FF een maandje op vakantie naar Bali

Ja, toen was ik alweer een half jaar aan het reizen door het schitterende Australië, zonder te werken en met temperaturen gemiddeld tussen de 25 en de 30 graden. Tijd voor een vakantie dus! Ik had gekozen voor Bali omdat het dicht bij Darwin ligt en omdat mijn oom en tante daar ook heen gingen met de bouwvak, en zo ff tussendoor je familie ontmoeten is natuurlijk altijd leuk. Lees hieronder mijn avonturen van 3 weken Bali die er uiteindelijk 4 werden en 6 duiken in m’n carriere die er uiteindelijk 21 werden.

Maar goed dat ik dat nachtje extra had bijgeboekt in m’n hostel want een kater had ik hoor. Was wel ff gezellig zo m’n voorlopig laatste avondje in Darwin. Heb lekker uitgeslapen (tot een uur of 3), spulletjes gepakt en toen kon ik eindelijk naar het vliegveld. Na een vlucht van 2,5 uur (de tijd ging ook nog eens 1,5 uur terug dus eigenlijk duurde de vlucht maar een uur) kwam ik voor het eerst in een half jaar buiten de Australische grenzen. Het eerste wat me opviel, was dat het vliegveld een beetje naar Ah-Sang rook (waar ik nog steeds een etentje te goed heb van Syl en Frank), dat de mensen super vriendelijk waren en redelijk goed engels spreekte. Na het wisselen van een paar Australische dollars was ik toch zo aan enen miljoenair, ik had wel 1,3 miljoen op zak, heerlijk gevoel. Ik ging me al slechter voelen door de avond er voor dus heb snel wat gegeten in een barretje naast m’n hotel, m’n eerste grote Bintang (Balinees biermerk) gedronken en eindelijk eens de tour gekeken. Het hotel was vrij basic maar voor mij, na een half jaartje hostels, een verademing. Eigen kingsize bed en eigen w.c. en douche en ik kon ook eens lekker al m’n spullen door de kamer laten slingeren zonder bang te wezen dat er iets gepikt wordt ofzo of dat er iemand aan je spullen zit. En dat voor dezelfde prijs als een gemiddeld hostel!

Het eerste plaatsje waar ik verbleef heette Kuta (spreek uit als Koeta) maar ik vond het helemaal Kut(a). Wat wil je ook, druk door de vakanties in Europa en het plaatsje is gewoon mega toeristisch. Waar ik nog het gekst van werd waren de mensen voor de winkeltjes die je van alles aan proberen te smeren: “Hey boss, transport? Scooter? Massage? T-shirt? Sunglasses? Very cheap!”. Nee! Flikker op en laat me met rust, daarvoor kom ik hier. Dit zei ik dan niet, maar dit dacht ik dan, ik zei netjes “no thanks man, I’m good”. En toen ging ik eindelijk een geweldig kleurrijk t-shirt kopen, werd ik nog ff flink genaaid ook. Ik denk dat ze, nadat ze mijn dit t-shirt hadden verkocht, de winkel dicht hebben gegooid en met z’n vijfen een weekje op vakantie zijn gegaan naar de Dominicaanse Rebubliek. Voor Balinese begrippen was dit gewoon woest veel geld, voor mij? Ach..... Maar goed, dit was meteen een wijze les, laten we het maar zien als leergeld. Volgende keer weet ik wel hoe ik me op moet stellen tegen dat soort mensen. Tel hier nog het drukke verkeer (meer sooters dan auto’s) en het iets warmere, benauwdere weer bij op, nee, dit was geen ideaal begin van m’n Bali trip.

Gelukkig ben ik de gelukkige bezitter van een DVD-spelertje en kon ik voor 3,5 euro 7 DVD’s kopen. Ik heb me voornamelijk opgesloten in m’n hotelkamer en films gekeken. Voor de rest heb ik elke avond de tour gekeken met een lekkere grote Bintang voor me. Ik was er al achter dat contact maken niet zo makkelijk ging omdat er veel stelletjes, gezinnen en vrienden/vriendinnengroepen in Bali waren. Ik heb nog wel een avondje met een hyper actieve Engelse gozer zitten te praten, dat was wel ff lachen. En m’n massage van een uur voor 4 euro? Niet normaal zo goed. 10x beter dan dat ik die in Australië gehad had en ook nog eens 10x cheaper.

Na drie nachtjes Kuta werd het tijd voor verandering van locatie. En het enige voordeel van een slecht begin is dat het daarna alleen nog maar beter kan worden. En dat werd het, en hoe. Na 2,5 uur op de fastboat (kon ook de slowboat nemen die 6 uur duurde, no way dude) kwam ik aan bij de Gili Eilanden. De Gili Eilanden zijn drie kleine eilandjes die bij het Indonesische eiland Lombok horen. Ik kwam daar aan op Gili Trawangan (het hoofdeiland, waar je binnen een uur omheen kan lopen), het was de zevende hemel. Geen scooters maar fietsen, geen taxi’s maar paard en wagen. Iedereen zei hallo en probeerde je niet eens iets aan te smeren. Ja, af en toe, maar na een keer nee vielen ze me niet meer lastig. M’n boot terug had ik geboekt voor de week erna. Ik wist van te voren dat het duiken daar super mooi was en daarom had ik besloten om daar m’n 2e duikdiploma te halen: Open Water Advanced. Gelukkig was dit meer praktijk dan theorie, een hoofdstukje lezen over de uik en dan bepraten met de instructeur. Zit ik zo in m’n boekie te lezen ergens buiten bij een tentje, zie ik aan enen zo een bekende voorbij lopen. Ik zeg zo lekker droog: “Hee Frank”. “Gastttttttttttt, wat doe jij hier?”. Haha, dat het een klein wereldje is ben ik nou wel achter hoor. Het was dus Frank, een gozert uit Groningen die ook in het hostel in Perth zat waar ik 3 weken heb gesleten. Hij was daar met nog een andere Groninger die hij dan weer kon van thuis en toevalig tegen was gekomen in Kuala Lumpur (zei toch dat het een klein wereldje was). ’s Avonds heb ik wat gegeten en gedronken met FC Groningen maar dat drinken moest ik (helaas) toch met mate doen.

