Tassie

Voor ik het vergeet, en dat doe ik zeker want ik ben het al 3 keer vergeten, ik heb ook een Australisch postadres! Het hostel waar we zijn begonnen in Sidney heeft een post-doorstuur-service (kan het ff niet anders omschrijven), dus als jullie me iets toe willen sturen, dan kan dat naar het volgende adres:

René Tol - 1130
153 Forbes Street
Wolloomooloo
NSW 2010
Sydney
Australia

Goed, waar waren we? Ohja, ik was dus in Melbourne en zou nog ff gaan zwemmen in het mega grote zwembad en Kevin’s (Buijs) ma’s familie opzoeken. In beide missies ben ik geslaagd! Het zwembad was het beste waar ik tot nu toe in mijn carriere in heb gezwommen. Het is een verwarmd buitenbad waar nog minder chloor in zit dan het water dat hier uit de kraan komt. En het deed me ook goed dat ik het nog niet verleerd was, ondanks dat het sporten nogal onregelmatig verloopt hier. Op mijn een na laatste dag in Melbourne heb ik Rob & Leslie opgezocht, juist, een neef van Kevin’s ma. Over hoe dat nou precies zit geef ik ff het woord aan Kevin’s ma, komt ze: “Ik ben niet een echte Aussie want ik ben in Haarlem geboren. Mijn vader kwam daar vandaan en mijn moeder was een Volendamse. Ik was 1 toen ze daar naar toe gingen en 19 toen ik daar vandaan ging.” Snap? Rob en Leslie zijn super aardige mensen met een nog aardiger huis. Het was niet normaal, zwembadje in de tuin, een uitzicht waar menig paard de hik van krijgt en de guestroom waar in ik sliep (ze vonden me zo lief dat ik mocht blijven pitten) was zeker 3 keer groter dan m’n eigen kamertje in euhhhhhhhh, Volendam heet dat dorp toch? Hihihihi. Ik kreeg een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, de beste en gezondste tot nu toe, en daarna nog wat gedronken en TV gekeken. Dat was niet echt een vrolijke bedoeling want we keken een extra lange uitzending van het nieuws over de bosbranden. Ik wist natuurlijk wel wat er allemaal loos was in de omgeving maar door die uitzending ben ik het wel wat meer gaan beseffen. De volgende ochtend heb ik daar nog ontbeten en heb ik voor het eerst, en achteraf het laatst, Vegemite geprobeerd. Dat is een goedje dat je op je brood smeert en ik heb nog niet een Australiër gesproken die dat niet lust. Daar begrijp ik geen reet van! Haha, niet te vreten dat spul. Volgens mij is het gemaakt van allerlei soorten kruiden dus vrij sterk, ik smeren voor m’n leven, veel te veel natuurlijk. Ik vond het echt 3 keer niks, maar uit beleefdheid heb ik het maar opgegeten. Je moet toch wat..... M’n laatste dag heb ik besteed aan iets waar ik best wel een hekel aan heb: shoppen. Ik moest wel want ik moest al m’n kwijt geraakte spullen vervangen. Na het aanschaffen van een nieuw vest, t-shirt, badlaken en USBstick keerde ik weer hostelwaarts. Ongeveer 300 dollar lichter dus misschien moest ik nou toch eens beter op m’n spullen gaan letten!? Ik zei misschien, dus vergeef het me als ik binnenkort weer wat kwijt raak. ’s Avonds wat hét moment daar, prrrrrr rrrrrrr rrrrrrr (tromgeroffel): afscheid nemen van Christel. Emoties, tranen, schreeuwen, janken, gillen, alles was aanwezig! Het viel ons beiden zeer zwaar. Nouja, eigenlijk waren het gewoon 3 zoentjes op de wang en de woorden “ik zie je wel weer eens”, maar dat eerste klinkt dramatischer dus hou het daar maar op. Maar ff alle gekheid op ’n stokkie, ik heb het zeer leuk en gezellig met ‘r gehad 3 weken lang en vond het best jammer dat we uit elkaar gingen (ik moet dit wel zeggen natuurlijk want ze leest ongetwijfeld mee). Moest ik dat nou weer zeggen tussen die haakkies? Blijkbaar wel dus haha.

