatische lunch (spageti bolognese) ging ik weer terug naar beneden met de gondel en trein. Daarna heb ik nog ff rondgelopen door Hong Kong. Jullie weten inmiddels wel dat ik nogal makkelijk verdwaal, maar met met 2 kaarten op zak en een mini Lonely Planet ging het me best goed af allemaal. Ook ben ik nog naar de 43e verdieping van The Bank of China geweest, waar toeristen worden toegelaten om een uitzicht over Hong Kong te bekijken. Ik zoeken waar het was, eindelijk gevonden. Maar dit bleek gewoon een kantoor van The Bank of China te zijn en niet het gebouw dat ik zocht haha. Maar in m'n beste kantonees heb ik de weg gevraagd en toch gevonden. Helaas geen foto's want m'n batterij(en) waren leeg. Tsja, als je twee batterijen hebt en je laad je reserve batterij niet op, dan schiet t ook niet op natuurlijk. Wel een mooi uitzicht, het was ook al een beetje schemerig.

Later in de avond ben ik nog naar de “Symphonie of Lights” geweest, een lichtshow van diverse gebouwen in de skyline van Hong Kong. Ik hoefde hiervoor maar 5 minuten te lopen want ik zat precies aan de overkant van Hong Kong Island, Kowloon genaamd. Dit was heel mooi, toch wel m'n hoogtepunt van Hong Kong (na m'n kamer dan). Daarna weer bedakken met stokkies en Hong Kongse t.v. Kijken.

De volgende dag begon met de ultieme toerist uit te hangen. Ik moest ergens heen met de bus, omdat ik geen zin had om te lopen. De bus die ik moest hebben was zo'n dubbeldekker met een open dak haha. Geweldig! Ik vond het helemaal top, en kon zo ook mooie foto's maken van de vele hoge gebouwen die Hong Kong heeft. Deze bus bracht me naar The Peak, waar ik vorig jaar ook geweest was tijdens m'n tussenstop van 15 uur. Toen kon ik weinig van het uitzicht zien, nu niet veel meer. The Peak is trouwens ook weer zo'n toeristische attractie dus lang heb ik er niet besteed. Na een typisch Aziatische lunch (Mac Donalds) maakte ik weer m'n weg naar beneden. Heen ging ik met een woest stijl trammetje, terug lopend om de tijd een beetje de doden. Dat deed het zeker want het duurde wel ff voordat ik weer bij de ferry was die me terug bracht naar m'n kippenhok. Bedakken met stokkies, een film gekeken en toen zat m'n verblijf in Hong Kong er alweer bijna op. Vorig jaar was ik zeker niet te spreken over Hong Kong, vooral omdat ik naar Sydney wilde en niks in Hong Kong te zoeken had. Maar deze keer vond ik het helemaal geweldig. Een leuk land (want dat is het, geen stad), wel druk, meer westers dan aziatisch en veel industrie, maar 2 dagen waren voor mij perfect. Het was trouwens wel koud, 15 graden. Dat klopt ook wel want ik zag later op t.v. dat het in Bejing, paar 100 km ten noorden, flink aan het sneeuwen was.

Vanaf Hong Kong vloog ik naar Bangkok met Air Asia, spotgoed dus maar afwachten hoe dat was. Het was helemaal super. Splinternieuw vliegtuig met de leerlucht er nog aan, voor 5 euro extra had ik al m'n eigen stoel uitgekozen (12C bij de nooduitgang, ook voor de volgde 4 vluchten). Na 3 uur vliegen en de klok een uurtje terug kwam ik dan in Bangkok aan. Het was hier dubbel zo warm en dubbel zo benauwd, goeiemorgen, dat moest wel ff wennen. Ik verbleef in een guesthouse in Khaosan Road, de backpackers straat in Bangkok met onbeperkt marktkraampjes, taxi's, tuk tuk's, eet- en drinktentje. Ik was al gewaarschuwd dat het hier gekkenhuis zou zijn maar weet je wat, en ik ben hiervoor al voor gek verklaard, ik vond het helemaal wel meevallen! Ik had meer een tweede Kuta in Bali verwacht. Eigenlijk was het dus maar goed dat ik daar eerst heen was geweest (half jaar terug) want daarna valt alles mee. Ik heb gehoord dat alleen India nog erger is, dus dan weten jullie wel naar welk land ik nooit heen hoeft? Juist, Afghanistan (en India natuurlijk). DVD'tjes gekocht voor de avonduren, helemaal relaxed.