Ik moest nog niet duiken de dag erna maar ik kwam er achter dat m’n pinpas niet werkte in het pinapparaat op het eiland dus moest ik de ochtend erna “ff pinnen op Lombok”, met de boot van half 8. Daar aangekomen sprong ik een een taxi om naar het dichtst bijzijnde stadje te gaan. Het ritje duurde 1,5 uur en was boven verwachting plezant, Lombok heeft een zéér mooie kustlijn. We zijn nog een paar keer gestopt om foto’s te maken. Met 6 miljoen in de pocket gingen we weer terug naar de haven, ik voelde me toch niet echt veilig met al die pegels in m’n zakken maar dat was eigenlijk nergens voor nodig. Toen wist ik nog niet echt hoe de gemiddelde Indonesiër in elkaar zat. Ohja, een enkeltje was 150.000 roepia en voor een retourtje moest ik 350.000 betalen. Ik dacht, weet je wat gozer, hier heb jij je 50.000 extra, jij wordt nog wel een keer getroffen door bliksem ofzo (don’t fuck with me cause you fuck with the best). Het was maar 3,5 euro, maar het gaat mij om het principe.

Voor het behalen van je Advanced duikdiploma moet je 5 duiken doen met verschillende onderdelen. De 2 die verplicht zijn, zijn een diepe duik tot 30 meter (voorheen mocht ik alleen maar tot 18 meter) en navigatie. Deze twee stonden als eerst op het programma en beiden op dezelfde dag. De eerste was de diepe duik en ik moet zeggen dat ik weer ff in moest komen. Ik moest een mega simpele vraag beantwoorden en ik kon er gewoon niet opkomen. Na enkele voorzetjes kwam ik er weer bij op. Gingen we het water in, kwam ik niet naar beneden omdat die trut mij wel ff een kilo minder gewicht had geschat voor om m’n gewichtsriem. Eenmaal beneden op onze knietjes (mega sterke stroming ook nog eens) moesten we een vraag beantwoorden op zo’n schrijfding die de instructeur mee had. Dit hadden we boven water ook al gedaan en hij telde de tijd. Dit moesten we beneden weer doen omdat hij dan kon zien of we last kregen van een bepaald duik symptoom voor als je dieper gaat dan 24 meter. Weet de officiele naam niet maar je kunt het vergelijken met een beetje dronken zijn of stoned worden haha. Kreeg ik het poltlood, pakte ik hem niet goed vast, foetsie, door stroming was die potlood al binnen enkele seconden terug in Bali. Naja, laatse onderdeel voor diepduiken was de noodtank die de boot aan een touw laat zakken. Die had ik wel nodig want ik had nog maar 10 bar (= bijna leeg) bij de safetey stop. Ik kwam niet echt gelukkig boven maar daarvoor deed ik deze cursus ook, om het allemaal wat beter door te krijgen. Het navigeren ging me stukken beter af. Ik had er een beetje een hard hoofd in want he, ik kan nog verdwalen op een rechte weg. Maar onder water gaat het me blijkbaar stukken beter af. We moesten een vierkant zwemmen van elke hoek 30 meter en alleen maar naar m’n kompas kijken. Eerst hadden we onze beenslagen geteld wat 30 meter was en waarempel, ik kwam precies bij het beginpunt uit. En ik gokte ook maar wat want ik raakte steeds de tel kwijt haha.

De andere 3 duiken mochten we zelf kiezen. Ik koos voor fotografie, naturalist en een nachtduik (later meer over deze duik, véél meer.....). Fotografie was een makkie, beetje relaxed duiken en foto’s nemen op de nieuwe manier die mij geleerd was. Ben blij dat ik deze had gedaan want m’n fotografiekunsten onder water zijn behoorlijk verbeterd (ordeel later zelf). Naturalist, nee, ik moest niet naakt duiken mensen. Dit houdt in dat je wat meer te weten komt over de soorten vis en koraal en alles wat er onder water loos is. Deze was ook zeer relaxed. Met z’n tweeën duiken, hij wees iets aan en schreef dan op wat het was. Doel van deze duiken is natuurlijk ook je ademhaling en drijfvermogen verbeteren en dat ging ook al stukken beter. En toen werd het tijd voor de nachtduik en nu wordt het tijd voor een stukje dat ik vlak na die duik schreef.....

Ik: "I think I need a sigaret". Dai (m'n instructeur): "How awsome was this". Ik: "Dude, I just almost drowned". Dai: "No man, you almost fucked up your lungs by going to the surface at once, at least say it right than".

Zo kwamen we het water uit na de tweede keer dat we omlaag gingen, zo'n 2 uur geleden nu. Wat er dan de eerste keer gebeurde?