De dag erna op naar Tasmanië! (na een uurtje vliegen) Tasmanië is een eiland en ligt helemaal in het zuiden (dat is onderaan Ips!) van Australië en is qua oppervlakte net zo groot als Nederland alleen dan met iets minder inwoners: 500.000. De temperatuur is gemiddeld rond de 20–25 graden maar vaak voelt het als 30. Wie het ontdekt heeft? Dat waren toch die Hollanders? Juist, of zoals wij locals ze noemen, the dutchies. Abel Tasman heette de goede man. Verrassend genoeg was het nog weer eens gezellig aan de vooravond van m’n vertrek. Ik wilde per sé een ochtend vlucht omdat ik dan nog een dagje in Launceston door kon brengen. Omdat ik maar 4 uur geslapen had en de nodige pints naar binnen had gewerkt, heb ik de dag in Launceston besteed aan een lekker lang tokkie. En dan kon ik na aankomst ook nog eens 2 uur wachten voordat ik m’n kamertje in kon. Met andere woorden, ik had de situatie behoorlijk veerkeerd ingeschat, maar “van je fouten moet je leren” dus wéér een wijze les gehad van mezelf. En toen werd het tijd voor de 10-daagse jeep safari tour, a.k.a. de TASafari. Ik moet eerlijks halve bekennen dat ik niet eens wist dat ik bijna elke dag ging kamperen haha. Ik had het gewoon geboekt met het idee van “hee leuk, in 10 dagen zie je vast een hoop van het eiland”. Maar toen ik 2 dagen van te voren de folder eens goed ging bekijken, zag ik dat we 7 van de 9 nachten gingen kamperen. Naja, geen probleem want al m’n vakanties met paps en mams waren kampeervakanties en op een festival loop ik het liefst 3 dagen ongewassen rond in dezelfde kloffie, maar een wc als schep? Nope, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Of ik die ook daadwerkelijk heb hoeven gebruiken? Dat kunnen jullie nu lezen in de nieuwe avonturen van: René’tje in Australie’tje!

Dag 1

Aan de vooravond in het hostel was ik al een beetje om me heen aan het kijken wie er nou allemaal mee zouden gaan op de TASafari. Van 2 dacht ik, als die maar niet mee gaan. Ik had zelfs al koosnaampjes voor ze verzonnen: krullebol en seriemoordenaar (ja sorry maar ik zweer het je, das was m’n eerste indruk van die gozer). En wat denk je wie er de volgende dag om half 7 klaar stonden bij het hostel om opgehaald te worden voor de safari? Juist, krullebol en seriemoordenaar. Achteraf viel het wel mee hoor, seriemoordenaar was gewoon een beetje een aparte oudere man en krullebol zei niet zoveel. Hij was nogal stilletjes van zichzelf en hij kon net zo goed Engels als ik Papiamento (niet zo erg goed dus). Het was ook nog eens een Duitser, maar daar kon hij niks aan doen. Voor de rest was er nog een Amerikaanse gozer die ik al had ontmoet bij het brugbeklimmen in Sidney en 3 leuke vlotte dames en een oudere dame. Er zat een schotse meid tussen, die was knetter gek dus daar kon ik meteen al goed mee opschieten. Goed, ons eerste tripje was een korte rondleiding door een paar grotten. Het zag er best mooi uit allemaal maar het leukst vond ik wel de glow worms. Eigenlijk zijn het gewoon larven die later ontpoppen tot een anders beestje, ik weet het eigenlijk niet zo goed meer want ik zat nog weer eens niet zo op te letten. Toen al het licht uit ging, en het viel niet mee om dan rechtop te blijven staan, zagen we honderen groene lichtjes aan het plafond. Heel leuk! De tweede trip was een wandeling/beklimming door Cradle Mountain, volgens mij de bekenste bergen in Tasmanië vanwege zijn overland track, een wandeling van 6 dagen waar vele wandelaars van over de hele wereld op af komen. Wij hielden het bij een wandeling van 4 uur en met al die beklimmingen was dat ook wel meer dan genoeg. Het was niet normaal wat een uitzicht we hadden, jullie zien het zo wel op de foto’s. Dat was meteen een van de hoogtenpunten van de gehele trip. ’s Avonds kamp opgezet ergens bij een verlaten bouwval. Eten maken bij het kampvuur, biertje erbij, helemaal gezellig. En ik weet van mezelf dat ik altijd de eerste dag ff wennen moet aan alles en iedereen om me heen dus het kon alleen nog maar beter gaan.