M'n hoogste prioriteit in Bangkok was een visum voor China aanvragen voor later in februari, maar omdat ik op zaterdag aan kwam was dit niet mogelijk. Dus toen ben ik maar een dagtripje gaan doen naar Ayutthaya, de oude hoofdstad van Thailand, honderden jaren terug geruineerd door de, euhhhhhhhhh, Burma'ers? Dacht ik, weet t ff niet meer. Die gozer sprak ook zo onduidelijk. Volgens wikipedia heb ik gelijk, zie je wel. Maar hier waren veel ruines en buddha's, buddha's en nog eens buddha's. Kon geen buddha meer zien! Ik moest duidelijk nog ff wennen aan de nieuwe temperatuur, het was 35 graden en voelde me daarbij toch niet helemaal lekker. Ik was warm en moei, en koos er daardoor voor om een paleis te skippen en met de rest terug te gaan naar Bangkok. Ik had helemaal niet gezegd dat ik naar dat paleis wilde, weer 2 euro genaaid! En de volgende dag zou ik toch naar een veul groter paleis gaan, om de hoek van Khaosan Road. 's Avond had ik met Nadine afgesproken, een Franse chick die ik twee keer in Nieuw-Zeeland ontmoet had. Maar ze is niet zo erg Frans, dus wel ok. Ik kon er niet zo goed maar onze eerste avond tezamen was zeer gezellig, gelachen, serieuze gesprekken gehad (1x per maand ben ik daar wel toe in staat) en een hoop Heineken gedronken (ben inmiddels geswitched naar Chang, Thais bier, toch een beetje de Thaise economie sponsoren en niet de Nederlandse, dat komt straks wel weer).

De volgende dag kon ik dan eindelijk een Chinees visum aanvragen. Ik dacht toen ik laatst in Sydney was nog “het is alweer een tijdje geleden dat ik bedakt heb, er zal wel weer iets op m'n pad komen binnenkort”. En dat kwam er..... Ik had t kunnen weten..... Willen jullie het weten....? Wil ik het vertellen...? Vooruit dan maar!

Ik ging dus met de taxi naar de Chineze ambassade. Daar binnengekomen stond een mannetje die mij wel “ff zou helpen”. 5 minuten later reed ik weer weg met de taxi en was alles geregeld, dat ging lekker snel dacht ik. Maar toen ging ik het hele proces eens herleven in m'n koppie en kon ik al bijna de taxichauffeur vertellen om door de rijden naar de Nederlandse ambassade, en dat kon ik de volgende dag want m'n paspoort was ik kwiet. Het ging ongeveer zo: voordat ik naar binnen ging las ik nog op een bord dat de ambassade geen medewerkers in het gebouw heeft rondlopen behalve om foto's te maken, maar echt op m'n hoede was ik niet. Met dat mannetje ging ik dus naar buiten om foto's te maken aan de overkant van de straat. Daar een formulier ingevuld, 4x teveel geld betaald (4500 Bath i.p.v. 1200 dat ik eerder gelezen had) en m'n paspoort bij hem achter gelaten om een mooie Chinze sticker er in te krijgen. Ik kon hem rond 4 uur ophalen maar dan moest ik hem bellen en dan kwam hij naar buiten om hem aan mij terug te geven. Hoe dom ben ik? In een schaal van 1 tot 10? 9,5 als je het mij vraagt, maar jullie moeten niet vergeten dat ik in een officiele ambassade was en dat zij oplichters zijn en precies weten hoe ze dit aan moeten pakken.