Nou, m'n laatste duik van m'n advanced open water course was een nachtduik, die ik zelf uit had gekozen. Na de buddycheck en de plons in het water dreven we met z'n tweeën in het water en waren we klaar om naar beneden te gaan om een shipwreck te bekijken, uiteraard met schijnbatterij en alles wat bij een nachtduik komt kijken. Toen we een minuutje beneden waren kon ik aan enen niet meer zo lekker ademen. Ik had inmiddels wel beter en rustiger leren ademen door m'n regulator maar dit was wel heel erg gek. Ik keek naar m'n luchtdrukmeter en die stond aan enen op 0, zero, noppes! Toen ik nog eens goed keek zag ik de naald heen en weer springen van 160 naar 0 en van 160 naar 0 enzovoort, best wel reden tot paniek dus. Ik werd zwaar en licht in m'n hoofd tegelijk, paniek all over the place. Regel is dan dat je je buddy waarschuwt en zijn tweede regulator krijgt. Toen ik die eenmaal na veel pijn en moeite in m'n mond had deed ik het stomste (maar in paniek meest logische) wat je als duiker kunt doen: ik ging aan enen terug naar boven zonder safety stop, iets wat je altijd moet doen omdat je anders je longen kunt beschadigen en allerlei alle andere gektes kunt krijgen die niet allemaal weet, maar het is niet goed voor je! Ik scheen met m'n schijnbatterij naar beneden en zag onder me het licht van m'n instructeur. Hij kwam naar boven, ik lag al dijvend het water uit m'n longen te usten.

"What the fuck just happend man?". "I'm so sorry man, I don't know, I panicked like hell". "Dude, you already had my regulator and I was trying to look at your tank, you almost killed me as well (voor mij was het maar m’n tweede duik die dag met een lange tussenpauze maar voor hem zijn derde dus meer stikstof in z’n lichaam). "So sorry man, so sorry". "Oké, safetey stop now, lets get this nitrogen (stikstof) out of our boddy".

Goed, toen gingen we dus weer naar beneden en na 3 minuten safety stop kreeg ik het teken die ik al verwachtte: duim omhoog of duim omlaag. Ik ben nog nooit van een paard gevallen, hell, ik heb er nog nooit op een gereden, maar ze zeggen altijd dat je er dan juist meteen weer op moet klimmen dus de duim ging omlaag en gingen we verder met onze nachtduik. Ik moet zeggen, ik kon er niet echt van genieten. Donker om me heen en continu denken wat wat er nou fout was gegaan. Met de woorden waar ik net mee begon, kwamen we weer naar boven.

Ik was nog bestwel geschrokken, maar hij bleef opperst kalm, uiteraard, hij is de instructeur. Hij zei nog dat dit wel een cool verhaal was om tegen m'n vrienden te vertellen. Daar was ik het wel mee eens, maar ik zei ook al dat m'n moeder het misschien wat minder cool zou vinden omdat ik al vaker dingen op het randje had meegemaakt. "Dude, your like a cat", zei hij toen. Die had ik al vaker gehoord. Een kat heeft negen levens, ik heb nu voor de vijfde keer iets meegemaakt wat compleet fout had kunnen aflopen (zie een van mijn vorige blogs voor die andere vier) en dat op 23e, de volgende 23 jaar ff niks dan maar? Ik teken er voor!

Goed, na een paar sigaretten en een paar warme koppen chocolademelk ging het wel weer 10% beter. Nog 90% te gaan. Ik tik dit verhaal nu, nog steeds een beetje trillend in m'n benen en nog niet echt op m'n gemak. Omdat ik geen slapende honden, en vooral geen ongerustte moeders, tantes en/of zussen wakker wil maken (mannen gaan daar toch wat makkelijker mee om he), heb ik er voor gekozen om dit verhaal voorlopig nog maar niet aan het thuisfront te vertellen. Het is allemaal goed afgelopen, dus paniek zaaien in absoluut niet nodig. Achteraf bleek dat het wat te maken kon hebben met de groter tank die ik had, die is anders dan een normale, die draait namelijk de andere kant op als je hem opent. Ik was dit waarschijnlijk vergeten en degene die het nog eens extra controleerd wist dit waarschijnlijk niet. Daarom was hij waarschijnlijk maar een kwartslag open i.p.v. helemaal dicht en dan een kwartslag terug. Geef mij dus maar weer die kleinere tank in het vervolg!

En nu? Ik weet dat het nog niet het einde van m'n blog is maar ik stel de vraag maar alvast. Ben ik nu klaar met duiken? Ben ik nou getraumatiseerd voor water? Ga ik nou dit eiland verlaten? Welnee joh! Morgenochtend om 09.00 uur staat er weer een duik op het programma en om 14.30 uur weer een. 2 fundives, ik ben nu een advanced duiker en, afgezien van dit akkefietje, heb ik mezelf stukken verbeterd. Ik blijf m'n leven nog steeds leven bij het princiepe wat ik ooit van een wijze filosoof geleerd heb "wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen". HA HA HA hi hi hi HOE HOE HOE!

Ik ga nou ff een lekker grote, koude Bintang drinken met die Groningers want die heb ik wel verdiend dacht ik zo. Honger heb ik nog niet echt, waarschijnlijk door de stres en het zeewater dat nog door m'n lichaam klotst. Veel plezier met de rest van mijn blog, ik weet nog niet wat er komen gaat maar het zal ongetwijfeld weer een stukje vakwerk zijn. L@tersss.