Dag 2

Hebben we een boswandeling gemaakt van 4 uur. Na een klein uurtje verdween echter de schaduw en liepen we in de volle zon. Waarom? Nou dat verhaal is vrij geniaal: een paar maanden geleden was er een gozert die daar rond reed maar hij kreeg autopecht. Dus wat dacht deze slimmerik, “als ik nou eens een rooksignaal maak dan vinden ze me wel”. Euh ja, dat rooksignaal was zeg maar pittig duidelijk haha, halve bos afgefikt. Hoe het met die gozer is afgelopen weet ik niet precies. Het was trouwens wel een super mooie wandeling dus elk nadeel heeft inderdaad zijn voordeel. ’s Avond kamp opgezet aan zee, wederom een super mooie locatie. Had nog ff gezwommen maar het water was zooooooooo koud, dus na 5 minuten had ik dat wel weer gezien. Dag 2 raakte ik al meer gewend aan de mensen en het kamperen en werd ik ook al meer mezelf. Als dan iemand een foto van me neemt en zegt “Whow, that’s a beautifull picture” dan kan ik eindelijk zeggen “Yeah, ofcourse it is, I’m on it so that’s always a beautifull picture”. Kijk, dat soort dingen kun je gewoon niet zeggen op de eerste dag! ’s Nachts heb ik voor het eerst buiten geslapen in m’n swag. Een swag is een soort matras die je uit kunt rollen met een hoes er overheen. Ik had het weer lekker ingekalkuleerd want vlak op deze plek waren de meeste muggen of vliegen of wat het ook zijn. Ze zoemde nogal irritant om m’n hoofd heen en na twee uur wakker liggen ben ik maar helemaal in m’n swag gekropen. Omdat ik mezelf niet helemaal kon uitstrekken in dat ding heb ik behoorlijk opgekruld gelegen. De dag erna moest ik dat bekopen met een flinke pijn in m’n onderrug.

Dag 3

Begon met het uitlezen van m’n eerste boek: De ontvoering van Alfred Heineken. Het is natuurlijk best wel fout maar je krijgt echt respect over hoe ze dat allemaal aangepakt hebben. Een wandeling van 2 uur stond op het programma, door het regenwoud naar een waterval toe. De vaste kijkers weten inmiddels al dat ik na m’n bezoek aan de watervallen in Brazilië/Argentinië niet echt meer onder de indruk ben van andere watervallen, maar toch, het blijven leuke dingen. Volgens mij was dit het enige van die dag dus we hadden veel vrije tijd. ’s Avonds weer kamp aan een ander strand, en nou komt het, er was een échte wc aanwezig! Voorgaande dagen moest ik maar wachten tot de eerste en laatste tussenstop maar nu kon gewoon lekker op de wc gaan zitten wanneer ik wilde. Ik ben de normle dingen des levens zoals een douche en een wc een stuk meer gaan waarderen tijdens deze trip. ’s Nachts weer in m’n swag geslapen en dat ging een stuk beter. Geen muggen en/of vliegen om me heen dus m’n gezicht kon buitenboord en ik kon me helemaal uitstrekken. Ohja, die avond kwam ik nog een spreuk tegen in een klein boekkie genaamd “succes” dat ik gekregen had van Jan & Bertie voor m’n vertrek. Niet dat ik nou aan enen een poëet aan het worden ben maar ik vond hem wel vrij toepasselijk voor mezelf en misschien brengt het andere mensen ook wel op een idee: “Verlaat af en toe het gebaande pad en duik het bos in. Telkens als je dat doet, ontdek je vast iets wat je nog nooit hebt gezien”.