Daarna ben ik nog met Nadine naar het Grand Palace geweest, inderdaad, een groot paleis. Echt genieten kon ik er niet van, ten eerste omdat ik m'n mega mooie roze/paarse sharong niet aan mocht maar een lange broek moest dragen, ten tweede omdat het erg druk en dus toeristisch was en ten derde omdat ik al bijna zeker wist dat m'n paspoort pleiten was.

Om 4 uur ging ik dus naar de ambassade en die gozer probeerde me iets uit te leggen maar ik snapte er geen hout van. Tot het moment ik iemand aan de lijn kreeg die me doodleuk vertelde: “mr. bla bla bla lost your pasport”. En toen sloegen bij mij, en dat gebeurd niet vaak, de stoppen door. Ik schreeuwde zo door die telefoon: “Where is fucking pasport, who's got it? Where is it?”. Na 3 kwartier daar hebben gestaan en met die gozer te hebben gepraat en gebarentaal en alles begreep ik het volgende. Hij was m'n paspoort “kwijt geraakt” op weg van de fotowinkel naar de ambassade, zo'n 50 meter. Ja, hoe ist nou sherrif? Ik ben wel dom geweest om m'n paspoort aan jou te geven, maar ben nog niet dom genoeg om dit te geloven. Maar hij wist precies wat ik moest doen, bij de politie vertellen dat ik zelf m'n paspoort was kwijt geraakt en dan kon ik bij de Nederlandse ambassade een tijdelijk reisdocument ophalen en daarna een nieuwe Thaise stempel met aankomstdatum. Hij wilde me dan nog wel heen brengen op de scooter en alles, als zijnde goedmakertje..... Ja, me reet! Whats next? Kun je me nog meer oplichten of word ik straks ergens wakker in een steeg zonder rug? Hij was nog wel zo “vriendelijk” om geld terug te geven. Ja duh! Dat paspoort is moet je maar rekenen 20x meer waard. Hij wilde me ook nog een hand schudden maar die heb ik natuurlijk weggetrokken.

Toen ik wegliep was ik eigenlijk meer opgelucht dan boos, want nou wist ik waar ik aan toe was. Natuurlijk was ik boos toen ik het hoorde en behoorlijk agresief, maar wat kun je doen in je eentje? Wie weet stonden er om de hoek 5 taai poppen te wachten met een knuppel en dan was ik nog verder van huis, zelfs verder dan nu. Dus uiteindelijk heb ik maar eien voor m'n geld gekozen en er van tussen gegaan. In de taxi terug, spitsuur in Bangkok, niet fijn, stelde ik mezelf 3 opties voor: 1. jankend pappie of mammie bellen en vertellen wat er gebeurd was en iedereen ongerust maken, 2. door dit akkefietje zo teleurgesteld zijn in Thailand en Azie en meteen het volgende vliegtuig terug naar huis pakken, 3. Gezond verstand gebruiken, z.s.m. terug naar m'n guesthouse en wat eten en drinken met Nadine en er om lachen. Wie van de 3 kunnen jullie wel raden natuurlijk, ik heb er om gelachen maar dan wel als een “farmer with choosepain”. Nadine kon wel merken dat ik toch niet lekker in m'n vel zat dus daarom maar een kort avondje gehouden. Ik ging terug naar m'n kamer om Family Guy te kijken, altijd lachen, een pleister op de wonden.