Dachten jullie dat dit al erg was? Wat denk je, was de Bintang ook nog ff op in het café’tje waar ik FC Groningen ontmoette (er waren er nu 3). Naja, twee cocktails waren op dat moment misschien toch wel een beter medicijn hihihi. Nee maar goed, als ik er nu, 3 weken later, aan terug denk was het gewoon een “foutje bedankt” en als het overdag was geweest had ik waarschijnlijk veel rustiger gereageerd en niet zo gepaniekt. Maarja, doordat het donker was gaat het dan toch iets anders. Ook besef ik me nu pas dat een nachtduik toch ook wel cool is. Misschien toch gewoon maar vaker doen in de toekomst. Na het verhaal van me af geschreven te hebben, twee cocktails, een lekker melig gesprek en het afscheid van heel Groningen (zij gingen weer elders hun vertier zoeken) ging ik naar m’n bedje want de volgende dag moest ik weer duiken.

Ik werd wakker en was weer 100% de oude, wat was er nou eigenlijk gebeurd? Geen idee! Toen we naar beneden gingen kreeg ik toch wel ff een korte flashback maar de divemaster (gids) ging daar goed mee en sleepte me er doorheen. En nou was ik eindelijk eens niet de eerste die die door z’n lucht heen was. Dat verschilt natuurlijk van mens tot mens en van longinhoud tot longinhoud maar toch, toch wel een lekker gevoel als je weet dat het beter gaat. De tweede duik was voor mij de mooiste die ik in de Gili Eilanden deed en zeker de beste duik uit m’n carriere. We waren met z’n tweeën bijna een uur onder water, perfecte ademhaling, drijfvermogen was top en er was zooooooo veel vis, niet normaal. Allemaal kleine visjes maar het heeft op mij veel indruk gemaakt. Toen was ik klaar met duiken, een stuk meer ervaren en dat maakt het toch stukken leuker. Dezelfde avond heb ik paar lekker koude, grote Bintangs gedronken totdat ik het er niet meer in kreeg. Volgende dag lekker gerelaxed (voor het eerst die week, valt niet mee, al dat duiken hihihi) en de dag erna ging ik weer terug met de boot naar het vaste land van Bali. Ze hadden me nu ff in een klein bootje gezet en dat heb ik geweten ook. Het ging wel even snel als met de grote boot maar ik kwam nu verzopen aan en had ruim een uur klotsend zout water over me heen gehad. Vooral in je ogen, dat voelt zo lekkerrrrrrrrrrrr. Na dat heerlijke ritje met de boot moest ik nog een half uurtje met de auto naar Benoa.

Waarom Benoa? Nou, m’n ome Theo en tante Gerda die zaten daar al enkele dagen. Ik had m’n “vakantie” natuurlijk zo gepland dat we daar gelijk zouden zijn. Ik had er wel zin in om ze weer eens te zien, maar ik hoorde dat m’n tantetje pittig zenuwachtig was haha, ze probeerde zelfs haar tanden te poetsen met een borstel, vertelde Pino me later (Pino komt zo nog aan bod). Ik kwam bij hun mega 5-sterren hotel aan lopen en zag ome T voorop lopen, mijn eerste legendarische woorden, die ook nog opgefilmd zijn, waren: “Nouuuuuuuuuuuuw!”. Haha, moet je nou anders zeggen na een half jaar? Na een paar knuffels, handen en zoenen gingen we lekker chillen bij het zwembad met een paar Bintangs. Tante Gerda vond m’n ringbaardje toch zo mooi in het echt, ze heeft het denk ik wel 10x gezegd. Op de foto’s vond ze het maar niks maar nu was ze 180 graden omgedraaid. Ik moet er nog ff bij vertellen dat Marin en Ina er ook bij waren. Dat zijn twee Groningse kennissen uit (America &) Nieuwe Pekela die ik al ken sinds de vakantie in Mallorca op 5-jarige leeftijd (precies 18 jaar terug, oei). Teruggerekend begon voor mij daar de ellende dus deze vakantie was wel geschikt om al die ellende weer af te sluiten. Martin noemen we altijd Pino, waarom? Ik weet het eigenlijk niet haha maar ik vind het een hele mooie naam dus laten we het maar bij Pino houden. Het weerzien met iedereen was super gezellig en deed me erg goed. Ook heb ik hierbij iets belangrijks geleerd. Na 5 minuten was het namelijk weer als vanouds, alsof ik ze vorige week nog gezien had. Dat betekend dat dat ook zo gaat zijn als ik over een tijdje weer thuis ben en met die gedachte ga ik het nu nog makkelijker uitzingen dan ik al ging doen. Er waren nog familieleden (noem geen namen Wem & ma) die hadden gehoopt dat ik nu heimwee naar huis zou krijgen en weer snel terug zou komen, maar voor mij werkte dit averechts haha. Jammer voor jullie!