Dag 4

Was héél veel autorijden en slechts een “korte” wandeling van 3 uur. Ik weet niet precies meer waar heen want dat had ik niet opgeschreven maar dat zien jullie zo wel bij de foto’s. Wat ik wel had opgeschreven was dit: “Au voeten, au rug, toen aan een rustdg en een warme douche”. Het kamp was nog weer eens op een super locatie bij een meer. Ik heb die avond geholpen met koken omdat ik met m’n stomme kop de avond ervoor had gezegd dat mammie dat altijd doet voor me en dat ik eigenlijk niet kan koken, of niet wil koken. En dat kun je dus beter niet zeggen met allemaal vrouwen om je heen..... Na het verrukkelijke eten, al zeg ik het zelf, maakte ik kennis met een wél lekkere Australische traditie, een Tim Tam Slam, geniaal was dat! Een Tim Tam is een echt Australische koekkie, lekker knapperig met chocolade. Als je van beide kanten een klein hoekje af bijt en er aan zuigt terwijl hij in je warme drankje bungelt, wordt hij slap en kun je hem aan enen in je mond gooien. Echt super lekker, vele volgden nog die avond en de avonden daarna. Omdat het wat bewolkt was heb ik maar in m’n tente geslapen die nacht.

Dag 5

Begon met een wandeling van 2,5 uur. Het eerste stukkie was de “Tall Trees Walk”, juist, een heleboel hoge bomen. De op een na hoogste soort ter wereld want de hoogste staan in California. Het laatste gedeelte van die wandeling leidde ons naar een paar watervallen, ja, watervallen..... De tweede wandeling duurde 1,5 uur en omdat ik nogal al last kreeg van m’n voetjes had ik voor de verandering maar eens m’n sportschoenen aan getrokken. Achteraf niet zo erg slim want we moesten behoorlijk klimmen door de rotsen enz. Maarja dat is achteraf, en achteraf..... juist, kijk je een koe in z’n reet. Maar het kon mij allemaal niet meer boeien want ’s avonds werden we gedropt in een écht hostel, met een échte wc en een échte douche én alles. Was dat ff een verademing. Lang kon ik niet genieten van dat alles want vrij kort nadat we arriveerde gingen we uit eten met z’n allen en daarna nog ff de kroeg in, hele gezellige avond gehad.

Dag 6

Was de lang verwachtte (voor mij dan) rustdag en deze staat als volgt omschreven in m’n dagboekkie: RUST, internet, wassen, muiven, pils. Wat moet ik nog meer zeggen? Naja dat ik ’s avonds afscheid heb genomen van alle leuke meiden in de groep. En, natuurlijk, hetzelfde probleem wat ik altijd heb: de dag erna wat te doen, altijd gezellig de avond ervoor. Ik had mezelf een ultimatum gesteld van 10 uur want om half 6 ging m’n wekker weer. Het werd uiteindelijk half 12 en voor mijn doen in dat lang niet slecht!