Dat gezonde verstand waar ik het over had was gewoon naar de politie gegaan zoals die gozer had gezegd. Ik ben hem zelf kwijt geraakt zei ik, want dat hele verhaal vertellen doen ze toch niks mee omdat ik tenslotte maar een toerist ben die straks weer oprot en het engels was ook niet echt van hoog niveau. Daarna doorgegaan naar de Nederlandse ambassade en een nieuwe paspoort aangevraagd (teveel landen voor een tijdelijk reisdocument) die ik de 27e januari op kan halen, moet ik weer naar Bangkok! Ik heb het daar nou wel weer gezien, maar goed, tis niet anders. M'n Chineze visum? Die regel ik in Laos wel, want als ik die gozer nog een keer zien zou ik hem wel eens uit t raam kunnen gooien daar. En m'n paspoort? Die mag ie houden, z'n reet er mee afvegen, opeten en er in stikken. Een nieuwe is onderweg en uiteindelijk zullen ze nog wel gepakt worden. Ze kunnen de foto misschien veranderen, maar de tekst? Ben benieuwd of er wel een 1.93 meter lange aziaat bestaat (dat rijmt, maar dat gehaal ter zijde).

Na deze 24 uur vol spanning en sensatie kon ik dan eindelijk weg uit Bangkok en op naar Koh Tao. Ik zat de avond er voor met Nadine te praten en het was al vrij duidelijk dat zij helemaal geen plan had ik ben natuurlijk “the man with the plan”. Zij vond mijn plan wel goed, dus zij besloot om met me mee te gaan. 's Avonds om 9 uur kon ze nog bijboeken en de volgende ochtend om 6 uur gingen we met de bus naar Chumphon en vandaar met de boot naar Koh Tao, een reis van in totaal 9 uur, kosten: 25 euro, dat is geen geld. In Koh Tao aangekomen had ik natuurlijk alles al geboekt en Nadine natuurlijk niet. Voor het gemak had ik dan maar aangeboden dat ze in mijn kamer mocht slapen, ik verbleef namelijk in een resort van de duikschool en daar mocht je alleen blijven als je aan het duiken was. Zo ben ik dan weer, en ik mezelf maar beloofd dat ik na al die hostels met 4-6-8 man in een kamer de komende tijd lekker alleen zou pitten. Naja, t was maar voor 4 nachten en ik heb weinig last gehad (zij misschien wel), vond t wel gezellig juist en we konden de kosten delen. Nee mannen, niks geen romantiek want ze had namelijk onlangs ontdekt dat ze lesbisch was en ik heb er niet om weten te lullen.....

…..Goed, de volgende dag kon ik meteen beginnen met het halen van m'n EFR (Emergency First Responder), een soort van EHBO die ik nodig had om Rescue Diver te worden. We hadden een klasje van 4 mannen en onze instructeur was ook een dude. Leuke groep wel, lang niet serieus op momenten dat het niet hoeft dan. In deze middag van 5,5 uur moesten we allerlei scenario's leren en toepassen in situaties die we zelf naspeelden. Mond op mond beademing met een pop (helaas geen lekker wijf) en dan 30x op de borst drukken, mensen stabiliseren, verband om doen, wat te doen als je een ongeluk ziet, mensen van boven naar beneden onderzoeken op pijntjes en nog wel een paar dingen. Ik vond het leuk, zeker weten!

Die was dus in de pocket, de volgende 3 dagen gingen we ons ontwikkelen tot Rescue Divers. Twee ochtenden leren en een ochtend examen, een middag in het zwembad en twee middagen in de oceaan. Leren ging vrij gemakkelijk, eerst DVD kijken, dan vertelde de instructeur wat en dan gingen wij vragen beantwoorden. Ik zei nog dat ik altijd een vrij matige student was en altijd met de hakken over de sloot slaagde voor alles en ik liegde niet. Op het examen mocht je namelijk 25% fout hebben en ik had 76% goed. Wat ken ik mezelf toch goed.