Na een paar drankjes en praatjes (moest weer ff inkomen hoor, Volendams praten, dat ging niet vanzelf haha) en het lezen van enkele kaarten van het thuisfront (nog bedankt he, heb ik weer eens iets om terug te lezen) ben ik terug gegaan naar mijn iets goodkopere kamertje (13,00 euro voor een eigen kamer en badkamer) in dezelfde straat en heb ik mezelf ff opgefrist om vervolgens weer gezellig aan te schuiven voor happy hour en een heerlijk diner. Niet zo goedkoop als ik gewend was, maar ach, tis voor mij ook “vakantie” dus was zou het? Ons eerste weerzien duurde zes dagen. In die tijd hebben we niet al te veel gedaan. We hebben een dag een tripje gedaan met een privé chauffeur. Pino had dit geregeld en jawel hoor, de hele dag bewolkt en regen. Lekker pino! De chauffeur had mijn als eerste opgehaald en daarna gingen we de rest ophalen. Stapten er toch zo 4 toeristen bij me de auto in. Tijdens het ritje was iedereen erg verbaast over het verkeer en de slechte staat van sommige dorpjes, ik was dit al wel gewend en vond die reacties wel lachen. “Dit geloof je toch niet, die komt er zo ff tussendoor”. “Oeoeoeoe zo vies, moet je kijken hoe dit er allemaal uit ziet”. En de tussenstop bij een zekere wc langs de weg zal ik het maar niet over hebben haha. We hebben de grootste tempel van Bali bezocht die dag. Voor de rest konden we niet veel doen, de afstand was niet lang maar door het drukke verkeer duurde het gewoon lang om er te komen. De tempel was zeker indrukwekkend, en mijn blauw/roze doek om m’n benen af te dekken (zie foto) misschien nog wel indrukwekkender. Hoe heet zo’n ding nou, een sharon ofzo? Enige minpunt was dat onze zogenaamde verplichte gids aan het eind van het liedje veel meer geld wilde dan afgesproken. Nouja, afgesproken, hij zij dat het een vrijblijvende fooi was dus dan moet je ook niet gaan janken achteraf. Inpakken en wegwezen. Liep ie toch gewoon met ons mee haha. Later gozer. Godzijdank waren we op tijd terug voor de Happy hour en tante G was toch zo blij dat ze weer in haar 5-sterren, schone hotel was. Tot het moment dat ze een rat door de tuin zag lopen, ik zag hem ook, als enige van de rest. Als ik dat op had gefilmd had ik nu alle world funniest homevideo’s over de wereld gewonnen haha, schitterend. ’s Avonds heerlijk gegeten in het hotel, alsof er een engeltje z’n behoefte deed in m’n mond (bij deze een nieuw gezegde), zo lekker.

Voor de rest hebben we niet veel uitgespookt, omdat we helemaal in zuiden zaten was het nogal lastig om overal te komen en we gingen nog naar een ander plekje in het midden van Bali dus dat kwam allemaal nog wel. Pino had nog het geweldige idee om een snorkeltripje te doen. Nouja, snorkelen boeite me nou niet zo meer, maar goed, wie weet wat we allemaal tegenkomen. Wij met een bootje naar een plekkie toe: in de sloot bij mij achter had ik nog meer gezien, helemaal niks! Ik kon m’n eigen handen niet eens meer zien, zo weinig zicht. Vorige week had ik nog 30 meter zicht. Lekker Pino! Hij vond nog wel een pakje sigaretten maar die was leeg en nat dus daar hadden we niks aan. Om even bij te komen van deze blamage heb ik de dag erna maar 2 duiken geboekt bij het eiland Nusa Lembogan, een uurtje met de boot ofzo. Ik had advies van m’n duikinstructeur in Gili gekregen over een duikplaats maar daar gingen ze die dag niet heen. Het plekje heette Manta Point, waar doorgaans meerdere mate ray’s rond zwemmen. Maarja, dat had ik toch al gedaan dus dan maar niet. De twee duiken waren zeker mooi, maar de eerste was nogal lastig. Dat was m’n eerste driftdive, dat je zeg maar niet veel hoeft te doen en alleen maar met de stroming mee gaan, amper met je benen te spartelen. De eerste tien minuten was ik bezig om m’n balans te vinden en op een gegeven moment moesten we schuilen achter een stuk koraal ook. Weet niet waarom maar relaxed was het niet. De tweede ging stukken beter en het koraal en de vis waren schitterend en ik kon er nu ook meer van genieten omdat er niet zoveel stroming was. Sterke stroming is trouwens bijna overal aanwezig in Bali en dat is, voor mij, het enige jammere. Als broekkie hou ik gewoon van makkelijke duiken maar aan de andere kant is dat ook juist weer goed voor m’n ervaring.

Ik had al meerdere keren gehoord dat Komodo Island het mooiste plekje in Indonesië is om te duiken, dus zonder eerst iets te regelen had ik m’n ticket terug naar Australië met een week verlengd om daar maar eens een kijkje te nemen, he, nu we er toch zijn..... Ik had een optie op een duiktrip met een boot voor vijf dagen dus dat zat wel (rechter wijsvinger wijst nu naar m’n bovenlip). Tussen het weerzien met m’n familie en Pino & Ina door heb ik ook nog een paar andere Volendammers gezien. Jory Jonk en Kees Puppe waren hier op vakantie met hun chicks en die zaten in Kuta, nou oké, ff een avondje terug dan maar. We zijn gezellig uit eten geweest en uiteindelijk waren er nog vier andere Volendammers bij ook (o.a. mijn bijna beste vriend Rick, ze zus) die achteraf ook in Benoa zaten. Dat kwam mooi uit want dan konden we mooi de taxi terug delen (scheelt weer in de knip, ik moet toch een beetje op de kleintjes letten). Het was een gezellig etentje, dat zeker. Op weg naar het restaurant kwamen we ook nog een groepje Jopgangers tegen, die ik voorheen elke week zag en nou al een half jaar niet. Het enige wat ze zeiden was “he”. Pffff, zo gaat dat dan maar, net of het de normaalste zaak van de wereld is. Typisch Volendams of besefte ze het niet? Ik trek ze nog wel ff aan hun jassie als ik straks terug ben.