Dag 7

Heb ik bewezen dat ik toch geen klootzak ben. Ik begon me al meer te ergeren aan die Amerikaan, hij, ik en seriemoordenaar bleven nog over van de groep, en ik was hem eigenlijk liever kwijt dan rijk. En ik had de kans! Hij was namelijk nog ff langer gebleven in de kroeg en lag nog te pitten om 10 over 6. Ik zat nog te twijfelen maar uiteindelijk heb ik hem maar wakker geschud. Daarna ging onze relatie met sprongen vooruit haha. Sowieso werd hij wat rustiger en ik minder bijdehand dus eind goed, al goed. De 10-daagse trip bestaat dus uit twee delen, een van vijf en een van vier dagen en dus eentje van tien dagen. Voor ons betekende dit twee nieuwe mensen en een nieuwe gids. De nieuwelingen waren 2 duitse meiden (geloof me, Australië stikt van de Duitsers) en onze nieuwe gids was een mega relaxte snuiter. We gingen nu voor de laatste 4 dagen de oostkust langs en normaal gesproken is het altijd mooi weer daar en aan de westkust regen, regen en nog eens regen. Wij hadden het precies andersom, het weer aan de westkust was super mooi, warm en zonnig, en aan het begin van onze oostkust-trip was het bewolkt en regenachtig. Om die reden hebben we onze eerste en enige lange wandeling van de dag moeten laten schieten: een wandeling van vijf uur naar de hoogste sea cliff (vrij vertaald, hoog rotsblok in de zee) van Australië. Na 3 kwartier wandelen zijn we weer omgedraaid omdat we toch alleen maar wolken zouden zien. Dus dat was ff minder vlinder, maar gelukkig werd het eigenlijk alleen maar beter Peter. Onze gids zag namelijk bij een korte stop een wandeling staan op een bordje die hij nog nooit gedaan had. Na een stemronde zijn we die maar gaan doen: vier uur wandelen, lunch op het strand en een van de mooiste uitzichtpunten van de trip. Je kon bijna helemaal rondom kijken en elke hoek was schitterend. Onze gids ging deze wandeling vaker doen in de toekomst. Op het strand kwamen we trouwens ook nog een dolfijn tegen. Klinkt minder leuk dan het was want hij was een beetje dood, arm beest, en ik maar foto’s maken. We zijn ook nog even in Porth Arthur wezen kijken, het gevangen eiland waar alle criminelen heen werden gestuurd honderden jaren geleden. ’s Avonds kamp opgezet in een bos, dat was voor twee nachten achter elkaar en dat is best lekker als je de volgende ochtend zo weg kan rijden. Door het weer maar weer in m’n tentje gekropen, net als het hele vervolg van deze trip overigens.

Dag 8

Was qua weer hetzelfde als de de dag ervoor, behoorlijk depresief. We begonnen met een wandeling van 4 uur, dat was vlakbij te doen dus we waren die dag vroeg klaar. Daarom zijn we nog naar een paar andere uitzichtpunten geweest. Dag 8 werd ik, net als het weer, ook een beetje depresief. Ik had het eigenlijk wel weer gehad met al dat wandelen en kamperen. En dan ook nog eens regen en bewoling twee dagen achter elkaar. Maarja, nog twee dagen en nachten te gaan dus niet klagen (dus wel). Ik heb een hoop gelezen die dag en érg weinig gepraat haha. Ruim 125 blz. in het engels in een dag had ik volgens mij nog niet eerder gepresteerd. Misschien komt ook wel omdat ik zoveel engels praat nu, dan leest ook wat makkelijker. ’s Nachts had ik nog een mega echte droom/nachtmerrie die wel toepasselijk was bij deze dag. Ik droomde dat ik aangevallen werd in m’n tentje door een paar dieren, en ik zweer het jullie, ik voelde ze gewoon bijten, ik probeerde nog te schreeuwen maar er kwam weinig geluid uit. Jan, jij weet wel welk geluid dit was, net als m’n middagtukkie in Rio haha. Héél apart.

Dag 9

Begint zo in m’n dagboekkie: WOE-HOE, we zitten weer aan de goede kant van het tweede deel van de trip. Ik was weer helemaal het mannetje en gelukkig hadden we niet zo’n zware dag in de planning en was het weer ook eens redelijk. ’s Ochtends zijn we naar een dierentuin geweest met kangaroo’s, walibi’s, koala’s, slangen en andere enge reptielen, en.... Tasmanian Devils! Tot voor kort kon ik deze alleen nog maar van Looney Tunes, maar nou heb ik ze eindelijk in het echt gezien. En nu weet ik ook waarom ze devils genoemd worden, wat een freaky enge beestjes zijn dat en het geluid dat ze maakte, nog veel enger. Er waren een mannetje en een vrouwtje en het vrouwtje was klaar om te paren, het mannetje kan dat ruiken ofzo dus hij wilde er op af. Het vrouwtje had echter “hoofdpijn” en i.p.v. paren gingen ze vechten. Dat geluid ging door merg een been maar ik ben blij dat ik het mee heb mogen maken. Die middag hebben we nog een korte wandeling gemaakt en hebben we gechild op het strand. ’s Avonds werden we nog getrakteerd op onze eerste regenbui tijdens het kampvuur. Een betere laatste avond had ik me wel kunnen wensen, maar ach, het einde was in zicht dus het was wel dragelijk.