In het zwembad begonnen we met oefenen wat te doen als je duikers in paniek ziet, zonder duikbril, ergens op de bodem vind zonder dat ze ademen, als ze geen lucht meer krijgen, vermiste duikers zoeken, hoe je ze het water uit kunt tillen en nog meer. In totaal 10 verschillende scenario's. Dit moesten we de volgende twee middagen herhalen op de boot en in de oceaan. We gingen duiken en dan gebeurde er allerlei dingen en wij vieren moesten daar op reageren. Er waren 4 Dive Master Trainies bij en zij speelde deze rollen. Dit ging nog wel goed, maar eenmaal terug op de boot begon het gekkenhuis, mensen begonnen om hulp te roepen aan enen dat ze “verdronken”, mensen stikten, mensen vielen flauw of zomaar om, of er dreef weer iemand bewusteloos naast de boot en wij moesten hierbij handelen zoals ons geleerd was. Het waren drie, lange, vermoeiende dagen maar ook erg leuk en leerzaam. Ben heel blij dat ik deze cursus gedaan heb en ik ben weer een stuk zekerder geworden onder water. Dit was m'n 3e duikcursus. De volgende stap is Divemaster, dit duurt normaal 4-6 weken en is een pittige kluif, maar als je die hebt mag je als gids werken onder water. Ga ik deze ooit nog halen? Hell yeah! Weet niet wanneer maar een feit is dat ik dit ooit ga doen. Misschien niet eens om te werken, maar gewoon om mezelf weer stukken te verbeteren en alle fijne kneepjes van het vak te leren.

's Avond hebben we dit natuurlijk ff gevierd met de mannen, maar ik moest enig sinds vroeg terug naar m'n bungalow omdat ik de ochtend erna om 7 uur ging fundiven, gewoon lekker relaxed duiken met m'n camera om m'n pols en vissies en koraal kijken. Dit heb ik 3 ochtenden gedaan, 6 duiken. Het waren niet m'n mooiste duiken ooit, maar zeker niet slecht. Vanmorgen gingen we dan eindelijk naar de Chumphon Pinnacle, de divesite om haaien te zien, maar de afgelopen dagen niet mogelijk door het weer (het is gewoon monsoon season hier). En een haai heb ik gezien, een 2,5 meter grote white tip bullshark, de grootste die ik ooit heb gezien en de eerste waarvan ik dacht “deze zou gerust m'n hand of voet er af kunnen bijten”. Maar allemaal vrij veilig hoor, hij zwom op 40 meter en wij op 30 meter. Ik kon hierdoor helaas geen foto maken maar heb een filmpje opgeslagen in m'n kop.

Voor de rest is het goed leven in Koh Tao, het is geen Gili Trawagan als in Indonesie maar toch, m'n eigen bungalow voor 17 euro per nacht met airco en t.v., goedkoop eten en drinken, de eerste 4 dagen met Nadine en daarna alleen. Elke avond ga ik naar m'n stamrestaurant voor een pizza en een biertje en daarna lekker DVD'tjes kijken in m'n kamer, vroeg op bed en de dag erna in de ochtend duiken en in de middag chillen. En dan vragen mensen me of ik Volendam wel eens mis..... Ik heb trouwens ook nog met Jem gedoken, Jem had mij duiken geleerd in Exmouth in Australie en werkt hier op dit resort nu (daarom duik ik ook met dit bedrijf, Crystal Dive, heel professioneel). Heel leuk om die weer te zien en we gaan zo ff wat drinken.

Goed mensen, hier laat ik het weer ff bij. Morgen vertrek ik met de boot weer naar Chumphon en dan met de bus naar Khao Lak, vanaf daar strart ik vrijdag met een 4-daagse duiktrip om de Similan eilanden, schijnbaar het beste duiken in Thailand, whoepie! En aan de andere kant van de golf is het wel het goede seizoen dus ik heb hoge verwachtingen. Daarna berg ik m'n duikbril weer een tijdje op en ga ik weer globe trotten. Eerst “ff langs Bangkok” voor jullie weten wel en daarna naar Chiang Mai in het noorden en dan de grens over naar Laos.

Dit was het weer, tot de volgende keer!