Goed, na bijna een week hadden ze wel weer genoeg van me (schijnt iedereen gewoon te hebben met mij, ik weet ook niet waarom?) dus ben ik drie dagen alleen naar een ander plekje gegaan aan de oostkust, Tulamben genaamd. Hier ligt een Amerikaans shipwreck uit de tweede wereldoorlog. Volgens mij gebombardeerd door de Jappen, maar wat hadden die er nou mee te maken? Nouja, nog bedankt Japan want het waren een paar mooie duiken. De eerste duik om het wrak was diep, de tweede minder diep en de derde was tijdens de zonsopgang. Lekker vroeg dus, niks voor mij. Dit hadden ze geadviseerd omdat je dan de Jackfish kunt zien, een grote vis met een aparte mond. Een grote school, een of helemaal niks. Ik had er evengoed eentje gezien en daarmee was de missie wel geslaagd. Na drie keer was ik wel uitgeshipwreckt en toen heb ik nog een duik gedaan bij de Tulamben Wall, ook heel mooi. In de avonden heb ik al m’n nieuwe DVD’s gekeken die oom en tante voor me mee hadden genomen, ff een paar omgewisseld, zo makkelijk gaat dat. Heb in dit resort nog wel wat mensen ontmoet, want als je duikt heb je altijd iets met elkaar gemeen en genoeg om over te praten. Het plaatsje Tulamben was trouwens top, niemand die aan je kop zeurt, dat had ik nog niet meegemaakt sinds ik in Bali was.

Na drie daagjes ging ik terug naar Ubud, waar de rest weer naar toe was verhuisd. Ze hadden een goedkoop onderkomen voor me gereld in een homestay. Ik had ff w.c. papier nodig maar dat hadden zie niet meer. Dus ik ff naar zo’n supermarktje om dat te halen. Ik moest 6.000 betalen maar ik had geen klein geld, alleen maar tonnen. Zegt die gozer zo “oh, anders kom je later toch ff terug”. Ik was hierdoor positief verrast. Dat dit kan in zo’n land, ik was net 5 minuten in Ubud en die gozer had me nog niet eerder gezien. Moet je eens bij Deen proberen..... Natuurlijk heb ik het geld daarna zo snel mogelijk bij hem gebracht en ik zag een grote glimlach op z’n gezicht. Nadat ik geinstalleerd was in m’n kamertje heeft opa (zoals ik hem noem maar hij was maar 51) me naar het hotel van ome T en tante G en Pino en Ina gebracht. Oei, dat was niet normaal, zo’n mooi hotel had ik m’n leven nog niet gezien. En dan voor Nederlandse begrippen nog goedkoop ook.

’s Middags zijn we met z’n bijna allen naar het Monkey Forest geweest. Zo’n beetje de hoofdattractie van Ubud maar ik vond er weinig aan. Er waren meer toeristen dan apies en na een kwartiertje hadden we het wel weer gezien daar, ff een 12-uurtje halen dan maar (hoewel het 3 uur was ofzo). De volgende dag heb ik samen met ome Theo en Pino en de gids van het hotel, Wajan, een wandeling gemaakt door de rijstvelden. Dat was nou het beeld dat ik bij Bali had, echt helemaal super was dat. Omdat we toch loops waren hebben we daarna ook nog een wandeling gemaakt in de omgeving van het hotel. Weer niet normaal, wat een resort is dat toch. ’s Avonds hadden we eindelijk eens op mijn budget gegeten, en lekker dat dat was. Zie je nou wel, je hoeft niet altijd 2 ton uit te geven voor een goede maaltijd, met een halve ton kun je soms nog wel eens lekkerder eten ook.

In Ubud kreeg ik weinig rust aan m’n bibs want de volgende dag stond er weer een fietstocht op het program. Met de auto werden we naar de top van een berg gebracht, daar hebben we ontbeten met uitzicht op een vulkaan (die inmiddels wel uit was), heel mooi landschap daar. Daarna hebben we 2 uur naar beneden geremd, tsja, fietsen kan ik het niet noemen. Prachtig was dat, door allemaal kleine dorpjes heen. Alle kinderen zwaaien en hallo roepen, geen toerist te zien, alleen die vier die ik bij me had hihi. Dat was nou eens leuk om ook de kleinere dorpjes te zien en niet alleen die grote drukke straten. Later die middag heb muiven bij het zwembad afgeslagen om nou eindelijk eens die duiktrip om Komodo Island te roggelen want degene waar ik een optie voor had ging niet door omdat die vol zat. Heel internet afgezocht, kon niets meer vinden in mijn prijsklasse of schema. Nou oké, dan kon ik nog naar Flores vliegen en vanuit daar een paar duiken doen om Komodo Island heen en dan dezelfde dag weer terug naar Flores. Ik zoeken zoeken zoeken, in alle gaten en in hoeken. Had wel een heenvlucht te pakken (in een Fokker 50 haha) maar géén terugvlucht. Dat is nogal lastig want ik moest het land uit na 30 dagen vanwege m’n visum. Nou, toen heb ik de moed maar officieel opgegeven. Deze tijd van het jaar is het gewoon mega druk en het was allemaal wel erg kort dag. Nou weet je wat, ik ga daar ooit nog eens duiken hoor. Op de terugweg of op een ander trippie of vakantie ofzo. Je kunt niet alles hebben he, maar wel een hoop, en dat heb ik, dus geen gejammer. Maar het was wel jammer!