Dag 10

Begon zoals dag 9 eindigde: regen. Maar zoals gezegd, het einde was nabij en ik vond alles goed. Zelfs de bloedzuigers die op m’n been zaten tijdens onze eerste wandeling door een regenwoud, hoe toepasselijk dat het ook regende, heb ik lekker hun gang laten gaan. Na die wandeling hebben we onze laatste lunch gehad en nog een boswandeling gemaakt met als eindpunt watervallen..... Na de twee wandelingen, 1,5 uur per stuk, moesten we nog een flink eind rijden om terug te komen naar ons beginpunt van de trip; Launceston. Op de weg terug zijn we nog gestopt bij de Bay of Fires, volgens de Lonely Planet (de backpackersbijbel) het nr. 1 te bezoeken plekje op de wereld. Ik ben nog niet over de hele wereld geweest maar het was zeker mooi! En ik kan zeggen dat ik op het mooiste plekje ter wereld een tokkie heb gedaan. 's Avonds na een snelle hap ben ik nog ff gaan internetten en heb een mega vage film gekeken in de filmruimte.

Kort samengevat (als jullie dat toch eens eerder hadden geweten): véél rijden, véél wandelen, héél véél moois gezien, leuke mensen ontmoet, iets minder leuke mensen ontmoet, gezellige avonden bij het kampvuur, lekker en gezond eten elke dag, schep niet hoeven gebruiken, behoorlijk moe aan het eind van de trip maar o zo blij dat ik dit gedaan heb. Ik wil graag van de gelegenheid gebruik maken om deze trip op m’n nr. 1 te zetten tot nu toe, het beklimmen van de brug in Sidney naar nr. 2 en hadden we al een bronzen plak? Doe daar dan maar de kwartfinale van de Australian Open in de Rod Laver Arena.

En toen? FF bijkomen van deze trip? Nope, de volgende ochtend werd ik alweer om 9 uur opgehaald om te gaan WWOOF’en. Voor degene die eerder niet op hebben lopen letten, ik zal nog één keer uitleggen wat dat is: WWOOF’en betekend Willing Workers On Organic Farms, je werkt dan 4 tot 6 uur op een dag in ruil voor eten en onderdak. Ik wilde dit doen om de volgende redenen: wat te doen hebben, beetje ritme opbouwen, veel sporten in m’n vrije tijd, andere mensen leren kennen i.p.v. alleen maar backpackers een jaar lang en één bed op een kamer zonder 6, 8 of 10 andere mensen om je heen is ook érg lekker. Ik ben hier nu vier (werk)dagen en in alle eerder genoemde dingen ben ik al geslaagd. Ik “woon” nu voor een hele week in de kelder bij een gezin bestaande uit een moeder en 3 kinderen tussen de 4 en 9 jaar. Uitslapen is er dus niet bij want om 7 uur begint de kermis hier (wat niet wegneemt dat ik gewoon om 9 uur begin) en het duurt meestal de hele dag. Ook is er nog een andere WWOOF’ster en boven huurt iemand een kamer. Het is behoorlijk volle bak en zo groot is het huis nou ook weer niet, maarja, voor dat ene weekkie maakt het mij allemaal niet uit. De eerste dag heb ik gewerkt in de (Bruin) tuin van de buren, ik moest behoorlijk wat gras maaien maar gelukkig was de helft uitgedroogd dus dat scheelde weer. Ook heb ik nog een zootje hooi tussen de planten gegooid en het de straat netjes maken. Daarna ben ik begonnen met het opruimen, schoonmaken en schilderen van de wasruimte. Schilderen kan elke halfe zool dus dat is een makkie. Ze vroeg “Can you paint?” en ik in m’n beste Engels “Ofcourse! All my friends are housepainters en my brother in law is one, so I know what I’m doing”. Net of dat er iets mee te maken heeft, maar goed. Het bevalt me hier wel, 5 uur werken per dag en een zwembad om de hoek. ’s Avonds relaxen en een boekkie lezen en DVD’tjes kijken op m’n mini DVD spelertje. En ik heb wéér wat geleerd! Dat ik zeker geen tuinman ga worden en nog zekerder geen schilder. Leuk voor een week maar langer hoeft van mij nou ook weer niet. Of ik vaker ga WWOOF’en? Ik weet het niet hoor, niks doen is ook wel erg lekker, misschien dat ik de komende 13 maanden gewoon een snipper neem haha hihi hoehoe.