Eindelijk een rustdag dan? Nee! Gingen we wéér wandelen door andere rijstvelden, nu zonder gids. Hier liepen we er echt tussen in en deze wandeling vond ik nog mooier ook. Alleen ome Theo en Pino liepen de hele tijd maar te klagen dat ze moe waren en dat het zo warm was enzo. Pfffff, oude lui ook, ik heb nog lekkere jonge beentjes dus mij hoorde je niet..... Oké, ik geef het toe, ik was de Aag Klaag die dag. Maarja, klagen is een grote hobby van me dus dat moet je af en toe gewoon ff gruwelijk doen. Die elephant cave waar we nog waren geweest is niet eens de moeite om over te vertellen dus ik zeg niks. Wel een klein hoogtepuntje daar, we staan namelijk op een foto met 50 moslims ofzo haha (helaas heb ik deze niet). God bestaat blijkbaar wél, want die middag had ik eindelijk een rustmiddag. Heerlijk! Twee 12-uurtjes en lekker liggen bij het zwembad. Tante Gerda en Ina waren met z’n tweeën naar de markt geweest. Ze zouden ook wel ff kijken voor een nieuw tasje voor mij want de rits van mijn mannelijke schoudertas is stuk. Kwamen ze ff terug met een bruin lederen damestasje met roze print en zo’n grote drukknop. Ha ha ha ha, erge leuke grap. Maar dat was nog niet het ergste want daarin zat de grootste belediging van m’n leven: een Bintang t-shirt. Ik zat al bijna twee weken af te geven op al die toeristen (of ik iets tegen toeristen heb? ja hoor!) die rond lopen in zo’n Bintang of I Love Bali t-shirt en dit was mijn straf. Keken ze nog raar op dat ik het niet leuk vond. Ja dag! Ik weet niet waat dat shirt nou is maar volgens mij poetst Pino daar nu z’n motor mee haha. Mijn tas zat toch vol, kon er écht niet meer bij.....

Onze een na laatste dag tezamen hebben we, met Wajan van het hotel als privé chauffeur, een ritje gemaakt naar 2 verschillende tempels en door prachtige landschappen. De laatste tempel was er een die in het water stond en vrij bekend is. Dat hebben we geweten ook want het was er een drukte van belang. Niks voor mij dus, het was wel leuk om te zien maar het ritje door de bergen vond ik veel mooier. Het was een mooie dag en als afsluiter zijn we nog uit eten geweest met Wajan en z’n vrouw. Het eten was erg lekker maar de service..... Nee, drie kwartier na binnenkomst pas m’n eerste Bintang, dat gaat er bij mij niet in! (uiteindelijk wel natuurlijk want ik had gewoon dorst.

En toen was het alweer tijd voor onze laatste dag samen. Deze hebben we geheel in mijn stijl afgesloten, de hele dag op het bedje bij het zwembad liggen muiven, zodat Ubud, na al die activiteiten, toch nog een beetje op een vakantie leek. Na onze laatste happy hour, met uitzonderlijk veel Balinese pitjes dit keer, zijn we uit eten geweest bij een tentje waar we al vaker waren geweest, goedkoop en lekker. En Ina zag daar nog een muis lopen ook een keer, dat was weer een onvergetelijk moment. Een vrouw van 50 op een tafel van 20 cm. hoog omdat wel al op zo’n verhoging zaten haha. Ik had natuurlijk pizza want die bevielen me daar wel. In welk ander land kun je tenslotte anders nog pizza krijgen? Het afscheid was voor mij net zo nuchter als het weerzien: tot over 8 maandjes allemaal! Ik heb het mega gezellig gehad met ze en om dit mee te maken op de helft tijdens een tripje zoals ik dat doe, is dat natuurlijk onvergetelijk.

Leuk en aardig allemaal, maar ik had m’n ticket al verlengd en en eigenlijk niks meer te doen de laatste 5 dagen. Toen ben ik voor 10,00 euro een uur met de bus en een uur met de boot gegaan naar het eiland Nusa Lembongan (wat wel bij Bali hoort). Eigenlijk had ik wel weer naar de Gili eilanden gewild maar na dat terugritje in die kleine boot had ik niet zoveel zin meer in die overtocht. Ik had hier in de omgeving al twee duiken gedaan en hier schijnen de mooiste duikplekken van Bali te zijn dus dat kwam allemaal wel goed. Voor m’n eerste twee duiken voelde ik me al niet lekker, ik had mega slecht geslapen en had al keelpijn. 2 van die grote tanken droge lucht inademen is dan ook niet zo goed natuurlijk en na die tweede duik voelde ik me ook als een wrak. De duiken waren weer mooi maar bij eentje veel stroming en ik moest me de helft van de tijd aan een takkie vast houden om niet mee gesleurd te worden. Met koppijn en duizeligheid erbij heb ik maar besloten, om na 15 duiken in totaal, het duiken even te laten voor wat het is. Heb lekker uitgeziekt en DVD’s gekeken en genoten van m’n laatste dagen in m’n eigen kamer met eigen badkamer. Ook ben ik alvast begonnen met deze blog want ik wist al dat ik veel had meegemaakt en hij wel iets aan de lange kant zou worden dus dan had ik alvast maar ff een voorsprong hihi.

Ik had het nooit verwacht, maar twee dagen voordat ik terug ging kreeg ik gewoon last van heimwee! Ja, naar Australië dan he..... Heb ook weinig mensen ontmoet moet ik zeggen maar dat kwam denk ik door de drukke tijd en dat er niet zoveel mensen alleen op reis waren zoals ik. Heb op de valreep nog wel een interessante Ierse gozer ontmoet van een jaar of 60. Die had me zelfs nog aan het denken gekregen over bepaalde dingen, ja, voor 5 minuten hoor want toen viel ik weer lekker in slaap. Ik keek er wel weer erg uit om terug te gaan naar Darwin en m’n vriendjes en vriendinnetje weer te zien. M’n vlucht was om 11 uur ’s avonds en om 10 uur ’s ochtends was ik alweer op het vaste land in Sanur. Toen heb ik maar een goedkoop guesthouse geboekt voor overdag zodat ik m’n tas kwijt kon en nog ff kon douchen voordat ik weg ging. Nog ff het stadje in geweest en m’n laatste Balinese massage gehad (ik zag nog een muis lopen over een balk, was tante Gerda hier nog maar bij!). Op het vliegveld heb ik nog m’n laatste Bintang gedronken en toen was het tijd om naar “huis” te gaan.

Eindconclusie Bali: mooie dingen gedaan en gezien, bijna 2 onvergetlijke weken gehad met m’n oom T en tante G en Pino en Ina, respect gekregen voor de Balinese bevolking en het Hindoeisme (niet dat ik nou met zo’n stip op m’n voorhoofd loop hoor), 15 duiken gedaan waarvaan één iets minder leuk dan normaal en 4 weken lang genoten van m’n eigen kamer, m’n eigen bed, m’n eigen w.c. en m’n eigen douche.

Kwam ik dus “thuis” om 3 uur ’s nachts, kon ik natuurlijk nog nergens inchecken dus toen ben ik maar op een bankie van 120 cm breed gaan liggen slapen. In het begin voelde ik me best ongemakkelijk en deed ik elke keer m’n ogen open en zag mensen voorbij lopen. Na 5 minuten kon het me reet roesten en heb ik aan en af toch wel redelijk goed geslapen (met alles vanaf m’n knieën overboord). Alleen als er een bericht was over de intercom schrok ik ff wakker, wat kan dat mens schreeuwen zeg! Rond half 9 ben ik gaan ontbijten en om 11 uur kwam ik aan het hostel waar al m’n vriendjes en vriendinnetjes zitten. Echte vriendschap, ze hadde me niet ingeboekt maar gelukkig was er nog wel een bed vrij. Dit had nooit een hostel van mijn keuze geweest maar hier zijn de mensen wel sociaal en houden wel een praatje en dat had ik nog niet eerder meegemaakt in Darwin. Toen ik net 5 minuten binnen was had ik zelfs als een gozer geholpen met z’n koop kaal te scheren haha. Liep ik zo in m’n eerste uur hier weer over straat, de straat die ik bijna nooit verlaat, komt er zo aan enen iemand aan rennen en vliegt me om me nek. Kijk ik zo naar beneden, is het Dominique! Daar kom ik ooit nooit meer vanaf hoor haha. Dit is de vijfde keer dat we elkaar tegen komen en hoogstwaarschijnlijk wel de laatste keer. Gisteravond heb ik ‘r vijf keer op rij ingemaakt met poolen en de tussenstand is nu 13-11 voor moi.

Oeps, het begin van pagina 10 alweer. Ik zal er een eind aan breien (net als die bruine trui van net). En nu? Ja, daar issie weer hoor. Nu ben ik nog t/m zaternacht hier in Darwin, beetje poolen met Doompy en misschien nog een paar biertjes halen (geef mij toch maar TED’s hoor, i.p.v. Bintang) met m’n vrienden uit de U.K. Zondagochtend vlieg ik dan van Darwin (midden boven)naar Adelaide (midden onder) met een binnenlandse vlucht van 3 uur en 40 minuten, ik blijf het een pracht vinden die afstanden. Maandag ga ik eindelijk weer kamperen. Ik doe een trip van 10 dagen door het hartje van de outback van Adelaide naar Alice Springs. Dit wordt omschreven als het échte Australië en ik heb al veel goede verhalen gehoord over deze trip dus ik heb er weer veeeeeel zin in, maar dat zeg ik elke keer volgens mij dus dat weten jullie nou wel. Als deze trip ten einde is blijf nog één dagje in Alice Springs en dan vlieg ik naar Cairns en kan m’n oostkustavontuur beginnen. Heb er vele verhalen over gehoord en weet niet zeker of dit wel voor mij geschikt is, maar we zullen het zien. Ik heb ongeveer twee maanden voor de oostkust & de Fiji eilanden, ik moet nog ff kijken wat het handigst is om naar Fiji te gaan want ik wil ook nog naar de vriendschappelijke voetbalwedstrijd tussen Nederland en Australië (speciaal m’n Jaap Stam t-shirtje voor over laten komen) in Sydney op 10 oktober.

Zoals jullie waarschijnlijk wel hebben gemerkt met dit verhaal gaat het wel weer erg goed met me deze keer. Ik zit nu bijna op de helft van m’n trip en heb voor mezelf al een beetje de balans opgemaakt: gaat wel lekker zo!

Deze keer wil ik graag afsluiten met de woorden die meester Max en meester Jan Vlak mij gaven op de bonte avond van kamp in Limburg (13 jaar geleden, vraag me niet waarom ik dit gedichtje nog weet):

Iedereen vroeg aan ons, wat is het stil hier in Maastricht,
weet u misschien waar aan dat ligt?
Nou, wij wisten het en dat viel best mee,
hij had namelijk geen stem meer, onze René.

Cheers everyone!


PS. Jullie waren ongetwijfeld druk met de laatste dingetjes te regelen voor jullie vakanties en jullie koffers in te pakken dus ik vergeef het jullie maar. Maar als ik straks wéér minder dan 20 reacties krijg, sta ik niet voor de gevolgen in hoor.....

PS. 2 Na Rosan, Mark, Christel is nu ook Leonie thuis in Volendam. Welkom thuis allemaal, ik ga zo nog wel ff door. Nou is het lekker andersom!

PS. 3 Sterretje gezocht, hadden ze daar nou een Volendamse voor nodig? Hadden ze niet beter Gordon kunnen bellen ofzo? Hihihihi. Deze (slechte) grap ligt al zo lang op het puntje van m’n tong en nou is ie er eindelijk uit. Pfieuw, dat lucht op.