Hoe nu verder? Dat zal ik nog ff vertellen. A.s. dinsdag om 9:00 AM (’s ochtends, ik weet het nu eindelijk zelf ook) vlieg ik via Melbourne (korte tussenstop) naar Adelaide. Australiërs noemen het Sadelaide dus dat zal een dolle boel worden. Nee hoor, laat mij maar lekker zelf onderzoeken waar het wel en niet leuk is. Wat ik daar wil doen is een tripje naar Kangaroo Island van twee dagen en een tripje naar The Grampians. Beiden schijnen weer super mooi te zijn dus daar heb ik alweer veel zin in. Dat zwemmen met witte haaien in een kooi wordt nog ff niks, daar heb je namelijk de duikbefret voor nodig en die heb ik nog niet. Deze wil ik gaan halen aan de westkust om vervolgens, natuurlijk, ook een duiktripje te maken bij het Great Barrier Reaf. Ik kom sowieso nog terug in Adelaide want vanuit daar strat ook een 10-daagse jeep safari tour door de outback. Die doe ik nu nog niet omdat ik er net een achter de rug heb en ook omdat het nu in de zomer erg warm is daar. In de winter is het een stuk aangenamer heb ik me laten vertellen. Na Adelaide pak ik de trein naar Kalgoorie, dat ritje duurt maar 24,5 uur. Vliegen is misschien wel goodkoper en sneller maar ik moet een deel van deze treinrails gewoon meegemaakt hebben. Kalgoorie is trouwens een oud mijnwerkers stadje en ligt een stukkie voor Perth, 600 km (die lange afstanden wennen erg snel moet ik zeggen). Het schijnt een leuke stad te zijn dus daar maar eens een paar dagen kijken. Als ik dan goed uitgerust ben ga naar Perth, de hoofdstad van West-Australië. Waarom ik goed uitgerust moet zijn? Dat zal ik jullie vertellen, als alles volgens mijn en zijn plan loopt, kom ik daar Mark Vos tegen en dan moeten er zeker ff een paar Volendamse feessies gebouwd worden. Wat ik allemaal ga doen en hoe lang ik daar blijf weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat na Perth mijn avontuur langs de westkust gaat beginnen.

Bijna klaar hoor! Ik zit me net te beseffen wat ik nou allemaal gedaan heb deze afgelopen 2 weken. Bij het typen van deze verhalen en het zien van de foto's krijg ik gewoon weer kriebels. Ik begon deze blog dat ik nog in Melbourne was, dat lijkt voor mij alweer een eeuwigheid geleden. Sowieso, ik ben nu al bijna 2 maanden van huis, of ik al iets of iemand of dingen mis? Nee, eigenlijk niet. Gelukkig niet trouwens want ik moet nog wel een tijdje. Owja, nou ben ik binnenkort nog jarig ook. En nou? Waar zal ik zijn? Op een excursie, in m’n eentje aan de bar van een leeg café, of zal ik gewoon niks zeggen tegen niemand en maar gewoon niet ouder worden? We zien het binnenkort wel. Bij elk jaartje dat ik ouder word vraag ik mezelf altijd “René......?” “Ja?” “Moet je nou niet eens wat nuttigs gaan doen met je leven?” Dat is een vraag die ik vanaf dit jaar niet meer hoeft te stellen! En dan nog een heugelijk nieuwtje ter afsluiting: volgens de weegschaal hier ben ik 1 kilo afgevallen sinds ik in Australië ben. Ik hoeft geen second opinion, ik geloof deze gewoon.

See you next time, probably from Perth.